Maxim
Maxim was een heuse pechvogel. Eerst was hij samen met een broertje bij de verkeerde eigenaren beland, toen werd door een soort tussenpersoon zeer hardhandig “opgevoed” met alle gevolgen van dien. Vervolgens belandden zij bij een bevriende Duitse dierenarts die op alle mogelijke manieren probeerde de heren te bemiddelen maar zonder resultaat.
Zij verzocht ons Maxim over te nemen. Een op het Dierencentrum aangekomen bleek zijn gedrag weliswaar niet helemaal onbesproken te zijn, maar hij was heel snel op andere gedachten te brengen. Wat we zochten waren mensen die de signalen van deze Barsoiman goed kon interpreteren en op het juiste moment duidelijke instructies kon geven. Dat leek ons niet zo heel erg moeilijk, maar toch duurde het wel lang. En voordat er een geschikte mens gevonden werd sloeg het noodlot toe. Maxim werd heel erg ziek en bleek een milttumor te hebben. Hij werd spoorslags geopereerd en herstelde voorspoedig. Maar ja, zijn kansen op een huis waren natuurlijk wel weer wat geslonken. Wie wil nou een hond met zo’n ziektegeschiedenis? En inderdaad was het verlies van zijn milt voor een aantal op zich zeer geschikte mensen een reden om af te haken. We begonnen er een beetje aan te twijfelen.
Totdat zich uit België mensen meldden. Hun Barsoi was net overleden en zonder Barsoi was het leven saai en incompleet. De periode tussen de overname van Maxim en het telefoontje van Nancy was dan lang, maar de periode tussen het telefoontje en de verhuizing naar België was evenredig kort. De familie kwam, zag en Maxim overwon.
Maxim, nog heel veel gelukkige jaren in goede gezondheid.