Hugo

Hugo was altijd al niet de makkelijkste aan de riem en zeker niet als hij vreemde honden, lees vijanden, tegenkwam, maar toen de pup er eenmaal was ging Hugo’s gedrag van kwaad tot erger.

Hugo kwam bij ons opvangadres in België en daar ging het eigenlijk best goed. Hij maakte weinig tot geen aanstalten om tegen andere honden te gaan krijsen en ook tijdens wandelingetjes aan de lijn deed hij redelijk normaal, waarbij een korte aanwijzing bij  een dreigende misdraging voldoende was om hem tot rede te brengen.

Op een dag ging bij een van de bemiddelaars de telefoon: een stemmetje vroeg “denk jij dat Hugo een goeie hond voor ons is”? Het was de zesjarige Simon, die met zijn ouders en broertje al een aantal whippets en grippets hadden opgevangen. Nou, dacht de bemiddelaar razendsnel, ‘die hebben wel voor hetere vuren gestaan’ en zei dus ‘nou, ik denk dat jullie heel goeie mensen voor Hugo zijn!’ De verhuizing werd georganiseerd en Hugo trok in bij Simon en zijn familie, waar overigens ook twee door de wol geverfde whippetdames wonen, die als dat nodig mocht zijn zo’n praatjesmaker wel even kunnen corrigeren.

En inderdaad, Hugo was niet de makkelijkste en meende nog steeds dat andere honden te vuur en te zwaard bestreden moesten worden. Waar hij niet op gerekend had echter waren de opvoedkundige inzichten van zijn nieuwe ouders. Die namen even strak de touwtjes in handen en ziedaar, zijn gedrag werd steeds beter. De dames whippet vinden hem eigenlijk wel prima en met Simon, zijn broertje en Hugo, die nu Eddy heet, gaat het fantastisch. Eddy is eigenlijk een lieverd, die niets liever doet dan bij zijn mensen zijn, maar die op de een of andere manier als klein hondje niet de juiste opvoeding heeft gekregen. Maar dat komt zeker in orde.

Doe je best, Eddy, je had het niet beter kunnen treffen!