Lucas

 Wie kan de hond ophalen? Wie woont er een beetje in de buurt. Hoe dringend is het? Meestal is de conclusie dat niemand dicht in de buurt woont en dan worden dezelfde ouwe getrouwe chauffeurs weer van stal gehaald, maar soms hebben we echt geluk! Ten eerste kenden we iemand die tamelijk dicht in de buurt woonde en, hoeveel geluk kun je hebben, ten tweede moest deze meneer ook nog de volgende dag in de buurt van Utrecht zijn. Ook voor de tweede helft van de rit, naar Friesland, vonden we iemand die wel wilde rijden! Job en Liesbeth: veel dank!

Lucas kwam aan op zin opvangplek en daar ontwikkelde hij zich als een bijzonder vriendelijke grippet. En van onze medewerkers-achter-de-schermen (de vrouw die altijd met de snelheid van het licht en zeer accuraat onze teksten in het Duits vertaalt) had na het overlijden van haar geliefde Saluki toch besloten dat de overgebleven greyhounddame gezelschap nodig had. Haar oog was op onze krompotige salukireu gevallen en vol spanning werd de reis naar het Dierencentrum aanvaard. Echter, Lola de greyhoundmevrouw en Boaz, de krompoot, keken elkaar met nauw verholen minachting aan. Geen vonk! Na enig koffiedrinken en overleggen werd besloten Lola aan Lucas voor te stellen. Vonk! De rest is geschiedenis. Lola is thuis de baas en vertelt Lucas, die nu naar werkelijk fraaie naam Fridolin luistert -nou ja, luistert?-  wat wel mag en wat niet mag, wat hij moet en wat hij vooral niet moet. Fridolin is ook erg op zijn mens gesteld; hij heeft het al gepresteerd zich door een openstaand raam te wringen en naar beneden te springen om toch maar vooral dicht bij Sabine in de buurt te zijn.

Wij wensen Sabine, Jürgen, Lola en Fridolin een fantastische tijd samen en we hopen jullie snel weer in Kootwijk te ontmoeten! Want op de foto te zien vind je dat toch wel een geweldig vakantieoord, vooral als je Lodewijk haasje laat spelen en jij er zo hard je maar kan achteraan mag rennen.  En Fridolin, gewoon even volhouden, wij denken dat je over een tijdje gewoon ook in bed mag slapen van Lola, hoor!

Nawoord: Frido ontwikkelde als snel na zijn bemiddelingen epilepsie. En niet zo zuinig! Gelukkig was zijn vrouw niet voor een kleintje vervaard. Ze stelde hem bij de best mogelijke dierenarts op dti gebeid voor. Die stelde een diagnose, en stelde een medicatieregime is dat strikte naleving vereiste. Frido had echt geluk dat hij zo een gedisciplineerd vrouw had! In onze nieuwsbrief Windkracht12 kunt u een uitgebreid verslag  lezen.  In 2015 kwam dan toch nog tamelijk onverwacht een einde aan het leven van Frido. Hij kreeg een tumor in  het bot van zijn dijbeen. Het ging om een tumor die met veel pijn gepaard ging, en als rechtgeaarde dierenliefhebber besloot zijn vrouw dat dàt niet nodig was en liet hem  inslapen.  Sabine: heel veel dank voor de fijne jaren die je Frido bezorgd hebt.