Oberon

Zodra hij iets in de spoelkeuken hoorde, stond hij in een oogwenk ook in de spoelkeuken. En dan niet om de benen te kunnen nemen, nee, gewoon: “Even kijken wat jullie hier doen.”  Egon bevestigde op verzoek van Martine een soort dak op Oberons verblijf, maar ja, er was toch een spleet van zo’n 25 centimeter over. U kunt nu weer het stukje tussen de asterisken lezen.

Het zou best wel eens kunnen zijn dat de avontuurlijke inborst van Oberon mensen ervan weerhield om hem te adopteren. In ieder geval duurde het nog best een tijdje voordat iemand zich voor Oberon meldde.

De mensen die eerder in 2012 onze oeroude Franse Afghaan (u weet wel, Geronimo, die bij de vijver) een goed huis gaven lieten ons weten dat hij op een zomeravond, zomaar, in de tuin was weggegleden. Het verdriet was groot en het was nog veel te vroeg om over een opvolger na te denken. Maar een goed gesprek over het verdriet na het overlijden van een geliefde hond, ook al heb je die maar 8 maanden gehad, wil soms nog wel eens iets bewerkstelligen. En in dit geval was dat zo. Een paar dagen na het gesprek over Geronimo werd er voorzichtig geïnformeerd naar Oberon. Zou dat wat zijn? Wij dachten van wel. Het enige “probleem” was dat er eerst nog een vakantie gevierd moest worden. Nou, dan spreken we toch na de vakantie af? Geen zorgen, Oberon blijft nog wel een weekje wachten. En zo geschiedde.

De dag van de kennismaking was misschien niet de meest fortuinlijke. Op het Dierencentrum was van alles aan de hand geweest en tot overmaat van ramp voerde de route van de avondvierdaagse die avond precies langs het Dierencentrum. Diegenen van u die de laatste jaren iets met de avondvierdaagse te maken gehad hebben weten ongetwijfeld hoe ongelooflijk veel herrie er door de wandelaartjes gemaakt wordt! Door alle gedoe was Oberon toch een beetje onder de indruk geraakt en hij leek zelfs wel een beetje schuw en angstig.

Nou, van angstig en schuw was al gauw helemaal niets meer te merken. Oberon, die nu Maxime genoemd wordt heeft iedere dag wel een leuke verrassing voor zijn mensen. Zo heeft hij geheel eigenpotig Bruno de Karper uit de vijver gevist en helaas ook onthoofd. En mollen die zo dom zijn om een molshoop in het fraaie gazon te maken, kunnen erop rekenen dat Maxime als de wiedeweerga gaat kijken of hij hen kan vangen. En dat is hem al gelukt ook!

Maxime past fantastisch in zijn nieuwe huis. Hij is de dikste maatjes met de andere twee Afghanen en we denken dat we voor Maxime geen beter huis hadden kunnen vinden.

Maxime, een beetje kalm met het uitroeien van vissen, mollen, gieters en andere al dan niet levende objecten! Heel veel geluk!