Gino

Begrijpelijk, want jonge honden willen nou eenmaal spelen –en vinden het meestal nogal erg onbegrijpelijk dat niet iedereen op zulke activiteiten zit te wachten.

Gino ging in opvang en deed het prima. Hij vond het eigenlijk wel een dolle boel. Toen we hem op zijn opvangadres brachten ging hij meteen keihard rondjes door de tuin rennen, ondanks het feit dat de aanwezige hondendames op leeftijd dat met afkeurende blikken gadesloegen. Maar ja, die enorme lange poten en dat natte gras. ….. het duurde niet lang of Gino vloog ongenadig uit de bocht en kwam enigszins bedremmeld laten zien dat hij een knalgroene poot had opgelopen.

Gino moest nog wel een paar dingetjes leren, maar dat was al snel gepiept dankzij de hondenervarenheid van de opvangmoeder. We zagen ook weer dat soms een ongeluk in een klein hoekje ligt. Op een dag ging Gino met zijn stiefroedel en nog een gasthond wandelen in het bos. Tijdens een partijtje gewoon hondenstoeien, bleef Gino’s tand hangen in de gasthond. Gevolg: dierenartsbezoek met heftige rekening. Tja….. gelukkig waren alle betrokkenen het erover eens dat er in Gino echt geen kwaad schuilt en dat het gewoon een domme samenloop van omstandigheden was.

Intussen had een goede kennis van de opvangmoeder haar oog op Gino laten vallen. En na wat heen en weer gebel en gemail, werd de overdracht een feit. Gino woont nu samen met twee andere windhonden die hem na wat aanpassinkjes in de poten hebben gesloten.

Gino, het ga je goed! En kom eens gezellig wandelen op het zand van Kootwijk. Daar kun je echt enorm rondrennen.