Margot

Margot verloor haar huis omdat ze, laten we het even wat onparlementair uitdrukken, mot had met een van haar roedelgenoten. Als dat, zeker bij teven, na een tijdje niet beter wordt, dan is de kans groot dat het nooit meer beter wordt. Dus werd na langdurig proberen de dames weer vriendinnen te laten zijn besloten een nieuw huis voor de jongste van de twee dames te zoeken.

Na lang wachten, meldde zich een vriendelijke heer uit Belgïe, die al, samen met zijn vrouw, in het bezit was van twee windhonddames. Op onze vraag waarom hij eigenlijk een derde hond wilde, kwam een zeer verrassend antwoord: waarom zou je armoe lijden om een hondje meer? Dat schijnt een Belgische uitdrukking te zijn.

Omdat maar liefst twee leden van het bemiddelteam ten prooi gevallen waren aan de griep en het derde lid zeer druk op haar school was, werd na rijp beraad besloten om de oude en nieuwe eigenaar elkaar te laten ontmoeten zonder dat een van ons daarbij was. Soms moet je wel eens iets doen wat je normaliter nooit doet en een risico nemen. Dat risico bleek minimaal te zijn, om niet te zeggen afwezig. Nieuwe en oude eigenaar vonden elkaar sympathiek, Margot vond de nieuwe eigenaar en diens honden prima en besloten werd dat eerst verslag aan Voordewindhond uitgebracht zou worden en dat bij goedbevinden van alle partijen de overdracht een paar dagen later zou plaatsvinden.

En zo geschiedde. Margot, of eigenlijk Hella, heeft zich snel een plekje in haar nieuwe huis veroverd. Ze heeft wel al een paar keer laten zien wat een goede zelfbediener ze is, dus daar moeten haar mensen nog even aan wennen.

Hella, niet zoveel stelen! Je krijgt heus genoeg te eten van je mensen. Carlos, neem aan van een door de wol geverfde bezitter van serie-dieven en – dievegges: alles hoog wegzetten. Ze kunnen namelijk overal bij en de meeste verpakkingen behelzen geen geheimen voor een hongerige of aan eten verslaafde windhond.