Minouche

Stiekem worden wij wel eens een beetje moe van alle mensen die met esthetische verlanglijstjes opbellen; de meest bizarre eis ooit was iemand die een whippet met niet meer dan 35% gestroomde platen wilde hebben…  Per slot van rekening gaat het om het wezen van de hond en niet om de kleur. Maar goed, een donkere hond hadden wij op dat moment niet. De man in kwestie was een goede bekende van een van onze Duitse medewerkers, die in alle toonaarden zei dat Pit echt heel erg okay was en als hij nou een donkere hond wilde, dan was dat toch prima. En dat is natuurlijk ook wel weer zo.

Een paar weken later kregen we de laatste groep Franse afghanen binnen en diezelfde Duitse medewerker deed mee aan het transport. Zij nam twee jonge Afghanen en een rode volwassen teef mee naar huis om op te vangen. Het drietal kwam na een lange reis thuis aan en binnen de kortste keren stond Pit op de stoep. Hij wilde toch wel even de opvangaanwinsten bewonderen. Een van de jongste honden was black and tan en we hadden een beetje het plan om hem te vragen of hij daar iets voor voelde.

Maar ja, we hadden buiten de rode teef gerekend. Die wierp een blik op Pit en wist op dat ogenblik dat haar mens-op-het-witte-paard gekomen was. Zij stortte zich op  Pit en week niet meer van zijn zijde.

U snapt het al: Minouche ging mee met haar Pit. Pit is overigens vergeten dat hij een donkere hond wilde. Of eigenlijk: hij zegt tegen zichzelf dat rood eigenlijk ook een soort donker is. Nou, wij vinden het prima! Hoofdzaak: Minouche  en Pit zijn happy met elkaar. En dat is  toch niet over het hoofd te zien op de foto

Veel geluk samen!