Soraya

Ook bij het afhalen liet ze zich niet van haar beste kant zien. Het enige hoopgevende was dat ze tijdens de lange rit naar haar opvangadres voortdurend heel diep zuchtte. Dan keek ze uit het raam en ging daarna meteen verder met slapen. Een duidelijk ongelukkige hond.

Ze ging in opvang en tot onze verbazing ging het eigenlijk best goed. Best goed, niet helemaal goed, want Soraya was gewoon niet gecharmeerd van de heer des huizes, en dat terwijl we toch echt uit eigen ervaring weten dat die echt heel erg deugt en heel veel van honden houdt.

Op een goede dag meldde zich een familie die al een jonge Afghaan van ons adopteerde nadat hun oude teef overleden was. En hoewel hij in alle opzichten geweldig was, misten ze toch een teef. Dat opende perspectieven, want wij kennen deze familie als eentje die zich niet door een Afghaan met vreemde ideeën uit het veld laat slaan. Er werd een kennismaking georganiseerd en in ieder geval sloeg de vonk tussen de twee Afghanen al direct over -als het allemaal niet zo beladen was zou je gewoon schrijven dat Afghanen van ‘eigen volk eerst’… Soraya ging als echte Afghaan eerst het hele huis en de bewoners inspecteren het leek erop dat wat zij zag haar welgevallig was.

Soraya bleef en op wat blijvende bijzondere gedragskenmerken gaat het verder prima. De clou is dat je moet weten wanneer ze wat gaat doen en als je nou maar goed haar signalen kunt lezen, dan valt er goed met haar te leven.

We zijn echt heel blij dat er mensen zijn die ook met een lastige hond uit de voeten kunnen en bereid zijn de hond met zijn of haar mankementen in het hart te sluiten. Bianca en Paulo, dank jullie wel! En Soraya: doe vooral lekker rustig en wees blij met je mensen!