Ben
De vaakst bemiddelde rassen zijn, ieder jaar weer, Afghanen en Whippets waren. Sommige rassen belanden om de een of andere reden zelden of nooit in de bemiddeling. De Schotse Deerhound is zo’n ras. Maar zeg nooit nooit, want plotseling was daar Grin. De eigenaren van deze 5-jarige Deerhound, hadden door hun werk domweg niet meer genoeg tijd voor deze vriendelijke reus.
Werken in de bemiddeling is tijdrovend en soms frustrerend, maar heel vaak ook zeer bevredigend. En eens in de zoveel tijd heeft een bemiddelaar gewoon voordeel van het feit dat hij -of meestal zij zo dicht bij het vuur zit. De bemiddeling van Ben is zo’n gevalletje.
De onder de zaterdagse wandelaars bekende Macintosh was in oktober overleden en de eigenaren hadden zich al min of meer neergelegd bij de gedachte dat er voorlopig geen nieuwe Deerhound zou komen. Een ander bijverschijnsel van ons werk is namelijk dat je als bemiddelaar niet zo snel bij een fokker een hond zult kopen Niet dat er iets mis is met een hond van een fokker kopen, maar als je als geen ander weet hoeveel oudere windhonden op een huis wachten, dan ga je toch eerst een van die honden een warm huis geven.
En of de voorzienigheid hier nou een rol speelde, of het toeval, of Macintosh vanaf zijn plek op de eeuwige jachtvelden, we weten het niet, maar nauwelijks drie weken na de dood van Mac was daar Grin. Die kòn toch niet anders dan als opvolger van Macintosh bedoeld zijn?
De rest is tamelijk snel opgeschreven. Er werd kennisgemaakt, een week later werd Grin, met een geweldig prachtig bed, afgeleverd en toen kon zijn nieuwe leven beginnen. Dat leven bestaat uiteraard uit wandelingen in Kootwijk en in het bos van Austerlitz, maar soms ook op het strand of in de griend voor de deur. En Grin die altijd hond-alleen was vindt het gezelschap van Lodewijk, de bureauligger ,en Pinoli, die denkt dat ze over iedereen de baas is, uitermate prettig. Kortom, een leven zonder deze geweldige Deerhound ,die een werkelijk stralende Prodentglimlach kan produceren, is niet meer voor te stellen. Voorlopig wil Ben overigens niet gefotografeerd worden terwijl hij lacht. Zodra hij het fototoestel ontwaart, doet hij zijn lippen stijf op elkaar. Maar zodra we erin slagen zijn lach in een foto te vereeuwigen, zullen we die publiceren.
Nawoord: Ben genoot met volle teugen van zijn leven en lang leek het erop alsof hij ook helemaal niet ouder werd. Maar in de zomer van 2018 begon hij toch tekenen van slijtage te vertonen. Niet dat dat hem ervan weerhield om direct op te staan zodra bleek dat zijn mensen gingen wandelen. Want na eten, was wandelen, en dan vooral loslopen, je neus achterna, wel zijn grootste hobby! Zoals zo vaak bij onze windhonden had Ben maar een heel kort ‘ziekbed’. In augustus is hij ingeslapen, 10.5 jaar oud. Een respectabele leeftijd voor een respectabele deerhound.