Hadim

En Hadim leek inderdaad een gestrest heerschap toen hij arriveerde. Maar zoals in veel gevallen, deed de rust en de regelmaat van het pension hem zichtbaar goed. Allengs werd hij zelf ook rustiger en na relatief korte termijn kon Martine berichten dat wat haar betreft Hadim gewoon geplaatst kon worden. Wel bij mensen die al enige ervaring met Afghanen hadden opgedaan, maar er was zeker geen reden aan te nemen dat die niet gevonden zouden worden.

Toen begon het wachten op het juiste telefoontje. Maar al wat er gebeurde, geen mensen voor Hadim. Totdat een ouder, afghanenervaren echtpaar zich meldde. Hun hond, ook van Voordewindhond, zou gesteriliseerd moeten worden maar had de operatie niet overleefd. Het verdriet was groot. Maar de overtuiging dat het leven zonder Afghaan niet te verdragen was, was even groot. Er onstond een hele correspondentie over welke Afghaan het beste zou passen. Uiteindelijk werd besloten dat het twee Afghanen zouden worden: Hadim en Stella konden heel goed met elkaar opschieten en och, ze hadden altijd meerdere Afghanen gehad. Beide honden waren al aardig op leeftijd en hoefden zeker niet meer alle dagen uren rond te rennen.

We leverden Hadim, samen met Stella, af op het nieuwe adres. En soms zie je vriendschappen tussen mens en hond voor je ogen ontstaan: Hadim en de heer des huizes waren direct van elkaar gecharmeerd.

Toen gebeurde er iets tamelijk vreselijks: Hadim stond op het punt een paar heerlijkheden van het aanrecht te plukken, toen de vrouw des huizes in een reflex dacht hem zijn gestolen goed af te pakken. Enfin, we kennen zulke reflexen allemaal –de schrijver van dit stukje dacht jaren geleden eens twee vechtende Afghanenheren uit elkaar te halen en heeft nog prachtige littekens van hun tanden op haar armen…

De schrik was groot: Hadim moest eigenlijk terug. Een nieuwe serie lange gesprekken werd gevoerd, met ons, zelfs met de nieuwe voorzitter van Windhunde in Not, en steeds werd niet helemaal duidelijk wat nou het beste zou zijn. Want Hadim was toch eigenlijk heel lief. Uiteindelijk werd –dankzij de steun van de Windhundhilfe-  een datum geprikt van het vervoer En toen gebeurde datgene wat eigenlijk al steeds in de pen lag: de liefde tussen de heer des huizes en Hadim was inmiddels zo hecht dat hij zich het leven zonder Hadim niet on voorstellen.

Dus: moeder van Hadim: alles wat eetbaar is opbergen! En als hij er toch in slaagt iets te pikken, gewoon de andere kant opkijken en denken ‘een-nul voor Hadim”. En Hadim, niet naar en zekerniet in mensen happen! Dat is echt héél verschrikkelijk en een beetje Afghaan doet dat niet.

Nawoord: in 2016 sloeg het noodlot op een andere manier toe. De eigenaren van Hadim werden ernstig ziek. Zodanig ziek dat eerst een ziekenhuisopname nodig was en daarna opname in een verpleeghuis. Dankzij de goede samenwerking tussen de Duitse zusterverenigingen en Voordewindhond werd snel een goede oplossing gevonden.