Gabrielle

Vooral de oudjes baren ons zorgen, want dat zijn niet alleen kennelijk ongewenste renafghanen, maar ze hebben ook hun leeftijd tegen. Gabrielle was zo'n oudje. Onze medewerker in Frankrijk had een duidelijke klik met Gabrielle en toen we in november sowieso naar Frankrijk moesten, vatten we het plan op om Gabrielle bij onze vrouw in Frankrijk in opvang te doen. En Gabrielle maakte ongelooflijke vooruitgang in haar opvanggezin; ze liet zich aanhalen, leerde in een tijd van ja, nee en amen zindelijk te zijn, en kon zelfs naar twee weken al fijn los met andere twee salukis mee door het bos hollen. Er was echter een groot, onoverkomelijk probleem: Gabrielle haat -als er een sterker werkwoord was zouden we dat gebruiken- katten. En zij bleek ook nog zeer inventief in het bedenken van manieren om toch de ene of de andere kat de stuipen op het lijf te jagen. Enfin, zes weken lang werd geprobeerd haar op andere gedachten te brengen, maar het probleem leek wel steeds erger te worden.

Toen kwam de redding, eerst in de vorm van een e-mail. Een vriendelijke mevrouw schreef dat zij en haar twee afghanendames graag iets voor een oudere afghanendame wilden doen. Het gebruikelijke telefooncircus ging van start, waarbij ook nog driftig tussen de eventuele nieuwe eigenaresse en de opvangmoeder in Frankrijk werd getelefoneerd. Toen we eind december weer naar Frankrijk moesten, namen we Begum -Gabrielle was maar een schuilnaam- weer in ontvangst en leverden haar op de terugweg bij Laurette en haar dames af. Ook hier heeft Begum zich, gegeven haar verleden, snel ingeleefd. We hopen dat Laurette, Wauke, Bieke en Begum nog een paar leuke jaren met elkaar hebben! En we willen hier Laurette nadrukkelijk bedanken dat zij, net als de nieuwe mensen van Kiki, zich niet van de wijs laat brengen door discussies over "foute afghanen" maar uitgaat van het feit dat deze honden er nu eenmaal zijn en zij een goed huis verdienen, haren of geen haren!