Jasper

 Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij ook wel wat pech had met zijn personeel, in die zin dat dat niet echt Afghaanervaren was. Diegenen onder ons die dat wel zijn, kunnen zich wel voorstellen wat voor bizarre ideeën een wat stuurloze Afghaan kan ontwikkelen. Jasper vond bijvoorbeeld dat hij het volste recht had zijn tanden te laten zien, onder gelijktijdig gebrul, als iemand zijn tuin, huis of kamer betrad. Niet dat hij het lef had echt te bijten, maar het spektakel was toch wel indrukwekkend.

Maar ja, als je in zijn ogen keek, dan zag je toch eigenlijk wel een ‘goede’ hond. Daarom wilden we hem toch nog een kans geven.  We namen hem over en vonden een goede bekende van de vereniging, die een minstens even narrige Barzoi van ons had en hem binnen de kortste keren tot een prima hond had weten om te toveren, bereid Jasper op te vangen.

De schrijver van dit Windmeestukje had hem op sinterklaasavond (ja, echt, we gaan best ver in onze activiteiten ten gunste van windhonden) opgehaald bij zijn fokker, die hem gelukkig een paar dagen in opvang had genomen. Met de nieuwe opvangmoeder hadden we op een parkeerplaats bij Apeldoorn afgesproken -ook in dat gezin werd pakjesavond even verstoord door de komst van Jasper…. De hervormde Barzoi zat achter in haar auto.  We haalden Jasper uit zijn vervoermiddel –zijn snuit viel open van verbazing! Een andere windhond. Zal ik daar op afstuiven of zal ik maar een beetje gewoon doen? En zo liepen we een paar rondjes over het parkeerterrein. Zowel de Barzoi als de Afghaan leken te begrijpen dat ze samen in die witte auto moesten en dat ze dus maar beter een beetje vriendelijk konden doen. Klep open, Barzoi erin, Jasper erin, klep dicht. En …..er gebeurde helemaal niets. De heren keken ieder uit hun eigen raampje en deden of de ander er niet was.

Annebé had nog wel wat werk aan onze harige vriend, maar zoals we gehoopt hadden, duurde het niet lang voordat Jasper grote sprongen voorwaarts maakte.

Maar goed, waar moet je met zo’n hond naartoe? Wie kan met zo’n Afghaan? Wie weet wat hij wel en niet moet doen als Jasper zich misdraagt?  We bereidden ons voor op een lange periode van wachten.

Maar ziedaar, we kregen een mail van een kennelijk iets oudere heer, die 45  jaar geleden een Afghaan had gehad en na vele andere honden bij zichzelf een naar eigen zeggen ‘irrationele wens’ bespeurde nog een keer een Afghaan te hebben.  Uit het gesprek bleek dat de Afghaan van toen toch ook wel bijzondere streken en eigenaardigheden had en dat hij daar eigenlijk heel goed mee uit de voeten had gekunt. Hmmm, dat opende perspectieven!

De rest is min of meer geschiedenis. Jan Willem weet precies de juiste toon te treffen met Jasper. Hij geeft hem veel vrijheid –een erg belangrijk ingrediënt voor een geslaagde Afghaan-mens-combinatie.

Jasper zal best af en toe nog wel even een terugvalletje hebben en plotseling mensen op het strand van Vlieland (of waar dan ook) gaan aankrijsen, maar de verwachting is dat hij langzamerhand weer een doodnormale, gezellige Afghaan wordt.  We hebben intussen Jasper en zijn mens in Kootwijk ontmoet! We hopen beiden, ondanks de lange rit, vaker te treffen!