Alle honden staan op alfabetische volgorde van hun naam in het onderstaande document. Veel leesplezier!

AARASH

We schrijven hier wel vaker dat we soms helemaal niet begrijpen waarom bepaalde honden zo lang op de juiste mens moeten wachten. Aarash was duidelijk zo’n geval. Hij was echt niet moeilijker of lastiger dan andere Afghanen die veel sneller een nieuw huis kregen. Gelukkig vond Aarash het helemaal niet erg om in pension te zitten. Na een tijdje had hij had hij zelfs een baan voor zichzelf gecreëerd: hoofd veiligheid. Iedere vreemde die zijn domein betrad werd met een enorme hoop kabaal en zelfs geblikker van tanden onthaald. Als je niet beter wist zou je denken dat hij een gevaarlijk monster was.

Uiteindelijk meldden zich mensen die veel afghanenervaring hadden en in de telefoongesprekken duidelijk lieten merken dat ze van een afghanenstreek (of zelfs meerdere) niet warm of koud werden. Precies de juiste mensen! Ze stapten in de auto, bekeken Aarash, die wel zijn ontvangsttoneelstukje opvoerde maar die tot zijn verrassing weinig effect op de mensen leek te hebben.

Aarash ging mee naar huis en we kunnen  berichten dat Aarash zijn plek heeft gevonden. Zijn mensen kunnen zijn lichaamstaal intussen prima lezen en bij de eerste tekenen van zich aandienende stoutigheid  kunnen zij Aarash moeiteloos op andere gedachten brengen.

Aarash is ook al een keer komen wandelen in Kootwijk. Als hij thuis los mag, heeft hij de gewoonte  voor zichzelf te beginnen en weer terug te komen wanneer het hem uitkomt. Maar in de zaterdagochtend groep peinst hij daar niet over! Veel te leuk, zoveel honden om mee te rennen.

Yvonne, Huub en Aarash: we hopen jullie nog vaak te zien!

Jaar: 2012

 

ABELTJE

Abeltje was een whippetpuber van nog geen 8 maanden oud toen hij bij VoordeWindhond kwam en in z’n korte leventje had hij al ettelijke keren van huis en eigenaar gewisseld. Dit doet een jonge hond niet erg veel goed, maar los van een duidelijk gebrek aan opvoeding was dit Abeltje niet aan te zien. We hebben hem eerst even tot rust laten komen in de opvang en gelukkig kon hij daarna opgevangen worden bij een van onze gastgezinnen. Hier heeft hij zowel van de whippet-ervaren eigenaren als de whippets des huize de nodige opvoeding mee gekregen en hij ontpopte zich tot een alleraardigste, soms enigszins onbesuisde, whippet-jongeman.  Toen we werden benaderd door een familie met een jongvolwassen, enigszins onbesuisde Border collie-kruising die op zoek waren naar een whippet die naast een fijne aanvulling op de familie ook opgewassen was tegen hun jongedame dachten we dat dit wel eens een match zou kunnen zijn met onze Abeltje.

Op een gure zondag eind februari hadden we een ontmoeting met deze familie en hun viervoeter. Natuurlijk was Abeltje’s opvangmoeder ook van de partij. Op een stukje strand werden beide honden los gelaten en binnen enkele seconden werd er druk (en wild) gespeeld.  Het water werd daarbij niet ontweken wat Abeltje, warm ingepakt in z’n winterjas, een nat pak opleverde.  Toen we bij een restaurantje in de buurt even gingen zitten om op te warmen werd algauw duidelijk dat Abeltje z’n nieuwe familie gevonden had. Vooral met de oudste dochter des huizes was er meteen een klik. Dat deze klik gebleven is, is duidelijk te zien op de foto. Hiermee ging de wens van de heer des huizes om een eigen whippet te hebben, in vervulling en kreeg Abeltje eindelijk een echt, blijvend thuis. 

De eerste dagen vond de hond des huizes het nog wat lastig om haar huis te delen, maar inmiddels hoort Abeltje er helemaal bij: Tijdens wandelingen doet Twix haar Border collie-voorouders eer aan door Gabber, want zo heet Abeltje inmiddels, bij de familie te houden als z’n snelle whippetvoeten hem weer eens wat te ver weg brengen. Gabber werd na een week door z’n nieuwe eigenaren al beschreven als  bijna “de ideale hond”, wij geloven dat hij bij zijn nieuwe familie zijn helemaal “ideale thuis” heeft gevonden.

Jaar: 2013

 

ABU & SHARIM

 

Deze twee gecastreerde saluki's verloren hun huis omdat hun baas overleed. De baas had aan zijn kinderen voor zijn overlijden laten weten dat de honden samen geplaatst moesten worden. Aangezien we er vanuit gaan dat de eigenaar het best kan beoordelen of zijn of haar honden erg aan elkaar hangen, gingen we op zoek naar een gemeenschappelijke plek. Dat valt, zeker bij grotere honden, niet altijd mee en de mannen stonden dan ook lang op de site. Maar uiteindelijk komt dan toch precies de juiste mens en ook in dit geval was dat zo. Er waren zelfs twee nieuwe eigenaren ''van gelijk gebleken geschiktheid'. Maar omdat de eerste nog een paar weken met vakantie ging en van mening was dat de honden nu toch echt zo snel mogelijk naar een eigen huis moesten, maakte zij plaats voor de volgende kandidaat. De honden werden opgehaald en eerst bij de dierenarts voorgesteld, omdat de halve Fortekor die een van beide honden kreeg misschien toch niet helemaal voldoende was. En helaas bleek het hartprobleem ernstiger te zijn dan gedacht. Gelukkig laat de nieuwe eigenaar zich daardoor niet uit het veld slaan. Petje af! Abu en Sharim hebben zich prima aangepast aan hun nieuwe leefomgeving en zijn ook de dikste maten met de al aanwezige viervoeter. Een van hun hobbies is televisiekijken. Voetbalwedstrijden, natuurfilms, documentaire, soaps, het maakt niet uit. Lekker gezellig samen op de bank, een avondje buizen. Veel plezier en geluk op jullie oude dag! 

Jaar: 2010

 

ALADIN

Aladin moest om niet heel duidelijke redenen erg lang op zijn nieuwe mensen wachten, wel  11 maanden. Het enige voordeel, als je het zo wilt noemen, is dat hij niet in opvang hoefde en gewoon thuis kon wachten. Maar goed, dat neemt niet weg, dat toch besloten was dat hij naar een ander huis zou gaan. En dat gaat niemand, zeker de eigenaren, in de kouwe kleren zitten.  Want laat u niets vertellen: besluiten je hond af te staan is geen pretje.

Daarom was het misschien wel extra jammer dat het zo lang duurde. Er meldde zich in eerste instantie gewoon helemaal niemand. We pasten zijn stukje een paar maal aan, we wisselden wat foto’s af, maar niets leek te helpen. En eigenlijk was dat vreemd, want Aladin was echt niet de allermoeilijkste Afghaan die je je voor kunt stellen.  Maar in het vroege voorjaar leken de kansen voor Aladin te keren. Er waren maar liefst twee bellers! Met de eerste werd ook een kennismakingsbezoek georganiseerd.  En of het nou kwam omdat Aladin allang al in de gaten had wat er aan de hand was en of de stress van zowel de oude als de beoogde eigenaar nu van invloed was op Aladins’ gedrag, we weten het niet, maar in ieder geval was er geen sprake van liefde op het eerste gezicht tussen Aladin en het bezoek. Jammer, maar het moet natuurlijk wel een beetje klikken tussen mens en hond.  (En wie zich nu afvraagt wat er met het bezoek gebeurde: die heeft intussen zelfs twee honden van ons die prima bij haar passen!). De tweede beller viel om en andere reden af en er begon weer een nieuwe ronde wachten.

Maar toen keerde het tij. Er meldde zich een jong stel, mèt afghanenervaring-van-huis-uit. Zij hadden wel zin in Aladin, die verdacht veel op de hond van de (schoon)ouders leek. Na wat heen- en weer gemail werd op een koude maar zonnige zaterdagmiddag een kennismakingbezoek afgelegd. Om het stressniveau wat terug te dringen werd afgesproken op het terrein van een hondenschool in plaats van thuis. Dat leek voor Aladin in ieder geval goed te werken. Er werd gewandeld, er werd met een balletje en zelf een touw met een sliert namaakworstjes gegooid en Aladin vond het allemaal prachtig.

Het jonge stel ging in verband met de whippet waar ze op pasten zonder Aladin naar huis en voor de oude eigenaren brak nu ongetwijfeld de moeilijkste week van het laatste jaar aan. Weten dat je hond de volgende zaterdag naar zijn nieuwe eigenaren gaat, is iets wat wij niemand toewensen. En om het afscheid niet nog moeilijker te maakten haalden we de volgende zaterdag Aladin op en brachten hem naar zijn nieuwe adres.

Een lift kende hij duidelijk niet en hij leek ook wel een tikje hoogtevrees te hebben –een glaspartij op de 19^e verdieping met een enorm uitzicht was hij niet gewend. Gelukkig zag hij al snel een hond op de weg door de velden lopen. Dan wordt alles meteen veel minder eng.  Daarna ging hij zoals een rechtgeaarde afghaan alle kamers in het huis bekijken, in de kasten kijken en overal aan snuffelen, om daarna op de bank te klimmen alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was.

Eergisteren kwam een mail met daarin de zinsnede “Inmiddels is Aladin 2 weken bij ons, al voelt het voor ons veel langer. Hij hoort er helemaal bij en we zijn onwijs gek op hem.”Nou, u snap het al: hij mag blijven!

We wensen alle betrokkenen bij deze herplaatsing, de oude en de nieuwe eigenaren veel succes met hun beider beslissing. En Aladin, of eigenlijk Ghandor, doe je wel even je best? Niet zo blaffen als er bezoek komt.

Jaar: 2014 

 

AILEEN    (komt nog)

Jaar: 2016

 

 ALEXEJ

Alexej was een van de eerste drie honden die we in 2011 uit Frankrijk kregen. Zijn vacht zat volledig in de klit –verbazingwekkend hoe een onverzorgde Barsoi eruit kan komen te zien-  en, veel erger, hij was niet de makkelijkste vertegenwoordiger van zijn ras. Integendeel! We zagen hem geweldig lelijk doen tegen andere reuen en tot overmaat van ramp was hij ook nog eens een kattenhater optima forma. Als hij maar dacht dat er een kat ergens in een straal van 100 meter rondliep dan voerde hij een kür uit die niet zou misstaan bij de Europese kampioenschappen trampolinespringen om toch maar vooral een glimp op te vangen van deze aartsvijand.

Helaas werd er door ongelukkige omstandigheden veel digitaal over Alexej gesproken, of zullen maar gewoon ‘geroddeld’ zeggen, waarbij zijn minpunten erg uitvergroot werden en hij de indruk maakte een agressieve woesteling te zijn waar niets mee te beginnen zou zijn. Maar zo erg was het nou ook weer niet. Alexej is namelijk dol op mensen en je hebt letterlijk geen kind aan hem zolang hij maar niet aan katten of bepaalde andere reuen wordt blootgesteld.

Hoe dan ook, het duurde lang voordat zich een geschikte nieuwe eigenaar meldde. Maar zoals altijd wordt wachten uiteindelijk beloond en bijna een jaar nadat Alexej bij ons kwam belden Klaus en Beate uit het diepe zuiden van Duitsland. Beter kon haast niet: veel Barsoiervaring, veel ervaring met lastige honden, veel tijd, veel ruimte. We vertelden zo eerlijk mogelijk wat de gedragsmankementen van Alexej waren –en besteedden natuurlijk ook aandacht aan zijn goede punten. Begin augustus was de overdracht; het was een snikhete dag en dankzij wat logistiek geregel brachten we zelfs twee honden tegelijk naar hun nieuwe eigenaren: Alexej en Suske. Opvallend was al dat in de auto Alexej zich tegenover Suske bijzonder vriendelijke gedroeg –en Suske is toch echt een reu. Eenmaal op de afgesproken plaats aangekomen, leek het wel of Alexej wist bij wie hij moest zijn. Hij ging eens lekker tegen zijn nieuwe bazin leunen en ging daarna ook gezellig een stukje met zijn nieuwe baas wandelen. De verrassingen zijn de wereld nog niet uit, dachten wij.

Intussen is Alexej dus al weer een paar maanden bij zijn nieuwe mensen. De berichten zijn gematigd positief; hij blijft een katten- en de-meeste-reuenhater, maar in huis is hij geweldig. We zijn ervan overtuigd dat Alexej geen beter huis had kunnen vinden dan bij Klaus en Beate en we hopen dat zij nog een lang en gelukkig leven samen zullen hebben. Nog meer hopen we dat zij de allerscherpste kantjes van Alexej’s gedrag bij zullen kunnen vijlen. We zijn vol vertrouwen!

Jaar: 2012

 

ALFIE

Alfie moest heel erg lang op een nieuw huis wachten. Eigenlijk was dat wel heel vreemd, want er was nu werkelijk weinig mis met dit hondje. Er waren wel een paar gegadigden, maar om al dan niet duidelijke redenen sprongen die allemaal af. Een tikje moedeloos werden we er wel van, vooral omdat Alfie steeds meer behoefte aan eigen mensen kreeg. Maar het lange wachten werd beloond: iemand uit de Hofstad meldde zich. Haar whippet was overleden en het was nu toch tijd voor een opvolger. Na wat telefonische gesprekken werd er besloten in Kootwijk te gaan wandelen. En jawel, de vonk sprong over! Zowel Yolande als Alfie leken veel voor elkaar te voelen. Het was in ieder geval grappig om te zien dat Alfie tijdens de wandeling steeds even kwam kijken of zijn nieuwverworven vriendin er nog wel was.

Eigenlijk stond niets een verhuizing naar Den Haag nog in de weg, maar je hebt van die perfectionisten die alles tiptop geregeld willen hebben voordat de hond zijn intrede doet. En dus ging Alfie eerst weer mee terug naar Drachtstercompagnie. In Den Haag werden in de weer daarop alle voorbereidingen gedaan en eindelijk, precies een week na de eerste kennismaking, was het dan zo ver: Alfie werd opgehaald. Alfie is,na rijp beraad, omgedoopt tot Fred en heeft het zonder enige tijfel zeer naar zijn zin. Ietsje minder was zijn reactie op de voeromstelling, maar dat leed schijnt inmiddels ook geleden te zijn. Fred en Yolanda: veel geluk samen! En Fred: geen issues met andere reuen, graag! Dat is nergens voor nodig.

Jaar: 2012

 

AIMEE

Aimée was een van de drie afghanenpups die eind januari bij Voordewindhond kwamen. Ze hadden behoorlijk honger gehad en kenden eigenlijk niet veel van het leven. De uitstekende opvang bij een van onze Duitse medewerkers zorgde ervoor dat Aimée en haar zusje binnen de kortste keren aangesterkt waren. Zo langzamerhand kon ook voorzichtig worden omgezien naar een nieuw huis. En zo gingen de beide dametjes mee naar een coursingstraining op een heuse renbaan. Aimée vond het allemaal prachtig en liet zich met overgave bewonderen en aaien. Haar zusje vond het allemaal minder geslaagd en bleef lekker dicht bij haar opvangmoeder. Op een goed moment verscheen er een aardige meneer die met meer dan gemiddelde belangstelling naar Aimée keek. Die had dat natuurlijk onmiddellijk in de gaten en zorgde er wel voor dat de aandacht van deze meneer niet verslapte.

Hoe dit afliep kunt u wel raden: Aimée woont intussen alweer een poosje  in Duitsland bij haar meneer van de renbaan en zijn andere afghanenteef. En niet alleen dat, Aimée maakt zich reuze verdienstelijk als tja, als wat eigenlijk, secretaresse? PA? Nee, zo dienstbaar is ze niet! Chef de bureau?  Inspecteur- Generaal? We zijn er nog niet uit maar we voorspellen haar een fantastische carrière.

Jaar: 2013 & 2014 

Nawoord:. Een jaar later, in 2014, bereikten ons via onze zusterorganisatie zorgwekkende berichten. Het zou helemaal niet goed gaan met de nieuwe eigenaar van Aimée.  We overlegden wat de beste oplossing zou zijn voor deze nog steeds heel jonge afghaan. Het is echt fijn dat de samenwerking tussen de drie windhondzorgorganisaties de laatste jaren enorm goed is geworden. De Windhundhilfe, die geografisch het dichtstbij zat, nam de zorg voor Aimee over. Zij vonden een prima plek voor haar. Het gaat bijzonder goed met Aimee! 

 

ANNIE

Annie was een heel bijzonder hondje. Aan de ene kant zo klein en teer dat ze wel een sneeuwvlokje leek en aan de andere kan zo'n ongelooflijk dappere dodo. Ze hoorde bij de laatste lichting pups van de animal hoarder en was er slecht aan toe. In het Dierencentrum Friesland kwam ze, met haar broertjes, eerst een beetje op krachten en leerde ze in een razend tempo wat het is om een kleine afghaan te zijn. Na een korte periode bij een opvanggezin, waar ze zich moeiteloos staande hield bij twee enorme Deense doggen, was ze weer even terug bij het Dierencentrum. Op een goede dag kwamen daar twee mensen uit het zuiden van Nederland naar een afghaanse windhondteef kijken als maatje voor hun afghaan Pennie. Oh, wacht even, die naam heeft u net ook al gelezen! Dat klopt. Tijdens het invullen van de papieren voor Oshin, was plotseling de deur open gegaan en in het kielzog van Egon was Annie naar binnen gestapt. Die wilde ook wel eens zien wat daar allemaal gebeurde en vooral wat voor mensen daar zaten.. En, tja, wie is er nou tegen zo'n leuk hondje bestand? De ohs and ahs waren dan ook niet van de lucht. Ja, daar zoeken we ook nog een huis voor en we zijn in bespreking met eventuele nieuwe eigenaren.. Nadat Stephan en Bea Penny en Oshin in de auto gedaan hadden, was Bea nog even teruggekomen en had gezegd, als het nou niet lukt met de nieuwe mensen, dan willen wij haar wel. Hoezo een "vooruitziende blik"?

Het werd inderdaad niets met de nieuwe mensen voor Annie en na enig heen- en weergebel besloten we Bea en Stephan te benaderen. En met succes! De volgende dag reden ze weer van het diepste zuiden naar het hoge noorden en sloten Annie in hun armen. Pennie heeft het maar druk, want zij voert nu de regie over maar liefst twee afghanen, maar de rol van regisseur bevalt haar zeer goed! Veel geluk allemaal!

Jaar:  2012 & 2014 (zie Bente)

 

ANTONIO

Antonio had eigenlijk maar twee nadeeltjes: hij was niet moeders mooiste en hij hield niet zo erg van sommige andere reuen. Welke van deze twee omstandigheden nou de reden was dat hij zo lang op zijn nieuwe mensen moet wachten is niet bekend. En eigenlijk deed noch het een noch het ander ertoe, want in de tijd dat Antonio bij ons was, vonden we huizen voor honden die absoluut grotere problemen hadden. Misschien gewoon stomme pech?

Maar ook voor Antonio kwam op een goede dag de juiste mens! In een van de eerste gesprekken die we met zijn nieuwe baas voerden hadden we het natuurlijk ook even over de vorige hond en al snel bleek dat Antonio in veel opzichten een soort kopie was van de overleden hond. Nou, dachten wij, dat komt goed uit, want deze mensen hebben precies de juiste ervaring om het leven van Antonio helemaal voor elkaar te krijgen.  We maakten een afspraak voor een bezoek en eigenlijk was daarmee de boel beklonken.

Antonio ging mee naar het diepe zuiden en zijn mensen weten inderdaad precies hoe ze met Antonio om moeten gaan. Tot Antonio’s  grote vreugde is er altijd iemand thuis, dus wat hem betreft kan zijn leven niet meer stuk! Antonio, jongen, we hopen dat je nog lang van je nieuwe leven zult genieten! Je hebt het verdiend. En als we op de foto afgaan, nou, dan lukt dat allemaal heel aardig!

 Jaar: 2012

 

ARGISTO

Argisto werd door zijn fokker teruggenomen, of liever gezegd: teruggehaald. Hij werd van zijn vervilte vacht ontdaan en de gedachte was dat hij verder bij zijn fokker zou blijven. Maar na verloop van tijd bleek toch dat het voor Argisto beter zou zijn als hij 'uit huis geplaatst werd'. En dus gingen wij op zoek naar de passende plek voor deze geschoren, maar fraaie reu. Het duurde even, maar toen belde er iemand uit Zwitserland -zo'n meertalige site werkt toch wel... Na een paar goede gesprekken werd het contact tussen de kandidaat-eigenaar en de fokker gelegd, die net als wij van mening was dat deze mensen precies de juist waren voor Argisto. Wij hadden ons al voorbereid op een ingewikkelde reis in etappes, met verschillende chauffeurs, maar dat bleek niet nodig. De fokker van Argisto stapte zelf in de auto en leverde hem persoonlijk op zijn nieuwe adres af. De eerste berichten zijn positief, zij het dat Argisto het geen goed idee vindt wanneer zijn nieuwe vrouw, die hij kennelijk aanbidt, even buiten zijn gezichtsveld is. Dan neemt hij wat afghanenmaatregelen om zijn misnoegen kenbaar te maken. Dus aan zijn gedrag binnenshuis wordt nog een beetje gewerkt. Kom op, Argisto, een beetje meewerken en ga er nou maar vanuit dat Béatrice heus weer terugkomt!

Jaar: 2011

 

ARYANA

Ook Aryana was een afghaan-non-grata. En ook zij moest nogal lang op haar mensen wachten. Daar kwam nog bij dat Aryana nou niet direct de meest makkelijke tante was. Zij was het thuis gewend de dienst uit te maken en daar wilde ze wel graag aan vasthouden. Dus toen er mensen voor haar kwamen die al een afghanendame hadden, wierp zij daar een blik op en liet merken dat dàt niet de bedoeling was. Dus zochten we verder (en de mensen hebben een andere gezellige afghaan van ons). Voor Aryana kwam echter ook de redding in een aardig stel, zonder andere hond. Het was liefde op het eerste gezicht en zoals u op de foto wel ziet bevalt het Aryana, die nu Kirana heet, bijzonder goed! En als één afghaan kan kijken met zo'n blik van "eh, heb ik iets van u aan, of zo?", dan is het Kirana wel!

Rene, Anyal en Aryana: veel geluk met z'n drieën -of gaat het toch met zijn vieren worden?

Jaar: 2012

 

ASA & DONNA

Asa en Donna hadden een wel zeer onfortuinlijke start in het leven. Ten eerste waren ze, samen met hun 8 broers en zusjes niet gepland. En alsof dat nog niet erg genoeg was, ze kregen prompt allemaal giardia, een zeer vervelende en hardnekkige wormbesmetting. Eind september kwamen ze, besmet en zeer mager, bij ons aan. Lezers die meehielpen de tegels van het grote speelveld te rapen herinneren zich vast die twee zwarte, magere scharminkeltjes nog wel. 

Martine deed er alles aan om de wormen de baas te worden en wat vlees op de botten van onze scharminkeltjes te krijgen. Maar ja, het vervelende van giardia is het enorme zelfbesmettingsgevaar.  Iedere controle bij de dierenarts verliep hetzelfde: nee, nog steeds niet vrij van giardia. De dierenarts had al gesuggereerd dat het misschien het beste was als we de honden in deze staat zouden plaatse, omdat het herbesmetting  in een kennel  haast niet te voorkomen is. 

Maar ja, wie neemt nou een hond met een wormbesmetting ? Maar ziedaar, er meldde  zich een mevrouw die wel interesse in de beide meisjes had.  Ze wilde ze in ieder geval graag leren kennen.  Omdat deze mevrouw uitgesproken kalm reageerde toen we haar over de wormbesmetting vertelde, zagen we opeens een goede mogelijkheid: als deze mevrouw nou toch eens bereid zou zijn het laatste stukje van het herstelproces voor haar rekening te nemen? En zo geschiedde. Binnen drie dagen was de boel bekeken. De meisjes hebben inmiddels flink aan gewicht gewonnen en zo te zien hebben ze het erg naar hun zin!

Veel geluk dames!

Jaar: 2012

 

ATREJU

Wij zochten een nieuw huis voor hem omdat hij er niet toe te bewegen was de paarden met rust te laten. Dat werd echt heel gevaarlijk voor hem en tegelijkertijd een te grote belasting voor zijn mensen. Na een korte stop bij een gezin waar de aanwezige salukireu een onverklaarbare antipathie jegens Atreje had, kwam de redding. Atreju, die nu als Chalim door het leven gaat, is terecht gekomen bij zeer ervaren windhondmensen, die door hem flink bezig gehouden worden. Zelfs de aanwezige papegaai is gecharmeerd van de nieuwe huisgenoot.

Jaar: 2010

Nawoord: tot onuitsprekelijk verdriet van zijn vrouwtje is eind 2018 Liem ingeslapen. Het ging gewoon niet meer. 

 

BAARIQ

Baariq is een prachtige sloughi die een niet zo leuk leven achter de rug heeft. Maar daar is verandering in gekomen. We namen hem in de zomer van 2011 over en brachten hem eerst in het Dierencentrum Friesland onder. Dat stond Baariq echter in het geheel niet aan. Het maakte niet uit wat de medewerkers voor hem verzonnen, hij vond het niet fijn en dat liet hij duidelijk merken. Redding kwam in de vorm van een medewerker van Voordewindhond, die spontaan aanbood hem bij haar thuis op te vangen. Nou, dat was een aanzienlijk beter plan, vond Baariq. Helemaal top: heerlijke wandelingen, fijne vriendinnen en een fantastische moeder. En die katten, nou ja, die waren ook wel OK. Voor Baariq kon het leven eigenlijk niet meer stuk.

We schreven aardige stukjes over hem op onze site, zetten er prachtige foto's bij, maar geloof maar niet dat iemand belangstelling voor Baariq, ook genaamd Najeeb, had. Helemaal niemand meldde zich. Totdat een aardige jonge vrouw zich meldde; we hadden veel gesprekken met haar en in oktober was het zover: Baariq ging naar zijn nieuwe huis. Dachten wij, maar zo niet Najeeb. Hoewel hij in gote vrede met de katten op zijn opvangplek leefde, veranderde hij in een kattenhater eerste klass bij de aanblik van de kat op zijn beoogde nieuwe plek. Die ging hij eens even fijn terroriseren! Nou, u snapt het al. Het ging echt niet en zo kwam Najeeb, volledig tevreden, weer terug.

Maar ja, het was nooit de bedoeling dat Baariq op zijn opvangplek zou blijven en het werd toch echt tijd dat hij een eigen plek kreeg. Bovendien kreeg zijn opvangmoeder een knieblessure waardoor er wel enige druk op de bemiddeling kwam te staan.

De uiteindelijke redding kwam uit Tilburg: daar wonen twee aardige, zeer ervaren windhondmensen,die al eerder oudere honden hadden opgenomen. We waagden er één telefoontje aan, beschreven de situatie, en binnen tien minuten werden we teruggebeld met de mededelding "is goed, laat hem maar komen". Incidenteel is er een kleine schermutseling tussen een van de twee aanwezige Salukidames en Najeeb, maar het gaat toch zo goed dat hij gewoon lekker zijn laatste jaren in Tilbug mag slijten! François en Ans: wij zijn blij dat er mensen zijn zoals jullie!

Jaar: 2012

 

BABOUR

Babour veranderde in een paar maanden van een pechvogel in een geluksvogel. Nadat hij uit nogal benarde omstandigheden bevrijd was, ging hij eerst naar een opvangplek. Hoewel niet altijd alles direct van een leien dakje ging, maakte hij daar toch dankzij zijn onverschrokken opvangouders toch gestaag vorderingen. Maar het liep niet storm voor deze donkerharige man. Maar uiteindelijk meldde zich toch een zeer geschikt echtpaar dat het met Babour wel zag zitten. Er werd een afspraak gemaakt, maar toen gebeurde wat we eigenlijk stiekem al steeds hoopten: hij mocht blijven! Babour had zich in zijn opvanghuis werkelijk onmisbaar gemaakt: hij speelde leuk met de oudere windhonddames in zijn huis, was goede maatjes met de katten geworden en had zich ook bij de verbouwingsactiviteiten geweldig goed meegewerkt. Kortom, zijn opvangouders konden zich het leven zonder Babour niet meer voorstellen. Wel een beetje een domper voor de mensen die hem graag hadden willen hebben, maar daarover later meer! Babour, veel geluk, jongen!

Jaar: 2011

 

BANDIT

Bandit leek , toen hij bij zijn opvangouders kwam, een ongelooflijk stoere bink, die zich de kaas niet van het brood liet eten. We dachten zelfs, op basis van zijn gedrag, dat er een fikse scheut terrierbloed in zou zitten -niet geheel onwaarschijnlijk bij whippets, beweren al dan niet kwade tongen. Maar naar verloop van tijd veranderde zijn gedrag en bleek hij helemaal niet zo stoer te zijn als hij zich had voorgedaan.
Halverwege maart kwamen de juiste mensen voor Bandit. De overdracht zelf liep door oponthoud en verdwaalde Duitsers nog bijna mis, maar uiteindelijk kwam alles toch op zijn pootjes terecht. Bandit leeft nu als Puck -en prima naam voor een ex-bandiet- als koning in een dorp vlak bij zee. Daar gaat hij dan ook met enorm enthousiasme elke dag heen. Puck, we wensen jou en je mensen veel geluk met elkaar!

Jaar: 2011 

 

BARAKH

Barakh kwam als jonge pup bij ons en werd liefdevol opgenomen door een aardig Belgisch echtpaar. Ze hadden in eerste instantie wel een en ander te stellen met dit kleine mannetje, maar na verloop van tijd had hij toch begrepen dat  hij bijvoorbeeld de huispoes toch echt met rust moest laten. Toen sloeg  het noodlot toe: de bazin van Barakh werd ernstig ziek. Gelukkig knapte ze na een tijdje wel weer op, maar helemaal de oude werd ze niet meer. Alle zorg voor Barakh kwam op haar man neer en die moest na enige tijd worstelen toch inzien dat het gewoon niet ging.  De combinatie van een toch nog zeer jonge Afghaan met zo zijn eigen idee over de dagbesteding en de zorg voor zijn vrouw was te zwaar. Barakh kreeg niet wat hij nodig had en helaas werkte dat ook wel een beetje door in het gedrag van onze Barakh. Hij had zich bijvoorbeeld aangewend om bij de aanblik van een andere hond, windhond of niet, ongelooflijk uit zijn platinablonde dak te gaan.

Dat ging hij ook even fijn demonstreren toen we hem op een parkeerplaats in Arnhem in ontvangst namen. Zodra hij Egon met Stella ontwaarde, sprong hij al krijsend en kronkelend wel twee meter in de lucht. Nu had hij natuurlijk wel eerder moeten opstaan om echt succes met zo’n actie te kunnen hebben, maar we waren wel verbaasd dat uit dat kleine bolletje wol zo’n opgewonden standje geworden was. Gelukkig bleek wel dat toen hij eenmaal weer op zijn poten stond en hem duidelijk te verstaan gegeven werd dat dit toch echt heel erg idioot en heel erg onwenselijk gedrag was, hij toch wel voor rede vatbaar was. Hij keek in ieder geval wat verbaasd met zijn zwarte kraalogen omhoog alsof hij zeggen wilde, wat maak je je nou druk. Dat doe ik altijd zo. Mag dat niet dan?

Enfin, Barakh ging naar Drachtstercompagnie en daar kreeg hij met Martine te maken die ook in het geheel niet onder de indruk was van zijn wonderlijke machtsvertoon. En zoetjes aan leek hij toch wel te gaan begrijpen dat je ook anders kunt gedragen.  De vraag was alleen of we snel iemand zouden kunnen vinden die onze Barakh verder op zijn rehabilitatieweg zou willen begeleiden. Dat viel gelukkig nog reuze mee: een week of acht na zijn opvallende intrede meldde zich iemand met veel afghanenervaring. De rest is geschiedenis. Barakh is prima ingeburgerd. Na een paar dagen lag hij al op de bank, op zijn rug, poten in de lucht. Dat ziet er veelbelovend uit. Ook zijn krijs-en-kronkel-act voert hij steeds minder op. Dus, Barakh, zet hem op! 

Jaar: 2011 (zie Laran) & 2013

 

BARAT

 Barat kwam begin februari bij Voordewindhond terecht omdat hij bij zijn vorige eigenaren een dermate  grote beschermingsdrang had dat zij hun vertrouwen in hem kwijt waren. We brachten hem onder bij een opvanggezin dat na een tijdje tot de conclusie kwam dat het nog wel meeviel met de beschermingsdrang. Deze uit de kluiten gewassen puber-reu had nogal wat structuur en sturing nodig èn voldoende beweging èn rust en aandacht.  Binnen de kortste keren leerde deze jonge Magyar Agar zich te gedragen en ontwikkelde zich zelfs tot een vriendelijke, gezellige en sociale huisgenoot.

Op een dag werden wij gebeld door de mensen die eerder onze langzitter Fee hadden geadopteerd. Hun oude Dobermannreu was overleden en nu wilden ze er toch wel graag weer een 2^e hond bij, ook als gezelschap voor Fee die nu overigens Kessy heet. Ze hadden zich intussen al flink ingelezen over de toch niet alledaagse Magyar Agar dus het leek erop alsof deze mensen zich prima zouden gaan redden met de verdere opvoeding van Barat.

De kennismaking in Kootwijk  verliep meer dan prima: eenmaal onaangelijnd op het zand daagde de zwarte geryhounddame haar potentiele viervoetige huisgenoot uit tot een renspelletje waar de jongeman direct gecharmeerd op in ging…om zich vervolgens rot te schrikken. Na enkele weken in de opvang met een poedelvriendin was hij er niet meer aan gewend dat een andere hond net zo snel (of wel sneller)  was dan hij.. Gelukkig herstelde hij al gauw en werd er gerend en gespeeld. Met de toekomstige adoptiefamilie klikte het ook prima en de wandeling terug naar de parkeerplaats liep hij redelijk netjes aan de lijn mee met z’n toekomstige eigenaresse. Helaas was de aankomst op de parkeerplaats minder leuk, aangezien er in de tussentijd een ruit van de auto was ingeslagen en er waardevolle spullen waren gestolen. Telefoontjes met politie volgden en al die tijd zat Barat  samen met Kessy achterin de auto van zijn nieuwe familie alsof hij nooit anders gedaan had. Duidelijk dus: Barat had een nieuw thuis gevonden.

Ondanks alle ellende werd er toch nog een kopje koffie gedronken bij de Brinkhof, ook om van de schrik te bekomen en toen al het papierwerk was geregeld en uw bemiddelaar opstond om huiswaarts te keren, maar de familie nog bleef lunchen, keek Charky op noch om. Fijn dat je me vanochtend hebt opgehaald,  maar ga gerust; ik blijf bij deze mensen.

De berichten die we intussen over Charky’s inburgering hebben ontvangen zijn uitstekend. Hij heeft ook een nieuwe  en stoere naam: Sam, waar hij zeer tevreden over lijkt te zijn.

We wensen Sam, Kessy en hun mensen nog een lange en gelukkige tijd toe!

 Jaar: 2015

 

BASHIR

Bashir is een zeer opgewekte, vrolijke, vriendelijke wolk van een Afghanenpup. Dat was niet altijd zo, want zijn start in het leven was weinig florissant. Hij ging daarom eerst een paar weken in opvang bij een doorgewinterde Afghanenmoeder, die samen met de aanwezige Afghanenreu, in korte tijd van het hoopje ellende een parmantig kereltje maakte. In de tussentijd had zich een jong gezin gemeld met een Afghanenwens. De keus was eigenlijk op Suzanne, een van onze volwassen Afghanenteven, gevallen. De bemiddelaars van Voordewindhond hadden in een paar gesprekken een prima indruk van de familie gekregen, en zeiden tegen elkaar; "Nou ja, je moet toch ooit eens aan je eerste Afghaan beginnen". En toch bleef er twijfel, niet over de familie, integendeel, maar over de combinatie Suzanne en dit jonge gezin. Maar de oplossing diende zich aan in de vorm van Bashir. Bashir wist nog van niks, was een soort onbeschreven blad, en zou prima kunnen opgroeien tussen de vier zonen van de familie. En zo deed op een koude decemberdag Bashir zijn intrede. En wat voor intrede! Alles was tot in de puntjes voorbereid voor de komst van het nieuwe gezinslid.

Qadir, zo wordt hij genoemd, ontwikkelt zich voortreffelijk. Hij loopt daar waar het kan los en speelt dan met alle mogelijke andere honden. Dat hij daarbij al een keer in een kroossloot is gevallen is een kleine bijkomstigheid. Qadir vond de fietskar in eerste instantie natuurlijk een heel raar ding, maar de aanhouder wint en hij had dan ook snel in de gaten dat een trip in de fietskar altijd een leuke activiteit oplevert en dus werd Qadir binnen de kortste keren een geweldige fietskarfan.

En dan is hem ook nog een heel bijzondere eer te beurt gevallen. De school van zijn mensenbroers had een 'wie-heeft-de-liefste-mooiste-hond-wedstrijd' georganiseerd. Die heeft Qadir glansrijk gewonnen. En, zeg nou zelf, dat is toch helemaal terecht, of niet soms?

Jaar: 2011

 

BAUKE

Bauke was een heuse mystery dog. We hadden hem in Frankrijk, samen met Marianne, in een afgelegen schuurtje ontdekt en het verhaal was dat zij beide eigenlijk op het punt van sterven waren. Omdat het ons toch beter leek dat zij dan bij ons zouden overlijden en niet in een koude, natte schuur, namen we beide honden mee. Voor Marianne hadden we al heel gauw een doorgewinterde afghanenvrouw die zei "geef maar hier". Maar met Bauke hadden we niet zo veel geluk. Hij was er ook eerlijk gezegd nog slechter aan toe dan Marianne; hij woog nog maar 14 kilo. Alles wat hij at, braakte hij spoorslags weer uit en Martine moest hem uiteindelijk verdeeld over de dag heel kleine porties voer geven. Maar ook hier geldt weer eens dat de aanhouder wint, want langzaam maar zeker krabbelde hij overeind. Hij kon na verloop van tijd ontwormd worden en het binnenhouden van het voer ging ook steeds beter. Maar ja, voordat een zo uitgemergelde hond er weer een beetje presentabel uitziet, dat duurt een hele tijd.

Toen kwamen er mensen kijken naar een afghaan. Hun oog was eigenlijk op Kadija gevallen, maar soms zegt het hart iets anders dan het oog. Bij de aanblik van Bauke was het een gelopen race. Dàt was hem! De enige twijfel die zij hadden was of Bauke wel met hun andere twee reuen op zou kunnen schieten. Ze hadden bij een eerdere herplaatsing namelijk nogal wat moord- en doodslagervaringen opgedaan en waren dus een beetje voorzichtig. Daar konden we kort over zijn: Bauke kan met alles en iedereen.

Intussen was Bauke bij wijze van proef alvast in de auto gestapt en had zich naast de andere afghanenreuen neergevlijd, vermoedelijk om te demonstreren dat hij heel goed met andere mannen op kan schieten. De rest raadt u al. Kijk maar eens hoe het Geronimo -en zeg nou zelf, dat past veel beter!!- gaat in zijn nieuwe omgeving. Een groter verschil tussen oud en nieuw huis is haast niet denkbaar!

Marita en familie: heel veel dank dat jullie Geronimo onder jullie hoede hebben genomen. We hopen dat hij nog een paar fijne jaren bij jullie heeft.

Jaar: 2012

 

BEAU

Beau heeft u hoogop een keertje op onze nieuwspagina voorbij zien komen, maar hij stond niet bij de whippets die een huis zochten. Dat kwam omdat zich al zeer snel na zijn intrede bij het gastouders een gezin meldde dat op zoek was naar een whippet. En dan graag een gezellige, die goed met kinderen uit de voeten kon. Dàt hadden we in het gastgezin wel kunnen vaststellen: Beau is uitgesproken dol op kinderen.

De kennismaking verliep een beetje chaotisch. De afspraak was gemaakt op het Zand van Kootwijk, na afloop van de maandelijkse wandeling. Het gastgezin had andere verplichting ’s ochtends maar zouden zich, nog in paardrijkleren gehuld, naar het zand spoeden.  En dat deden ze ook. Echter,  door wat geografische onduidelijkheden –de afstand tussen de woonplaats en de zandbak was toch aanzienlijk groter dan gedacht- duurde het nog wel een stief kwartiertje, om niet te zeggen een stief uurtje,  voordat  alles toch nog goed kwam en alle partijen, het gastgezin, de nieuwe mensen en de bemiddelaar op het zand waren.

We gingen een stukje wandelen en eigenlijk was al direct duidelijk dat dit wel eens de juiste combinatie zou kunnen zijn. De twee meisjes van het nieuwe gezin kregen nog wat experte  instructie van de oudste zoon van het opvanggezin. Over hoe ze Beau het best konden aaien en wat voor commando’s hij allemaal kende. En zo geschiedde. Beau heet intussen Bowie –heel erg lastig als de hond van de buren namelijk ook Beau heet. Bowie is prima ingeburgerd en doet het op alle fronten prima.

We wensen Bowie en zijn grote en kleine mensen nog een lange en gelukkige tijd toe met elkaar!

Jaar: 2015 & 2017

Nawoord: Soms loopt alles toch heel anders dan je gedacht had. In het gezin dat in 2015 Beau zo liefdevol adopteerde gebeurde in 2017 van alles. Beau kwam terug bij ons en  hij ging zelfs eerst even terug naar zijn eerste opvanggezin. We vonden voor hem toch nog snel een laatste, prima plek bij mensen die een groot hart voor vooral oude honden hebben en al eerder een oeroude whippet van ons hadden. En, u ziet, zelf een oude whippet vindt het heerlijk op het strand een beetje mossels te jutten. 

 

BECKY

Voordewindhond herplaatst -dat doet de naam al vermoeden- windhonden. Mooie, lelijke, jonge, oude, met stamboom, zonder stamboom, raszuivere of mixen, het maakt niet uit, als de hond maar op een windhond lijkt. Zo werd ons gevraagd een nieuw huis te zoeken voor Becky, een whippetmix. Het verhaal was echt treurig en we waren ervan overtuigd dat we snel moesten handelen. Meestal, om niet niet te zeggen altijd, vragen we van te voren om een foto. U zou verbaasd zijn te horen wat sommige mensen onder een windhond verstaan. En het is natuurlijk niet zo dat wij voor een niet-windhond ons niet in willen zetten. Maar wij "doen" nu eenmaal windhonden en de mensen die bij ons naar een hond zoeken willen nu eenmaal een windhond. Het is dus niet "erg" als een windhond niet raszuiver is, maar hij moet wel op een windhond lijken! De schok was dan ook nogal groot toen we Becky met eigen ogen aanschouwden. Misschien dat haar betovergrootvader een whippetmix geweest was, maar daar hield het dan wel mee op. Maar ja, we konden haar ook niet laten waar ze was. En zo kwam ze toch bij ons. Becky was trouwens een schattig hondje, lief, makkelijk, aanhalig. Alleen niet windhond "genoeg".

Maar ziedaar, na een poosje kwam de redding in de vorm van een oudere dame, die haar huis net verloren had en een beetje verloren thuis zat. Viviana ging met Becky "koffie drinken" bij deze oudere dame en, u voelt vast al nattigheid, Becky maakte het zich gemakkelijk op de bank en verder was alles wel duidelijk... Veel geluk Becky! Je hebt het verdiend.

Jaar: 2011

 

BEERTJE

Beertje belandde samen met een roedelgenoot bij Voordewindhond omdat er in het grotere roedel waar zij deel van uitmaakten in een letterlijk onbewaakt ogenblik bonje was ontstaan met nogal heftige gevolgen. Omdat niemand het incident had zien gebeuren was er niets te zeggen over de aanstichters of over wat er nou precies gebeurd was.

In ieder geval hebben we het gedrag van de heren eerst eens zorgvuldige bestudeerd. Maar niets wees erop dat wij hier te maken zouden hebben met twee onverbeterlijke vechtersbazen. Dus begon de zoektocht naar nieuwe eigenaren. Dat duurde toch nog vrij lang, maar op een goede dag was daar de e-mail die veel goeds beloofde. Er werd vlijtig heen- en weer getelefoneerd, gegevens uitgewisseld, ideeën besproken en vervolgens maakten we een afspraak. Het leren kennen verliep voorspoedig van alle kanten. Beertje was in ieder geval zeer gecharmeerd van zijn potentiele nieuwe baas en diens dochter. Maar in het kader van 'bezint eer ge begint' ging de reis terug naar huis, zonder Beertje. Eerst nadenken en vooral eerst de gasthond terug naar zijn eigen huis. Binnen de kortste keren kwam er echter weer een mail met de verlossende woorden "ik heb nu alle tijd en ruimte om voor Beertje te zorgen en hem de rest van zijn leven een warm plekje te geven." En zo vond op het Zand in Kootwijk de overdracht plaats. Het was mooi te zien hoe Beertje, die verder als Bono door het leven gaat, niet alleen Bert herkende, maar als vanzelf ook steeds even bij hem terugkwam, om daarna weer met gezwinde spoed met andere honden over het Zand te jagen.

Bert en Bono: we hopen jullie nog vaak te zien!

Jaar: 2012

 

BEN (1)

Ook voor Ben zijn betere tijden aangeboden. Voor hem hebben we nieuwe ouders gevonden, die op alle fronten aan de wensen van een jonge spring-in-'t-veld kunnen voldoen. De dagen van Altaïr -zo wordt hij genoemd- worden gevuld met veel rennen en spelen. Vooral met een bal! Ben is weliswaar hond alleen, maar dat deert hem niet. We verdenken hem er zelfs van dat hij het stiekem wel fijn vindt dat hij zijn mensen voor zich alleen heeft. Zijn mensen zijn druk in de weer een blog voor Ben in te richten. Zodra het Altaïrblog in de lucht is, verschijnt hier een link ernaar toe.

Jaar:2010

 

BEN (2)

Wie Windkracht 14 heeft gelezen weet dat het grootste deel van de herplaatste honden Afghanen en 

Whippets waren. Sommige rassen belanden om de een of andere reden zelden of nooit in de bemiddeling. De Schotse Deerhound is zo’n ras. Maar zeg nooit nooit, want plotseling was daar Grin. De eigenaren van deze  5-jarige Deerhound, hadden door hun werk domweg niet meer genoeg tijd voor deze vriendelijke reus.

Werken in de bemiddeling is tijdrovend en soms frustrerend, maar heel vaak ook zeer bevredigend. En eens in de zoveel tijd heeft een bemiddelaar gewoon voordeel van het feit dat hij  -of meestal zij  zo dicht bij het vuur zit. De bemiddeling van Ben is zo’n gevalletje.

De onder de zaterdagse wandelaars bekende Macintosh was in oktober overleden en de eigenaren hadden zich al min of meer neergelegd bij de gedachte dat er voorlopig geen nieuwe Deerhound zou komen. Een ander bijverschijnsel van ons werk is namelijk dat je als bemiddelaar niet zo snel bij een fokker een hond zult kopen Niet dat er iets mis is met een hond van een fokker kopen, maar als je als geen ander weet hoeveel oudere windhonden op een huis wachten, dan ga je toch eerst een van die honden een warm huis geven.

En of de voorzienigheid hier nou een rol speelde, of het toeval, of Macintosh vanaf zijn plek op de eeuwige jachtvelden, we weten het niet, maar  nauwelijks drie weken na de dood van Mac was daar Grin. Die kòn toch niet anders dan als opvolger van Macintosh bedoeld zijn?

De rest is tamelijk snel opgeschreven. Er werd kennisgemaakt, een week later werd Grin, met een geweldig prachtig bed, afgeleverd en toen kon zijn nieuwe leven beginnen. Dat leven bestaat uiteraard  uit wandelingen in Kootwijk en in het bos van Austerlitz, maar soms ook op het strand of in de griend voor de deur. En Grin die altijd hond-alleen was vindt het gezelschap van Lodewijk, de bureauligger ,en Pinoli, die denkt dat ze over iedereen de baas is, uitermate prettig. Kortom, een leven zonder deze geweldige Deerhound ,die een werkelijk stralende Prodentglimlach kan produceren, is niet meer voor te stellen. Voorlopig wil Ben overigens niet gefotografeerd worden terwijl hij lacht. Zodra hij het fototoestel ontwaart, doet hij zijn lippen stijf op elkaar. Maar zodra we erin slagen zijn lach in een foto te vereeuwigen,  zullen we die publiceren.

Jaar: 2013 

Nawoord: Ben genoot met volle teugen van zijn leven en lang leek het erop alsof hij ook helemaal niet ouder werd. Maar in de zomer van 2018 begon hij toch tekenen van slijtage te vertonen. Niet dat dat hem ervan weerhield om direct op te staan zodra bleek dat zijn mensen gingen wandelen. Want wandelen, en dan vooral loslopen, je neus achterna, was wel zijn grootste hobby! Zoals zo vaak bij onze windhonden had Ben maar een heel kort ‘ziekbed’. In augustus is hij ingeslapen, 10.5 jaar oud. Een respectabele leeftijd voor een respectabele deerhound. 

 

BENTE

Bente kwam in 2012 als pup bij ons. “Annie” was een van de vele Franse honden die in de eerste drie jaar van Voordewindhond zo’n grote rol speelden. Bente werd bemiddeld aan mensen, die haar liefdevol en Afghanenwaardig opvoedden. Totdat een soort noodlot toesloeg en de mensen zich door de omstandigheden gedwongen voelden uit elkaar te gaan. En zoals vaker in zulke gevallen, dreigden de honden tussen de wal en het schip te vallen.

Een van de bepalingen in ons contract is dat als de nieuwe eigenaar om wat voor reden dan ook niet meer voor de geadopteerde hond kan zorgen, hij dat bij Voordewindhond moet melden, zodat we weer op zoek kunnen naar een nieuwe eigenaar. En dat gebeurde ook. We namen, zoals dat zo akelig klinkt, Bente terug –alsof het een auto met een mankement is.

Ze ging enige tijd in opvang en we dachten eigenlijk dat het niet zo lang zou duren voordat mensen zich voor haar zouden interesseren: per slot van rekening is ze een jonge schoonheid, die bovendien goed opgevoed is en als Afghaan best wel makkelijk is. Maar dit ging nog niet zo snel. Er waren wel geïnteresseerden maar die vielen om diverse redenen af. En toen kwam er een mail van een echtpaar dat al een afghanenkruising had en helemaal voor de snoet van Bente gevallen waren. We telefoneerden wat heen en weer en na enige tijd werd op een regenachtige vrijdagnamiddag een kennismakingsbezoek afgelegd. Bente en Benito, de kruising, vonden elkaar direct helemaal prima. En tijdens de wandeling wist Bente met de snelheid van het licht de harten van haar nieuwe mensen te veroveren.  De beslissing was dan ook erg snel gevallen!

Toch moest Bente nog drie dagen wachten, omdat haar mensen, teneinde de carnavalsdrukte in hun woonplaats te vermijden, eerst nog een weekend in een hotel verbleven en het hotel niet te vermurwen was: één hond was ok maar geen twee. Nou ja, een hond heeft gelukkig niet veel besef van tijd en die drie dagen waren natuurlijk zo om.

Intussen heeft Bente, die nu naar de naam Joséphine, in de wandeling Fien, luistert,  al een aantal aardige uitstapjes achter de rug: zo was ze al een dagje op het strand. En dat beviel haar zo te zien opperbest!

Joséphine, veel plezier met je nieuwe mensen en Benito!

 Jaar: 2014 

  

BESSIE

Bessie kwam samen met haar ‘broer’ Mees bij ons. En mocht Mees met een heel klein beetje fantasie wel iets van een saluki hebben, bij Bessie hielp geen enkele hoeveelheid fantasie: geen windhond in te bespeuren. Maar ja, we kunnen toch in zo’n geval moeilijk zeggen dat we wel Mees nemen maar niet Bessie. Dus deed ook Bessie haar intrede in het Dierencentrum. Zij ontwikkelde zich, eenmaal losgekoppeld van Mees, eigenlijk best aardig. Langzamerhand sleten de scherpe kantjes was, maar echt makkelijk was ze niet.

En toen gebeurde er iets ongelooflijks: er meldde zich iemand voor Bessie. Iemand die een klein hondje zocht en niet heel erg op een hoog windhondgehalte stond. We vertelden zo goed als we konden hoe wij Bessie inschatten en na enig overleg met het thuisfront werd de kennismakingstocht naar het hoge Noorden aanvaard.

Bessie is intussen alweer een poosje bij haar nieuwe mensen. Haar inburgering ging niet geheel van een leien dakje, want Bessie meende nog wel een mand appels met andere honden te moeten schillen. Gelukkig zijn haar nieuwe eigenaren niet voor een kleintje vervaard en Bessie doorloopt een consequente maar liefdevolle heropvoedingscursus. Martine staat ook met raad en daad terzijde om van opvoedkundig advies te verstreken. We hebben er alle vertrouwen in dat het met Bessie helemaal goed gaat komen. Doe je best, Bessie!

 Jaar: 2013

 

BETTY BOOP

Betty Boop was een whippetdame die ernstig van het pad was. Haar eerste jaren verliepen prima; ze woonde samen met  een flink aantal soort- en nestgenoten bij haar fokker. Helaas ging op het menselijk vlak daar het een en ander flink mis en na een lange en moeilijke periode besloot de fokker haar roedel flink in te krimpen. En zo ging Betty Boop samen met een nestzusje naar vriendelijke whippetmensen in Nederland.  Nou, prima toch, zou je denken. Maar dat viel nog niet mee. De dames, die aan een kennelleven gewend waren bevonden zich plotseling in een huis, mochten op de bank liggen, gingen een paar keer per dag wandelen en kregen veel meer aandacht dan ze ooit gekregen hadden. En dat leidde ertoe dat de dames een zekere ontembare jaloezie ten opzichte van elkaar ontwikkelden. En die uitte zich soms op rare momenten. Het incident dat uiteindelijk de mensen deed besluiten om voor Betty Boop een nieuw huis te gaan zoeken speelde zich tijdens een wandeling op straat af. Een van de dames zag een kat en het gevolg was een niet misselijke vechtpartij, waar ook de eigenaar niet zonder kleerscheuren afkwam.  Uiteindelijk was een emmer water nodig om de kempkippen tot bedaren te krijgen

Nou, dat is natuurlijk geen toestand, ook niet voor de dames in kwestie. Na lang wikken en wegen gaven de eigenaren Betty Boop in opvang. Martine en Egon namen Betty Boop eerst in huis, want menselijk contact was wat ze het meest nodig had. We gingen op zoek naar een huis waar geen andere honden waren, niet zozeer omdat Betty B niet met andere honden kan, maar omdat bij Martine bleek dat zij heel veel behoefte had aan een mens voor haar alleen en dan ook  graag de hele dag.

Die mens kwam! Er meldde zich een oudere dame die graag een hond wilde. In eerste instantie was haar keus op een van onze greyhounds gevallen, maar uit de gesprekken bleek dat eigenlijk Betty Boop een betere keuze zou zijn. Uiteindelijk werd na veel heen- en weergetelefoneer besloten dat er een algemeen kennismakingsbezoek zou worden afgelegd. Bij aankomst in Drachtstercompagnie stond er een heel welkomstcomité klaar, aangevoerd door, u raadt het al, Betty Boop. Die wist namelijk allang dat haar mens eraan kwam. En zo was het. Hond en mens vielen als een blok voor elkaar.

We hopen dat Betty Boop de rest van haar leven in goede gezondheid en geluk zal doorbrengen. Aan haar mens zal het in ieder geval niet liggen!

Jaar: 2012

 

BILLY

Greyhound Billy  was een echte langzitter: hij moest ruim twee jaar op een nieuwe, eigen familie wachten en dat lag echt niet aan hem. Zowel in huis als buitenshuis was deze flinke jongen, want dat mag gerust gezegd worden, erg plezierig en rustig gezelschap. Maar wat er ook gebeurde: niemand wilde Billy. Billy zat een groot deel van zijn wachttijd in een kennel maar gelukkig vonden we voor hem toch nog een prima gastgezin in de vorm van Remi en Ramona. Zij berichtten ook niets anders dan goede dingen over Billy. En dus bleven we hopen dat zich uiteindelijk ook voor hem mensen zouden aandienen.

Begin september was het dan zover: een aardige familie die al in het bezit was van een greyhounddame zag in Billy een welkome aanvulling van hun gezin; immers zoals het bekende gezegde luidt: één greyhound is geen greyhound….

Het kennismakingsbezoek had nog wat voeten in aarde. Het is onze gewoonte dat een van de bemiddelaars bij de kennismaking is. Zo ook deze keer. Nu moest de bemiddelaar van dienst in dit geval ook nog naar een werkgerelateerd feestje en zij had de hele boel strak gepland, zodat ze èn naar het feestje èn naar de bemiddeling kon. Maar dat liep anders: een onverlaat had zijn auto op de brug geparkeerd en was vervolgens een lange wandeling gaan maken, met als gevolg  dat de bemiddelaar domweg haar erf niet afkon.  Toen de eigenaar van de auto eindelijk terugkeerde, was wel duidelijk dat haar aanwezigheid bij  of het feestje of de bemiddeling niet door kon gaan. Gelukkig zouden Ramona en Remi met Billy er ook zijn en gelukkig waren zij bereid de honneurs waar te nemen. De telefoon bleef tijdens het feestje aan voor eventuele vragen of onduidelijkheden.

Er werd kennis gemaakt en het klikte tussen Billy,de greyhound van de familie en de familie zelf prima, dus zo ging Billy eindelijk op weg naar z’n eigen gezin.  De inburgering verliep vlot en op het Lange Neuzen Festival konden we met eigen ogen zien dat Billy zich al helemaal thuis voelde bij zijn nieuwe mensen en  Josie, zijn viervoetige vriendin.

Billy, Josie, Manja, Ron en de kinderen, we zijn enorm gelukkig dat jullie elkaar gevonden hebben en wensen jullie vele, gelukkige, greyhoundjaren samen toe.

Jaar: 2014 

Nawoord: Eind 2017 lregen we een email van de eigenaren van Billy. Na vier heerlijke jaren hadden we hem in moeten laten slapen. Hij was hun ‘a true gentle giant’. Heel veel dank voor alle goede zorgen die jullie aan Billy hebben besteed. En veel geluk met de opvolger! 

 

BINYAMIN

Binyamin is een redelijk zeldzame windhond voor Voordewindhondbegrippen. Niet dat we nooit een sloughi bemiddeld hebben, maar het merendeel van onze honden zijn toch eerder whippets, grippets, afghanen en salukis. Binymin werd aan ons afgestaan omdat hij als rechtgeaarde sloughipuber nogal een druksteven was. In zijn gezin paste op dat moment helemaal geen grote, woeste, ik-doe-maar-wat-hond. De andere honden, die allemaal veel kleiner waren dan hij, doken van schrik achter de bank als ze hem aan zagen komen. Doe daarbij nog wat gezondheidsproblemen van een van de mensen en je hebt genoeg redenen om te besluiten dat de sloughi, die je een jaar tevoren vol trots hebt gekocht, beter af is in een ander huis.

Dat andere huis werd eigenlijk rap gevonden in de vorm van een gezin waar al een sloughi woont. Weliswaar een wat ouder exemplaar, maar wel een fitte en gezonde en goedopgevoede reu. Dat is in zo’n geval altijd gunstig, want honden leren natuurlijk wel van elkaar.

Na wat heen- en weergetelefoneer en -gemail werd er een kennismakingsafspraak op het –bloedhete- zand van Kootwijk gemaakt.  Dat willen nog wel eens wat ongemakkelijke bijeenkomsten zijn, omdat zowel de afgevende als de geïnteresseerde partij zich op de een of andere manier ‘op beoordelingsgesprek’ voelt. Dan is het een beetje aan de bemiddelaar om die ongemakkelijkheid wat weg te nemen. Maar in dit geval liep de kennismaking –weliswaar een beetje later dan gepland door een navigatiefout- van een leien dakje. De honden vonden elkaar een soort gematigd aardig, even snuffelen en verder niets. De mensen konden goed met elkaar overweg, er werd veel over beide honden en hun gedrag gepraat, kortom niets stond de verhuizing van Binyamin nog in de weg.

De inburgering ging van hetzelfde leien dakje en al een paar dagen na de overdracht kwam het goede bericht: Binymin mag blijven! De heren sloughi hadden werkelijk vriendschap gesloten en de oude sloughi werd zelfs een beetje actiever door de komst van zijn veel jongere huisgenoot.

Frodo, Shirkan en personeel: veel geluk met elkaar! Misschien zien we elkaar nog eens bij een wandeling op het Zand.

Jaar: 2017

 

BLOEM

Bloem was een van de drie behoorlijk verwaarloosde greyhoundpups die begin januari hun intrede deden. De opvang van Bloem had nogal wat voeten in aarde. In eerste instantie ging ze in opvang bij een goede bekende van de vereniging. Helaas vond haar eigen hond de komst van dit magere speenvarkentje maar een zeer matig genoegen. Of eigenlijk gewoon zo oervervelend dat hij zelf allerhande rare dingen ging doen. Dat ging natuurlijk niet. Vervolgens nam onze bemiddelaar Sophie Bloem in opvang. Dat ging op zich heel prima, ware het niet dat Bloem in het toch drukke huishouden met vier honden zeer snel overprikkeld raakte en daardoor niet aan haar rust toekwam. Dat was ook niet de bedoeling. We moesten echt op zoek naar een rustiger opvanggezin. Dat vonden we bij Dagmar en haar Barsoi. Het klinkt nu een beetje alsof er wat met Bloem een draaideuropvanger was, maar zelf zag zij haar verhuizingen eerder als een geweldig avontuur.

Gelukkig meldden zich al tamelijk snel bijzonder aardige mensen, met twee zeer jonge kinderen. Ze kwamen eerst eens wandelen en kennismaken met ons en met Bloem. Daarna gingen ze naar huis om er nog eens heel goed over na te denken en na beraadslaging was de conclusie dat ze het graag wilden proberen. En zo verkaste Bloem weer, maar nu naar haar definitieve plek!

De berichten zijn uitstekend. Bloem leert snel en laat zich ook prima corrigeren als dat nodig is. Ze heeft geleerd dat de poes ook rechten heeft en dat de kippen in de tuin niet voor haar vermaak zijn. Kortom, het mag dan wel een wat vreemde start geweest zijn, maar Bloem is helemaal op haar plek is. We hopen haar en haar mensen  snel op het Zand van Kootwijk te treffen.

PS: voor diegenen die denken, hm, kinderen moeten leren omgaan met honden en v.v. maar hopelijk is dit kindje niet alleen met die toch levensgrote Grey op pad: geen zorgen!

Jaar: 2015

  

BOAZ

Boaz kwam samen met zijn broertje Joe halverwege mei via een bevriende Duitse dierenbeschermer bij ons. En eerlijkheid gebiedt te zeggen dat een beetje een hard hoofd in beide heren hadden. Ten eerste wil, om niet helemaal duidelijke redenen, de gemiddelde salukibezitter een bevederde saluki en Boaz en Joe waren korthaarsalukis. Ten tweede kwamen de heren uit het land van oorsprong en was er ook met hen gejaagd. En honden met jachtervaring, tja, die kun je hier in het dichtbevolkte westen ook niet zo goed gebruiken. Ten slotte had Boaz ook nog kromme voorpoten. Desalniettemin hadden de broertjes ook iets ergs aandoenlijks over zich en natuurlijk gingen we ons best doen voor deze mannen, maar ergens in ons achterhoofd rinkelde toch het belletje van langdurigheid.

Soms kun je dus enorm vergissen. We ontvingen een lange e-mail van twee aardige mannen n, die weliswaar geen windhondervaring hadden, maar wel heel erg graag een liefst kortharige windhond zouden willen hebben. In de mail beschreven ze hun situatie uitvoerig en we kregen een prima beeld van hoe het leven van de toekomstige windhond eruit zou komen te zien. Klein puntje van zorg was de hond die er al woonde: een herdershond met een gebruiksaanwijzinkje –menig windhondmens denkt nu ‘nou, dat gaat hem dus niet worden’.  Maar ja, in de gesprekken die volgden werd ons beeld van twee bijzonder verstandige hondenmensen wel versterkt. En je moet toch ooit een keer aan een windhond beginnen.

Dus nodigden we Frans, Hubert en Vito voor een kennismakingsbezoek uit. En toen gebeurde er weer eens iets onbegrijpelijks: Boaz viel als een blok voor Vito. Wie had dat nou gedacht? En die kromme poten? Ach, dachten Frans en Hubert, deze hond heeft vast veel minder kansen dan andere, dus laten wij die dan nemen.

Na de verplichte wandeling  nam Martine nog eens alles wat we over Boaz wisten met Frans en Hubert door maar de keuze  was gemaakt:  Boaz ging mee naar huis. In de tijd die volgde ontvingen we geregeld berichten over het wel en wee van Boaz, of Bosi, zoals hij liefkozend wordt genoemd. We volgden de ontwikkelingen met belangstelling en ook wel met verbazing: Bosi en Vito liggen lekker samen in een mand en Bosi heeft zelfs al een paar keer los op het strand gelopen. En als hij naar de mening van Vito te ver weg gaat, nou, dan haalt hij hem toch gewoon even terug!

Frans en Hubert: we zijn echt heel blij dat jullie Bosi in jullie hart gesloten hebben. Veel geluk met z’n vieren!

Jaar: 2012

 

BONNIE

Bonnie kwam samen met Caro en Bubbles bij Voordewindhond. Wij leerden Bonnie kennen als een bijzonder zachtaardige, vriendelijke grippet en het verbaasde ons niet dat er al tamelijk snel een goede gegadigde voor haar was. Er moest nog even wat vervoer geregeld worden, maar na korte tijd kon een kennimakingsbezoek op het Dierencentrum Friesland plaatsvinden.  Bonnie en de nieuwe mensen vielen direct bij elkaar in de smaak en de lange reis terug naar de hoofdstad werd aanvaard.

Intussen is Bonnie, die nu Laika heet,  al heel aardig ingeburgerd. Ze heeft al kennisgemaakt met vervoer in de tram en de trein en zelfs met de speciaal voor haar aangeschafte fietskar .Laika heeft ook goed gesnapt dat dit soort vervoersmiddelen identiek zijn  met iets leuks doen.  En  haar nieuwe mensen bieden Laika hondendenkspelletjes aan. Niet een al te grote verrassing dat Laika zulke spelletjes snel door heeft.

Helemaal klaar met de opvoeding zijn Manon en Marco trouwens nog niet, want alleen blijven is niet Laika’s ding en dat maakt zij erg duidelijk door onmiddellijk een jodelconcert aan te heffen.  Maar, geduld is een schone en vooral nodige zaak, dus gewoon volhouden, jongens. Het komt goed!

Jaar: 2013

 

BONO

Soms heb je van die periodes dat er plotseling heel veel honden van een bepaald ras een nieuw huis zoeken. Bono was er zo eentje uit een hele serie whippets. Zijn vrouw moest afscheid van hem nemen omdat ze niet genoeg tijd voor hem had en ze hem een beter leven wenste. Eerst ging Bono naar opvangouders. Toen we hem daar afleverden, viel ons al meteen op dat er een soort vonkje oversprong. En het duurde dan ook maar een paar weken toen het hoge woord eruit kwam: mogen we hem niet houden? Natuurlijk mag dat! Tot onze niet geringe vreugde beloofden de inmiddels echte ouders van Bono dat ze natuurlijk nog best wel eens een hond wilden opvangen. En dat is echt fijn, want goede opvangouders zijn dun gezaaid!

Jaar: 2010

 

BORIS EN VLADIMIR

 

Deze mannen stonden erg lang op onze site. Een van de redenen was waarschijnlijk toch dat we beide heren samen wilden herplaatsen. De Engelse organisatie van wie wij de honden hadden overgenomen hadden ons dat namelijk op het hart gedrukt. Maar naarmate de opvangouders deze honden beter leerden kennen, bleek dat het misschien juist wel erg goed zou zijn om ze uit elkaar te halen. De een was namelijk net een graadje minder bang dan de ander, waardoor een soort "neurose à deux" ontstaan was.

Enfin, halverwege april vonden we een aardige mevrouw die in eerste instantie het wel zielig vond de mannen uit elkaar te halen, maar toch snel ervan te overtuigen was dat het misschien wel beter was. Tijdens de kennismakingswandeling, die niet van logistieke problemen gespeend was , kwamen we tot de conclusie dat Boris, de bangste van het stel, het meest behoefte had aan een eigen plek. Voordat het echter zover was, werd hij nog door de dierenarts gezien, die na een aantal tests en een zeer degelijk onderzoek tot de conclusie kwam dat Boris kerngezond was. Zijn bloed liet alleen meer rode bloedlichaampjes zien dan een 'normale'' hond. Als u bij de Gedragdag was, dan weet u dat dat volstrekt normaal is.

Het was even wennen voor Boris, die nu door het leven gaat als Lisa, allemaal nieuwe dingen, nieuwe mensen, nieuwe omgeving, alles even griezelig... maar na een dikke week belde de nieuwe barzoimoeder op en vertelde dat hij was opgestaan, voor haar was gaan staan en gekwispeld had. Nou, vanaf dat moment was de kou van de lucht. Lisa loopt inmiddels los op het strand en al die griezelige nieuwe dingen worden langzamerhand ietsje minder griezelig. Als u in zijn ogen kijkt, dan weet u dat het goed met hem gaat!

Vladimir bleef nog ietsje langer op zijn opvangplek. Tot onze verrassing bleek, dat hij zijn broer in het geheel niet miste. In tegendeel. Hij liep vrolijk rond en sloot direct vriendschap met een Deense dog.

Maar ook voor Vladimir braken betere tijden aan. Iemand die al een hele poos geleden zijn oog had laten vallen op de barsoimannen maar steeds niet belde omdat hij echt geen plek voor twee Russen had, trok toch de stoute schoenen aan. Toen bleek dat Boris alleen geplaatst was en Vladimir nog een huis zocht, werd snel een afspraak gemaakt. Vladimir ging gewillig mee wandelen en na een kwartiertje was al duidelijk dat hij mee naar huis mocht. Zo geschiedde en binnen drie dagen belde de eigenaar op: die geef ik niet meer terug. Vladimir, die nu Zoran heet, bleek inderdaad wat toeschietelijker en minder bang dan zijn broer, want hij zocht eigenlijk al vanaf het eerste begin contact met zijn nieuwe mens.

Mannen, ik hoop dat de tweede helft van jullie leven gelukkig zal zijn! Aan jullie mensen zal het niet liggen.

Jaar: 2011

 

BRAM

Bram heeft lang op een eigen thuis moeten wachten, hij zat vanaf april 2012 bij Voordewindhond in de opvang en helaas was er vrijwel geen belangstelling voor deze grote, vriendelijke reus. Gelukkig veranderde dat toen medio november een aardige man uit Friesland bij het Dierencentrum langskwam die pas afscheid had moeten nemen van de eigen greyhound. Er werd een stukje gewandeld en daarna naar huis terug gekeerd om alles nog eens goed te overdenken en met z’n eega te bespreken. Niet veel later werd er een afspraak gemaakt om nog eens langs te komen en dit keer kwam de wederhelft van meneer ook mee. Bram mocht weer een stukje mee wandelen en gedroeg zich zoals we van hem gewend zijn: vriendelijk en rustig. Daarmee wist hij het echtpaar te overtuigen om hem mee te nemen naar huis.

Toen we 3 weken later belden om te vragen hoe het beviel met Bram in huis was de reactie uitermate positief: “Het gaat prima en Bram is een hele, fijne, lieve hond.” Ondanks een aanzienlijk lang kennelverblijf was hij in huis zindelijk, wat toch altijd maar weer afwachten is . Er werd veel met hem gewandeld, helaas waren er in de buurt geen  wildvrije losloopmogelijkheden en de familie wilde dan ook graag nog even afwachten of de lange, aangelijnde wandelingen voldoende zijn voor Bram om gelukkig te zijn. Onze mening was dat dit wel goed zou komen voor Bram, die nooit echt een fanatieke sprinter is geweest.

En vlak voor kerst kregen we een hele, fijne e-mail van Bram zelf, die inmiddels is omgedoopt tot Mo: hij heeft het heerlijk in z’n nieuwe thuis: geniet van de luxe van een leven binnenshuis, met heerlijke ligplaatsen, dagelijkse wandelingen met de eigenaar en alle aandacht van z’n nieuwe familie (die naast mensen ook uit enkele volbloedpaarden bestaat).

Lieve Mo, we zijn blij dat je uiteindelijk een fijn, eigen thuis hebt gevonden en wensen jou en je nieuwe familie een lang en gelukkig leven toe.

Jaar: 2013

 

BRIAN

Zoals aan bovenstaande foto te zien is voelt Brian zich helemaal thuis bij zijn nieuwe familie of eigenlijk families want hij brengt, samen met z’n nieuwe whippetmaatje, regelmatig enkele dagen door bij de dochter en haar familie van z’n nieuwe eigenaresse. Zo heeft deze vriendelijke jongeman dus niet 1 maar 2 nieuwe eigenaars gekregen en dat vindt hij zelf helemaal prima!

De familie die Brian nu de zijne mag noemen benaderde ons eigenlijk met de vraag of Doesjka wellicht een geschikt nieuw hondenmaatje voor hun blinde whippet zou kunnen zijn. Helaas voor Doesjka woont er bij deze familie ook een kat en tsja Doesjka en katten gaat echt niet samen. Nu wisten wij wel welke van onze opvanghonden wel eens heel goed zou kunnen passen, maar dan moest de familie wel hun leeftijdseis voor de toekomstige nieuwe hond flink wat naar beneden bijstellen. Gelukkig was dat geen bezwaar en na uitvoerig contact over en weer en overleg met Brian’s opvangmoeder werd besloten dat de familie de lange reis naar het Noorden van Nederland -en dat is echt een lange reis vanuit België- zou ondernemen.

De keuze zou worden overgelaten aan de blinde whippet, en hoewel wij ons eigenlijk niet konden voorstellen dat deze niet goed zou verlopen met allemansvriend Brian was het toch best even spannend. Gelukkig vonden de beide honden dat niet en na een korte kennismaking binnen en een gezamenlijke aangelijnde wandeling, konden de honden in een grote, veilige, afgesloten ruimte (lees: binnenbak v.e. manege) onaangelijnd uitgebreid elkaar beter leren kennen. Met grote verbazing bemerkte de aanwezige hondenbemiddelaar dat de blinde whippet zich ondanks z’n handicap buitengewoon goed wist te redden en oriënteren in de voor hem vreemde ruimte met onbekende mensen en een onbekende soortgenoot; wat zijn honden toch een ongelooflijk bijzondere dieren met hun enorme aanpassingsvermogen. De kennismaking verliep ontspannen en er werd zelfs al wat gespeeld door beide honden. Intussen konden de aanwezige tweevoeters nog veel informatie uitwisselen over Brian, mede dankzij de aanwezigheid van Brian’s opvangmoeder, wat wel erg prettig was.

De beslissing om Brian mee te nemen naar België was dan ook geen moeilijke voor de familie. Er was zelfs al een nieuwe naam voor hem bedacht: Braille. Erg toepasselijk voor een hond die het maatje voor een blinde whippet moet worden en hopelijk deze laatste zover krijgen dat hij weer levendiger, speelser en vooral actiever zou worden. En dat lijkt aardig te lukken:

Al na enkele dagen kregen we de eerste goede berichten binnen, en daarna volgden er eigenlijk voornamelijk positieve berichten vanuit het Belgische, vergezeld van foto’s waaruit blijkt dat Braille en Zoef al echte maatjes geworden zijn. Braille vond al gauw z’n plekje of eigenlijk plekjes bij zijn nieuwe familie en los van wat beginnende puberstreken gedraagt hij zich keurig. Zoef is veel speelser en actiever sinds de komst van Braille dus ook op dat punt een goede match. Het was dan ook geen grote verrassing dat na 3 weken het bericht kwam dat Braille in België mag blijven wonen en wat ons betreft heeft hij daar precies het thuis gekregen wat wij voor deze lieve grippetkerel voor ogen hadden.

Dankjewel, Marcelle, Sara en familie voor het adopteren van deze jongeling en lieve Braille zorg goed voor je nieuwe maatje Zoef, geniet van de vele wandelingen en alle aandacht in je nieuwe thuis, en nu niet al te veel gaan puberen, hoor!

Jaar: 2014

 

BUBBLES 

Bubbles was nog maar een pup toen ze samen met Bonnie en Caro bij ons kwam. Ze verbleef eerst korte tijd bij Martine, waar nota bene Marek geweldig onder de indruk van Bubbles bleek, zo’n lief, zacht, mooi meisje mocht rustig tegen hem aan komen liggen. Daarna ging ze in opvang bij een gezellig gezin met twee net zulke gezellige whippetdames. Die hebben intussen wel wat ervaring opgedaan met tijdelijke roedelgenoten en ze ontvingen Bubbles dan ook min of meer met open poten. Alleen als het te dol werd, riepen ze haar kort tot de orde. Bubbles groeide als kool en de familie, met Simon als aanvoerder, begon haar de meest zinvolle dingen bij te brengen, zoals niet in de keuken komen en een beetje netjes aan de lijn lopen. 

Net toen ze de vruchten van hun onderwijs begonnen te zien, meldde zich een oude bekende van de vereniging, wier oudste whippet net gestorven was. De overgebleven whippet kon met de ook aanwezige Podencoteef niet zoveel beginnen en leek behoefte te hebben aan een rasgenoot.  De keus was eigenlijk op Bonnie gevallen, maar ja, die was net de dag tevoren naar haar nieuwe huis vertrokken. Maar Bubbles, ja, die leek eigenlijk ook heel leuk! 

Een kennismakingsbezoek werd georganiseerd en dat was dat. Bubbles vond Andreas en Claudia en Raisa direct helemaal prima en na een korte wandeling en een kopje koffie werden de formaliteiten afgehandeld. Ook nu gebeurde er weer iets dat we veel vaker zien: de hond wordt meegenomen naar de auto, wacht enigszins ongeduldig tot de deur opengemaakt wordt en springt in de onbekende auto alsof hij dat al zijn hele leven gedaan heeft. Zo, deur dicht, rijden maar! 

Bubbles heeft een prachtige nieuwe naam, of eigenlijk twee namen, gekregen. Haar roepnaam is Lotta, maar als zij zich misdraagt dan wordt zij met een extra lettergreep aangesproken: Carlotta! We gaan er niet vanuit dat zij het verschil in termen van lettergrepen begrijpt, maar ze begrijpt wel heel goed dat ze Carlotta heet als ze iets gedaan heeft wat wellicht niet helemaal door de beugel kan. De vuilnisbak omkieperen bijvoorbeeld……  

Veel geluk, Lotta!

Jaar: 2013

 

CARO (1)

Caro is een hond die een nogal hardnekkige valse start heeft gemaakt. Haar eerste eigenaar kon helemaal niet met deze jonge, energieke, om niet te zeggen wilde teef uit de voeten en stond haar af aan een asiel. Als Semsi verscheen ze vervolgens op asiels.com. Aangezien zich bijna niemand voor haar meldde, vroeg het asiel ons Semsi ook op onze site te nemen. Dat deden we, natuurlijk. Maar ook dat hielp niet. En de tijd schreed voort... tot de dag kwam dat wij haar van het asiel overnamen. Om haar kansen op een goed huis te vergroten gaven we haar een andere naam: Caro. Op haar eerste Voordewindhondopvangplek (goed woord voor een partijtje scrabble?) bleek al snel dat Semsi een geweldige, lieve, gezellig en zelfs gezeggelijke hond was. Door toedoen van een autoinbreker op de parkeerplaats in Kootwijk, ging Caro met een andere medewerker van Voordewindhond naar huis. Ze veroverde zich in een tijd van ja, nee en amen een plek in een gesetteld windhondroedel en de mensen van dit roedel stonden iedere dag weer versteld over de afkijkvaardigheden van dit kleine meisje met-de-grote-oren. Ze leerde van alles: spelen, luisteren, in bed slapen, vreemde mensen ontmoeten, autorijden, iets lekkers stelen maar ze leerde vooral dat het leven leuk is. En zoals het zo vaak gaat: op een goede dag ging de telefoon: precies de juiste mensen!

Inmiddels woont Noortje, zoals ze nu heet, al een poosje op haar nieuwe adres. Ze deelt haar mensen met een oude whippet, die een enorme opkikker heeft gekregen van haar nieuwe vriendin. Toen wij kortgeleden een bezoekje aan Noortje brachten, was ze uitzinnig van vreugde ons te zien, maar toen het moment van afscheid nemen kwam, ging ze demonstratief op de bank zitten. Alsof ze zeggen wilde: énig om jullie weer te zien, maar denk maar niet dat ik hier wegga. Nou, dat hoeft ook niet! Heel veel geluk, Noortje, het leven is inderdaad leuk!

Jaar: 2011

 

CARO (2)

Caro kwam bij VoordeWindhond samen met nog 2 beeldschone grippetgenoten,   Bonnie en Bubbles. Bonnie en Bubbles waren al naar hun nieuwe huis, en gelukkig hoefde Caro ook niet meer lang te wachten. De familie die het oog op Caro had laten vallen kampeerden in een van onze noordelijke provincies en een kennismakingsbezoek was dan ook snel georganiseerd.  De mensen uit de familie waren het er van tevoren als over eens,  maar het wachten was nog op de mening van  Maaike de  Franse Bulldogdame.  En gelukkig was er tussen Caro en deze Française direct een klik: al enkele minuten na de eerste kennismaking werd er gespeeld.  En zo verhuisde Caro naar haar nieuwe huis in het westen des lands.

Intussen heeft Caro er ook al een week kamperen in Drenthe opzitten.  Zij en Maaike hebben dolle pret samen, waarbij vooral het gezamenlijk aan één stok sjorren een geliefde bezigheid is.  Je zou denken dat dat misschien een beetje een ongelijkwaardig gevecht is en dat Caro als magere windhond het wel af zal  leggen tegen de veel forsere Maaike, maar het omgekeerde is waar: Caro laat haar bulldogvriendinnetje soms als een circusartiest door de lucht draaien! Caro heeft ook het naast-de-fiets-lopen-examen gehaald, zij het met een aantekening van de examinator: als Caro een haas in het vizier krijgt , moet de bestuurder van de fiets met een onzachte landing rekening houden. Tja, je bent een zichtjager of niet, nietwaar?

We wensen Caro, Maaike en de tweevoeters nog veel plezier met elkaar! En eh, Caro, als je enge honden in het bos tegenkomt, niet zomaar naar huis hollen en drukke wegen oversteken, hoor!  Dat is echt link!]

Jaar:  2013

 

CHARLIE & RAISSA

Raissa en Charlie kwamen afzonderlijk van elkaar naar Voordewindhond. Raisa stond een poosje op onze site en zij had de interesse van een aardige mevrouw in België gewekt. Lange gesprekken volgden en daaruit bleek dat heel misschien er wel interesse in twee honden was. Dat kwam goed uit, want intussen was Charlie aangekomen en die paste toch prachtig bij Raissa. En zo ging het ook: Charlie sprong onmiddellijk de auto in, maar Raissa dacht er nog wel even over na. En dat had niets met wat voor twijfel dan ook te maken, maar kwam gewoon omdat Egon haar niet los kon laten..... 

De reis verliep min of meer voorspoedig, zij het dat het door Martine al voorspelde kwijlen en overgeven van Raissa ook inderdaad gebeurde,  en het nieuwe leven kon beginnen. Maar dat nieuwe leven liep niet direct van een leien dakje. Raissa begreep nu werkelijk niets van het zindelijkheidsbeginsel en haar nieuwe bazin heeft inmiddels een gedegen opleiding poetsen achter de rug. Ook alleen blijven was een meer dan gemiddeld probleem, eerst alleen voor Raissa, maar na een tijdje besloot ook Charlie dat alleen blijven echt heel erg verschrikkelijk vreselijk is. De enige  plek waar het stel wel braaf alleen bleef , en zònder te plassen of poepen, was de auto. Maar iedere poging om hen samen thuis te laten werd aangegrepen om direct een enorme huilconcert op te voeren. Het kwijlen en overgeven in de auto is nog niet helemaal over, maar ook daar lijkt enige verbetering op te treden.

Enfin, de aanhouder wint en met veel geduld  kom je toch meestal wel een eind. De laatste berichten uit België zijn dan ook uitgesproken positief! Beatrijs, veel dank voor je inzet en doorzet!  O ja, Raissa, je mag ook wel wat langer dan zes uur slapen, hoor. En Charlie, niet zoveel Belli het paard pesten! Die hoeven zijn echt hard!

Jaar: 2013

 

CHARLIE 

Ook nooit van gehoord? Klopt. Charlie is een bejaarde saluki, die door ziekte van zijn baas zijn huis verloor. Soms blijkt het heel erg moeilijk om een oudere hond te herplaatsen, maar soms ook weer helemaal niet. In dit geval hadden we eigenlijk direct al een geschikte familie gevonden. Ze hadden altijd twee saluki's tegelijkertijd, maar onlangs was een salukireu overleden. Daardoor was er ruimte voor een nieuwe herplaatser. En dat Charlie oud was, ach, daar zaten ze niet mee. Hij had een huis nodig en zij konden een huis bieden.

Er werd een ontmoeting gearrangeerd en na een wel zeer enerverende reis, waarbij het navigatiesysteem het danig af liet weten, vond dan toch de kennismaking tussen mensen en honden plaats. Het zou te ver gaan om te zeggen dat de salukiheren elkaar in de poten vielen, maar ze vlogen elkaar ook niet aan. En na een uitgebreide wandeling en een lang en emotioneel gesprek -een hond afgeven is echt niet zo makkelijk als mensen wel denken!- ging Charlie mee naar Duitsland. Na wat aanpassingsprobleempjes, is de kou inmiddels van de lucht en kunnen de heren Saluki het prima met elkaar vinden. Charlie is in een omgeving terecht gekomen waar voortdurend interessante dingen gebeuren. Er zijn paarden en schapen en hij gaat heel veel en lang wandelen, zonder riem wel te verstaan! We hopen dat Charlie nog een paar leuke jaren heeft.

Jaar: 2011

 

CYRUs en DARIUs

Darius en Cyrus waren scheidingsslachtoffers. En net als zo vaak in dit soort gevallen viel het de eigenaresse bepaald niet licht om afscheid te nemen van haar honden. We hadden in augustus al contact over het afstaan van de beide heren, maar toch duurde het nog tot kerst voordat de kogel echt door de kerk was.

Het was de wens van de eigenaresse dat beide honden samen geplaatst zouden worden. Dat wilden we natuurlijk best proberen, maar de ervaring leert wel dat zo’n wens de bemiddeling niet sneller doet verlopen. Tot onze verrassing meldde zich al na een aantal dagen iemand die wel interesse had. Maar helaas, alleen in één van de twee honden. We legden het toch voor aan de eigenaresse, maar die wilde toch liever dat we nog wat langer zouden proberen een gemeenschappelijk huis te vinden. En het is natuurlijk wel zo dat als we afspraken met de oude eigenaar maken, we die ook wel graag willen nakomen.  En dus bleven de mannen nog een week of wat in het pension in België. Totdat op een dag de opvangvader, een salukiman in hart en nieren, zei je moest toch maar zorgen dat je voor Darius zo snel mogelijk een huis vindt; hij vindt het hier niet leuk en ik ben bang dat hij hier achteruit gaat. Duidelijke taal. En een nieuw problem, want ja, dat  gezamenlijke huis dat ging er dus waarschijnlijk niet komen.

Maar zie daar: als de nood hoog is, komt er toch soms uit onverwachte hoek een oplossing. En wat voor een! Iemand met oosterse windhondervaring, iemand die jarenlang twee honden had, iemand die niet afgeschrikt werd door de leeftijd van de honden. Kortom, een uitstekende kandidaat.

Op een zondagochtend in februari vond het kennismakingsbezoek plaats en al na korte tijd viel de beslissing. De heren stapten in de auto alsof ze dat hun hele leven al gedaan hadden.

Ze zijn prima ingeburgerd en lijken zich helemaal senang inhun nieuwe huis te voelen. En, niet onbelangrijk voor Voordewindhond, de oude eigenaresse is ook heel erg gelukkig met deze oplossing.  

Er moet nog even wat gepoetst en gekrabt worden aan de gebitten maar we gaan ervan uit dat dat allemaal goed komt zonder narcose, want dat lijkt jullie vrouw en ons voor zulke oude mannen niet een heel erg goed idee.

Ghandi en Kasjmier, nog een lange en gelukkige tijd met jullie nieuwe vrouwtje! We hopen jullie nog vaak te zien in Kootwijk. En Kasjmier,  hou er rekening mee dat ik aan je oren kan zien als je wat van plan bent! Het zal niet lang duren of Astrid kan dat ook…….

Jaar: 2014 

 

DALÍ 

Dali kwam na een jaartje in een gezin gewoond te hebben terug bij Voordewindhond. Hij had zich ontpopt als een overijverige bewaker en het werd zo langzaam voor bezoekers een beetje moeilijk om zich zonder venijnig hapje in de bil door het huis van Dali te bewegen. Omdat het gezin nog kleine kinderen, met veel vriendjes en vriendinnetjes hadden, werd de situatie erg moeilijk.

We ontfermden ons ten tweeden male over deze beeldschone galgo. Gelukkig hoefde hij niet al te lang te wachten op zijn nieuwe ouders. Dali deelt zijn nieuwe mensen met een gezellige teef, die erg verdrietig was onder het overlijden van haar roedelgenoot. Voor haar is Dali een prima makker. Dali maakt dagelijks lange wandelingen en loopt ook geregeld los. En of de duvel ermee speelt: uitgerekend de eerste keer dat hij los was, in een gebied waar in geen jaren een haas gezien is,danst er voor zijn neus een levensgrote haas over de weg. Dat was te veel gevraagd: Dali ging er als een speer achteraan en zijn mensen konden hem slechts de allergrootste moeite weer vangen. Als rasechte windhondmensen vonden zij dat echter geen reden om hem nooit meer los te laten. Oefening baart kunst, nietwaar?

Dali, we wensen je veel geluk in je nieuwe huis. Doe je best! En niet zoveel waken. Dat doen je mensen zelf wel.

Jaar: 2011

 

DENNIS

= Felix Ophuis. Tekst?D

Jaar: 2017

 

DJIBA

Djiba belandde bij Voordewindhond omdat zijn vrouwtje ernstig ziek geworden was en zeker niet meer voor een hond kon zorgen. Hij ging in opvang en de zoektocht naar een geschikte nieuwe plek begon. Die tocht duurde niet zo lang, want al na een week of twee meldde zich een  ouder en zeer whippetervaren echtpaar dat al een whippet van ons heeft. Een tweede whippet zou toch leuk gezelschap voor Brodie zijn, want die klaarde altijd zienderogen op als hun dochter met haar windhonden ten tonele verscheen.

Er werd kennisgemaakt met Djiba, die nog nauwelijks tijd had gehad zich op zijn opvangplek goed in te leven. Djiba liet zich van zijn beste kant zien, vond Brodie prima. Brodie vond Djiba ook prima, dus werd de toch naar het hoge noorden aanvaard.

En alles leek voorspoedig te gaan. Leek is daar bij het belangrijkste woord ,want Djiba bleek ‘iets’ aan zijn oog te hebben, dat zijn nieuwe mensen niet vertrouwden. Vele dierenartsbezoeken later is er inderdaad iets goed niet in orde met het oog van Djiba en niet alleen dat ook met zijn hart is iets niet helemaal ok. Nu is het natuurlijk zo dat je van een acht (en niet tien, zoals hier eerder stond!) jaar oude hond gevoeglijk aan kunt nemen dat hij enige slijtageverschijnselen heeft, maar deze waren toch wel heftiger dan je zou verwachten. En omdat Djiba maar zo kort in opvang was, was niemand opgevallen dat er iets niet in orde was.

Enfin, we hebben een deel van de dierenartskosten voor onze rekening genomen.  –Voor het geval u zich wel eens afvraagt wat de vereniging nou eigenlijk met de adoptiegelden doet: dit dus. We laten honden diergeneeskundig verzorgen. Meestal is dat enten en chippen, maar een enkele keer is er iets anders mis met een hond en dan wordt via de adoptiegelden de dierenartsrekening voor zo’n zieke hond betaald.  

Het gaat verder voortreffelijk met Djiba en zijn nieuwe vriend Brodie. Zijn mensen omschrijven hem als ‘innig lief’. Dus wat willen wij nog meer?

Veel geluk, Djiba, met je mensen en de hondenbroer. Houd het nog lang vol!

Jaar: 2017

 

DIMITRI

Dimitri was een grote, niet al te makkelijke barsoireu, die nog wel eens ideeën had in de richting van "wat, jij hier? Ik zal jou eens even wegjagen!". In het Dierencentrum Friesland bleek dat Dimitri gelukkig wel heel goed te sturen was. Eigenlijk hield hij meteen op zodra je duidelijk maar wel vriendelijk tegen hem zei "nee, ik wil niet dat je dat doet". Dan keek hij je aan en als hij een mens was geweest had ik geschreven, dan ging hij schokschouderend wat anders doen. Maar ja, zo'n hond is natuurlijk niet makkelijk plaatsbaar. Daar heb je mensen voor nodig die willen en kunnen leren hoe je Dimitri moet "lezen". Want, en dat is wel weer fijn, als je weet welke signalen hij afgeeft, dan weet je precies wanneer hij een ongewenst idee krijgt.

Maar geduld is een schone zaak en na verloop van tijd kwamen mensen op ons die ten eerste veel ervaring met een nogal boosaardige hond hadden en daar toch goed mee uit de voeten konden. Ten tweede waren ze na het overlijden van deze hond op zoek naar een grote hond.

De familie ging op bezoek bij het Dierencentrum en Martine ging Dimitri halen. Toen gebeurde er iets ongelooflijks: het driejarig dochtertje riep bij binnenkomst van Dimitri "oh, lief!" Daarop zeeg de enorme Barsoi door de knieën en ging vlak voor het meisje liggen. Een heuse liefdesgeschiedenis! De uitkomst was dat Blue, want zo heet hij eigenlijk, meeging, op weg naar een nieuw leven.

Er moet nog wel een beetje aan het gedrag van Dimitri ten opzichte van andere honden gewerkt worden, maar de berichten zijn goed.

Blue, gedraag je, jongen!

Jaar:2012

Nawoord: Met dat gedrag kwam het helemaal goed. Blue ontwikkelde zich toch een fantasische  absoluut unieke barzoi, zo een waarvan je weet als eigenaar dat je er nooit meer zoó eentje zult tegenkomen. Tot  Annebés immense verdriet  moet Blue in 2016 worden ingeslapen. .

 

DOESKJA

 Alle honden die hun huis verliezen hebben natuurlijk pech, maar sommige honden hebben toch echt meer pech dan andere. Doesjka is de grootst pechkampioen aller tijden. Hij werd eind 2012 –en dit is geen typefout, echt, tweeduizendtwaalf- aangemeld en in september 2015 hadden we eindelijk een nieuwe eigenaar voor hem!

En waar dat nou aan ligt? We hebben geen idee. In de jaren dat Doesjka eerst in een pension, toen bij een opvanggezin, toen weer in een pension en uiteindelijk weer bij een opvanggezin geduldig op zijn eigen nieuwe mensen zat te wachten, herplaatsten we  probleemloos alle mogelijke veel moeilijkere om niet te zeggen uitgesproken lastige honden.  Maar denk maar niet dat zich iemand voor Doesjka meldde. Alhoewel, dat is niet helemaal waar: één keer was er belangstelling voor hem, van twee zusjes die samen met hun vader kwamen kennismaken. Helaas vonden de meisjes dat Doeskja niet blij genoeg naar hen toe kwam rennen. Tja …..

Maar op een goed moment, in september keerde het tij. Precies de juiste mens meldde zich. Veel whippetervaring, eigen whippet net overleden, veel thuis. Kon eigenlijk niet beter.  We hadden wat gesprekken en een kennismakingafspraak werd gemaakt.  

Akke, de beoogde nieuwe eigenaresse zag Doesjka staan en de bemiddelaar zag aan haar reactie dat ze zich Doeskja heel anders had voorgesteld. Doesjka stond ook nog naast Pinoli  en in vergelijking daarmee leek Doeskja wel een reus! Maar in tegenstelling tot de zusjes van de tweede alinea liet Akke zich niet kennen. Ze rechtte haar rug en ging eerst eens een lekker stukje met Doesjka wandelen. Die was daar uiteraard best voor te porren en zoals zo vaak had ook deze hond in de smiezen dat deze mens misschien wel eens zijn eigen mens zou kunnen zijn.

En dat was ook zo! Akke vertelde later dat ze inderdaad behoorlijk geschrokken was van Doesjka’s maat, maar dat ze ook dat ‘ik laat me niet kennen’. En laten we nou eerlijk zijn, maakt het wat uit of uw hond 55 cm is of 65? Binnen de kortste keren ziet u die grootte helemaal niet meer. En zo ging het ook met Doesjka en Akke. Doesjka doet het uitstekend op zijn nieuwe plek – hij is helemaal aan zijn nieuwe naam Koen gewend, en hij  geniet van alle aandacht die hij krijgt van grote mensen maar ook van kleine mensen! Om met Akke te spreken: Koen is een schat.

Koen, we hopen dat je nog veel gelukkige jaren zult hebben. Maar misschien kun je iets minder grondig het kussen uit je bench aan flarden scheuren……

Jaar: 2015

 

DOMINO

 

Domino kwam als zes maanden oude pup bij voordewindhond omdat zijn eigenaresse door gezondheidsproblemen hem toch niet dat kon bieden waar hij recht op  had. Hij ging bij een van onze medewerkers in opvang, waar hij in korte tijd zich ontpopte tot een vriendelijke maar wel ietwat drammerige puber. De opvangfamilie, inclusief de aanwezige honden, deden er alles aan om dat een beetje bij te sturen en Domino bewees dat hij een snelle leerling was.

Op een dag belde de eigenaresse van een jonge Ierse wolfshond op, die min of meer door toeval op onze site was geraakt en daarbij zeer getroffen weer door Domino, met zijn onweerstaanbare ogen.

Na veel heen- en weer gepraat –bijvoorbeeld over de vraag of het duidelijk was dat als je twee ongeveer even jonge honden bij elkaar zet, deze nog wel eens de neiging hebben zich te gaan misdragen – vond een kennismakingsbezoek in Kootwijk plaats. De Ier bleek inderdaad een netz o onstuimige puber te zijn als Domino. Hollen wat je hollen kunt –en dat je daarbij in je bil gebeten wordt door een wat venijnige salukidame die toevallig ook net daar loopt- dat stoort heel niet.

Domino ging mee naar huis en de allereerste berichten waren prima. Toen werd het even stil op het berichtgevingsfront. En net toen we dachten, hm, laten we eens opbellen om te horen hoe het gaat, kwam er een mail. Domino deed thuis net of hij de baas over de Ier was. Als de Ier op de bank lag, stond Domino in de deuropening en keek de Ier van de bank. En zo waren er nog wat dingetjes die toch niet helemaal fijn leken. Je neemt  per slot van rekening geen hond , om de hond die er al is te laten koeioneren door de nieuweling. Interessant was trouwens dat Domino op geen enkele manier dominant gedrag tegenover de oude Hovawartteef in vertoonde. Daar had hij een heilig ontzag voor. Na wat raadgevingen onzerzijds ging het al heel snel een heel stuk beter met onze jonge vriend. Zelfs zoveel beter dat er bericht kwam dat Ghandi , de nieuwe naam van het ‚vlekdier‘ mag blijven.

Gandhi , doe je naam  een beetje eer aan! „De wereld biedt genoeg voor ieders behoefte, maar niet voor ieders hebzucht." – je hoeft echter geen vegetariër te worden!

 Jaar: 2014 

 

DROOPY 

Droopy kwam samen met huisgenoot Jalla eind oktober bij Voordewindhond nadat hun eigenaar i.v.m. emigratie afstand van beide whippets moest doen. Gelukkig melden zich regelmatig whippetliefhebbers bij ons met ruimte in huis en hart voor (nog) een herplaats-whippet én was het niet noodzakelijk dat beide whippetheren samen geplaatst zouden worden. Voordat wij tijd hadden gehad om de heren beter te leren kennen en passende stukjes te schrijven voor op de website meldde zich een whippetervaren familie die graag met Droopy kennis wilde maken. Aldus geschiedde en de klik tussen de familie, hun 2 honden en Droopy was er.

Zo verhuisde Droopy in zeer korte tijd voor de 2e keer, ditmaal naar z’n nieuwe thuis en al na enkele dagen kwamen de eerste goede berichten bij ons via de e-mail binnen: meneer gedroeg zich prima en was een rustige en vriendelijke huisgenoot. Wel was hij af en toe wat schuchter en voorzichtig en mocht hij wat meer eten, maar goed hij was er pas een paar dagen en had natuurlijk een roerige tijd achter de rug.

Toen we na 3 weken belden om te vragen of alles nog steeds zo voorspoedig ging bleek dat er in de tussentijd toch wat pech met hem was geweest: een onhandige draai tijdens het ravotten met de andere whippet had een hernia veroorzaakt en toen Droopy daar van hersteld was kreeg hij last van een flinke verkoudheid; wellicht was z’n weerstand door alle gebeurtenissen in korte tijd toch wat minder geworden. Dankzij de goede zorgen van de familie en hun dierenarts knapte Droopy gelukkig snel weer op.

Droopy is een schatje en voelt zich al helemaal thuis bij z’n nieuwe familie: hij wordt steeds wat vrijer, eet inmiddels prima, is nieuwsgierig, blij en uitermate sociaal naar zowel tweebeners als viervoeters. Droopy, die wordt omschreven als een echte charmeur, heeft in no-time een plekje veroverd in het huis en hart van zijn nieuwe mensen en de conclusie is duidelijk: definitief geplaatst.

Hier zijn we bij Voordewindhond natuurlijk erg blij mee en we wensen Droopy en z’n nieuwe familie dan ook vele blije, gezonde jaren samen toe!

Jaar: 2013

 

EEFJE

Eefje moest gewoon eerst even tot bedaren komen. Op de een of andere manier had ze het in haar vorige gezin niet naar haar zin en ontpopte ze zich als een whippet met haar op de tanden. In het opvanggezin werd dat een heel stuk beter en bleek ze eigenlijk gewoon best een lieve whippet te zijn. Het leek ons toch beter om haar bij voorkeur als hond alleen te plaatsen, want inmiddels was wel duidelijk geworden dat Eefje niet graag aandacht deelt. En na enige tijd vonden we precies de juiste mens voor Eefje! De kennismaking vond plaats -waarbij de nieuwe moeder van Eefje een bos bloemen had meegebracht voor de opvangmoeder!- en Eefje wist meteen "hier hoor ik bij, dank jullie wel, ik ga". Eefje, doe je best!

Jaar: 2010

 

EIRON

Eiron was een van de zeven Afghanenpeuters die eind april aankwamen. Eiron ging net als alle andere nestgenoten in opvang. Voor Eiron betekende dat dat hij tijdelijk –tenminste dat was de bedoeling- bij Maxime, die lezers van deze site misschien nog wel als Oberon kennen, ging wonen. Aan het eind van een lange dag was Eiron als laatste aan de beurt om afgeleverd te worden bij zijn opvangfamilie.  Het was inmiddels donker en zijn chauffeur had nogal wat moeite om het juiste adres te vinden. Eenmaal aangeland, werd Eiron eerst aan Maxime voorgesteld. Maxime vindt namelijk alles, iedereen en alle honden erg leuk.  En dat was ook zo, maar Eiron vond het allemaal maar heel griezelig. Die kroop gauw onder een tafel, wèg van die enthousiaste blonde harige hond.  Het was inmiddels bijna middernacht en eigenlijk de hoogste tijd om te gaan slapen. De volgende ochtend zouden zijn nieuwe mensen wel verder zien.

Maar binnen de kortste keren  was de kou echt van de lucht. Eiron begreep al heel snel hij met die blonde reus heel leuk kon spelen. En dat die andere twee eigenlijk ook heel prima zijn.

In feite verbaasde de opvangfamilie zich over de snelheid waarmee dit kleine mannetje zijn plekje wist te veroveren, zowel in de roedel als in de harten van de mensen.

En u snapt het natuurlijk al: naarmate het kereltje langer in opvang werd, werd het ook steeds moeilijker om eventueel weer afscheid van het te moeten nemen. Want je kunt je honderd keer voornemen je niet aan zo’n hummeltje te hechten, maar datzelfde hummeltje zorgt er zelf wel voor dat dat tòch gebeurt.

Het duurde toch nog even voordat beide opvangouders het erover eens waren, maar uiteindleijk bleef er nog maar een klein bezwaartje over: ’s avonds was er vaak niet genoeg plek op de bank voor de opvangvader. Nou, vond de opvangmoeder, dat is snel opgelost: ik zorg er wel voor dat jij voortaan alle avonden op de bank kunt zitten.

Wij zijn blij met de beslissing en we hopen dat Manfred inderdaad gewoon rustig ’s avonds op zijn eigen bank kan zitten en niet met een welgemikte strek van een stelletje Afghanenpoten vóór de bank belandt……..

Veel geluk, Eiron.

Jaar: 2014

 

ELIZE

Sommige mensen schaffen zich een windhond aan zonder precies te weten wat ze in huis halen. Zulke mensen hebben echt geluk als de fokker de hond dan terugneemt. Maar ja, wat dan? Dan zit de hond bij de fokker, maar dat is misschien ook niet helemaal wat de fokker zich voorstelt voor zijn hond. Voordewindhond bellen? Zo ging het bij Elize. Elize is een afghaan, waar nu werkelijk niets, maar dan ook niets mis mee is. Gezellig, vriendelijk, makkelijk met een gezond gevoel van eigenwaarde. En ook nog beeldschoon. Het duurde dan ook niet lang of we hadden de perfecte plek voor deze perfecte hond. Zij deelt haar leven met een salukireu. En zoals een goede windhond betaamt was de overgang van het Nederlands naar het Duits geen enkel probleem.

Jaar: 2010

ELLIS

Ellis kwam uit een groot windhondroedel en had het daar niet naar haar zin. Dat uitte zich in nogal vreemd gedrag en uiteindelijk besloten haar mensen dat het beter was een nieuw huis voor haar te gaan zoeken.

Nu wil het ongeluk dat mensen die een greyhound zoeken over het algemeen niet bij ons kijken. Voordewindhond schijnt in de beleving van velen de vereniging voor whippets, afghanen, salukis en barsois te zijn. Maar toch worden er geld greyhounds bij ons ter herplaatsing aangeboden. Die moeten dan meestal relatief lang op een nieuw huis wachten.

De nieuwe mensen van Ellis kwamen ook helemaal niet voor een greyhound; integendeel ze kwamen eigenlijk naar een afghaan kijken. Maar ja, de wegen van het hart zijn soms vreemd en toen Roos Ellis zag zitten, was ze meteen verkocht! Er werd gewandeld, koffie gedronken, nog even overleg met het thuisfront gepleegd en daarmee was de boel beklonken. Ellis, die nu Cara heet, ging mee naar huis. De berichten zijn uitstekend; Cara heeft zich prima ingeleefd en geniet van het leven als hond alleen. Want per slot van rekening was dat wat ze wilde: de koningin zijn.

Cara, geniet van je nieuwe leven!

Jaar: 2012

 

EMILY

Emily raakte haar huis kwijt omdat haar eigenaren ziek waren en zij niet meer goed voor Emily konden zorgen. Emily bracht korte tijd bij een van onze opvanggezinnen door en knapte door de goede verzorging, waaronder een hoognodige badderbeurt, prima eten en veel beweging zienderogen op. Een goede bekende van Voordewindhond zocht, nogal dringend, een teefje ter opvrolijking van zijn salukireu. Die zat na het overlijden van zijn jarenlange vriend een beetje zielig voor zich uit te staren en wilde eigenlijk niets meer. De keus viel op Emily en dankzij de medewerking van de opvangouders, Franz, onze Duitse medewerker, en de nieuwe eigenaar, kon Emily na eerst een wandeling in Kootwijk te hebben genoten 's avonds al haar intrek in haar nieuwe huis nemen. De salukireu wierp één blik op haar en was verkocht. Vergeten is zijn verdriet en zijn nieuwe motto lijkt te zijn 'lang leve Emily en de lol'. Wat wel bijzonder is aan Emily is dat voorheen zij grotendeels, zo niet uitsluitend, in een kennel werd gehouden. Je zou denken dat je daar als hond weinig gelegenheid hebt je opleiding tot dief te doen. Toch is Emily een eersteklas dievegge, die in een tijd van ja, nee en amen het aanrecht van alle eetbare dingen heeft ontdaan en zelfs al de inhoud van het vogelhuisje heeft weten te verorberen! Haar nieuwe mensen zijn maar vast begonnen alles achter slot en grendel of in ieder geval hoog op te bergen. Veel geluk, Emily. Maar gun de vogels ook wat!

Jaar:2011

 

ERNST

Ernst was een van de vijf renafghanen die wij in oktober 2011 opnamen. Hij was niet bepaald een makkelijk heerschap, maar als je naar die grijze snuit keek, tja, dan had hij wel dat onweerstaanbare van een oude, wijze afghaan.

Toch was hij, juist ook door zijn leeftijd, niet eenvoudig te plaatsen. Bovendien hadden we wel gezien dat hij beter als enig-hond geplaatst zou kunnen worden. Dat is nog best moeilijk, want heel veel windhondmensen hebben toch minimaal twee honden. Eigenlijk hoopten we op een wat oudere afghanenliefhebber, die toch nog een keertje een afghaan wilde hebben.

En soms worden dit soort gebeden, zij het met wat vertraging, verhoord. Op een zomermiddag belde een oudere dame ons, met precies de achtergrond die we voor Ernst in gedachten hadden: altijd een afghaan gehad, nu niet meer, gepensioneerd en dus veel tijd. Helaas riep iedereen in haar omgeving  dat ze ‘te oud’ was voor een nieuwe  hond, laat staan een afghaan, totdat de huisarts bedacht dat het misschien juist wel heel goed voor haar zou zijn weer een afghaan te hebben. En zo was ze op Ernst gestuit.

De reis naar Drachtstercompagnie werd aanvaard. En sommige afghanen zijn echt een heel raar soort van slim. Ernst wierp een blik op zijn potentiële nieuwe vrouw en bedacht –kennelijk– dat het handig zou zijn als hij zich heel netjes ging gedragen. Er werd een perfect wandelingetje gepleegd, Ernst zag toevallig niemand tegen wie hij moest blaffen of schelden. Ernst was perfect. En niet alleen dat; eenmaal thuis aangekomen bleef hij perfect. Hij loopt netjes aan de riem en zijn vrouw zei na drie dagen ‘het is net of hij hier altijd al geweest is’.

We hopen dat Ernst nog een paar jaren in goede gezondheid van zijn nieuwe, liefdevolle omgeving zal genieten!  Hij heeft het echt verdiend!

Jaar: 2012

 

ESTHER

Esther was een beetje een probleemhond in de zin dat ze in eerste instantie niet alleen wilde blijven en zeker niet in een afgesloten kamer, ook niet als dat een heel grote kamer was. Als aan haar wensen niet voldaan werd, dan konden de onverlaten die de deur hadden dichtgedaan en haar alleen gelaten hadden er flink van lusten: Esther zette haar tanden in de sponning van de deur en vrat er in een oogwenk een groot gat in. Vanuit Esther gezien een duidelijk  gevalletje “eigen schuld, dikke bult”. Martine en Egon namen dit probleemkind in huis, stonden haar toe in bed te slapen, hielden aanvankelijk alle deuren in huis open, organiseerden oppas voor Esther als er even niemand in huis kon zijn, namen haar mee in de auto en deden er alles aan om het haar naar de zin te maken. Geleidelijk aan werd haar gedrag beter, maakte ze minder bezwaar tegen dichte deuren en na een maand of drie bleef Esther ook zonder morren een uurtje –samen met de andere honden– alleen thuis.

Toen kregen we een mail van bekenden van de vereniging met het treurige nieuws dat hun Saluki Sari overleden was. Maar uit de mail lazen we ook dat het nog te vroeg voor een opvolger van Sari was. Een opvolger nemen ligt voor de ene mens ook heel anders dan voor de andere: De een wil zo snel mogelijk een nieuwe hond, om de pijn te verzachten, om de gedachten af te leiden en de ander moet eerst het verlies verwerken voordat er ruimte is voor een nieuwe hond. Zelf troostten ze zich met de gedachte dat als Esther voor hen bedoeld was het uiteindelijk wel goed zou komen. En dat was ook zo.

Halverwege juni zouden waarschijnlijk een of twee honden naar Oostenrijk gaan en de route liep langs de mensen van Sari. Intussen was gebleken dat de overgebleven Saluki, Sam, het leven zonder vriendin toch echt heel saai en vervelend vond. We hadden nog wel even een indringend gesprek over de eigenaardigheden van Esther, niet dat ze op dat moment nog eigenaardig was, maar we zagen de bui wel hangen: nieuwe mensen en een nieuwe omgeving kunnen reden genoeg zijn voor oude eigenaardigheden om weer de kop op te steken. We beschreven zo goed mogelijk tot wat voor vreselijke dingen Esther in staat zou kunnen zijn, maar Britta en Thomas bleven daar toch redelijk kalm bij, want een van hun vorige Saluki’s deed ook “dat soort dingen” en dat was uiteindelijk ook helemaal goed gekomen. “Laat maar komen, we durven het aan.”

En zo gingen niet drie maar vier honden mee op weg naar hun nieuwe huizen. Over de rest kunnen we kort zijn: Het gaat fantastisch. Sam is blij dat hij weer een vriendin heeft, Esther -die nu Ely heet- is blij dat ze in haar nieuwe huis ook lekker in bed mag slapen en een vriend heeft om rond te commanderen of tegenaan te kruipen, en –ook niet onbelangrijk- dat haar nieuwe huis haast geen deuren heeft.

 Veel geluk met z’n vieren!

Jaar: 2013

EVIE

Evie was een hondje dat eigenlijk alleen maar in de verte op een whippet leek. Zij stond op het internet omdat haar baas in moeilijkheden verkeerde. En ja, wat doe je dan? Je kan toch moeilijk zeggen ‘sorry, je whippetgehalte is te laag’. En dus kwam Evie via een korte stop in Krommenie in opvang. Er waren wel wat gegadigden voor whippets in die tijd, maar allemaal vonden ze Evie niet genoeg whippet. Gelukkig maar dat Bianca en Peter niet zulke eisen aan een opvanghond stelden; zij namen haar, na het mislukken van de zoveelste bemiddelingspoging, in huis . en dat was heel goed, want ze leerde niet alleen een paar nuttige commando’s, waaronder ‘niet zo keffen’,  en werd ook aan een streng dieet onderworpen. Het nettoresultaat daarvan was dat Evie na een tijd echt een hoger whippetgehalte kreeg. 

Na een poosje nam een oude bekende uit Duitsland contact op en vroeg of we voor haar schoonzusje niet een leuke hond hadden. Het hoefde niet een 100%windhond te zijn. Eigenlijk was het oog van Christa al op Evie gevallen. Nicole, Bibi en Christa maakten van de geografische nood een deugd en boekten een weekje vakantie in Nederland. Want ja, je moet toch wel zeker weten dat de hond ook echt bij je past. Op deze manier konden ze een week proefdraaien zonder dat er weer honderden kilometers afgelegd hoefden te worden in het geval dat toch niet zou  gaan. Maar daar was geen sprake van: het ging prima! En zo reisde Evie af naar Duitsland. Daar leeft zij nu als Evchen von Fox –ze lijkt inderdaad wel iets op een vos- samen met Christa en zo te zien tot ieders tevredenheid!

Evchen en Christa, we hopen jullie weer eens te zien! Veel geluk samen!

Jaar: 202

 

FAACHIRA

Er kwamen eens drie mensen uit Zeeland met hun afghaanse windhondteef wandelen in Kootwijk. Dat hadden ze op onze site gezien en aangezien ze toch daar in de buurt moesten zijn, kwamen ze wandelen. Tijdens de wandeling bleek dat ze eigenlijk wel oren naar een tweede afghaan hadden. En aangezien ze erg leuk met hun hond omgingen en die er bijzonder mooi en gelukkig bijliep, zij het aanvankelijk een tikkie onder de indruk van het windhondgeweld op het Zand, knoopten wij dat in onze oren. Dus toen we een prachtige, maar wel verwaarloosde teef kregen sloegen we aan het bellen. Gelukkig is de familie nogal krachtdadig, want ze riepen direct dat ze nú in de auto sprongen en ons op zouden wachten bij de grens om hun tot dan nog niet geziene nieuwe huisgenoot over te nemen. En zo geschiedde. Inmiddels woont Faachira al weer een paar weken in Zeeland en geniet daar van het strand en van het gezelschap van haar afghanenzusje. Alle klitten zijn liefdevol uit haar vacht geborsteld, de oor- en oogontstekingen zijn behandeld en niets staat nog een gelukkig afghanenleven in de weg. Job en Ineke: dank voor jullie snelle reactievermogen en we hopen jullie binnenkort weer eens in Kootwijk te ontmoeten!

Jaar: 2012

 

FARIDA

Farida kwam bij ons omdat haar baasje naar een verpleeghuis moest. Eerst zag het ernaar uit dat hij misschien wel weer naar huis kon, maar na verloop van tijd werd duidelijk dat dat niet het geval zou zijn. Met veel pijn in het hart vroeg hij ons toch een nieuw huis voor Farida te vinden. Farida was pas een paar jaar bij hem en het vermoeden bestond dat zij in de lange jaren daarvoor niet heel veel liefde had gekend. Wie zich de foto van Windtegen herinnert, ziet vast nog wel de immens trieste ogen van Farida. Des te meer pech voor deze bejaarde dame, dat ze als ruim twaalfjarige nòg een keer aan nieuwe mensen moest wennen. En we waren ook al niet erg optimistisch over het snel vinden van een geschikt adres voor haar. We probeerden hier en daar wat, maar het lukte gewoon niet.

Maar, wonderen bestaan echt!

Het eerste wonder was dat geheel onverwacht iemand uit 'eigen kring' -de mevrouw die verantwoordelijk is voor de vertaling in het Duits van onze toch niet minne hoeveelheden tekst- belde en zei dat zij en haar man besloten hadden dat Farida de laatste tijd wel bij hen mocht wonen. En nee, niks geen opvang, als het ook maar enigszins ging tussen Farida en de eigen honden Lola en Frido, dan mocht ze gewoon blijven.

Op zondag haalde Sophie Farida uit Friesland op en kon met eigen ogen zien hoe de kennismaking tussen de drie honden verliep. Vlekkeloos!

Het tweede wonder speelde zich vijf dagen later af op de zandvlakte van Kootwijk. Uw stukjesschrijver , nieuwsgierig geworden door alle goede berichten, ging met Farida, haar mens en Frido in Kootwijk wandelen. (Lola bleef lekker bij de baas op de bank hangen). Na een korte conversatie met Farida, die  een bijzonder opgewekte indruk maakte en in niets meer leek op de hond met de treurige ogen, lieten we haar los en zeiden, toe maar, ga lekker rennen! Dat liet zij zich geen twee keer zeggen! Dolle pret! En niet alleen dat, Farida bleef keurig terugkomen, even kijken of iedereen er nog was en om een koekje in ontvangst te nemen. 

Kijkt u maar eens in de ogen van deze hond! Dan weet u dat wonderen echt bestaan!

Elsa, -nieuw leven, nieuwe naam!- we hopen dat je nog een heel fijne tijd met je nieuwe familie zult hebben!

Jaar: 2014 

Nawoord: Toen we in 2014 Elsa nog een fijne tijd wensten, wisten we niet hoe ongelooflijk lang Elsa het vol ging houden! In de vroege zomer van 2015 constateerde de dierenarts een tumor in een nier. De tweede nier was in zodanig slecht staat dat er van verwijdering van de nier met de tumor geen sprake was. Wel fijn was dat de dierenarts kon zeggen dat Elsa geen pijn leed. De prognose was een jaar, misschien anderhalf jaar. Tot ieders verrassing hield Elsa het veel langer vol! Ze genoot van haar leven en was kennelijk van plan dat zo lang mogelijk vol te houden. In november 2017 pas kreeg ze last van haar tumor. Er restte Sabine niets anders dan deze wel heel bijzondere Afghaan voor verder lijden te behoeden en haar in te laten slapen. 

 

FAYSAL

Faysal was een pechvogel zoals je die maar zelden ziet. Geboren met een vreemde afwijking aan de voorpoten, waar hij in zijn geboorteland enige malen aan geopereerd moest worden. Vervolgens belandde hij bij aardige mensen die echter veel te veel honden hadden.

Op een ijskoude dag, op de op een na laatste dag van 2011 verhuisde hij naar de opvang in Drachtstercompagnie. De vorige eigenaar had ons verteld dat hij zich bij een wilde achtervolging van een stelletje geiten van een buurman enorm geblesseerd had. In ieder geval vonden wij dat hij vooral achter zo raar liep.

We stelden hem  aan de dierenarts voor, die na enig onderzoek vaststelde dat zijn knieband was afgescheurd –tijdens het geitenjagen? – maar dat die blessure niet behandeld was. Er zat niets anders op dan hem te laten opereren en hem een nieuwe knieband te geven. De operatie verliep voorspoedig, Faysal genas ook voorspoedig en had in de dagen dat hij in het kantoortje van Martine verbleef een hoop lol met alle melkcupjes en suikerstaafjes die hij zó van tafel kon plukken.

Na zes weken, toen we een beetje hoop hadden dat het allemaal goed zou komen met onze Faysal, kwam er een tegenslag van jewelste. Op een ochtend kon hij niet meer op zijn geopereerde en inmiddels dikgeworden poot staan. Terug naar de dierenarts. Nieuw onderzoek: helaas, de nieuwe knieband was losgeraakt. Tja, toen moest hij weer geopereerd. Nieuwe knieband, nieuw revalidatieproces. En natuurlijk werd die arme Faysal echt enorm goed in de gaten gehouden. Hij mocht helemaal niks. Honderd meter aan de lijn en snel terug.

Maar uiteindelijk ging ook die ellende voorbij. En toen begon het wachten, het lange wachten. Faysal werd in het peethondenprogramma opgenomen en iemand in Zwitserland die hem heel graag zou willen hebben maar op dit moment gewoon niet in de gelegenheid is een Afghaan te hebben, werd eerst peetouder.

Intussen was uw stukjesschrijver helemaal in de ban geraakt van deze gigantische reu met zijn onverwoestbaar optimistische karakter. Nou, zult u denken, duidelijk toch : neem die hond dan. Maar zo eenvoudig is dat niet. Het gevaar van ons soort werk is dat je makkelijk in de verleiding komt om er ‘eentje bij te nemen’ en voor je het weet ben je zelf een soort verzamelaar geworden. Dus nam zij wel iedere gelegenheid te baat met Faysal te gaan wandelen en zo, maar Faysal moest echt wachten op zijn mensen.

En 653 dagen na die koude dag eind december 2011 kwamen die! Faysal ging mee wandelen, gedroeg zich voorbeeldig, sprong in de auto en vertrok naar het altijd bruisende Amsterdam. Hij onderging met enthousiasme een bad- en shampoobehandeling en leerde dezelfde dag nog trappen lopen. Nu moet hij alleen nog even leren dat hij niet met zijn forse gewicht aan de riem moet gaan hangen, maar daar wordt aan gewerkt.

Faysal, zet hem op, we hebben de best mogelijke mensen voor je uitgezocht! We hopen je nog vaak in Kootwijk te zien.  En veel succes met je pogingen om af en toe een hap tonijnsalade te bemachtigen…..

Jaar: 2013

 

FEE

Fee heeft erg lang moeten wachten op een nieuw, eigen thuis: 1 jaar en 11 maanden om precies te zijn. En waar dat aan heeft gelegen, weten we niet. Fee was geen moeilijke hond, integendeel een erg sociale, vriendelijke en vrolijke jongedame van enkele jaren oud. Wel kende ze het huiselijk leven eigenlijk niet, dus misschien dat dat sommige mensen wat afschrikte? Maar uiteindelijk keerde ook voor haaar het tij... Net toen we in de gelegenheid waren aan dit laatste wat te doen omdat er een gastgezin beschikbaar was dat Fee wel in huis wilde nemen om haar te leren wat het leven als huishond inhield. Net toen ze langzaamaan zindelijk werd, leerde dat mensen-eten niet voor hongerige greyhounds bestemd was, om even rustig alleen thuis te blijven en hoe gezellig een plekje op de bank na een lange wandeling over de heide was, net toen werden we gebeld door een aardig echtpaar dat aangaf Fee te willen adopteren.

Ze hadden ervaring met windhonden en herplaatsers en na het overlijden van hun herplaats-dobermann waren ze nu weer toe aan een tweede hond in huis. Naast de dobermannreu op leeftijd die ze nu nog hadden, wilden ze toch graag weer een windhond in huis en Fee sprak hen enorm aan. En hoewel wij eigenlijk wat terughoudend waren: Fee was net aan het wennen aan het leven als huishond, was net een beetje gewend aan haar opvangfamilie, moest nog qua gewicht en conditie wat bijkomen, verruilde langzamerhand haar kennelvacht voor een glanzende binnenhondvacht en was in afwachting van een gebitssanering… Kortom eigenlijk was ze niet helemaal “ klaar” voor plaatsing, en eerlijk gezegd hadden we ook niet verwacht dat zich er nu op korte termijn mensen voor haar zouden melden, leek dit voor Fee toch wel een uitgesproken goede kans. Het echtpaar leek onze bedenkingen te begrijpen en gaf duidelijk aan geen enkele moeite te hebben met een hond, die nog in een zogenaamd opbouwende fase zat.

Ondanks alles werd er dan ook toch besloten tot een nadere kennismaking op het Kootwijkse zand. En deze verliep van alle kanten voorspoedig. Een jolige Fee besloot haar vrijheid te beproeven en rende en racete dat het een lieve lust was, om vervolgens moe en voldaan terug te komen bij de tweebenige wandelaars en zich hangend tegen de benen te laten bekroelen door, niet alleen haar opvangmoeder, maar minstens zo vaak door haar toekomstige eigenaren. Het was druk op het zand met paarden en ook het weer zat wat tegen waardoor er na een klein half uurtje besloten werd om terug te keren naar de auto’s. En eigenlijk was toen de beslissing al gemaakt: Fee ging mee naar Duitsland, op weg naar een nieuw leven met een nieuwe familie. Het plan was om de formele zaken traditiegetrouw in de Brinkhorst te regelen en Fee ging, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, mee met haar nieuwe eigenaren en stapte zo hun auto in. Ook in het café ging ze bij haar nieuwe familie liggen. Bij het afscheid keek Fee haar opvangmoeder nog wel wat verbaasd na, maar ons werd verteld dat ze zich algauw weer aan de voeten van haar nieuwe mensen neervlijde.

Na enkele dagen kwamen de eerste goede berichten via e-mail al binnen; het ging goed met Fee. Ze gedroeg zich voortreffelijk, was aangenaam en rustig gezelschap en was na enkele dagen ook in haar nieuwe huis al helemaal zindelijk. Toen wij na een week weer contact opnamen, Fee’s inburgering verliep nog steeds helemaal volgens het boekje, werd er verbaasd gereageerd op onze vraag of Fee mocht blijven: Dat was immers voor haar nieuwe baasjes al klip-en-klaar.

En om haar naam eer aan te doen: ook voor onze Fee eindigt zo het sprookje met “ lang en gelukkig” in de vorm van een eigen familie, bestaande uit twee hele, lieve mensen, een gezellig hondenmaatje en een warm thuis omgeven door een prachtig wandel (lees: ren en race)gebied.

 

Jaar: 2014 

FEMKE

 

Femke was een van de drie barzois uit het grote Franse roedel. Op de ochtend van het afhalen klom zij uit zich zelf en in een rap tempo in een van de gereedstaande auto's. Ze ging liggen, draaide zich nog een beetje om en we hebben haar de hele lange weg naar huis niet meer gehoord. In het Dierencentrum Friesland, waar ze was ondergebracht, bleek al spoedig dat Femke een bijzonder aardige, vriendelijke barzoi was, die prima met mensen en met honden uit de voeten kan. Het leek dan ook waarschijnlijk dat ze niet zo heel lang op een plek zou hoeven wachten. En dat was ook zo. Nog geen drie weken na de lange reis naar het hoge Noorden hadden we een veelbelovend gesprek met een windhondervaren eigenaar van een saluki. Een bezoek werd gearrangeerd en als het aan Femke gelegen had was ze onmiddellijk in de auto gestapt. Dat ging even niet, omdat er op het programma van de nieuwe familie nog een grootscheeps verjaarsfeest stond. En om daar nou direct een nieuw gezinslid mee te confronteren? Maar het laatste feestgedruis was nog niet verstomd of er werd weer een tocht naar Friesland ondernomen. Femke is inmiddels omgedoopt tot Devouschka, hetgeen toch duidelijk Russischer is dan Femke! Devouschka kan prima opschieten met de al aanwezige Salukiteef en samen hebben ze al op het Kootwijkerzand rondgehold. We kunnen er vanuit gaan dat Devouschka haar plekje heeft gevonden!

Jaar: 2012

 

FERNANDA

Fernanda hadden we eerst een tijdje op de site zonder foto, omdat de eigenaar dat liever niet had. Maar ja, het liep niet direct storm met mensen die deze werkelijk perfecte galgodame wilden leren kennen. Dus publiceerden we na een tijdje toch maar een foto. En ziedaar: er meldde zich een jong stel dat wel interesse had. We belden wat met elkaar en op een dag dat het van 's morgens tot 's avonds goot van de regen gingen we ter kennismaking gezamenlijk wandelen. Melanie en Quinten bleken haast nog jonger dan ze aan de telefoon al klonken. Maar daar stond tegenover dat ze wel heel erg goed hadden nagedacht over hoe de komst van een hond hun leven zou veranderen. En omdat je nou eenmaal eens met een windhond moet beginnen, gingen we ervoor! We hebben zelden zo'n gedegen voorbereiding bij nieuwe eigenaren gezien: alles werd tot in de puntjes voorbereid, van een overzicht van alle losloopgebieden in hun omgeving tot aan een lijst van dierenspeciaalzaken waar je bepaald voer kunt kopen tot aan het opzetten van een vangnet voor het geval iemand anders een keertje op de hond zou moeten passen.

Nadat ook alles met vorige eigenaar was doorgenomen was dan eindelijk de grote dag daar: Fernanda werd opgehaald. Christa had het niet makkelijk met het afscheid en de nieuwe eigenaren, die natuurlijk erg blij waren met hun hond, hadden het op hun beurt moeilijk met de tranen van de oude eigenaar.

Het is echt waar: je hond afstaan doe je niet zomaar! Het komt wel eens voor dat iemand zonder met zijn oogleden te knipperen zijn hond afstaat, maar dat is echt een uitzondering.

Met Fernanda gaat alles uit de kunst; zij heeft nu het rijk alleen en wordt met alle zorgen en liefde omringd die ze zich kan wensen. Aan haar nu de taak om haar mensen de kneepjes van het windhondouderschap bij te brengen. Het begin is er, want Melanie belde ons na en paar dagen op en zei: "Het leven met z'n drietjes is zo gezellig!" Nou, als dat geen goed begin is?

Jaar: 2011

 

FLITS

Sommige honden hebben veel pech maar sommige daarvan hebben ook wel weer eens geluk. Flits, de oude whippet, had een dolle tijd bij zijn opvangmensen. Toen hij op het punt stond bemiddeld te worden, ontwikkelde hij iets dat leek op kennelhoest en de bemiddeling ging niet door. Flits bleef lekker eerst lekker waar hij was, totdat een grote hoeveelheid honden die plotseling opgevangen moesten worden een verschuiving teweeg bracht. Maar bij zijn nieuwe opvangouders vond Flits het ook allemaal prima! En nu komt het echte geluk: hij mag blijven! Flits, we hopen dat je nog lang van je nieuwe mensen en je whippetbroer zult genieten!

Jaar: 2010

 

FREDDY

Freddy kwam bij ons omdat hij erin geslaagd was tot twee maal toe een kat van het leven te beroven. Nou, zelfs doorgewinterde, bevooroordeelde windhondmensen zoals wijzelf vinden dat dàt niet kan. De eigenaar had meerdere honden en als Freddy op straat tijdens het uitlaten een kat zag en zijn hysterische act opvoerde  dan gingen de andere honden natuurlijk lekker vol overgave meedoen. Enfin, met pijn in het hart werd besloten dat er voor Freddy een andere oplossing moest komen.

Freddy ging in opvang bij ons meest fantastische, in-whippets-gespecialiseerde opvanggezin, dat ook niet terugdeinst voor een whippet met moordneigingen. Daar bleek eigenlijk al snel dat Freddy een heel lieve hond was, die weliswaar zeer op katten gefocust was maar die ook wel redelijk te corrigeren was. Hoofdzaak was wel dat de mens de kat eerder zag dan Freddy. Maar goed, hoop doet leven.

Freddy had nog wel even pech in die zin dat hij een steentje in zijn voet kreeg en dat ondanks alle goede zorgen toch niet helemaal  goed genas. Na een röntgenopname bleek dat er nog wat heel kleine stukjes in de voetzool waren achtergebleven. Daar hielp alleen een operatie tegen. Intussen is Freddy prima hersteld van die operatie.

Toen kwam de vakantie. Het opvanggezin overschrijdt het aantal meemogende honden al succesvol met één, maar om er nou twee meer dan toegestaan mee te nemen, dat leek iedereen toch niet zo’n goed idee. Freddy zou bij uw stukjesschrijver in opvang gaan. Maar, dat bleek nog niet zo eenvoudig.  Valentijn, die liever  ‘Meneer de Poes” genoemd wordt, prima met windhonden overweg kan en er stiekem, of niet zo stiekem, vanuit gaat dat hij de baas is, bleek in Freddy een hond gevonden te hebben die korte metten met deze grootsheidswaan dacht te maken. Het feit dat Freddy een korf om had weerhield hem er niet van een doelgerichte poging tot moord te doen. Gelukkig (en natuurlijk) waren Freddy en Meneer de Poes niet alleen en het zeer oplettende personeel van Meneer kon nog net Freddy aan zijn achterpoten omhoog trekken en door de lucht zwiepen. Zo, dat scheelde een haar van een oud wijf……

Het was op dat moment wel duidelijk dat Freddy in afwachting van de terugkeer van zijn opvangfamilie toch maar even in een katloze omgeving ondergebracht moest worden. Nu bleken de ouders van de nieuwe eigenaar van Nasha zo half en half een oogje te hebben op  Freddy. Maar zoals wel vaker werd er nog een heftige strijd gevoerd tussen het hart (ja, we willen een hond)  en het hoofd (maar kunnen we hem wel bieden wat hij nodig heeft, en stel je voor dat ….) Maar goed, Freddy moest wel, al was het maar tijdelijk, onderdak en een logeerpartijtje zou de strijd tussen  hoofden en de harten wellicht  kunnen beslechten.

En zo zag het er ook uit: het ging fantastisch, Freddy was blij en gelukkig, en op de foto’s te zien waren de mensen minstens net zo gelukkig. Kat in ’t bakkie, zou je denken. Maar zo’n hoofd laat zich toch niet zo gauw uit het veld slaan en na een week besloten de mensen toch dat het beter was dat Freddy weer terug zou gaan. Iedereen verbaasd: hè, maar het ging toch zo leuk? Maar de hoofden bleven onverbiddelijk. De overdracht terug naar het opvanggezin werd geregeld.

Een paar uur voor de daadwerkelijke overdracht ging het hardnekkigste van de twee hoofden nog één keer met Freddy wandelen.  We weten niet wat er precies gebeurd is, maar bij terugkeer deelde het ene hoofd aan het andere hoofd mee dat Freddy zo’n fijne hond was dat afgeven dus helemaal niet kòn….

En of het nu niet te laat was, nu alles geregeld was voor de overdracht? Nou, wij zijn tamelijk flexibel, dus we zegden alles gewoon weer af.

We hopen dat Freddy de tweede helft van zijn leven in goede gezondheid in zijn nieuwe, liefdevolle omgeving zal doorbrengen.

Freddy, of beter gezegd Brodie,  zet hem op en doe ons een genoegen: neem een andere hobby dan katten!

 Jaar: 2015

 

FREULE

 

Onze bemiddelaars zijn altijd erg blij wanneer mensen die al een hond van ons hebben opbellen en zeggen dat ze graag nog een hond willen, vooral als dat mensen zijn die geregeld contact met ons houden en foto's of berichtjes sturen over de voortgang van de geadopteerde hond. Vandaar dat wij bijzonder in onze nopjes waren toen de eigenaren van Kabul zich meldden. Kabul is een zwarte afghaan, die oude bekenden van Voordewindhond zich misschien nog herinneren van een paar jaar geleden. Waar Kabul een voorzichtige hond is, die bijvoorbeeld de vuilnisauto uitermate verdacht vindt en liever veel afstand bewaart, is Freule uit een heel ander hout gesneden: kom op, ik ga kijken! Kabul staat dan ook geregeld met nauw verholen bewondering te kijken hoe dat kleine blonde dingetje van alles doet en onderzoekt en voor de duvel niet bang schijnt te zijn. Ook Hazes, de Jack Russel, moet toegeven dat zijn nieuwe huisgenoot een aanwinst is.

Freule is al geweldig opgeknapt tijdens haar tijdelijke verblijf bij Rubi, maar ze moet wel nog verder aansterken en op gewicht komen. We hebben er alle vertrouwen in dat dat prima gaat lukken en we hopen dat Freule nog een lang en gelukkig leven bij Janny en Ger zal hebben.

Jaar: 2012

 

FREYA

Wij gingen op zoek naar een nieuw huis voor Freya, omdat zij problemen met haar roedelgenoten had. Misschien was ze daar zelf ook wel een beetje schuldig aan. Na een tijdelijk verblijf in een dierenpension vond op een zonnige middag in mei de kennismaking tussen een gezin met twee kinderen en Freya plaats. De kennismaking verliep vlotjes en Freya sprong dan ook zonder enig bedenken in de auto. Wel vond zed dat ze voorin moest zitten. Dat vonden haar nieuwe mensen echter niet en na 5 minuten hergroeperen kont de reis toch nog beginnen. Freya heet tegenwoordig Laica en heeft als hond alleen niets te maken met roedelgenoten of andere aandachteisers.

Jaar: 2010

 

FRODO

Toen Frodo op een koude zaterdagavond in januari bij zijn opvangmoeder belandde, wisten we nog niet dat hij op het punt stond ziek te worden. Drie bezoeken aan de dierenarts, een boel medicijnen en vooral heel veel geduld en zorgzaamheid van de opvangmoeder kwamen eraan te pas voordat Frodo gezond genoeg was om naar zij nieuwe eigenaar te gaan. Merkwaardigerwijze meldden zich maar heel weinig mensen voor hem. Maar aangezien hij eerst toch te ziek was om te verhuizen maakten we ons niet al te druk. En ziedaar, tegen de tijd dat het Frodo weer goed ging, kwam het juiste telefoontje. De eigenaresse van twee Ierse Wolfshonden had grote belangstelling voor een speelkameraad voor de jongste Ier. Die doet niets liever dan rennen en spelen; dit in tegenstelling tot de oudste Ier die dat soort gedoe volstrekt overbodig vindt.
En zo ging Frodo op een vrijdagmiddag mee naar Duitsland, waar we in de buurt van Heidelberg hadden afgesproken met de nieuwe moeder van Frodo. Liefde op het eerste gezicht, niet alleen tussen Frodo en Petra, maar ook tussen de meegekomen Ier en Frodo, en eenmaal thuisgekomen ook tussen Frodo en de rest van het gezin van Petra, en zelfs tussen de oude Ier en Frodo! Frodo heeft ook vrienden gemaakt in het dorp en wanneer hij tijdens de morgenwandelingen de jongste Ier heeft uitgeput en die geen stap meer wil verzetten, dan gaat Frodo nog uitgebreid rennen met een dorpsgenoot. Soms moet hij die escapades dan met een douche bekopen, want de heren stuiven over de akkers en landerijen en komen onherkenbaar bemodderd terug.
Frodo, ook namens Yvonne, die jou de moeilijkste, maar ook de liefste opvanghond vond , het ga je goed!

Jaar: 2011

 

GABRIELLE

 

Het vijfkoppige afghanenroedel bestond uit drie oudjes van tien, eentje van zeven en een jongere teef (Kiki, van hierboven). Vooral de oudjes baren ons zorgen, want dat zijn niet alleen kennelijk ongewenste renafghanen, maar ze hebben ook hun leeftijd tegen. Gabrielle was zo'n oudje. Onze medewerker in Frankrijk had een duidelijke klik met Gabrielle en toen we in november sowieso naar Frankrijk moesten, vatten we het plan op om Gabrielle bij onze vrouw in Frankrijk in opvang te doen. En Gabrielle maakte ongelooflijke vooruitgang in haar opvanggezin; ze liet zich aanhalen, leerde in een tijd van ja, nee en amen zindelijk te zijn, en kon zelfs naar twee weken al fijn los met andere twee salukis mee door het bos hollen. Er was echter een groot, onoverkomelijk probleem: Gabrielle haat -als er een sterker werkwoord was zouden we dat gebruiken- katten. En zij bleek ook nog zeer inventief in het bedenken van manieren om toch de ene of de andere kat de stuipen op het lijf te jagen. Enfin, zes weken lang werd geprobeerd haar op andere gedachten te brengen, maar het probleem leek wel steeds erger te worden.

Toen kwam de redding, eerst in de vorm van een e-mail. Een vriendelijke mevrouw schreef dat zij en haar twee afghanendames graag iets voor een oudere afghanendame wilden doen. Het gebruikelijke telefooncircus ging van start, waarbij ook nog driftig tussen de eventuele nieuwe eigenaresse en de opvangmoeder in Frankrijk werd getelefoneerd. Toen we eind december weer naar Frankrijk moesten, namen we Begum -Gabrielle was maar een schuilnaam- weer in ontvangst en leverden haar op de terugweg bij Laurette en haar dames af. Ook hier heeft Begum zich, gegeven haar verleden, snel ingeleefd. We hopen dat Laurette, Wauke, Bieke en Begum nog een paar leuke jaren met elkaar hebben! En we willen hier Laurette nadrukkelijk bedanken dat zij, net als de nieuwe mensen van Kiki, zich niet van de wijs laat brengen door discussies over "foute afghanen" maar uitgaat van het feit dat deze honden er nu eenmaal zijn en zij een goed huis verdienen, haren of geen haren!

Jaar:2011

 

GARANCE

Garance haar komst met mede-Italiaantje Hector was bij ons al geruime tijd op de website aangekondigd en –gelukkig- melden zich al diverse belangstellenden voor de Italiaanse windhondjes. Na veel getelefoneer en overleg tussen beide bemiddelaars haddenw e uiteindelijk 2 geschikte adoptiekandidaten geselecteerd; het idee was dat deze tegelijkertijd kennis zouden komen maken met Garance en Hector en we ter plaatse zouden kijken welk gezin met wel Italiaantje een klik zou hebben. Helaas zei een van beide adoptiekandidaten op het allerlaatste moment af, wat het overgebleven adoptiegezin in de luxe positie bracht om te kunnen kiezen uit beide hondjes. Helaas liep alles op de bijna noodlottige zondag anders dan verwacht en nam Hector de benen.

De adoptiekandidaten hielpen natuurlijk eerst mee zoeken en Garance maakte van de gelegenheid gebruik alvast een band op te bouwen met deze nieuwe mensen. Tegen de avond, toen de familie onverrichter zake naar huis keerde, konden ze zich al niet meer voorstellen Garance achter te laten. We besloten dat Garance mee naar huis ging en dat  thuis in alle rust wel bekeken zou worden of er daadwerkelijk een klik was met alle familieleden en natuurlijk met Maya, de andere hond. Die laatste was overigens ook mee wandelen en leek Garance wel okay te vinden.

Door de perikelen met Hector hebben we de nieuwe familie van Garance de eerste dagen en weken minder gesproken dan normaal, maar gelukkig kregen we geregeld korte berichtjes over de inburgering, van Garance. De nieuwe familie moest even wennen aan de fijngevoeligheid van Garance, of eigenlijk Mila, want dat is haar nieuwe naam, moest even wennen aan de drukte binnen een gezin. Maar intussen is iedereen aan iedereen gewend. We wensen Garance en haar nieuwe mensen dan ook vele, mooie en warme jaren toe.

Jaar: 2015

 

GASTON

De missie om voor Gaston nieuwe mensen te vinden is met succes afgerond. Sterker nog: het was een herplaatsing uit het modellenboek! Nadat Gaston een paar weekjes bij een van onze opvanggezinnen had vertoefd, meldde zich de droomplek voor hem: een ouder echtpaar, met windhondervaring, alle tijd in de wereld, geen andere dieren en bovendien ook nog sportieve mensen. Na enig oponthoud door een nieuw kleinkind dat ouders en grootouders drie weken in spanning liet voordat hij ter wereld kwam, was het op een van de laatste dagen van januari dan toch eindelijk zover: de ontmoeting vond plaats.

Hij had de hele middag al wat heen en weer gedrenteld, kennelijk in de veronderstelling dat er 'iets' ging gebeuren. En dat was zo. Hij begroette zijn nieuwe mensen met enthousiasme en kwam steeds weer even langs, voor een aai of een aardig woordje. Toen de kennismaking, die door alle deelnemers Ðopvangouders, nieuwe ouders, Voordewindhonders en Gaston- als zeer plezierig werd ervaren zo'n beetje tegen het einde liep, sprong hij toch nog even op schoot bij zijn opvangmoeder. Het is misschien een beetje verbeelding, maar het leek toch echt of hij nog even 'dank je wel' wilde zeggen. Er werd hartelijk afscheid genomen en na een kort fotomoment op straat, verdween Gaston met een welgemikte sprong in zijn nieuwe auto. Deur dicht, rijden maar!

De berichten zijn zeer positief, Gaston geniet van zijn mensen en zijn mensen van Gaston. Floris -want zo wordt hij genoemd- veel plezier op je eerste vakantie naar Frankrijk! We horen vast nog van je. En bedank je vader en moeder nog maar een keertje voor de lieve bloemen die zij voor de opvangouders en ons hadden meegebracht!

Jaar: 2011

Nawoord: in 2017 bereikte on het bericht dat Floris na zes lange en gelukkige jaren bij zijn nieuwe ouders en vele, heerlijke vakanties in Zeeland, Floris was ingeslapen. 

 

GAVROCHE

Gavroche was een whippetpup die met de grote hoeveelheid afghanen mee uit Frankrijk kwam. We dachten dat we daar geschikte mensen voor hadden en besloten hem daarom niet op de site te zetten. Maar zo erg geschikt bleken deze mensen toch ook weer niet te zijn en de hele zaak werd afgeblazen. Dus toch foto's maken en een tekst schrijven en dan maar op de site. Dat foto's maken viel nog niet mee, want hoewel Gavroche een vrolijke, ondernemingsgezindepup was, moest hij niks van een camera hebben. Hij stond niet of nauwelijks stil en zelfs als hij even stil stond bleek hij op de foto altijd heel angstig te kijken. En angstig is ongeveer het laatste wat hij is! Gavroche is een geweldige vrolijke hond die eigenlijk voor de duivel niet bang is. Enfin, hij verbleef een tijdje in het Dierencentrum Friesland en kreeg langzamerhand wat meer vlees op de botten. En op een goed moment kwam toch een telefoontje van iemand die op zoek was naar een whippet. De eigen whippet was inmiddels zestien jaar en het zag ernaar uit dat die het niet al te lang meer zou maken. We raakten in gesprek over Antonio en nog een andere whippet die om privacyredenen niet op de site staat - beide wat oudere heren die zo langzamerhand toch wel eens een eigen plek verdienen. Er werd uitgebreid kennisgemaakt en gewandeld, maar toen kwam Gavroche plots de hoek om daveren. En ja, dat was natuurlijk een heel ander gezichtspunt! Een leuke, jonge, probleemloze hond...

Na langdurig overleg met het thuisfront viel de keus uiteindelijk op Gavroche. En aangezien die natuurlijk net zo hard een goed huis verdient als de andere Voordewindhondhonden, was dat voor ons geen enkel probleem. (Wat overigens niet wil zeggen dat het toch heel fijn zou zijn wanneer zich een leuke mensen voor Antonio en de "mystery whippet" zouden melden! Gavroche werd na enige dagen opgehaald en de berichten die onze kant op komen zijn allemaal heel positief. Niro, zo heet hij nu, is prima ingeburgerd en is een eersteklas schat. Hij heeft wel zo'n zijn eigen idee‘n en dan heeft hij weinig belangstelling voor wat zijn mensen van zo'n idee vinden. Zijn afkeer van camera's is gebleven en ook Loes krijgt het niet voor elkaar een foto van hem te maken waarop hij nou eens gewoon gelukkig en ontspannen kijkt. Maar geloof ons, hij is echt een blije hond. Niro, we hopen dat je een lang en gelukkig leven zult hebben enne... die oren heb je niet alleen maar voor de sier, hoor!

Jaar: 2012

 

GEORGE & MIKEY

Deze beide mannen stonden wel heel erg lang op onze site, maar nu kunnen we dan toch berichten dat ze onderdak zijn. En niet zomaar onderdak, maar ze zijn bij mensen die ook echt voor deze knapen gaan. Een en ander verliep niet helemaal zonder slag of stoot. George en Mikey zijn in huis namelijk de grootst mogelijke schatten, waar je wel van moet houden, maar met sommige andere reuen die zij zo op straat tegenkomen wil het niet zo boteren. En dan zijn twee op elkaar ingespeelde whippets natuurlijk niet voor de poes. Omdat het hier naar alle waarschijnlijkheid toch om aangeleerd gedrag gaat, is de kans heel groot dat dat gedrag ook wel weer omgebogen kan worden naar gewenst gedrag. Bovendien zijn whippets over het algemeen wel slimme vogels, dus met geduld en beleid zullen de problemen die zich nu nog voordoen wel opgelost kunnen worden. George, Mikey, Wim en Anka: zet hem op! Het komt vast goed!

Jaar: 2010

 

 

GEORGE

George kwam als niet opgevoede, jonge Afghaan bij ons binnen. Hij had tot dat moment alleen maar met windhonden te maken gehad en vond dientengevolge dat alle andere honden –best veel dus- raar en misschien wel overbodig waren. Deze mening stak hij niet onder stoelen en of banken. En omdat wij de mensen ongaarne knollen voor citroenen verkopen, schreven wij over zijn merkwaardige gedrag op onze site. Het helpt per slot van rekening niets om te zeggen dat een hond een probleemloos karakter heeft als dat niet zo is. Dat komt namelijk toch uit. Of deze eerlijkheid ons nou parten heeft gespeeld? In ieder geval meldde zich helemaal niemand voor deze toch mooie hond. Onder de bezielende leiding van Martine verbeterde zijn gedrag zienderogen. Ook over die voortgang schreven we op de site, maar helaas, geen belangstelling. We plaatsten een andere foto, eentje waarop George met een grote grijns over het speelveld scheurde. Weer niks.

Eind oktober nam een van uw twee stukjesschrijvers George thuis in opvang. Binnen de kortste keren was George dikke maten met de al aanwezige windhonden. Hij leerde met de snelheid van het licht dat banken er zijn om op te slapen en te luieren, dat als je mensen naar bed gaan, jij gewoon meegaat, dat je ’s ochtends een boterham met paté krijgt en dat je soms in een auto gaat om daarna op een immense zandvlakte ongebreideld je poten te strekken. Allemaal héérlijk! We maakten weer eens een nieuwe foto van George, deze keer lekker op zijn gemak op de bank. En of dat nou het verschil maakte? We weten het niet. Maar wat we wel weten is dat kort nadat deze foto op de site verscheen zich zeven , ècht, zeven mensen voor George meldden. De eerste twee gegadigden vielen om diverse redenen af, maar bij mensen nummer 3 klikte het meteen. Veel afhganenervaring, alle tijd in de wereld om zich met een nieuwe hond bezig te houden, precies wat we voor George zochten.

Er werd een kennismakingswandeling in Kootwijk gepleegd en vrijwel onmiddellijk bleek dat George zijn eventuele nieuwe mensen direct in het hart gesloten had. Hij kwam tijdens de wandeling steeds even kijken, niet bij zijn opvangmoeder, maar bij zijn nieuwe mensen. George werd uitgenodigd in de auto te stappen; de aarzeling die hij daarbij tentoonspreidde kwam eerder voort uit onbekendheid met een twee-deurs auto dan iets anders. Toen zijn opvangmoeder hem nog even wat ongetwijfeld overbodige raad wilde geven en daartoe haar hoofd in de auto stak, draaide George zijn lange blonde neus demonstratief de andere kant op. Wat meer kunnen we zeggen?

Veel geluk met z’n drieën in Rotterdam!

Jaar: 2013 

 

 

 

GIGI

Een van de voordelen van het hebben van een groot en actief netwerk is dat we nogal wat honden kunnen plaatsen zonder dat we ze op de site hoeven te zetten. We weten meestal wel waar een hond is overleden of welke mensen met de gedachte spelen een tweede hond erbij te nemen. Het plaatsen van honden zonder dat ze bij windtegen verschijnen maakt wel een beetje een niet-hippe indruk maar die nemen we graag voor lief.

Gigi is een Afghanendame die zonder enige ruchtbaarheid van huis wisselde. Die wisseling was nodig omdat het vrouwtje van Gigi na een ongeluk slecht ter been geworden was en daardoor het wandelen met twee Afghanen gewoon een te grote belasting was geworden. Ooit hadden we Gigi als heel jong afghaantje bij haar geplaatst en het afscheid viel haar dan ook heel zwaar. En natuurlijk gaan wij in dit soort gevallen ons weer inzetten voor een fijn, nieuw huis. 

Op het moment dat de moeilijke beslissing tot herplaatsing was gevallen, kregen we bericht van het overlijden van Daisy, een Afghanenvrouw die we jaren geleden ook zonder voorstelling op de site herplaatsten. Omdat zowel het vrouwtje van Daisy als de bijbehorende Salukireu, die ook nooit bij Windtegen stond, erg verdrietig waren, leek een verhuizing van Gigi een goede oplossing voor gelijk twee problemen.

We spraken af bij een wandelgebied, want er moest natuurlijk eerst gewandeld worden om te kijken of Aladdin, die niet de makkelijkste Salukiheer is, wel met Gigi kon opschieten. Dat liep eigenlijk redelijk. Hij liep niet over van enthousiasme en werd zelf lichtelijk chagrijnig toen Gigi met de snelheid van het licht een hele hand van ZIJN hondenkoekjes verslond, maar hij maakte ook geen aanstalten om haar aan te vliegen. En Gigi? Die deed of ze het allemaal niet zag –ze verblikte noch verbloosde. Maar mocht de Salukiheer niet direct overlopen van liefde voor deze zwarte Afghanendame, des te meer stroomde het hart van  het vrouwtje over. Er was geen twijfel mogelijk. Gigi ging mee naar huis, naar het diepe Zuiden van Duitsland. En Aladdin, nou, die zou er wel aan wennen. En dat was natuurlijk ook zo!

Veel geluk, Gigi!

Jaar: 2014 (zie Xenia) & 2017

 

GIJS

Gijs kwam op de laatste dag van het oude jaar als een piepklein mannetje bij Voordewindhond. Zijn achtergrond was een tikje onduidelijk, maar wat wel duidelijk was, was dat hij opgehaald moest worden en een beetje snel. Een aantal mensen horen wij nu denken ‘jullie ondersteunen op deze manier slechte hondenhouding’. Die gedachtegang begrijpen wij. Zoals iedereen inmiddels wel weet, nemen wij geen overtollige pups van (brood)fokkers, maar soms zijn er van die omstandigheden dat we heel zeker weten dat als we niets doen, het voor de hond niet goed afloopt. En omdat we in eerste instantie voor het welzijn van de hond gaan en niet voor het bijbuigen van menselijk gedrag, gingen we Gijs ophalen.

Gijs ging in opvang, eerst bij Rubi, die nog een week vakantie had en zich met liefde over Gijs ontfermde. Daarna was hij een paar dagen bij uw stukjesschrijver. Daar ging op zondagmiddag de telefoon. Een aardige familie, die in november hun hond hadden moeten laten inslapen, was weer aan een nieuwe hond toe. Hun oog was op Gijs gevallen.

Soms zijn bemiddelingen langdurige geschiedenissen met veel gebel en gemail. Deze keer niet. Dezelfde avond nog kwam het hele gezin naar Gijs kijken. Ze hadden foto’s van hun vorige hond mee. De gelijkenis met Gijs was echt ongelooflijk! De kinderen vonden Gijs geweldig, en Gijs vond de kinderen minstens zo geweldig! Het eind laat zich raden, Gijs ging opgewekt mee met zijn nieuwe mensen.

We hopen dat Gijs, die nu Lewis heet, nog heel veel jaren bij jullie mag zijn!

Jaar: 2013 

 

GINA

Soms verwacht je dat het erg lang gaat duren voor je voor een hond in bemiddeling een geschikte nieuwe eigenaar gaat vinden. Dat was het geval met Gina; niet alleen vanwege onze ervaring dat mensen voor een galgo niet zo snel bij ons op de website kijken, maar ook vanwege haar leeftijd (een hond van 9 jaar is voor de meeste mensen toch echt te oud). Daarnaast begon Gina ook wat gezondheidskwaaltjes te krijgen en dat maakte haar nou niet veel makkelijker plaatsbaar. Gelukkig kon Gina tot we een geschikt nieuw thuis voor haar hadden gevonden wel bij haar oud-eigenaar blijven en dat is voor een hond toch wel erg fijn.

Maar bij sommige honden helpt het lot een handje en dat was ook bij onze Gina het geval. We werden opgebeld door een aardig stel op zoek naar een tweede windhond, o.m. als maatje voor hun eigen galgo op leeftijd. Er was voldoende ruimte en tijd en de hond in kwestie mocht best op leeftijd zijn. Ook een gezondheidskwaaltje was niet bezwaarlijk, een van beide werkte immers als dierenartsassistente dus ook qua medische verzorging was er voldoende kennis en ervaring. Het stel in kwestie had bewust met Voordewindhond contact opgenomen omdat ze graag een hond uit de Nederlandse dierenbescherming wilden helpen. Qua ras hadden ze geen voorkeur: ze wilden gewoon graag een hond helpen en een fijne toekomst geven.

Nou daar ging bij de bewuste hondenbemiddelaar direct een belletje rinkelen en de gegadigden werd gevraagd om op onze website Gina eens op te zoeken, haar stukje door te lezen en samen te overleggen of zij wellicht in aanmerking kwam. En dat kwam ze: binnen enkele dagen  volgden er nog een aantal telefoontjes tussen uw hondenbemidelaars en de gegadigden en natuurlijk de oud-eigenaar van Gina. Alle partijen waren het al snel eens: Gina had nog vele prachtige jaren voor de boeg en kon deze niet beter slijten dan bij mensen die naast veel liefde en tijd ook konden omgaan met de gezondheidsklachten en bijbehorende medicatie.

Er werd een afspraak gemaakt tot kennismaking en tijdens een wandeling door de bossen van Austerlitz konden alle betrokken partijen uitgebreid kennis met elkaar maken. Deze kennismaking verliep dan ook prima en Gina ging vol vertrouwen met haar nieuwe mensen en rasgenote Daantje mee naar huis.

Al gauw ontvingen we de eerste uitgebreide e-mail met foto’s, waaruit bleek dat we  voor Gina echt een perfect nieuw plekje hadden gevonden. Vanzelfsprekend ook tot groot genoegen van de oud-eigenaar van Gina, want na zoveel jaren afstand meten doen van je hond dat is toch echt niet niets. Binnen 2 weken was het de nieuwe eigenaren van Gina al klip-en-klaar: Gina blijft!

Daar zijn we natuurlijk heel gelukkig mee en aan de foto te zien is Gina dat ook! Dank jullie wel Marije en Amaryl dat jullie deze dame een kans hebben gegeven en we wensen jullie met z’n vieren nog vele, fijne jaren samen toe -allemaal op de nieuw-aangeschafte bank!

Jaar: 2014

 

GINO

Gino is een jonge grippet die bij zijn oude eigenaren de al aanwezige, veel oudere hond, niet met rust kon laten. Begrijpelijk, want jonge honden willen nou eenmaal spelen –en vinden het meestal nogal erg onbegrijpelijk dat niet iedereen op zulke activiteiten zit te wachten.

Gino ging in opvang en deed het prima. Hij vond het eigenlijk wel een dolle boel. Toen we hem op zijn opvangadres brachten ging hij meteen keihard rondjes door de tuin rennen, ondanks het feit dat de aanwezige hondendames op leeftijd dat met afkeurende blikken gadesloegen. Maar ja, die enorme lange poten en dat natte gras. ….. het duurde niet lang of Gino vloog ongenadig uit de bocht en kwam enigszins bedremmeld laten zien dat hij een knalgroene poot had opgelopen.

Gino moest nog wel een paar dingetjes leren, maar dat was al snel gepiept dankzij de hondenervarenheid van de opvangmoeder. We zagen ook weer dat soms een ongeluk in een klein hoekje ligt. Op een dag ging Gino met zijn stiefroedel en nog een gasthond wandelen in het bos. Tijdens een partijtje gewoon hondenstoeien, bleef Gino’s tand hangen in de gasthond. Gevolg: dierenartsbezoek met heftige rekening. Tja….. gelukkig waren alle betrokkenen het erover eens dat er in Gino echt geen kwaad schuilt en dat het gewoon een domme samenloop van omstandigheden was.

Intussen had een goede kennis van de opvangmoeder haar oog op Gino laten vallen. En na wat heen en weer gebel en gemail, werd de overdracht een feit. Gino woont nu samen met twee andere windhonden die hem na wat aanpassinkjes in de poten hebben gesloten.

Gino, het ga je goed! En kom eens gezellig wandelen op het zand van Kootwijk. Daar kun je echt enorm rondrennen.

Jaar: 2016 

 

GIZMO

 

Nooit van gehoord, denk u misschien. En dat klopt. Hij heeft niet onder windtegen gestaan. Gizmo kwam uit een meerkoppig roedel en hij had een op zich wat ongebruikelijk probleem: hij gedroeg zich vreemd tegenover de aanwezige teven. Dat gedrag bleek ondanks alle inspanningen van zijn mensen niet te corrigeren. Maar voor elk probleem is uiteindelijk wel een oplossing en zo ging Gizmo naar een oude bekende van Voordewindhond, die enige tijd geleden haar Afghaanse windhond had moeten laten inslapen en voortdurende aan het twijfelen was of ze wel of niet een opvolger wilde. Dan is een opvanghond toch een prachtig tussenstadium. En dat wat wij stiekem hoopten gebeurde: het leven met een afghaan is toch echt leuker dan zonder en Gizmo blijft. Er moet nog een beetje gewerkt worden aan zijn alleenblijfvaardigheden, maar we gaan ervan uit dat dat best gaat lukken, net zo goed als hij nu geleerd heeft niet zo waanzinnig aan de riem te trekken en de kat met respect te behandelen. Gizmo, doe je best en we hopen je binnenkort eens op een wandeling te zien!

Jaar: 2011

GUIDO   TEKST?? 

 

Jaar: 2017

 

HADIM

Hadim had een lange zit voor de boeg toen hij bij ons kwam. Thuis ging het niet meer zo vlotjes tussen Hadim en zijn roedelgenoten. Zijn eigenaren vroegen ons eerst Hadim ter observatie in opvang te nemen. En Hadim leek inderdaad een gestrest heerschap toen hij arriveerde. Maar zoals in veel gevallen, deed de rust en de regelmaat van het pension hem zichtbaar goed. Allengs werd hij zelf ook rustiger en na relatief korte termijn kon Martine berichten dat wat haar betreft Hadim gewoon geplaatst kon worden. Wel bij mensen die al enige ervaring met Afghanen hadden opgedaan, maar er was zeker geen reden aan te nemen dat die niet gevonden zouden worden.

Toen begon het wachten op het juiste telefoontje. Maar al wat er gebeurde, geen mensen voor Hadim. Totdat een ouder, afghanenervaren echtpaar zich meldde. Hun hond, ook van Voordewindhond, zou gesteriliseerd moeten worden maar had de operatie niet overleefd. Het verdriet was groot. Maar de overtuiging dat het leven zonder Afghaan niet te verdragen was, was even groot. Er onstond een hele correspondentie over welke Afghaan het beste zou passen. Uiteindelijk werd besloten dat het twee Afghanen zouden worden: Hadim en Stella konden heel goed met elkaar opschieten en och, ze hadden altijd meerdere Afghanen gehad. Beide honden waren al aardig op leeftijd en hoefden zeker niet meer alle dagen uren rond te rennen.

We leverden Hadim, samen met Stella, af op het nieuwe adres. En soms zie je vriendschappen tussen mens en hond voor je ogen ontstaan: Hadim en de heer des huizes waren direct van elkaar gecharmeerd.

Toen gebeurde er iets tamelijk vreselijks: Hadim stond op het punt een paar heerlijkheden van het aanrecht te plukken, toen de vrouw des huizes in een reflex dacht hem zijn gestolen goed af te pakken. Enfin, we kennen zulke reflexen allemaal –de schrijver van dit stukje dacht jaren geleden eens twee vechtende Afghanenheren uit elkaar te halen en heeft nog prachtige littekens van hun tanden op haar armen…

De schrik was groot: Hadim moest eigenlijk terug. Een nieuwe serie lange gesprekken werd gevoerd, met ons, zelfs met de nieuwe voorzitter van Windhunde in Not, en steeds werd niet helemaal duidelijk wat nou het beste zou zijn. Want Hadim was toch eigenlijk heel lief. Uiteindelijk werd –dankzij de steun van de Windhundhilfe-  een datum geprikt van het vervoer En toen gebeurde datgene wat eigenlijk al steeds in de pen lag: de liefde tussen de heer des huizes en Hadim was inmiddels zo hecht dat hij zich het leven zonder Hadim niet on voorstellen.

Dus: moeder van Hadim: alles wat eetbaar is opbergen! En als hij er toch in slaagt iets te pikken, gewoon de andere kant opkijken en denken ‘een-nul voor Hadim”. En Hadim, niet naar of zelfs in mensen happen! Dat is echt héél verschrikkelijk en een beetje Afghaan doet dat niet.

Jaar: 2013

 

HAJO

Hajo, verbleef ruim een jaar bij Voordewindhond in de opvang. In het voorjaar had hij ons  nogal laten schrikken met een acuut falen van z’n alvleesklier, maar gelukkig herstelde hij hier van en dankzij goede diergeneeskundige zorg, een toegewijde verzorging en de juiste medicatie. Maar...... hij heeft natuurlijk wel levenslang medicatie nodig en dat gegeven maakt een hond, helaas, vaakl lastig te herplaatsen.

Maar gelukkig meldde zich onlangs een aardig stel, dat helemaal gevallen was voor Hajo. Ze hadden intussen uitgezocht wat het betekent om een hond met een alvleesklierprobleem te hebben en hadden geconstateerd dat daar eigenlijk best goed mee te leven is. Dus vond een succesvolle kennismakingsbijeenkomst plaats. Hajo sprong dan ook maar wat graag in de auto. Op weg naar een nieuw leven!

De eerste berichten zijn goed, alhoewel zijn nieuwe mensen nog wel wat met hem te stellen hadden in de eerste week! Zij schreven dat de eerste week heftig en  vermoeiend  was, want ondanks dat Hajo een bank-hang-vriendinnetje in de al aanwezige grippetdame had gevonden, wist hij er elke nacht een potje van te maken. Iedere 3 uur werd hij wakker, en probeerde dan met man en macht en luid geraas de woonkamer uit te komen.  De eerste nachten dachten zijn mensen dat hij last van verlatingsangst had. Zij gingen dus braaf naar beneden, spraken hem toe en legden hem weer terug op zijn slaapbank. Dan ging Hajo, ook braaf, weer even slapen, totdat hij weer wakker werd en dan begon het ritueel opnieuw.

Gelukkig zijn zijn mensen niet alleen heel aardig en geduldig, ze zijn ook slim. Na 5 nachten kwamen ze erachter dat Hajor, die intussen tot volle tevredenheid Benzi heet, geen verlatingsangst had,  maar een ontzettend leuk spelletje ontworpen had. Zodra de deur openging en hij zijn mensen ontwaarde, vloog hij al luid kwispelend naar z’n bank en keek dan in het rond met zo'n blik van "ha, weer succes: ze zijn naar beneden gekomen". Inmiddels slaapt hij braaf door.

Jaar: 2013

 

 

HARLEY

Harley kwam in 2013 samen met Viper bij ons.  Viper was al heel snel bemiddeld en het was duidelijk dat Harley zijn roedelgenoot Viper of in ieder geval een andere hond miste. Gelukkig hebben we in dat soort gevallen altijd Peter en Bianca achter de hand.  En die kwamen sowieso heel toevallig langs het Dierencentrum…  en zo kwam, tot niet geringe vreugde van zoon Simon, Harley logeren. De dames Whippet ontvingen ook deze soortgenoot met open poten en voor Harley was het leven weer helemaal in orde. Vanuit ons oogpunt was het natuurlijk alleen maar tijdelijk in orde, want er moest wel een nieuw huis gezocht worden.  

Gelukkig duurde dat helemaal niet lang. Mensen die al eerder van ons een hond hadden geadopteerd –misschien herinnert u zich Dalí nog?- waren op zoek naar een hond erbij.  Het is voor het bemiddelingsteam altijd fijn als mensen zich melden die al een hond van ons  of van een zusterorganisatie hebben. Dat scheelt altijd een hoop onderzoek en gewik en geweeg. Besloten werd om de bemiddeling in Kootwijk te laten plaatsvinden. Uiteraard verliep die voorspoedig  en Dalí was natuurlijk ook mee; altijd leuk om te zien hoe zo’n vroegere pupil zich ontwikkeld heeft. Harley vond het allemaal wel goed, maar zag nou niet direct de noodzaak in afscheid van Bianca te nemen. Dàt was zijn vrouwtje en wat hem betreft  hoefde daar geen verandering in te komen. Na het koffiedrinken bij Brinkhof liepen Bianca en uw schrijver mee naar de auto om de familie met de nieuwe aanwinst een goede reis terug naar Duitsland te wensen. Harley werd liefdevol achterin op de achterbank gezet en zijn nieuwe moeder ging bij hem zitten. Toen ze wegreden keek een blond kopje met  twee pikzwarte oogjes uit de achterruit ons aan. ‘Je laat me toch niet gaan ………’ We zijn maar gauw weer koffie gaan drinken.  Echte opvangers en bemiddelaars pinken geen traantjes weg.

Intussen hebben we Harley, nu Harry, al weer op een wandeling gezien. En  nu hangt hij net zo aan zijn nieuwe mensen als een paar weken geleden aan Bianca!

Veel geluk, klein dingetje!

 Zijn wereld leek een aantal jaren ook volledig in orde, maar helaas werd zijn mens ernstig ziek. En dan werkt het bij Voordewindhond zo dat we de  hond "terugnemen", Gelukkig gebeurt dat niet vaak, maar als het gebeurt, dan gaan we natuurlijk opnieuw ons best doen een nieuw huis voor hem te vinden.

Ons allertrouwste opvanggezin nam hem een tijdje in huis. Hij leerde daar gezwind wat tamelijk onhebbelijk gedrag af en ontwikkelde zich tot een prima huisgenoot. En zoals zo vaak kwam net toen we dachten, ‘nou, nu is hij wel af; 't wordt tijd dat hij naar een eigen huis gaat’, kwam op een zaterdagochtend, onaangemeld, een oude bekende van de vereniging wandelen in Kootwijk. Het gezin in kwestie heeft al twee honden van ons, Kenzie en Donna, en ze hadden Harley op de site gezien en dachten, weet je wat, we sturen pappa vooruit om eens te gaan kijken.

Al wandelend- behoorlijk vies weer, zoals u ziet-  zagen we zich een soort ‘derde liefde op het eerste gezicht’ ontwikkelen. Er moest thuis nog even overlegd worden, maar de wandelaar was er helemaal van overtuigd dat Harley een welkome versterking van het team Windhond zou zijn. En dat was ook zo. Harley doet het fantastisch bij zijn nieuwe twee- en viervoetige roedel!

Jaar: 2013 & 2016 

 

HARRY

Harry kwam bij ons als een nogal angstige hond, die niet veel moest hebben van auto's, fietsen, onbekende mensen of rare geluiden. Maar al na korte tijd bleek dat hij eerder voorzichtig en terughoudend was dan echt angstig. Martine ging een beetje met hem aan het werk en allengs werd hij wat vrijer en wat minder schrikachtig.

Er meldde zich bij ons een mevrouw die heel graag een Barzoi wilde -en nee, dit gaat echt over Harry! Na een aantal gesprekken drong zich bij ons het gevoel op dat deze mevrouw, wier man nog nooit eerder een hond gehad had, misschien wel eens veel beter bij een Afghaan zou passen dan bij een uit de kluiten gewassen Barzoimeneer, die toch wel een beetje onder de duim gehouden moet worden. Harry, dachten wij, die zou nou prima voor deze mensen zijn. Wij wierpen een balletje op en tot onze stomme verbazing zei mevrouw, "nou, weet u bij welke hond ik een warm gevoel krijg? Bij Harry!" De rest raadt u vast wel.

Harry is inmiddels verhuisd, loopt los, luistert eigenlijk best aardig en had binnen anderhalve minuut zich een plek op de bank veroverd. Met zijn schrikkerigheid gaat het steeds beter en Harry, die nu (soms) op de veel mooiere naam Arash reageert, was mee wandelen in Kootwijk op de dag dat we eigenlijk zouden gaan coursen in Leek. Door de ongelooflijke hoeveelheden water werd dat afgelast en een paar die-hards, waaronder dus de mensen van Arash, gingen toch maar wandelen. Aan het einde van de wandeling was het uiteraard aanlijnen geblazen. Arash is heel goed in afghanenspelletjes: toen hij het verzoek "Arash, kom eens hier" hoorde, bewoog hij licht met zijn hoofd, liep nog vijftig meter door en ging toen geduldig staan wachten totdat Peter hem aan kwam lijnen. Dat het helemaal goed zit tussen Arash en zijn mensen bleek wel uit de opmerking van Peter "is het niet fantastisch dat Arash gewoon blijft staan!" Nou, als dat geen marriage made in heaven is ...

Jaar: 2012

 

HECTOR

Over de bemiddeling van Hector kunnen we een boek schrijven! Gelukkig wel een boek met een happy ending, maar zijn verhaal had zomaar heel anders kunnen aflopen.

Hector kwam samen met Garance bij Voordewindhond in verband met de gezondheidstoestand vn hun bazinnetje. Op een zondagmiddag namen we de twee honden over en gingen linea recta naar een bos in de buurt van Zeist om daar met een potentiële adoptiefamilie kennis te maken.

Door een wel heel ongelukkig misverstand werd Hector afgelijnd. En hup, daar spoot hij weg. Elf dagen lang doolde hij door de bossen van Austerlitz, maar uiteindelijk liep hij toch in een strategisch opgestelde vangkooi en konden we hem, wel vermagerd maar verder ongeschonden, in onze armen sluiten.

Hector mocht eerst opknappen bij Klazien, die hem ’s ochtends uit de vangkooi had gehaald. Na korte tijd meldde zich een aardige familie, met twee whippetdames, die de inmiddels aardig uitgeruste Hector wel zagen zitten.

Op een mooie zaterdagmiddag werd er kennis gemaakt. We hebben wel erg gelachen om Hectors racistische neigingen. De honden van Klazien zijn geen windhonden, en hoewel Hector zeker niet lelijk tegen zijn tijdelijke viervoetige familieleden deed, was hij ook niet in geïnteresseerd. Hij deed of hij ze niet zag. Maar…..toen de twee whippetdames naar binnen stapten, was dat wel even other cook! Hij vond ze ge-wel-dig!!! Twee van zulke charmante vrouwen en helemaal voor hem. Hij kon zijn geluk niet op.

Hector, die intussen door Klazien was omgedoopt in Hunter, is met groot enthousiasme in de auto gestapt, op weg naar een nieuw leven. We hebben de nieuwe mensen nog wel even op het hart gedrukt hem pas los te laten lopen als heel erg duidelijk is dat hij weet bij wie hij hoort.

De berichten zijn prima en we wensen Hunter nog een lang en veilig leven met zijn nieuwe mensen en zijn nieuwe vriendinnen!

Jaar: 2015

 

HOUWY 

Houwy? Huh?

Houwy is een klein blauw Italiaantje dat voor herplaatsing werd aangemeld, maar nog  voordat iemand van ons tijd had een tekst te schrijven, was de oplossing al daar. Regelmatige bezoekers van de site weten dat er windhondrassen zijn die niet of nauwelijks via Voordewindhond een nieuw huis zoeken. De Italiaanse windhond is zo’n ras. Maar er bellen natuurlijk wel geregeld mensen op die graag via ons een Italiaantje zouden willen hebben. Dan zeggen we meestal , waarheidsgetrouw, dat wij in de vier jaar van ons bestaand slechts twee Italiaantjes hebben herplaatst en dat er weinig kans op is dat  in de nabije toekomst een Italiaan opduikt.  En precies zo’n telefoontje had een van beide bemiddelaars met iemand gevoerd ,  kort voordat de eigenaresse van Houwy belde met het herplaatsingsverzoek. Omdat de geïnteresseerde iemand is die al eerder honden van ons had, verliep het hele herplaatsingsproces met de snelheid van het licht: een telefoontje met de heugelijke mededeling da  Houwy een nieuw huis zocht, een telefoontje naar de oude eigenaresse, een afspraak voor een kennismaking, het kennismakingsbezoek en klaar was iedereen.

Alhoewel, ook weer niet helemaal, want onze Houwy had in het begin behoorlijke inburgeringsproblemen. Met zijn vierpotige roedelgenoten liep alles van een leien dakje, maar hij had echt grote moeite zich aan zijn nieuwe mensen te hechten. Zo liet hij zich bijvoorbeeld niet of nauwelijks aanraken en reageerde hij op het hysterische af als hij aangelijnd naar buiten (of naar binnen) moest.

Maar zijn mensen lieten zich niet werkelijk van de wijs brengen en hielden na wat adviezen van ons  gewoon vol.  En ziedaar: het gaat steeds beter! Zoveel beter, dat Houwy mag blijven!

Nou, Houwy, goed je best blijven doen. We hebben echt heel aardige mensen voor je uitgezocht! We hopen je toch over niet al te lange tijd eens in Kootwijk te bewonderen…….

 Jaar: 2014

 

HUGO

Hugo werd afgegeven omdat zijn baasje niet goed met hem uit de voeten bleek te kunnen. Alles was eigenlijk best goed gegaan, totdat er een pup zijn intrede deed. Hugo was altijd al niet de makkelijkste aan de riem en zeker niet als hij vreemde honden, lees vijanden, tegenkwam, maar toen de pup er eenmaal was ging Hugo’s gedrag van kwaad tot erger.

Hugo kwam bij ons opvangadres in België en daar ging het eigenlijk best goed. Hij maakte weinig tot geen aanstalten om tegen andere honden te gaan krijsen en ook tijdens wandelingetjes aan de lijn deed hij redelijk normaal, waarbij een korte aanwijzing bij  een dreigende misdraging voldoende was om hem tot rede te brengen.

Op een dag ging bij een van de bemiddelaars de telefoon: een stemmetje vroeg “denk jij dat Hugo een goeie hond voor ons is”? Het was de zesjarige Simon, die met zijn ouders en broertje al een aantal whippets en grippets hadden opgevangen. Nou, dacht de bemiddelaar razendsnel, ‘die hebben wel voor hetere vuren gestaan’ en zei dus ‘nou, ik denk dat jullie heel goeie mensen voor Hugo zijn!’ De verhuizing werd georganiseerd en Hugo trok in bij Simon en zijn familie, waar overigens ook twee door de wol geverfde whippetdames wonen, die als dat nodig mocht zijn zo’n praatjesmaker wel even kunnen corrigeren.

En inderdaad, Hugo was niet de makkelijkste en meende nog steeds dat andere honden te vuur en te zwaard bestreden moesten worden. Waar hij niet op gerekend had echter waren de opvoedkundige inzichten van zijn nieuwe ouders. Die namen even strak de touwtjes in handen en ziedaar, zijn gedrag werd steeds beter. De dames whippet vinden hem eigenlijk wel prima en met Simon, zijn broertje en Hugo, die nu Eddy heet, gaat het fantastisch. Eddy is eigenlijk een lieverd, die niets liever doet dan bij zijn mensen zijn, maar die op de een of andere manier als klein hondje niet de juiste opvoeding heeft gekregen. Maar dat komt zeker in orde.

Vorige week kwam er een brief van Simon:

 

U weet vast wel wat het antwoord was……..

Doe je best, Eddy, je had het niet beter kunnen treffen! En Simon, je bent een kanjer!

Jaar:  2013

 

INK

Soms moet je lang op iets wachten. Zo verging het een jong gezin in Amsterdam, dat vorig jaar november tijdens de Winner onze stand bezocht en lieten weten dat ze graag een whippet wilden hebben. Maar eerst werd er een kind geboren en om dan meteen ook een hond te adopteren, dat leek toch wel een beetje veel. En toen de wens naar een hond weer de kop opstak, tja, toen hadden we net niet de juiste hond. Maar ziedaar: een van de jonge whippets baande zich vanaf zijn foto op onze site al een weg in het hart van zijn nieuwe mensen. En zo werd bijna een jaar nadat de eerste kennismaking plaatsvond de overdracht van de kleine Ink geregeld. Het werd meteen een vuurdoop, want er werd per trein gereisd. Maar Ink zou geen whippet zijn, als hij dat niet met bravoure doorstond. Inmiddels is hij een doorgewinterde OV-gebruiker. O ja, en Nike is niet de enige die het niet op konijnen heeft! Ook Ink maakte rechtsomkeert.

Jaar: 2010

 

ISA (1) 

Isabella moest lang op haar mensen wachten. Niet dat er geen gegadigden waren, hoor. Integendeel. Haar kopje sprak veel mensen aan. Maar helaas is Isabella niet de meest makkelijke whippet. We weten van haar achtergrond niet veel, maar op het Dierencentrum bleek steeds weer dat ze uitgesproken lastig met andere honden was. Ze wierp één blik op ze, en als het haar niet aanstond wat ze zag, nou, dan liet ze dat onmiddellijk en overduidelijk merken. Plaatsing bij een andere hond was dan ook niet echt een optie en eventuele nieuwe mensen zouden zich sowieso erop moeten voorbereiden dat ze altijd op moeten letten of Isabella van plan is zich op een andere hond te storten.

Er kwamen ook wel eens mensen kennismaken, maar dat liep dan zeker uit Isabella's zicht, niet helemaal lekker. Maar toen: er meldde zich een gezin dat een poos terug hun foxterriër hadden moeten laten inslapen. Oh, denkt u, zijn die dan wel bij de goede vereniging beland? Ja, toch wel. Ze hadden zich goed ingelezen en waren tot de conclusie gekomen dat een whippet toch heel goed bij hen zou passen. Nou, dat bleek waar te zijn. Isabella wierp haar keurende blik op haar nieuwe gezinsleden en was direct dolenthousiast. Joepie, met deze ga ik mee, waar staat jullie auto?

Isabella, die kortweg Isa genoemd wordt, doet het prima. Ze is niet altijd even vriendelijk tegen andere honden, maar de familie was van hun foxterriër ook het een en ander op dit vlak gewend, dus daar kunnen ze mee uit de voeten. De dochter van het gezin doet van alles met Isa, van fietsen tot behendigheid in de tuin en we zijn ervan overtuigd dat Isa's lange wachten zeker ergens goed voor is geweest: mensen die van haar houden zoals ze is. Familie Frowijn: nog veel plezier met Isa!

Jaar:2012

 

ISA (2)

De bejaarde Isa stond enige tijd op de website en was in niet al te beste conditie toen ze bij ons binnenkwam. Ze werd liefdevol opgevangen door een opvanggezin waar ook al 2 greyhounds op leeftijd woonden en dankzij hun goede zorgen konden we regelmatig een update over haar geven waarin we vermelden dat ze goed op gewicht was, blijer was enz. Begin deze maand was ze weer in dusdanige conditie en door de dierenarts gezond verklaard, dat ze veilig (narcose) een gebitsreiniging kon ondergaan. En zo was dit lieve whippetmeisje eindelijk zowel geestelijk als lichamelijk voldoende opgeknapt om een nieuw leven tegemoet te gaan.

Inmiddels had ze echter bij haar opvangouders en de 2 greyhounds al zo haar plekje gevonden dat het er steeds meer op begon te lijken dat haar nieuwe leven helemaal niet hoefde te beginnen met een verhuizing. De opvangouders vroegen ons officieel of Isa mocht blijven wonen en wij konden daar natuurlijk alleen maar een volmondig: “Ja, graag” op antwoorden.

Lieve Ingrid en Auke, wij hopen dat Isa nog vele gelukkige, gezonde jaren tegemoet gaat samen met haar “grote broer en zus”. Geniet van elkaar!

Jaar: 2015

Nawoord: in december 2018 kregen we bericht dat Isa ingeslapen moest worden. We zijn natuurlijk verdrietig zulk nieuws te krijgen, maar het is ook een goed gevoel te weten dat een oude hond nog zoveel heerlijke jaren heeft gehad. Heel veel dank voor alle goede zorgen aan Isa besteed.

 

ISABELLA

Isabel was het kleinste teefje uit het clubje Afghanenkleuters. En zeker niet de makkelijkste. Je kon het aan haar pittige oogjes al zien. In haar opvanggezin burgerde ze heel snel in. De aanwezige poes, Meneer de Poes,  deed bij haar intrede zijn gebruikelijke nieuwe-hond-in-huis-onderzoek. Dat bestaat eruit dat hij op enige afstand de nog aangelijnde nieuweling bekijkt en kennelijk wat signalen leest. Na een minuut of zo heeft hij dan besloten dat òf de hond niet deugt –dan gaat Meneer de Poes enorm blazen en zich druk maken- òf dat de hond wel deugt. Dan gaat hij met wat gevaar voor eigen leven moet zijn naar de hond in kwestie toe en strijkt langs diens voorpoten. Isabel behoorde tot de laatste categorie. Isabel en Meneer de Poes speelden binnen een paar dagen de wildste spelletjes met elkaar!

Isabel groeide goed –per slot van rekening had ze vastgesteld dat eten eigenlijk een prima bezigheid is. Ze ging mee wandelen, liep lekker los en vond het leven wel prima zo. Haar opvangmensen hadden zich voorgenomen dat Isabel niet in bed mocht slapen. Wel in de slaapkamer, op de bank, maar niet in bed, want zo vertelden zij zichzelf, de nieuwe mensen vinden dat misschien helemaal niet leuk. Drie nachten brachten zij vechtend met een zeer hardnekkige Isabel  door. Nauwelijks was ze weer naar haar bank gebracht, of ze sprong in een keer van de bank op het bed. Zo snel dat de mens die haar naar de bank gebracht had nog naast het bed stond. Nou, u snapt het wel, de vierde nacht lag Isabel gewoon ook in bed. De nieuwe mensen moeten maar zien hoe ze haar uit bed houden, dachten de opvangers gemakzuchtig.

Die nieuwe mensen bleken Engelsen te zijn die al jaren in Frankrijk wonen en, niet onbelangrijk in het geval van Isabel die echt niet de makkelijkste Afghaan was, ze hadden al 36 jaar Afghanen! De laatste Afghaan was een paar maanden eerder gestorven en geen Afghaan, dat ging niet.

We spraken af elkaar in België te ontmoeten.  Dat was nog wat lastiger dan gedacht, want al wie er kwam, geen Chris. Bellen. Geen gehoor. SMS sturen, geen antwoord. Rondje rijden –misschien staan ze aan de andere kant van het gebouw. We begonnen haast te denken dat we iets nieuws aan het beleven waren: nieuwe ouders komen niet opdagen. Toen stopte er een auto met een Frans kenteken. Er rolden letterlijk twee hevig geëmotioneerde vrouwen uit.  Hun navigatie was ermee opgehouden en tot overmaat van ramp waren ze door de Belgische politie van de weg gehaald.  Ze waren in de stress door een rood stoplicht gereden. En, zo wilde de politie weten,  wat deden  twee Engelse  dames  überhaupt in een Franse auto op een zondagmiddag in België? Een hond ophalen?  Uitermate verdacht. Rijdt u eerst maar eens een stukje achter ons aan, dan zullen wij eens rustig met u praten.

Maar goed, alles is meer dan op zijn pootjes terecht gekomen. Isabel heet Abbie en is helemaal tevreden met haar nieuwe huis en haarnieuwe mensen. En dat enorme strand daar in Frankrijk, dat lijkt toch wel een beetje op die zandvlakte …….

Jaar: 2014

 

JALLA

 Jalla kwam samen met Droopy bij Voordewindhond omdat hun eigenaresse naar letterlijk de andere kant van de wereld verhuisde naar een land waar het voor honden nou niet direct fijn toeven is.

De honden waren koud in Friesland aangekomen, of we werden gebeld door een mevrouw wier whippet net was overleden. Ze was weliswaar niet helemaal hondloos, maar zonder whippet ging het toch echt niet.

Tijdens het gesprek bleek wel dat dit misschien wel eens een heel goed plekje voor een van onze twee kersverse whippets zou kunnen zijn. We stuurden dus een fotootje van de heren en vrijwel meteen ging weer de telefoon. Ja, die ene, dat was het helemaal. Maar, en de toon veranderde van enthousiast naar bezorgd, we hebben wel een korte vakantie in Turkije afgesproken. Nou, zeiden wij, dat is toch leuk! Ja, maar, twijfelde ze, als de hond dan al weg is als we terugkomen? Nou ja, zo werken wij natuurlijk niet. Wij zijn nu met u in gesprek en dat handelen we eerst af voordat we eventueel met een ander in zee gaan. Dus u gaat eerst heerlijk op vakantie, en daarna komt u naar Friesland om te kijken of het hondje in het echt net zo leuk is als op de foto.

En zo geschiedde. Koud was het vliegtuig geland, of de reis naar het hoge noorden werd ondernomen. De rest laat zich raden. Jalla ging mee naar huis. De berichten zijn meer dan goed. Hij heeft zich werkelijk prima ingeleefd en zijn mensen zouden zich hun leven zonder Jalla niet meer voor kunnen stellen.

Jalla, het ga je goed!

Jaar: 2014 

 

JAMES

James verbleef eigenlijk verbazingwekkend lang op het Dierencentrum Friesland. Eigenlijk waren we ervan uitgegaan dat zich binnen de kortste keren een boel gegadigden voor deze bijzonder fraai uitgevallen jongeman zouden melden. Maar dat viel een beetje tegen. Uiteindelijk dachten we de juiste mensen gevonden te hebben en in eerste instantie ging alles van een leien dakje. Totdat er als een donderslag bij heldere hemel een mail kwam dat de hond terug kwam in verband met familieproblemen. Sterker nog, hij moest eigenlijk direct worden opgehaald. Dat viel nog niet mee, want James zat nogal ver weg. Maar gelukkig hadden we nog een daadkrachtig lid in de buurt wonen die desgevraagd onmiddellijk in de auto sprong en James ophaalde. Anja had wel een vriend meegenomen, want tja, een hond ophalen is niet iets wat je alle dagen doet en wie alleen met een wildvreemde hond over de autobaan is ook niet een heel strak plan. Enfin, de meegekomen vriend wierp een blik op James, en nog een, en nog een.

Anderhalve week later of daaromtrent  was er een wandeling in Kootwijk en we hadden afgesproken dat Anja niet alleen haar gigantische Gordon meebracht maar ook James, zodat die terug naar het Dierencentrum kon, in afwachting van nieuwe mensen. Maar zij waren niet alleen: ook Hans-Jörg was meegekomen. Want al die blikken die hij op James had geworpen, tja, die hadden toch wel effect gehad…… Hij vond het echt erg dat James terug naar de opvang moest. Heel erg! Nou ja, zeiden wij, als je dat leuk vindt, mag je best op hem passen, hoor! Dan proberen we gewoon nieuwe mensen te zoeken en dan bemiddelen hem vanuit jouw huis. Hij moest er even over nadenken, maar u begrijpt natuurlijk wel dat James gewoon weer mee terug ging.

Hij verscheen weer op de site, en weer duurde het echt lang voor zich weer eens iemand voor hem interesseerde. Om diverse redenen sprong een eventuele bemiddeling iedere keer weer af. En intussen werkte James, die beter(?) naar Rico luistert,  gestaag aan een plek in het hart van Hans-Jörg. En niet zonder resultaat: Rico blijft!

Rico, veel plezier en we hopen je nog vaak, samen met Gordon, in Kootwijk te zien!

 Jaar: 2012

 

 

JAMIE

Whippet Jamie belandde via de rasvereniging bij Voordewindhond met nogal tegenstrijdige  informatie over zijn karakter. We hebben hem in de opvang genomen en konden na enige weken meedraaien in het windhondervaren opvanggezin eigenlijk geen andere conclusie trekken dan dat hij een prima hond is die een moeilijke tijd achter de rug had, waardoor hij wat gespannen en gestrest was geraakt met alle reacties van dien.

Toen zich dan ook een aardig stel met 2 teckels en huiskatten aandiende zagen wij geen obstakels voor een kennismaking. Na  de nodige informatie-uitwisseling en van onze kant het verhaal waarmee Jamie bij ons was gekomen werd er een kennismakingsafspraak gemaakt.  Er werd gewandeld in een bos en wij zullen ons deze wandeling nog lang heugen.  Na een voorspoedig begin werd het onheilspellend zwart en voordat we tegen elkaar gezegd hadden dat het wel zou gaan regenen, opende de hemel zich. Doorweekt waren we, nat tot op de laatste draad. De adoptanten die eigenlijk door moesten naar een feest, gingen eerst maar weer naar huis om droge kleren aan te trekken.

Er werd nog een paar dagen nagedacht over Jamie maar omdat de klik er zo overduidelijk was,  verhuisde Jamie op proef naar wat hopelijk zijn definitieve thuis zou zijn.

Jamie was aanvankelijk wat voorzichtig maar beide nieuwe mensen gaven hem de tijd en ruimte en ook de al aanwezige huisdieren stelden zich netjes op t.o.v. deze nieuweling. Dankzij deze aanpak kreeg Jamie al snel wat meer vertrouwen en ontspande. Helaas speelde ook een (oude?) pootblessure weer op en dat betekende dat zijn nieuwe mensen moesten schipperen tussen  fysieke rust en een uitlaatklep voor hun nieuwe huisgenoot. Jamie begon dan ook wat meer interesse te krijgen voor beide katten des huizes wanneer deze buitenshuis liepen dus er was best wat kennis en vaardigheid nodig om Jamie op de juiste wijze te sturen. Gelukkig bleken de nieuwe baasjes van Jamie hier prima toe in staat en Jamie knapte fysiek op, leerde de katten met rust te laten en vond in hersenwerk en voorzichtige, rustige balspelletjes een nieuwe hobby.

Kortom het ging goed met Jamie in z’n nieuwe thuis. Overigens was er voor zijn nieuwe mensen al heel snel zo veel duidelijk: Jamie blijft! Jamie blijkt nog steeds een volstrekt normale whippet te zijn, zonder rare karaktertrekken:. Zo blijkt maar weer dat je altijd met een open, eerlijke en neutrale blik naar een herplaatser moet kijken. Veel gedrag is immer situatie-gebonden. En als die situatie verandert, verandert het gedrag vaak ook.

Vele filmpjes en foto’s bewezen en bewijzen ons nog steeds dat Jamie een waarlijk droomleven heeft, met een liefhebbende familie.

Inge en Karin, we zijn blij dat we Jamie aan jullie hebben toevertrouwd.

Jaar: 2014 

 

JAPI

Japi? Wie is dat? Die heeft inderdaad niet op onze site gestaan. Japi is een jonge Afghaan, van net een jaar die al een keer zijn huis verloren had en bij een hondenopvang bij onze zuiderburen was afgegeven. Die hadden in eerste instantie geprobeerd een goed huis voor hem te vinden maar dat bleek toch moeilijker dan gedacht. Zij namen contact op en vroegen of wij deze hond konden herplaatsen.

Nu wilde het geval dat een van onze leden van het eerste uur na langdurig diergeneeskundig tobben een van haar twee Afghanen had moeten laten inslapen. En juist omdat het zo'n lang en treurig proces was, moest ze even niet aan een nieuwe Afghaan denken. Ja, zij niet, maar wij wel......

We legden Japi toch maar even in de week. En zoals verwacht, kruipt het Afghanenbloed altijd heel snel waar het eigenlijk niet gaan kan. "Nee, we gaan eerst op vakantie en dan, daarna, nou ja, daarna zien we wel weer. Maar stuur vooral wel een fotootje. Nu."

Nou, u snapt het al. De vakantie was voorbij en binnen de kortste keren werd een overdrachtspunt met de opvang geregeld. 's Avonds bleek bij thuiskomst dat Japi geen trappen kon lopen. Dat was wel even een probleem, want de huiskamer van dit huis bevindt zich op de eerste verdieping. Diegenen onder u die dit ook al eens meegemaakt hebben weten dat het niet heel lang duurt voordat de Afghaan in kwestie bedenkt dat de trap opgedragen worden toch eigenlijk wel beneden zijn stand is. Binnen twee dagen kon Japi het ook. Wel eerst heel gek, in drie sprongen de trap op en in twee er weer af. Maar hij kon wel boven komen en dáár gebeurt alles, dus dáár moet je zijn.

Intussen is Japi helemaal ingeburgerd. Hij kan prima met de overgebleven bejaarde Afghaan opschieten, net als met de kleine terrier. Hij loopt alle dagen los op het strand en heeft inmiddels ook begrepen dat hij niet zomaar met iedere williekeurige strandwandelaar mee moet lopen. En als rechtgeaarde Afghaan slaapt hij natuurlijk ook in bed. In de breedte.

Japi, we hopen je nog vaak te zien, in de Kootwijkse of Noordhollandse duinen. 

Jaar: 2015

 

JASPER (1)

Jasper was een beetje een pechvogel. Zijn vorige eigenaren hadden hem al van iemand overgenomen die niet meer voor hem kon of wilde zorgen. Maar na een paar jaar deden zich in het leven van zijn nieuwe mensen ook weer veranderingen voor waardoor ze op zoek moesten naar een nieuw huis. We maakten kennis met Jasper, maakten een paar foto's en zetten hem met een verhaaltje op de site. Jasper was een van de weinige honden die nu eens niet direct in opvang genomen moest worden, maar gewoon rustig thuis kon blijven totdat een nieuwe baas gevonden was.

Die baas diende zich eigenlijk wel snel aan; na wat vervoersproblemen het hoofd geboden te hebben, kon de overdracht toch tamelijk snel plaatsvinden. Jasper woont nu in Berlijn en gaat met zijn nieuwe mens mee naar het werk. Soms helpt hij daar een pootje mee, maar het liefst ligt hij op zijn kleedje in de zon te kijken naar de verrichtingen van zijn nieuwe mens! En als deze dan klaar is, tja, dan gaat Jasper uitgebreid fietsen, hollen en met andere honden spelen. Van spraakverwarring is gelukkig geen sprake! Jasper, het ga je goed!

Jaar: 2012

 

JASPER  (2)

Jasper was, laten we er geen doekjes om winden, een portret, een enorm stoute Afghaan die zichzelf een heleboel dingen had bijgebracht die hij beter niet had kunnen weten. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij ook wel wat pech had met zijn personeel, in die zin dat dat niet echt Afghaanervaren was. Diegenen onder ons die dat wel zijn, kunnen zich wel voorstellen wat voor bizarre ideeën een wat stuurloze Afghaan kan ontwikkelen. Jasper vond bijvoorbeeld dat hij het volste recht had zijn tanden te laten zien, onder gelijktijdig gebrul, als iemand zijn tuin, huis of kamer betrad. Niet dat hij het lef had echt te bijten, maar het spektakel was toch wel indrukwekkend.

Maar ja, als je in zijn ogen keek, dan zag je toch eigenlijk wel een ‘goede’ hond. Daarom wilden we hem toch nog een kans geven.  We namen hem over en vonden een goede bekende van de vereniging, die een minstens even narrige Barzoi van ons had en hem binnen de kortste keren tot een prima hond had weten om te toveren, bereid Jasper op te vangen.

De schrijver van dit Windmeestukje had hem op sinterklaasavond (ja, echt, we gaan best ver in onze activiteiten ten gunste van windhonden) opgehaald bij zijn fokker, die hem gelukkig een paar dagen in opvang had genomen. Met de nieuwe opvangmoeder hadden we op een parkeerplaats bij Apeldoorn afgesproken -ook in dat gezin werd pakjesavond even verstoord door de komst van Jasper…. De hervormde Barzoi zat achter in haar auto.  We haalden Jasper uit zijn vervoermiddel –zijn snuit viel open van verbazing! Een andere windhond. Zal ik daar op afstuiven of zal ik maar een beetje gewoon doen? En zo liepen we een paar rondjes over het parkeerterrein. Zowel de Barzoi als de Afghaan leken te begrijpen dat ze samen in die witte auto moesten en dat ze dus maar beter een beetje vriendelijk konden doen. Klep open, Barzoi erin, Jasper erin, klep dicht. En …..er gebeurde helemaal niets. De heren keken ieder uit hun eigen raampje en deden of de ander er niet was.

Annebé had nog wel wat werk aan onze harige vriend, maar zoals we gehoopt hadden, duurde het niet lang voordat Jasper grote sprongen voorwaarts maakte.

Maar goed, waar moet je met zo’n hond naartoe? Wie kan met zo’n Afghaan? Wie weet wat hij wel en niet moet doen als Jasper zich misdraagt?  We bereidden ons voor op een lange periode van wachten.

Maar ziedaar, we kregen een mail van een kennelijk iets oudere heer, die 45  jaar geleden een Afghaan had gehad en na vele andere honden bij zichzelf een naar eigen zeggen ‘irrationele wens’ bespeurde nog een keer een Afghaan te hebben.  Uit het gesprek bleek dat de Afghaan van toen toch ook wel bijzondere streken en eigenaardigheden had en dat hij daar eigenlijk heel goed mee uit de voeten had gekunt. Hmmm, dat opende perspectieven!

De rest is min of meer geschiedenis. Jan Willem weet precies de juiste toon te treffen met Jasper. Hij geeft hem veel vrijheid –een erg belangrijk ingrediënt voor een geslaagde Afghaan-mens-combinatie.

Jasper zal best af en toe nog wel even een terugvalletje hebben en plotseling mensen op het strand van Vlieland (of waar dan ook) gaan aankrijsen, maar de verwachting is dat hij langzamerhand weer een doodnormale, gezellige Afghaan wordt.  We hebben intussen Jasper en zijn mens in Kootwijk ontmoet! We hopen beiden, ondanks de lange rit, vaker te treffen!

Jaar: 2016

 

JAY

Jay hoefde niet voorgesteld te worden op de site. Wij waren namelijk al sinds eind vorig jaar in contact met een Belgische familie, die heel graag een Afghaanse windhond wilde hebben. In tegenstelling tot velen, die wanneer zij op maandag bellen toch uiterlijk woensdagavond een hond willen hebben, was deze familie zeer zorgvuldig in de voorbereiding. Ze lazen van alles en nog wat over het ras en ze gingen zelfs op bezoek bij een landgenoot die een Afghaanse windhond van ons heeft om zich te laten voorlichten over vachtverzorging en wat er allemaal zo bij het houden van een Afghaan komt kijken. Toen Jay op het pad van Voordewindhond kwam, viel dat zo'n beetje samen met de beslissing van de familie een Afghaanse windhond te willen adopteren. Er waren al twee gecastreerde greyhoundteven en de voorkeur ging uit naar een reu. Er werd een kennismakingsbezoek geregeld, dat door alle partijen als heel prettig werd ervaren en dus reisde Jay af naar Belgi‘. Wie echter gedacht had dat de greyhounds zich verrukt op deze harige, schone jongeling zouden storten, die had het mis. Daar moesten zij niets van hebben! En toen hij ook nog rap op hun stoel klom en met hun speeltjes wilde spelen, waren de rapen gaar. Maar de nieuwe familie van Jay lieten zich niet van het pad duwen en toen wij vorige week eens voorzichtig vroegen of Jay mocht blijven kwam er wel een heel duidelijk antwoord:

JAY MOET BLIJVEN!!!!! Hij zit in ons hart en het is een schat van een beest! Voor al de probleempjes die zich nu nog aandienen, wordt een oplossing gezocht, net zoals bij de greyhounddames en onze kinderen. Want ook zij zijn niet altijd braaf en zij mogen ook blijven.

Is dat een duidelijk antwoord of niet? Je hebt echt een lot uit de loterij, Jay! En een beetje voorzichtig met de opvoeding van je mensen, hoor!

Jaar: 2011

 

JEROMMEKE

Jerommeke was een van vier whippets die door het overlijden van hun fokker bij ons belandden. Er meldde zich een aardige familie uit België, die tot onze vreugde zonder morren en geheel op eigen initiatief zeiden "dan komen we naar Friesland". En zo geschiedde. Op de site waren ze al voor Jerommeke gevallen en toen ze het mannetje in werkelijkheid zagen werd hun keuze bevestigd. Eerst was het plan hem pas na de vakantie op te halen, maar ja, als je dan zo'n prachtig, zwartglanzend vriendelijk diertje eenmaal gezien hebt, dan bedenk je toch razendsnel dat hij eigenlijk best mee op vakantie kan.

En dus ging Jerommeke mee naar België. De eerste paar nachten waren moeilijk, niet alleen voor hem maar ook voor het gezin, want Aiko -zo is hij omgedoopt- was niet echt van plan om beneden, moederziel alleen te slapen. Maar met wat advies van ons en veel geduld van de familie lijkt het ergste leed nu toch geleden. Aiko ging inderdaad mee op vakantie en of hij dat leuk vond, dat mag u zelf beoordelen als u naar de foto kijkt!

Aiko, doe je best!

Jaar: 2012

 

JILL

Jill wekte bij veel mensen medelijden op. Helemaal onterecht was dat niet, maar voor een hond die bij Voordewindhond landt is een deel van het leed geleden: het kan alleen nog maar beter worden. En zo ging het ook. Na enig heen- en weergedenk meldde zich de perfecte nieuwe moeder voor Jill, iemand met veel geduld en minstens zo veel liefde. Het gaat “Annabel” uitstekend; zij bespeelt haar roedelgenoten met raffinement en ontdekt steeds meer dat het leven ook heel erg leuk kan zijn -en dat je soms ook gewoon best eens je eigen zin kunt doen...

 

Jaar: 2010

 

JOE

Joe is het broertje van Boaz, die van de kromme poten hierboven. Joe moest even wat langer op een nieuw huis wachten, maar ook aan zijn verblijf in Drachtstercompagnie kwam een eind. En wat voor eind! We werden opgebeld door mensen wier kortharige saluki, Clooney, helaas twee weken eerder was overleden. En alsof het al niet een groot genoeg wonder was dat Clooney net als Joe een kortharige saluki was, kwam hij ook nog eens net als Joe uit Dubai. Ze zeggen wel eens dat toeval niet bestaat, maar dit is toch wel een beetje erg toevallig! En ook erg fijn! Want zo’n hond uit een oorsprongsland is toch meestal wel wat anders dan eentje die hier in Westen geboren en getogen is.

Nu hadden ze na het eerste verdriet over Clooney op de site gekeken en voor Carola bleef maar steeds hangen bij Joe. Dat hoofd! We hadden een bijzonder aardig gesprek; Martine had ook nog een gesprek en daarna werd een afspraak voor een bezoek gemaakt. Wel zeiden ze ‘we komen alleen kijken, hoor, we weten niet of we hem nemen.” Ja”, zeiden wij manmoedig, “natuurlijk, dat is prima” maar we hoopten stilletjes dat het allemaal anders uit zou pakken.

De eerste kennismaking verliep prima, Joe was haast nog mooier dan op de foto, Joe vond zijn bezoek ook alleraardigst en hij ging opgewekt mee wandelen. Na de wandeling deed zich natuurlijk een soort probleem voor: tja, wat nu? Nou, zei Martine, ik zet hem nog even op het veld, dan gaan we eerst koffie drinken en dan praten we er over. De Senseo pruttelde nog toen er een oorverdovend gekrijs uit het veld opsteeg. “Oh”, zei Martine droog, “dat is Joe. Die snapt niet waarom hij weer op het veld is. Ik denk dat hij liever mee naar huis gaat.”  “Ja, eh, maar hebben we dan nog hondenvoer thuis? Het is zondag, de winkels zijn dicht.” “ Ja, dat hebben we, nog van Clooney”. “Enne, ik heb ook geen deken voor over de achterbank.”  “Die kunt u van mij wel krijgen, dekens genoeg.” De rest snapt u wel.

Joe heeft een extra lettergreep aan zijn naam geplakt gekregen en heet nu JoeJoe. Kleine hondjes vindt hij uitgesproken stom en hij twijfelt nog of die eigenlijk wel bestaansrecht hebben. Grote enthousiaste honden vindt hij ook niet zo geslaagd, maar gelukkig zijn dan zijn mensen dicht in de buurt, achter wie hij zich fijn kan verschuilen. Toch is dit volgens Ed en Carola een match made in heaven: “Het gaat heel goed met Joe en ons. Wij hebben in hem de perfecte hond gevonden.”

Nou, wat willen we nog meer?

Heel veel plezier met z’n allen en een fijne vakantie in Zuid-Frankrijk! En JoeJoe, wees een waardig opvolger van Clooney!

Jaar: 2012

 

 

JOEP

Joep verloor zijn huis onder omstandigheden waarvan we in ons achterhoofd weten dat het ons allemaal kan overkomen,  maar die je het liefst toch weer snel wegstopt als ze opkomen: Joeps vrouwtje overleed plotseling en Joep bleef als het ware alleen achter. Gelukkig wisten veel mensen dat Joep een Voordewindhondhond was en dat hij dus niet aan de zwerf zou raken. Dankzij het daadkrachtig optreden van Femia was Joep, samen met zijn onafscheidelijke knuffel,  binnen de kortste keren keurig bij haar in opvang.  Ook de fokker van Joep meldde zich en bood aan hem tijdelijk terug te nemen. Omdat dàt nogal een fikse reis betekend had, besloten we in goed overleg dat Joep voorlopig bij Femia zou blijven.

We probeerden  intussen voor Joep een huis te vinden dat zo goed mogelijk aansloot bij zijn oude huis en al na heel korte tijd kwamen wij een aardig, ouder echtpaar op het spoor, dat na een afghaanloos tijdperkje toch wel weer aan een nieuwe toe was. En zo ging Joep precies 16 dagen nadat zijn vrouwtje was overleden naar zijn nieuwe mensen, met in zijn bagage ook zijn knuffel.

Het inburgeringsproces verliep voorspoedig.  Hij keek heel even de kat uit de boom, maar al na korte tijd ontdooide hij zienderogen. Een nieuw huis betekent altijd nieuwe regels en daar moest hij wel even aan wennen. Op een dag kwam de nieuwe vrouw ergens in huis een knuffel in de vorm van een pandabeertje tegen. Omdat Joep echt overduidelijk van knuffels houdt, dacht ze, kom, ik geef dat beertje ook aan Joep. De gave werd door Joep enthousiast in ontvangst genomen en mee naar zijn mand gesleept. Later die dag kwam de zoon des huizes thuis, die tegen zijn moeder zei  ‘ik vind dat wel gevaarlijk voor Joep, dat plastic neusje van het beertje kan hij er zo afbijten.’ Moeder dacht daar even over na en besloot dat de zoon wel een punt had. Dus werd het pandabeertje aan Joep ontfutseld en op de trap gelegd, in afwachting van iemand die het beestje verder naar boven zou transporteren.  Zover kwam het echter nooit. Joep had zich het ontfutselproces wel laten welgevallen, maar stond korte tijd daarna op uit zijn mand, rekte zich uit en liep doelbewust  doelbewust naar de trap om na een voorzichtige poging wat treden te bestijgen het pandabeertje terug te halen.

Nu slaapt Joep dus met twee knuffels: één uit zijn oude leven en één uit zijn nieuwe.

We denken dat Hennie gerust is. En voor Joep hebben we nog een boodschap: een beetje rustig, he, als je die griezel van een paar straten verder tegenkomt!

 Jaar: 2010 & 2013

 

 JOSÉPHINE

Joséphine kwam met de laatste zending Franse Afghanen mee.  Ze zat net als de andere die we bij die gelegenheid ophaalden volledig in de klit. Daar hielp geen lieve moeder mee aan en het leek ook wel of ze het zelf als een bevrijding ervoer dat al haar knopen en slierten en plakkaten haar zorgvuldig verwijderd werden.  Joséphine ontpopte zich als een beetje een timide hond, die nieuwe dingen soms wel eng vond. Maar als rasechte Afghaan overwon toch meestal wel haar nieuwsgierigheid.

Na een niet al te lange tijd wachten meldden zich aardige mensen, mèt een windhond en mèt windhondenverstand. Heel erg vastgelegd op een bepaalde hond of zelfs een bepaald ras waren ze niet. Ze wilden gewoon een gezellige windhond als speelkameraad voor hun Luna.  Tijdens een kennismakingsbezoek viel de keus op Joséphine. Inmiddels woont Joséphine dus alweer een tijdje in haar eigen huis, met haar eigen mensen en haar eigen galgovriendin.  Het gaat heel goed met haar, ze heeft begrepen dat autorijden echt een fijne gelegenheid is om eens heel lekker en diep te gaan slapen en dat wandelen aan de lijn, nou, dat is eigenlijk ook best prettig.

Soms gebeuren er toch dingen waar het bemiddelingsteam toch versteld van staat. Op het Dierencentrum Friesland was werkelijk niets gebleken van Joséphine’s angst of afkeer van mannen. Tegen Egon deed ze altijd heel gewoon en ook de sporadische andere mannelijke bezoekers deden haar niet verblikken of verblozen. Maar eenmaal in haar eigen huis aangekomen, kwam de angst voor mannen toch flink om de hoek kijken. Haar eigen baas was eerst ook heel erg eng –dat gaat inmiddels een stuk beter, maar de buurman, die blijft voorlopig nog een tamelijk griezelige verschijning in de ogen van Joséphine. Omdat we heel weinig, om niet te zeggen niets, van haar achtergrond weten, kunnen we dit gedraginkje ook niet erg goed duiden. Maar goed, ook hier zal ongetwijfeld onze lijfspreuk ‘geduld is een schone zaak’ wel toepasbaar blijken.

Dus, gewoon volhouden, jongens! En we hopen dat we jullie binnenkort toch weer eens in Kootwijk zullen ontmoeten. Want de eerste Kootwijkse wandeling was voor jullie wel een heel ongelukkige!

Jaar: 2013 

 

JULIUS

 

De herplaatsing van Julius was een merkwaardige zaak. We dachten dat we binnen de kortste keren een fantastisch huis voor deze afghanenkleuter zouden vinden. Net als het geval was met zijn (half-) broers en -zusje. Maar niets was minder waar. Er meldden zich wel mensen voor hem, maar op het kritieke moment ging het steeds we er niet door. We kregen er zelfs een beetje een hard hoofd in. Ook in het geval Julius bleek weer eens dat een hard hoofd niet nodig is en al helemaal niet helpt. Plotseling doken daar erg aardige Afghanenmensen op, die na lang wikken en wegen toch besloten hadden dat ze er graag een derde afghaan bij wilden. Er waren de eerste paar dagen even wat strubbelingen met de aanwezige teef, die in het geheel niet op zo'n jonge, woeste kleuter zat te wachten, maar toen ze eenmaal begrepen had dat hij bleef en dat zij niet minder aandacht, knuffels en eten kreeg dan voorheen, toen was het goed. Julius, doe je best! Geen slechte gewoontes van de grote broer overnemen en we hopen jullie allemaal binnenkort eens in Kootwijk te zien! Of op 14 juli bij de funcoursing in Leek?

Jaar: 2012

 

 

KADIR

 

Kadir is een van de twee afghaan-saluki-kruisingen die in afwachting van betere tijden op een opvangplek zaten. Kadir leek qua karakter het meest op een saluki, een beetje schuchter en niet zo heldhaftig als zijn meer afghaanse broer. Toen Kadir bij ons kwam kende en kon hij letterlijk niets. Nadat de eigenaren hem met kunst - en vliegwerk hadden gevangen en hem op hoogst ongebruikelijke wijze in de auto hadden weten te verplaatsen, moest onze onvolprezen opvangvader, die met meest agressieve en angstige honden nog wel iets kan, zijn vangstok gaan halen om Kadir uit de auto te halen. Hij kende geen halsband en van aan de lijn lopen had hij nog nooit gehoord. Maar hij was wel heel leergierig en het duurde maar een paar dagen voordat hij dat geleerd had. En soms kan een balletje raar rollen: twee gezellige mensen kwamen op bezoek op het opvangadres, wierpen een blik op Kadir en waren verkocht. Met huid en haar. Natuurlijk werden ze wel eerst behoorlijk aan de tand gevoeld, want zo'n leergierig maar wel ongeleid projectiel heeft wel geduldige en ook inventieve mensen nodig. Alles leek prima in orde en Kadir vertrok naar zijn nieuwe huis, of eigenlijk zijn nieuwe twee huizen. De eigenaren en de ouders van een van de eigenaren hebben in elkaar overlopende, omheinde tuinen. En aangezien alle mensen daar erg van honden houden, lopen Kadir en zijn retrieverbroer, of liever zijn leermeester, naar believen in een uit. Kadir, we wensen je een lang en gelukkig aflukileven!

Jaar: 2011

 

KALLE

Kalle was ook een Afghaan die niet op de site stond. Zijn oude eigenaar belde ons op en had klaarblijkelijk erge haast om haar hond af te staan. De ware reden werd ons niet helemaal duidelijk, maar wel was heel erg duidelijk dat we snel moesten handelen. Tja, wat doe je dan in zo’n geval? Kalle woonde ook nog diep in het land van onze oosterburen. Desperate times call for desperate measures.  Gelukkig hadden we kort tevoren een telefoontje gehad van  Nina, een Duitse die zich aan het oriënteren was. Nina bevond zich in een hondloze periode en wilde eindelijk haar droom verwezenlijken en een Afghaan in huis halen. Het liefst een jonge hond en graag met een donkere vacht. Hm, Kalle was 5 en roodblond. Maar zoals gezegd: we moesten iets met deze hond en op zich hadden we een prettig gesprek met Nina gehad. Kortom, we besloten haar te vragen  of ze misschien tijdelijk op Kalle wilde passen. Dan was de hond uit de gevarenzone, dan konden wij rustig naar een geschikt huis uitkijken en Nina kon ook rustig kijken of de Afghaan inderdaad haar droomhond was.

Kalle werd de volgende dag al op zijn nieuwe adres afgeleverd. De rest is geschiedenis: Kalle kwam, zag en overwon. Al na korte tijd was duidelijk dat hij volledig aan Nina's droom voldeed. Kalle heeft op de foto nog niet veel haar, maar zoals we weten groeien die vanzelf weer aan.

Heel veel geluk samen! En een beetje voorzichtig met rondhollen, Kalle! Voor je het weet heb je een poot bezeerd....

Jaar: 2014 

 

KELLY

Kelly stond nooit bij Windtegen, dus als u denkt dat u deze whippetdame nog nooit bent tegengekomen, dan klopt dat. Op een dag kreeg een van uw bemiddelaars een sms-bericht van iemand die op een ‘weggeefsite’ een oude whippet gevonden had. Of we daar nou niet iets aan konden doen?

Jawel, dat kan, zij het met enige beperking. Want uiteindelijk bepaalt de eigenaar wat er met een hond gebeurt en als deze besluit dat hij of zij niets met ons te maken wil hebben, geld voor de hond wil krijgen of alleen maar zo snel mogelijk van de hond af wil, tja, dan zijn we natuurlijk snel uitgepraat. Maar bij dit soort berichten wagen we er natuurlijk wel altijd een telefoontje aan. Zo ook deze keer.

Kelly’s baasje bleek overleden te zijn en de familieleden, zelf allemaal in het bezit van grote niet-windhonden zagen domweg geen kans deze frêle whippet in huis te nemen.  Kelly zat nu grotendeels alleen in huis en dat kon toch eigenlijk ook niet. Het huis werd nu ook opgeruimd en Kelly kon daar maar moeilijk mee uit de voeten. En ja, ze wilden heel graag dat Kelly de laatste periode van haar leven nog ergens gezellig op de bank zou liggen. Dus als we iemand wisten …..

Nu wilde het toeval dat eind vorig jaar een dame op leeftijd uit België contact met ons had opgenomen. Haar oude whippet was overleden, en hoewel ze eerst een lange reis ging maken, wist ze heel zeker dat ze bij terugkeer vast zou stellen dat het leven zonder hond niks is. Of wij haar naam wilden noteren en mocht er dan begin 2015 een oud hondje zijn, wilden we dan aan haar denken?

Of het zo moest zijn! We belden naar België, stuurde het enige , niet al te scherpe fotootje dat we van Kelly hadden en zoals we verwachtten liet onze Belgische weten dat Kelly meer dan welkom was!

Sophie haalde op een zondagochtend om zeven uur (ja, onze betrokkenheid kent weinig grenzen) Kelly op, overhandigde deze in Arnhem aan uw stukjesschrijver, die vervolgens de rit naar België ondernam.

Verder valt er niet heel veel te melden: Kelly kwam, zag en overwon, alles min of meer tegelijkertijd. De berichten uit België zijn meer dan goed te noemen. Hond en mens hebben elkaar gevonden! We hopen dat beiden nog lang van elkaar mogen genieten!

Jaar: 2015

Nawoord: Kelly kreeg na anderhalf jaar behoorlijk ernstige gewrichtsproblemen en er bleef de nieuwe eigenaresse niets over dan haar in te laten slapen. We zijn blij dat Kelly haar laatste tijd nog met zorg en liefde werd omringd. 

 

KENZIE

Een van de mensen die windhonden en Voordewindhond een warm hart toedraagt vond dit hondje in een advertentie op het Internet. Zij reed onmiddellijk naar het opgegeven adres en haalde het beestje op. Een van onze opvanggezinnen ontfermde zich eerst een paar weken over dit mini-windhondje. Toen meldde zich een leuk gezin, dat weliswaar een kat had, maar nog geen hond. De kennismaking verliep prima en zo toog Kenzie naar het oosten van het land. Het duurde even voordat de verstandhouding Kenzie-kat zich stabiliseerde, maar de aanhouder wint meestal en ook in dit geval kwam alles op zijn pootjes terecht.

Jaar: 2010

 

 

KERMIT

Kermit stond heel lang op onze site. Maar dat was niet omdat wij geen geschikte mensen voor hem konden vinden; die hadden we in februari al. De reden voor zijn lange aanwezigheid bij windtegen lag in het feit dat Kermit in het geheel niet zindelijk was. Aangezien dat van te voren niet bekend was, was het, voorzichtig uitgedrukt, een beetje een shock voor de nieuwe eigenaar. Maar ja, Kermit was verder , zoals een whippet betaamt, een erg leuke, gezellige en vriendelijke hond, die bovendien ook nog heel goed op kon schieten met de al aanwezige whippet. De nieuwe eigenaar nam voortvarend het zindelijkmaken ter hand, maar Kermit bleek wel een beetje erg leerresistent te zijn. Het duurde dan ook een hele tijd voordat er enige verbetering zichtbaar werd. Maar nu is het dan zover: helemaal zindelijk is hij nog steeds niet, maar Kermit is niet meer weg te denken uit het leven van de nieuwe eigenaar. Kermit heeft zijn plaats dus gevonden.

Kom op, Joep (dat is zijn nieuwe naam), doe je best, plassen doe je als whippet gewoon buiten! Poepen trouwens ook! En aangezien je dat nu wel gesnapt hebt, moet het met het plassen toch ook goedkomen.\

Jaar: 2011

 

KHADIJA

Khadija had sinds enige tijd de twijfelachtige eer om onze langstzittende Afghaan te zijn, maar ook voor langzitters wordt uiteindelijk de juiste nieuwe eigenaar gevonden. Een aardig stel uit Gelderland met Afghanenervaring was op zoek naar een nieuw maatje voor hun hond Fiep en voor henzelf, want maar één hond in huis dat was toch ook niet echt wat. Op onze website waren ze gevallen voor de vrolijk, ogende Khadija en dus werd er contact opgenomen met Voordewindhond. Er was uitvoerig telefonisch contact waarbij ook de mindere puntjes van Khadija’s gedrag werden besproken.

Gelukkig hadden we te maken met nuchtere en ervaren hondenmensen en van beide kanten was het gevoel goed genoeg om een afspraak te maken. In een prachtig hondenwandelgebied in het Gelderse vond de ontmoeting plaats en werd er een stukje door het bos gewandeld. Ook “live” was de klik er tussen potentiele nieuw eigenaren en Khadija en, erg belangrijk, retriever Fiep en Afghaan Khadija vonden elkaar best wel aardig. Er werd aan het eind van de wandeling zelfs even voorzichtig gespeeld. Onder het genot van een kop koffie werd nog wat informatie uitgewisseld maar de beslissing was al genomen: Khadija kreeg een nieuw thuis. Madam zelf was het hier absoluut mee eens want na een soepele sprong in de auto van haar nieuwe familie had ze eigenlijk geen tijd meer voor een afscheidsknuffel voor haar opvangmoeder.

Een halve week later al kregen we een telefoontje van Khadija's’s nieuwe familie: het ging prima! Ze was een vrolijke en energieke huisgenote, een gezellig maatje voor de andere hond, buitengewoon sociaal naar alle bezoek én ze had nog niet al teveel waakse trekjes laten zien. Sommige zaken moeten nog wel geleerd worden, zoals het zich iets netter gedragen tegen andere honden aan de lijn, maar andere dingen heeft ze na een paar dagen al heel goed door: de banken en fauteuils zijn voor de mensen en honden liggen op hun eigen kussen(s) op de grond. Kortom het kwam allemaal wel in orde en we mochten de adoptie van Khadija, die inmiddels weer gewoon als Hassjah door het leven gaat, officieel maken. Daar zijn wij natuurlijk erg blij mee en het geeft ons veel hoop: voor al onze windhonden wordt uiteindelijk een juist, passend nieuw thuis gevonden.

Hassjah, Fiep, Ria en Richard we wensen jullie vele fijne, gelukkige jaren samen toe!

Jaar: 2012 & 2013

 

KIKI

 

In 2011 hadden we in toenemende mate te maken met eigenaren die meerdere honden tegelijkertijd aan ons afstonden. Kiki was er een uit een groep van vijf zogenaamde "renfafghanen", die allemaal tegelijkertijd in opvang gingen. De ernstig in de klit geraakte afghanen werden geschoren, de anderen konden nog wat gefatsoeneerd worden. En toen was het afwachten. Omdat er nogal wat stemming tegen zogeheten "renafghanen" wordt gemaakt bereidden we ons voor op lang tot zeer lang wachten. Maar ziedaar, een doorgewinterede afghanenfamilie belde op naar een van de mensen van Voordewindhond, die toevallig -alhoewel, toeval bestaat niet, zeggen ze- Kiki zelf in opvang had. Er ontstond een heel aardig gesprek tussen twee afghanenliefhebbers, die elkaar sterke afghanenverhalen vertelden over de stoute en lieve dingen van hun vorige afghanen. Maar, vroeg de Voordewindhondvrouw, toch een beetje bezorgd beseffen jullie dat het om een afghaan met weinig haar gaat? Het antwoord was duidelijk: jawel, maar dat hindert toch niks? De rest is geschiedenis. De familie sprong in de auto, reed naar Hilversum, leerde Kiki kennen en vertrokken weer naar Noord-Holland, met Kiki.

Kiki heet intussen Luna en is aardig ingeburgerd in haar nieuwe familie. Ze heeft al gedemonstreerd dat ze erg goed is in eten stelen -wat een verrassing! De familie moet alle eetbare spullen dus goed hoog of achter slot en grendel opbergen. We wensen Luna, Willem en Greet nog veel geluk met elkaar! Tot onze grote vreugde is Willem een fantastische fotograaf, die de aard van Luna echt heel goed weet te vangen in een foto. Kijk maar eens hier op de site van dtfoto

Jaar: 2012

KINAH

Kinah was een van de Afghanenkleuters die eind april met z’n zevenen bij Voordewindhond belandde. Bij gebrek aan voldoende opvanggezinnen werd ze aanvankelijk samen met haar zus Tanaz opgevangen in een van onze afghanenervaren opvangfamilies. Kinah was vanaf het begin al een nieuwsgierig hondje en ze overwon dan ook al vrij vlot haar schuchterheid. Ze bleek dol te zijn op menselijke aandacht, vooral op knuffels, veel knuffels. Ook bleek ze enorm praatgraag te zijn en gebruikte piepjes, joeltjes en grommetjes op haar stemming te verraden.

Toen zich na enkele weken dan ook een extra opvanggezin bij ons meldde was de keuze om Kinah hierheen te laten verhuizen snel gemaakt. Zij zou immers veel beter en sneller dan haar zus kunnen wennen bij een nieuwe familie. Deze gedachte bleek juist: al na een dagje wennen gedroeg ze zich bij haar nieuwe opvangfamilie net zo vrolijk, vrij en aanhankelijk. Natuurlijk heeft de ruime ervaring van dit nieuwe opvanggezin met zowel windhonden als opvanghonden hier in een grote rol gespeeld. Kinah’s opvangmoeder nam haar taak als opvoeder en hersocialiseerder erg serieus, ze werd door alle leden van het opvanggezin overladen met liefde, aandacht en zorg en  zo groeide en ontwikkelde Kinah dan ook prachtig: tot een vrije, vrolijke en aanhankelijke Afghanenjongedame.

Toen zich dan ook bij ons een niet-afghanen (sterker nog niet-windhond) ervaren familie meldde die toch graag een van de afghanenkleuters een thuis zou willen bieden, leek Kinah al gauw een mogelijke kandidaat. Na veel telefonisch contact, waarbij de familie zoveel mogelijk informatie kreeg over het leven met een afghaan en het leven met een hond-met-achterstand, werd er uiteindelijk een afspraak gemaakt om met elkaar kennis te maken.

Deze kennismaking vond plaats in een bosrijk hondenlosloopgebied en de weergoden waren ons gunstig gezind. De Cocker spanielreu van de familie was ook mee, net als nog enkele windhonden van de aanwezige hondenbemiddelaar en vanzelfsprekend Kinah zelf met haar opvangmoeder. En wat er vervolgens gebeurde toont maar weer aan dat toeval niet bestaat; want genoemde spanielreu en Kinah zagen elkaar, snuffelden even en begonnen vervolgens uitbundig samen te spelen en te rennen, kortom: liefde op het eerste gezicht. Maar ook tussen de mensen zelf en Kinah leek er direct al een klik te zijn en nadat er wederom weer veel informatie werd uitgewisseld, stapte Kinah een kleine 2 uur later vol vertrouwen de auto in bij haar nieuwe mensen.

De eerste, goede berichten lieten niet lang op zich wachten en Kinah had eigenlijk nauwelijks last van inburgeringsproblemen in haar nieuwe thuis. Het duurde dan ook niet lang voordat we bericht kregen van Kinah’s nieuwe familie dat ze stapelgek waren op hun nieuwe huisgenote en de jongedame niet meer konden en wilden missen.

Wij wensen Kinah en haar nieuwe familie vele, gelukkige jaren samen toe, maar dat gaat ongetwijfeld lukken!

Jaar: 2014 

 

KINTO 

 

Jaar : 2017

KIRASH

Kirash verloor zijn huis omdat zijn mens naar een verpleeghuis moest verhuizen. Op het Dierencentrum leerden we Kirash kennen als een prototypische ondeugende Afghaan, altijd in voor een Afghanengrap –lekker niet komen als ze je roepen en met opgeheven hoofd en een achteloze zwaai van de staart gewoon lekker wegrennen. Het is toch ontzettend leuk als mensen zich dan op gaan winden en nog harder gaan roepen dat je terug moet komen. Dat had je natuurlijk de eerste keer al gehoord …..domme lui.

Toen belde er een bijzonder aardige meneer, die al eerder een Afghaan had gehad. Uit het gesprek bleek dat hij “gewoon” een Afghaan wilde en niet een speciale voorkeur had, niet voor geslacht, niet voor kleur, niet voor leeftijd.  Hij wilde liever samen met zijn vrouw de honden bezoeken en dan zou hij wel zien bij welke hond de vonk oversloeg. En daar zit natuurlijk wel wat in, dus werd er een bezoek georganiseerd. Deze mensen waren niet van de lange termijn en vroegen of ze misschien de volgende dag al konden komen. Dat kon. Een kleinkind was mee gekomen en die wist al na heel korte tijd dat Kirash, die eigenlijk gewoon Falan heet, hùn hond was. Er werd een wandeling ondernomen en het was inderdaad duidelijk: Falan gaat mee naar huis.

Intussen hebben we Falan al een keer in Kootwijk getroffen. Hij had een beetje pech, want het werd, ondanks de sussende geluiden van de weersvoorspellers, toch echt heel erg warm op het zand. Falan heeft nog niet zo’n enorm uithoudingsvermogen, dus dan is een wandeling van twee uur wel een beproeving.  We zagen tijdens de wandeling een variant op het spelletje uit Drachtstercompagnie: je loopt een heuvel op, dan verschuil je je half achter de bosjes en dan wacht je tot je mensen je naam roepen. Dan trek je je nog verder terug in de bosjes, zodat je mensen, of in ieder geval je vader, zich genoodzaakt ziet je te komen halen. En als hij dan bijna boven is dan kom je weer tevoorschijn. Als je medelijden met hem hebt, laat je je even over je kop aaien en anders sprint je er met grote snelheid vandoor.

Falan, we hopen dat je vaak zult komen wandelen en dat je dan je moeder niet weer een hartverzakking bezorgt door op het laatste moment nog even uitgebreid in de schaduw te gaan uitrusten in plaats van mee te lopen naar de auto!  

Jaar: 2013

 

KOUSA

Kousa was het beeldschone product van een Afghaanse windhond en een Duitse herdershond. Haar mensen stonden haar af omdat ze te lang, wel tien uur per dag, alleen moest zitten. Nadat ze een tijdje in opvang had gezeten en we ons begonnen af te vragen waarom niemand voor deze schoonheid gevallen was, meldden zich twee mensen uit België. Ze wilden een hond, welke dat was , was niet zo belangrijk. Als het maar klikte. En niet al te veel haar. Nou, dat waren toch prima mensen voor Kousa! Ze luisterden bereidwillig naar Martine's voorstel , maar waren toch een beetje bezorgd; zo'n halve afghaan, daar zagen ze toch wel veel kam- en borstelwerk aan kleven. Uiteindelijk werd besloten om de reis naar Friesland te aanvaarden en zelf te komen kijken. U raadt het al: de vonk sprong over! En zo ging Kousa naar Belgi‘. Nu heet Kousa eigenlijk Luna, maar omdat de hond van de buren ook al Luna heet, werd er naarstig naar iets anders gezocht. Er werden allerhande namen geprobeerd, maar bij Stella tilde zij verheugd haar kop op! Stella is haar naam.

Stella laat haar mensen geregeld versteld staan door ondanks haar afghaanse genen voortdurend stokken en ballen te apporteren! Om aan Stella's werklust te voldoen gaan haar mensen met haar naar de hondenschool en het ziet ernaar uit dat Stella het daar ver gaat schoppen! Stella, Dinie, Annemie en Roger: veel plezier met elkaar!

Jaar: 2012

 

LADY

De bemiddeling van Lady verliep enigszins verrassend. De moeder van de mensen die Rosie genomen hadden kwam natuurlijk onmiddellijk, in gezelschap van haar stokoude greyhound, naar de nieuwe 'kleinhond' kijken. In geuren en kleuren werd de ontmoeting met Rosie op de opvangplek uit de doeken gedaan en daarbij werd ook verteld dat er nog een whippet op een nieuw huis wachtte. En net zo'n schatje als Rosie. En bloed kruipt toch waar het niet gaan kan... De oude greyhound had heel erg goed op de nieuwe aanwinst gereageerd en zo langzaam vatte de idee post dat dat andere whippetje misschien wel iets voor de moeder zou kunnen zijn. Er werd dus een nieuwe afspraak gemaakt en de rest is geschiedenis. Na een korte kennismaking ging Lady mee naar huis. Er is een prima band ontstaan tussen mens en hond, maar ook tussen de greyhound en Lady en als ook nog Rosie in de buurt is, tja, dan is het feest compleet!

Jaar: 2011

 

LARAN

Maar goed, Babour was goed onderdak, maar wat nu met die aardige mensen die hem zo graag hadden willen hebben? Die waren natuurlijk teleurgesteld, maar ziedaar, soms gebeurt er dan iets zo onverwachts dat je het niet had kunnen bedenken. Voordewindhond kreeg plotseling als onderdeel van een aantal nogal verwaarloosde honden ook twee heel jonge afghanenpups. Enfin, u snapt het al.

We telefoneerden nog wat met elkaar en op de dag dat we de honden naar hun opvangplekken vervoerden spraken we af met 'de bijna-mensen van Babour'. Er werd uitgebreid koffie gedronken en de pups werden uitvoerig bekeken, want tja, hoe kies je nou een pup uit? Bovendien hadden ze net voor het eerst van hun leven in een auto gezeten, en dat gedurende 5 uur, dus ze waren niet op hun best. Bovendien waren ze erg mager en slecht verzorgd. Maar na verloop van tijd viel de keus op Laran. Ger had al een tuigje gekocht, dat op het eerste gezicht tien maten te groot was, maar dat hij binnen de kortste keren tot een maattuigje voor Laran had weten te transformeren. En zo begon het nieuwe leven voor Laran. En zeg nou zelf: zijn deze mensen en dit pupje gelukkig met elkaar, of hoe?

Jaar: 2011 & 2013  (Zie Barakh)

 

LAYCA

Layca was ook een tijdje bij een van onze opvangmensen ondergebracht. Ook daar gold: dolle pret met de aanwezige andere whippet, hollen en vliegen door het park, lekker eten, en veel aandacht. Al helemaal aan het begin van de opvangperiode kwam Layca steeds een aardige meneer met een teckel tegen in het park. De mensen knoopten dan een praatje aan, de honden gingen intussen lekker spelen, enfin u weet hoe dat gaat. Na ongeveer twee weken informeerde de meneer eens voorzichtig hoe zo'n adoptie dan wel in zijn werk ging. En ja hoor, Layca is een paar straten verhuisd en woont nu tot volle tevredenheid van alle partijen bij de meneer uit het park! Veel geluk, Layca!

Jaar: 2010

 

LEROY

Voor Leroy gingen we op zoek naar een nieuwe eigenaar omdat zich in het leven van de oude eigenaar wat veranderingen hadden voorgedaan waardoor Leroy 5 dagen in de week veel te lang alleen moest zijn. Het was niet zo dat Leroy daar tegen protesteerde door bijvoorbeeld te gaan gillen of slopen -dat laatste doe je als tienjarige per slot van rekening niet- maar de eigenaar vond dat gewoon niet goed voor een hond is om zo lang alleen te zijn.

Een paar dagen voor kerstmis ging de telefoon; iemand die een greyhound en een oude whippet had, waarvan de greyhound kort tevoren was gestorven. Dit had tot gevolg dat de overgebleven whippet zich heel ongelukkig voelde en als hij alleen was het op een blaffen, gillen en janken zette. Of Leroy misschien een goede kameraad voor Spike zou zijn? We spraken af bij Leroy, die eigenlijk Rocky heet, de dag voor Kerstmis. De kennismaking tussen de heren whippet verliep voorspoedig, we gingen een stukje wandelen langs een kanaal, waar we met enige verbijstering op een bord 'bijbelsignaal afstappen' lazen. Uitleg van de eigenaar van Rocky: de gemeentelijke bordenmaker had de spatie tussen bij en belsignaal wat krap bemeten.

Na de wandeling ging Rocky mee naar huis. Rocky en Spike kunnen het prima vinden en blijven gebroederlijk rustig een uurtje alleen zonder dat Spike het op een joelen zet. Nog veel plezier met z'n drieën!

Jaar: 2012

 

LILA

Lila was een van de drie greyhoundpups die aan het begin van 2015 uit nogal benarde omstandigheden bevrijd werden. Om volstrekt onbegrijpelijke redenen had Lila steeds pech en op heel verschillende fronten. Ze werd twee keer bemiddeld en kwam beide keren terug. De eerste keer omdat een van de kinderen een heftige allergie ontwikkelde; de tweede keer omdat het allerkleinste kindje in huis met haar vingertjes niet van Lila af kon blijven. Weer teruggekeerd bij het gastgezin, ging de daar aanwezige Deerhound weer eens fijn een potje hollen met de inmiddels 10 maanden oude Lila en botste zij met een Deerhoundse, nietsontziende noodgang tegen Lila aan, die dat met een gebroken poot moest bekopen. Hoeveel pech kun je hebben?

Maar nu zijn er toch betere tijden aangebroken. Een fijn gezin had belangstelling voor Lila. Toch waren wij enigszins schuw geworden door de eerdere mislukte bemiddelingen en nog meer dan anders wilden we echt alles van dit gezin weten. Want dat verhaal van drie keer recht is scheepjesrecht, dat moest nu wel gaan gebeuren! Tot onze grote tevredenheid bleek het gezin niet alleen geduldig onze vragen te beantwoorden, ze hadden er zelf echt heel goed over nagedacht. Wat een hond neem je niet zomaar! Na een geslaagde kennismaking tussen de mensen en hun eigen, jonge whippet en Lila, besloten ze toch naar huis te gaan en nog een keer alles goed door te spreken. De volgende dag was de beslissing gevallen: we doen het!

Na een paar beginstrubbelingetjes, zoals het onophoudelijk met de aanwezig whippet spelen en ravotten, is de rust weergekeerd. Het gezin kan zich een leven zonder Lila niet meer voorstellen.

Nou, Lila, we weten het zeker: deze mensen zijn jouw mensen! Voor altijd.

Jaar: 2015

 

LILLY

Lilly kwam als klein en wat bedeesd hondje bij ons. Ze had weliswaar geen vreselijke dingen meegemaakt, maar ook niet veel leuks. Omdat ze snel weg moest bij haar toenmalige eigenaar, hebben we haar eerst tijdelijk ondergebracht. We mompelden nog iets over 'misschien niet zindelijk', maar de opvangmoeder luisterde al niet meer. Wat een schatje, riep ze maar steeds. En zo begon voor Lilly een nieuw leven, met een paar hondenvriendinnen. Bij de een sliep ze in haar vacht, van de andere leerde ze spelen. En met de zindelijkheid was het ook heel snel voor elkaar; binnen paar dagen had ze begrepen dat binnen plassen niet de bedoeling was.

En toen kwam er een uitgebreide mail van iemand die o.a. schreef ik heb een hele tijd geleden van een mevrouw uw naam en telefoonnummer gehad en ik zou graag een whippet of een greyhound hebben. Wij gingen bellen met de schrijver van de mail en soms gebeuren er echt heel vreemde dingen, want na korte bleek dat de mevrouw die ons aanbevolen had, de opvangmoeder te zijn. Nou, als dat geen voorteken was!

Lilly woont al sinds een paar weken bij haar nieuwe mensen en deelt die met een galgoreu, die in eerste instantie niet al te veel van dat jonge ding moest hebben, maar die inmiddels aardig ontdooid is. Lizzy, want zo wordt ze genoemd, veel geluk en een lang, lang leven!

Jaar: 2010

 

LILY

Lily kwam enige weken geleden bij ons als een tamelijk noodgeval. Haar eigenaar had die dag een heel slechte boodschap van zijn behandelend arts gekregen en wilde Lily niet langer bij zich houden. En hoe met haar verklitte vacht niet zomaar naar haar nieuwe mensen. En dus belden we met Hadewych Jurriaans van Hondentrimsalon Blafure uit Driebergen, die ons eerder dit jaar al zo fantastisch met Babour had geholpen. Hoewel zij zelf geen windhondvrouw is -maar wat niet is kan natuurlijk wel komen...,- zet zij zich zeer in voor Voordewindhond. Tegen een bedragje waar vermoedelijk niet eens de stroom en het water betaald kunnen worden, laat Hadewych haar expertise los op honden als Babour en Lily -die het niet op borstelen, kammen of andere polonaise hebben- en maakt er weer wat van.

Op de foto ziet u Lilly met Hadewych en Lily's nieuwe personeelslid Yvonne. Hadewych dacht nog iets te kunnen redden van de vacht, maar dat bleek een misvatting. Alles moest eraf. Maar misschien is dat voor Lily, die overigens omgedoopt is tot River, helemaal niet slecht. Bij haar nieuwe familie horen namelijk ook paarden, en dus ook stallen met hooi en stro. En daar mag River best mee naar toe... Ons advies zou dan ook zijn: kort houden! Liever een korte, goedverzorgde vacht dan een lange vacht in de klit! Of een castratenvacht met allemaal strootjes en plukjes hooi. Ziet u het voor u? River, veel plezier in je nieuwe huis met je mensen, je whippets, je paarden, je katten...

Jaar: 2011

 

LIMA

Lima? Lima stond niet op de site. Haar eigenaren gingen uit elkaar en voor Lima was geen oplossing. Dat wil zeggen, een van de eigenaren leerde op Facebook een whippeteigenaar kennen die een whippet van Voordewindhond heeft. Die raadde hem aan contact met ons op te nemen. We namen Lima in opvang, maar al na een weekje meldde zich, via een mevrouw die ook een hond van Voordewindhond heeft, een aardige mevrouw met veel whippetervaring en bovendien met veel tijd. Dat was een belangrijke wens van Lima, want alleen blijven is niet zo haar ding.

 

Op de dag dat een hoop honden van Voordewindhonders zich in Leek op de renbaan met een flapperend stuk plastic amuseerden, kwam ook de misschien-nieuwe eigenaresse van Lima langs. We hadden intussen ook nog foto's van Lima gestuurd en toen we mens en hond aan elkaar voorstelden riep de eerste uit "oh, ze is nog mooier dan op de foto's". We gingen een rondje wandelen en, het moet gezegd, Lima gedroeg zich voorbeeldig; of ze altijd al samen aan de wandel gingen. Voordat de lange reis terug naar het Zuiden ondernomen werd , mocht Lima nog haar rondje achter het haas aan rennen. En dat deed ze met overgave, zoals u op de foto ziet. Na uitlopen, water drinken, en uitpuffen, ging de reis daarna naar huis. Veel geluk, Lima!

Helaas bleek al na korte tijd dat de nieuwe eigenaresse toch niet  de behoorlijk bewegingsbehoefte kon voldoen. Dat probeerde ze uiteraard wel, maast moest dat dan bekopen met behoorlijke gewrichtspijn. Dat is natuurlijk ook geen toestand, en dus gingen we spoorslags op zoek naar nieuwe eigenaren voor Lima. Dat lukte goed en snel. Lima verhuisde naar Duitsland en deelt haar leven daar met een andere, gezellige whippet. Aan beweging, spanning en sensatie geen gebrek! 

Jaar: 2011

 

LIZZY

Lizzy was een van de drie afghanenpups die eind januari 2013 bij ons kwamen. Ze waren er niet erg goed aan toe en hadden dringend verzorging nodig. Een van de Duitse medewerkers nam de twee dametjes van het peutergezelschap in opvang. Dankzij de prima verzorging en toewijding  van de opvangmoeders herstelden de beide dames zich voorspoedig. Lizzy was duidelijk de kleinste van de twee en had het minst te vertellen. Grote zus Aimée regelde alles wel voor haar –een soort Prinses van Oranje in de dop?

Nadat Aimée echter naar haar nieuwe huis was vertrokken, kwam Lizzy veel meer tot haar recht. Er was niet veel meer over van haar wat onderdanige houding. En niet alleen dat, ze werd ook de dikste maatjes met de jongste volwassen teef in huis. En dat was nou precies waar die op zat te wachten: eindelijk iemand die ook nog wilde spelletjes wil spelen.

De beslissing viel snel: Lizzy mocht blijven.

Veel geluk, Lizzy!

Jaar: 2013

 

LOBKE

Nee, u bent niet vergeetachtig aan het worden. Lobke stond niet op onze site. Haar bemiddeling verliep zo snel dat we geen tijd hadden haar erop te zetten. Maar als u de foto's van onze wandeling van 14 januari bekijkt dan bent u haar daar een keertje tegengekomen. Lobke is nog heel jong, maar haar start in het leven was nou niet bepaald rooskleurig. Ze kwam met dertien weken bij ons en had toen al twee eigenaren gehad. Haar laatste eigenaar had haar op Marktplaats gezien en uit medelijden besloten haar te kopen. Maar eenmaal aangekomen, bleek ze niet zindelijk en erg druk, een beetje hyperactief te zijn. Dat gaf toch te veel problemen en zo landde Lobke bij ons. En soms gaan dingen echt heel snel: Lobke was twee dagen in opvang en een perfecte nieuwe eigenaar diende zich aan! Zij deelt haar leven nu met twee Jack Russels - en een stelletje mensen natuurlijk! Veel geluk Lobke!

Jaar: 2012

 

LOBO

Lobo verloor zijn huis omdat zijn mensen uit elkaar gingen en er in de nieuwe huizen geen plek voor alle gezamenlijke whippets was. Wij namen Lobo een tijdje in opvang. Lobo bleek niet de meest eenvoudige hond te zijn en zijn opvangfamilie had dan ook wel een beetje werk om van deze ' als-ik-jou-niet-leuk-vind-dan-zul-je-eens-wat-meemaken' whippet een normale viervoetige huisgenoot te maken. Maar gelukkig was de opvangfamilie van "dit zijn de regels en zo gaan we het doen". En dat werkte, zoals te verwachten was, uitstekend. Lobo was prima af te leiden als hij een aanvalletje van "ik-vind-jou-niet-leuk" kreeg en dan gebeurde er ook niks.

Zijn nieuwe mensen werden natuurlijk uitgebreid geïnstrueerd en kregen zelfs een geschreven handleidinkje mee. Lobo was direct in de ban van de zoon van het gezin en hoewel hij de reputatie had nog wel eens aan de riem te willen trekken, liep hij direct als een lammetje aan de lijn, geregeld opkijkend of zijn nieuwverworven held wel in de gaten had hoe fantastisch hij zich gedroeg. Lobo woont in een zeer whippetrijk gedeelte van Antwerpen en de daar aanwezige whippets en whippetmensen hebben hem liefdevol in hun midden opgenomen. Bovendien staan de andere whippeteigenaars de nieuwe familie met raad en daad terzijde. Lobo, doe je best!

Jaar: 2011

Nawoord: In september 2018 

Dag Rina,

 

Met heel veel pijn in het hart wil ik je melden dat we Frodo vorige week hebben laten inslapen. 

 

We adopteerde Frodo 7 jaar geleden van jullie vereniging. Ik weet niet of je je dat nog herinnerd. Je kwam hem zelf brengen tot in België bij, ik denk, Ronny.

Het was onze eerste hond, een hond met een handleiding. Het was heel spannend en soms niet gemakkelijk, maar na een tijdje verstonden we elkaar perfect. 

Frodo werd onze oogappel, waar ik ging, ging Frodo mee, hij werd echt mijn schaduw. Wat hebben we genoten van elkaars gezelschap.

 

De laatste tijd was hij wat vlugger moe, wat strammer, kreeg wat supplementen voor soepelheid. Hij is dan ook in augustus 13 geworden.

Hij mankte ook regelmatig, maar dat was al van in het begin. Meestal met wat rust ging het dan ook over. 

 

Vorige week begon hij weer wat te manken, maar niks ongewoons. Zondag tijdens het wandelen ging hij plots door zijn poot, veel gejank, ik heb Frodo dan naar huis gedragen. Maandagochtend is dan de dierenarts gekomen en die dacht eerst dat het niet zo erg was. Maar dinsdag zagen we grote bloeduitstortingen, geen goed nieuws, er zijn nog foto's genomen, naar de orthopedische chirurg geweest, maar het mocht niet baten. Er werd een tumor ontdekt op zijn schoudergewricht waardoor het spontaan is gebroken. Amputatie was geen optie meer. En dan de hartverscheurend beslissing moeten nemen. 

We hebben hem zo graag gezien. Hij was een deel van ons gezin.

 

Met vriendelijke groet, 

 

Hilde Van den Broeck 

 

LORD LUCAN

Lord Lucan stond niet op onze site, omdat we toen hij zijn intrede deed al een redelijk idee hadden over een nieuwe eigenaar. Lord Lucan moest eerst even een beetje aansterken, maar toen dat eenmaal gebeurd was en we nog beter konden inschatten waar voor soort afghaan hij was, toen stond, afgezien van wat logistiek passen en meten, niets zijn verhuizing meer in de weg. Op een warme zaterdagmiddag, half mei, op de dag van de jaarvergadering om precies te zijn, brachten we Lord Lucan naar zijn nieuwe mens. Deze had zich enorm op zijn nieuwe hond verheugd en de ontvangst was dan ook hartelijk. Lord Lucan ging direct demonstreren dat hij toch heus een rasechte afghaan was, want hij ging onmiddellijk een grondig rondje huisinspectie doen. Op de bank, in de vensterbank, de kooi van de papegaai (!) en uiteraard, hoe kan het anders, het aanrecht. Alles in orde bevonden!

Lord Lucan deelt zijn nieuwe mens met twee Jack Russels, met wie hij het prima kan vinden. Wij wensen mens en alle honden veel geluk!

Jaar: 2013 & 2015

Nawoord: er zijn wel eens mensen die vinden dat wij denken de wijsheid in pacht te hebben. Nou, dat vinden we niet en dat  is ook  helemaal niet zo. Het volgende verhaal illustreert niet alleen dat, maar ook hoe gevaarlijk het kan zijn als we het niet goed hebben gedaan. De nieuwe eigenaar van Lord Lucan wimpelde alle pogingen tot contact af. Dat is natuurlijk voor ons niet fijn, maar veel erger was dat hij -kennelijk- niet veel overwicht op zijn hond had. Deze ontwikkelde zich dan ook tamelijk snel, al dan niet onder aanvoering van de twee Jack Russels, tot een eersteklas buurtterrorist. Een serie incidenten leidde tot inbeslagname van de hond. Alle gedragstests en beoordelingen van experts lieten zien dat er helemaal niks mis was met Lord Lucan. Door enorme inspanningen van diverse instanties, een jurist en uiteraard Voordewindhond, zijn we erin geslaagd Lord Lucan weer ‘vrij’ te krijgen. We vonden al redelijk snel een nieuw vrouwtje voor hem. Voor Lord Lucan is het leven weer helemaal in orde. We hadden hem graag zijn eerdere trauma willen besparen. 

 

LUCAS

Lucas was wat je noemt een internetslachtoffer. Zijn (eerste?) mensen zetten hem op Marktplaats, brachten hem zelf naar zijn nieuwe baas, maar deze kon helemaal niet met Lucas uit de voeten, kon geen contact meer met de vorige eigenaren krijgen en nam contact met ons op. Lucas moest wel heel snel weg en in zulke gevallen breekt er bij ons altijd een hoop hectiek los. Wie kan de hond ophalen? Wie woont er een beetje in de buurt. Hoe dringend is het? Meestal is de conclusie dat niemand dicht in de buurt woont en dan worden dezelfde ouwe getrouwe chauffeurs weer van stal gehaald, maar soms hebben we echt geluk! Ten eerste kenden we iemand die tamelijk dicht in de buurt woonde en, hoeveel geluk kun je hebben, ten tweede moest deze meneer ook nog de volgende dag in de buurt van Utrecht zijn. Ook voor de tweede helft van de rit, naar Friesland, vonden we iemand die wel wilde rijden! Job en Liesbeth: veel dank!

Lucas kwam aan op het Dierencentrum Friesland en Martine leerde hem als een bijzonder vriendelijke grippet kennen. En van onze medewerkers-achter-de-schermen (de vrouw die altijd met de snelheid van het licht en zeer accuraat onze teksten in het Duits vertaalt) had na het overlijden van haar geliefde Saluki toch besloten dat de overgebleven greyhounddame gezelschap nodig had. Haar oog was op onze krompotige salukireu gevallen en vol spanning werd de reis naar het Dierencentrum aanvaard. Echter, Lola de greyhoundmevrouw en Boaz, de krompoot, keken elkaar met nauw verholen minachting aan. Geen vonk! Na enig koffiedrinken en overleggen werd besloten Lola aan Lucas voor te stellen. Vonk! De rest is geschiedenis. Lola is thuis de baas en vertelt Lucas, die nu naar werkelijk fraaie naam Fridolin luistert -nou ja, luistert?-  wat wel mag en wat niet mag, wat hij moet en wat hij vooral niet moet. Fridolin is ook erg op zijn mens gesteld; hij heeft het al gepresteerd zich door een openstaand raam te wringen en naar beneden te springen om toch maar vooral dicht bij Sabine in de buurt te zijn.

Wij wensen Sabine, Jürgen, Lola en Fridolin een fantastische tijd samen en we hopen jullie snel weer in Kootwijk te ontmoeten! Want op de foto te zien vind je dat toch wel een geweldig vakantieoord, vooral als je Lodewijk haasje laat spelen en jij er zo hard je maar kan achteraan mag rennen.  En Fridolin, gewoon even volhouden, wij denken dat je over een tijdje gewoon ook in bed mag slapen van Lola, hoor!

Jaar: 2012

Nawoord: Frido ontwikkelde als snel na zijn bemiddelingen epilepsie. En niet zo zuinig! Gelukkig was zijn vrouw niet voor een kleintje vervaard. Ze stelde hem bij de best mogelijke dierenarts op dti gebeid voor. Die stelde een diagnose, en stelde een medicatieregime is dat strikte naleving vereiste. Frido had echt geluk dat hij zo een gedisciplineerd vrouw had! In onze nieuwsbrief Windkracht12 kunt u een uitgebreid verslag  lezen.  In 2015 kwam dan toch nog tamelijk onverwacht een einde aan het leven van Frido. Hij kreeg een tumor in zijn heup. Een tumor die met veel pijn gepaard ging, en als rechtgeaarde dierenliefhebber besloot zijn vrouw dat dàt niet nodig was en liet hem  inslapen. 

 

LUNA (1)

Luna kwam bij ons omdat haar mensen te veel weg waren om zich nog goed voor haar te kunnen zorgen. We namen haar in opvang en tot onze grote verrassing meldde zich al heel snel een zeer geschikte kandidaat voor Luna: een ouder echtpaar die na het overlijden van hun laatste windhond hondloos door het leven gingen. Het kostte enige echtelijke discussie over de vraag op je op een bepaalde leeftijd nog wel weer aan een hond moet beginnen, maar uiteindelijk zag meneer toch in dat het leven zonder hond eigenlijk niet zo leuk is als het leven met een hond. En Luna, nou ja, die was toch al bijna elf, dus dat paste eigenlijk prima. En dus gingen de mensen kennismaken met de hond. Whippets zijn inderdaad slimme vogels, want al bij het kennismakingsbezoek sprong Luna op schoot bij... meneer. Tja, wie is daar nou niet tegen bestand? 's Avonds belde mevrouw: ja, de reis terug was prima verlopen, en nu lagen Luna en haar man samen te slapen op de bank. Alles voor de bakker! Wij wensen Luna, Alida en Wim nog een paar heel gezellige jaren!

Jaar: 2011

 

LYDIA

Lydia was een van onze zorgenkinderen. Ze deed haar intrede bij ons in oktober 2011 en behoorde tot een clubje verwaarloosde afghanen. We knapten haar zo goed als ging op en zeontwikkelde zich tot een afghaan die weet wat ze wil. Of het nou aan haar forse postuur lag of aan haar  leeftijd, we weten het niet, maar om de een of andere reden sloeg niemand op haar aan. En dus bleef ze lang in opvang. En wat we wel vaker zien bij honden die lang zitten, ze bedeelde zichzelf de rol van moeder-overste toe. Wat Lydia vond, dat moest gebeuren. De meeste andere opvanghonden hadden dan ook een bijna heilig ontzag voor haar. Behalve Hadim, zelf ook niet de makkelijkste. Die kon geweldig met Lydia opschieten, samen hollen, samen met een balletje spelen, samen gewoon een beetje naar de geiten en kippen staren.

Net toen we begonnen te denken dat het nooit meer iets zou worden met Lydia kwam er plotseling een telefoontje uit het buitenland. Een ouder echtpaar, altijd afghanen gehad, laatste afghaan overleden, maar zonder hond gaat het gewoon niet. Hebben jullie niet een hond die al wat ouder is en dan het liefst een teef. We droegen in het kader van de taal de bemiddeling over aan Nicole, die na een uitgebreid gesprek met het echtpaar besloot hen een ouderwetse brief met een paar foto’s van Lydia te sturen. Daarna ging alles heel snel. We stuurden Lydia voor de grote reis begon eerst naar Hadewych die Lydia aan haar beautyregime voor afghanen onderwierp. Daarna bracht een van de bemiddelaars de hond naar Nicole, die in gezelschap van haar moeder het tweede traject voor haar rekening nam. Eenmaal op de plek van bestemming aangekomen, bleken Nicole en de nieuwe eigenaren van Lydia elkaar nog van heel vroeger te kennen! Nou, dat schept natuurlijk een band. Tijdens een langdurige weet-je-nog-van-toen zitting, verkende Lydia, die nu Jona heet, haar nieuwe huis en berekende zorgvuldig wat de meest strategische plek is: in de keuken, op de hoekbank.

Nicole heeft deze foto van Jona gemaakt op de ochtend dat ze weer terug naar huis ging en het is misschien onze verbeelding, maar het lijkt toch wel alsof de lichaamstaal van Jona zegt “ik weet niet waarom je nog steeds hier bent, hoor, je hebt je werk gedaan. Scheer je weg!”

Wij hopen dat de laatste jaren van Jona’s leven met liefde en geborgenheid gevuld zullen zijn! Dat heeft ze verdiend. 

Jaar: 2013

 

MAHDI

Tja, wie kent hem niet? Hij kwam als ongelooflijk mager schriepje bij ons; hij was zo mager en uitgehongerd en ook nog zo klein dat we eigenlijk bang waren dat hij het niet zou redden. Maar dat viel gelukkig alles mee. Terwijl hij al samen met een stelletje eveneens uitgehongerde volwassen Afghanen in de auto zat en wij nog even wat papierwinkel moesten afhandelen, had hij toch kans gezien om een hele zak krentenbollen van de voorstoel door het hondenrek heen te trekken. Toen we terugkwamen zat hij met grote happen krentenbollen te verslinden terwijl de grote Afghanen stil toekeken.

Mahdi ging in opvang bij een heel aardig gezin, dat al een Afghaan van ons had. En na een onwaarschijnlijk lange periode vonden we toch nieuwe mensen voor hem. Helaas kwam Mahdi na nauwelijks vier maanden weer terug. Zijn nieuwe eigenaren konden hem niet de beweging geven die hij bij het eerste opvanggezin zo fantastisch kreeg. En Afghanen- maar ook andere windhondbezitters weten dat een windhond die niet voldoende beweging krijgt zich met een beetje pech tot een soort terrorist weet te ontwikkelen waar geen land meer mee te bezeilen is.

En dus gingen we op zoek naar een nieuw pleeggezin –het eerste pleeggezin was namelijk net aan het verhuizen. En ziedaar, we vonden iemand die hem precies dat kan bieden wat hij nodig heeft: veel losloopbeweging op het strand en door het duin (ziet u de vacht al voor u?) en een compaan om hem te vergezellen op zijn strandwandelingen en wilde achtervolgingsspelletjes met hem te doen.

Er meldden zich wel een paar mensen, maar geen van allen was in staat Mahdi dat te geven wat Jessica hem kon geven. En we wisten inmiddels wat er gebeurt als Mahdi zich verveelt. 

Het duurde niet lang voordat we zagen hoe ongelooflijk goed Mahdi bij Sharif en bij Jessica paste. Op de een of andere manier klopte het plaatje gewoon. Zaterdagochtend-wandelaars die het drietal een paar keer zagen, zeiden ook steeds ‘Hè, je houdt hem niet? Waarom niet?’ Nou, daar waren best een paar redenen voor te bedenken. Dus ging de zoektocht gewoon voort. En weer belde er iemand op, met belangstelling voor Mahdi. We namen contact op met Jessica en zeiden: ‘Weet je zeker dat je hem niet wilt houden? Want er heeft weer iemand gebeld. En voordat we nou een lang gesprek met deze mensen gaan voeren, vragen we het liever nog maar een keer.’ Echt zéker wist ze het nog steeds niet, dus we moesten maar gewoon bellen. Door drukte op het werk ging er een hele dag overheen voordat contact opgenomen kon worden. Ongeveer tien minuten voordat het gesprek ging plaatsvinden, klingelde de telefoon: ‘Met Jessica. Iedere keer als mijn telefoon gaat, slaat de schrik me om het hart dat het een van jullie is die zegt dat Pino (=Mahdi) opgehaald wordt. Ik hou van hem en ik hou hem.’

Nou, Pino, dat heb je echt heel goed voor elkaar gekregen! Een betere plek is er niet voor jou –en wij kunnen dat echt weten. Doe je best, niet zo erg veel jagen en zeker Sharif niet op slechte gedachten brengen en je vrouw een beetje ruimte in bed laten. Veel geluk, mannetje!

Jaar: 2013 & 2014 

 

MAJOOR KEES 

Majoor Kees kwam bij Voordewindhond omdat hij thuis roedelproblemen had, of eigenlijk leefde hij op voet van oorlog met één van zijn roedelgenoten. Dat is toch wel een omstandigheid waaronder het herplaatsen van een van de kemphanen de meest voor de hand liggende en verstandigste oplossing is. Niemand wordt er namelijk beter van als honden permanent gesluisd moeten worden en de mensen de hele dag op moeten letten of er niet een conflict broeit. Majoor Kees stond op verzoek van zijn eigenaar niet op onze site, Vaak betekent ‘niet voorstellen’ dat bemiddeling wel eens lang op zich kan laten wachten - veel mensen willen toch altijd een plaatje zien-. Maar in dit geval liep de herplaatsing in eerste instantie voorspoedig. We plaatsten hem bij een aardige, windhondervaren mevrouw, maar helaas kon zij om gezondheidsredenen al na relatief korte tijd niet meer voor hem zorgen. En zo ging Majoor Kees een poosje in opvang. 

Na verloop van een aantal maanden, waarin we ook tevergeefs afwachtten of de gezondheidstoestand van de nieuwe eigenaar zich wellicht verbeterde, meldde zich een sportief gezin dat ‘aan een whippet toe was’. We gingen op een koude dag, kort voor kerst, maakten het gezin, het opvanggezin, een deel van het bemiddelingsteam en uiteraard de Majoor kennis met elkaar.  Nog voordat we het draaipunt van de wandeling hadden bereikt was het al duidelijk: dit werd hem. U ziet dat wel op de foto, veronderstellen we. 

De inburgering van Majoor Kees is zonder enig probleem verlopen en we ontvingen deze week het bericht dat ze zich het leven zonder Majoor niet meer voor kunnen stellen! 

 

Majoor Kees : doe je best en veel geluk met je mensen. Je bent met je neus in de boter gevallen!

Jaar: 2017

 

MANTA

Manta was een grippet die niet op onze site gestaan heeft. Nog voordat we iets zinnigs over hem konden schrijven, hadden we al een prima plek voor hem gevonden. Manta was een jonge reu van nog geen jaar toen hij werd afgegeven. De reden was dat de mensen die hem genomen hadden zich verkeken hadden op de hoeveelheid beweging die een jonge grippet nodig had. Die konden ze hem gewoon niet bieden en dat vonden ze ook weer zielig voor hem.

Manta ging in opvang en liet daar zien dat hij een doodgewone, gezellige grippet is die inderdaad veel beweging nodig heeft. Wij kwamen in contact met een mevrouw die een nieuwe, tweede hond zocht. Haar oude hond, een Weimaraner, was behoorlijk ziek en hoewel het allemaal nog best wel ging, kon ze zich niet voorstellen ooit zonder hond te zitten. Eigenlijk wilde ze een grote hond. Maar ja, Manta was gewoon niet groter dan hij was. En verder paste hij prima in het plaatje. En laten we wel zijn: na een poosje zie je helemaal niet meer of je hond nou heel groot is of kleiner dan je zou willen. Dan hou je gewoon van hem. Punt.

En zo ging het ook! Manta is prima ingeburgerd, rennen is zijn lust en zijn leven en zijn vrouwtje beschrijft hem als “lief, grappig, niet meer te klein en een geschenkje”. Nou, dat zier er toch uit alsof iedereen partijen erg gelukkig met elkaar zijn. Verder zo!

Maar, Manta, wel een beetje minder schreeuwen tegen andere honden die je tegenkomt! Dat slaat namelijk nergens op!

Jaar: 2013

 

MARA (1)

Mara was een van de twee bloedjonge grippets die eind september door een aardige dierenbeschermer werden opgenomen maar die uiteindelijk te veel voor haar bleken te zijn. We haalden de dametjes grippet op, en brachten Mara en Yara ieder op een eigen opvangplek onder. Yara vond al snel een eigen huis, maar Mara moest wel een tijdje wachten. Ook aan dat wachten kwam uiteraard een eind –per slot van rekening was Daisy een heel mooie, lieve, geweldige grippet. Er meldde zich een aardig gezin dat na rijp beraad en nog meer wikken en wegen besloten had dat nu de tijd gekomen was voor een hond. Het was een sportief gezin, met twee opgroeiende jongens, met weinig hondenervaring maar wel met veel zin in een hond. Dan is een hond als Mara, die intussen een eersteklas opvoeding had genoten bij haar opvanggezin en tijdelijke poedelzuster, een prima optie. Er was, na nog meer rijp beraad, een dag voor een kennismaking afgesproken, toen een bouwkundig noodlotje toesloeg. Er moest eerst een grote reparatie aan het huis gebeuren. De kennismaking werd uitgesteld maar gelukkig niet afgesteld. Na een paar weken tandenknarsend wachten tot alle bouwlui de deur weer uit waren en alles opgedroogd en uitgehard was, was de grote dag dan toch daar.

Mara, die intussen Diva heet, is prima ingeburgerd in het Limburgse. En uit de verhalen begrijpen wij dat het tot voor kort hondloze gezin zich tot een fantastisch hondengezin heeft ontwikkeld dat zich het leven zonder Diva niet meer voor kan stellen.  We hopen wel dat Diva’s gevoelige darmen snel tot rust zullen komen!

Nicole, Robert,  Guus en Max: nog heel veel plezier met jullie ranke grippetprinses!

 Jaar: 2014

 

MARA (2)

Mara was een salukiteef die niet bij Windtegen heeft gestaan. Daar waren goede redenen voor, waaronder het feit dat zij bij haar opvanggezin ongeveer binnen een half uur duidelijk had weten te maken dat zij niet voor een beetje opvang gekomen was, maar voor altijd. Letterlijk op de avond van de eerste dag lag Mara al op de bank, kop op een kussen, poten in de lucht. Laat mij maar hier!

Onze oude Flits, die in 2010 door ons herplaatst werd, moest er eerst even aan wennen, zo’n jong ding in huis, maar dat ging eigenlijk heel snel en probleemloos. Ook de mensen moesten even omschakelen: zo’n jongedame is wel even wat anders dan een hoogebejaarde whippet. Maar ook die omschakeling liep prima.

In verband met de achtergrond van Mara plaatsen wij geen foto van haar. Maar geloof ons: ze is prachtig.

Mara, je verleden ligt achter je en de toekomst lacht je tegemoet! 

 Jaar: 2015

 

MAREK

Met Marek, onze Taigan, gaat het niet goed. Toen hij bij ons kwam, in november van het vorig jaar, was hij nou niet direct de meest eenvoudige windhond. Op zijn eerste opvangplek had hij met de daar aanwezige reu behoorlijke problemen en zelfs met de castraten ging hij op de vuist zodra er -wellicht- eten in het spel was. En zo verhuisde hij naar een andere opvangplek, waar alleen een teefje was. Daar boekte hij echt geweldige voortgang. Niet dat hij nou direct een grote reuenvriend werd, maar verder leek hij milder in zijn gedrag te worden, en vooral meer "hond". Hij ontdekte de geneugten van het zwemmen en van het spelletje "ik kan heel goed loslopen, maar dat weer aanlijnen, dat snap ik gewoon niet".

En toch klopte er iets niet. Hij leek veel ouder dan zijn vier jaar en hij ging steeds slechter bewegen. Marek werd bij de dierenarts voorgesteld en de berichten zijn niet fijn. Marek lijdt aan mysositis, een auto-immuunziekte, die langzaam maar zeker zijn spieren aantast. De vooruitzichten zijn niet goed. Marek heeft een hoge dosering prednisolon gekregen, maar de bijwerking daarvan, een permanente, razende honger, maakt zijn leven en dat van de aanwezige teef, zeer onaangenaam.

Het is nog even afwachten hoe zijn toestand zich ontwikkelt. In ieder geval is Marek uit de herplaatsing. Hij mag gewoon lekker op zijn opvangplek blijven. Wij houden u op de hoogte van het verdere verloop.

 Jaar: 2010

Nawoord: eind 2015 bereikte ons het bericht dat Marek overleden is. 

 

MARIANNE

Kort nadat wij Noodweer de wereld in stuurden belde een doorgewinterde Afghanenvrouw op en zei zonder verdere plichtplegingen "och erm, die mag bij mij komen wonen".

En zo geschiedde: vandaag, 5 januari, begon Marianne, want zo zou ze gaan heten, aan een lange autorit naar het diepe zuiden van Nederland. Als rechtgeaarde Afghaan vindt Marianne autorijden kennelijk een prima tijdverdrijf, want het leek wel of ze plezier had in de lange, winderige, regenachtige rit over de A2.

De nieuwe moeder van Marianne had een appeltaart gebakken om de komst van de nieuwe aanwinst luister bij te zetten. Nadat de eerste kennismaking tussen Marianne en haar nieuwe Salukibroer goed verlopen was, gingen we dus eerst koffie drinken en appeltaart eten. Marianne ging eerst het speciaal voor haar aangeschafte zachte kussen proberen, toen een ander kussen dat onder de tafel lag en na het nuttigen van een paar hondenkoekjes werd het tijd voor een inspectieronde door de keuken en de bijkeuken.

En toen gebeurde er iets dat zo ongelooflijk typerend voor een Afghaan is: teruggekeerd in de keuken ging Marianne plotsklaps en schijnbaar moeiteloos op haar luciferdunne achterpootjes staan, leunde met haar voorpootjes op het aanrecht en nam een gigantische hap uit de appeltaart. Op een manier zoals alleen Afghanen dat kunnen: geruisloos, bliksemsnel en zonder een spoor van gêne. De Salukibroer, zelf van een diefstalletje ook niet vies, keek in stille bewondering toe. U kunt op de in de gauwigheid gemaakte foto nog net zijn kruin ontwaren.

Zoals meestal bij oude rotten in het Afghanenvak, was de reactie van Marianne's moeder een mengeling van gelatenheid en trots. Gelatenheid omdat het bij voorbaat een verloren zaak is van een Afghaanse dievegge het braafste meisje van de klas te willen maken en trots omdat dit staaltje toch wel de enorme veerkracht en flexibiliteit van het ras demonstreert.

Na het appeltaarthappen werd Marianne door de ruime tuin geleid en gewezen op het gevaar van de vijver. Maar de manier waarop ze demonstratief niet naar het water keek deed ons vermoeden dat ze ons voor erg dom hield, alsof ze dat zelf niet al lang had gezien.

 

Wij wensen Marianne vanaf deze plek nog veel liefde, veel gezelligheid en ook veel appeltaart. En, pas op, niet in de vijver vallen!

Alle andere lieve mensen die aangeboden hebben "Marianne" op te nemen: heel veel dank! Ook dank aan Anita en Rens, die Marianne op 4 januari een stuk mee naar het zuiden namen!

Jaar: 2012

 

MARKUS

Markus was nog maar een heel klein mannetje toen hij bij ons kwam. Mensen die op de dag van de overdracht in Kootwijk meewandelden herinneren zich vast nog wel dat tengere kereltje dat met grote ogen om zich heen zat te kijken en zo’n verloren indruk maakte. Wij waren hem via Belgische dierenbeschermers op het spoor gekomen die wisten te vertellen dat hij heel snel weg moest bij het gezin waar hij woonde. Dus bestudeerden we de ledenlijst en keken we of we nog een lid hadden dat enigszins daar in de buurt woonde. En jawel! Ilse sprong in de auto en haalde spoorslags Markus bij zijn mensen op. Hij overnachtte bij haar en de volgende dag werd hij op de grens tussen België en Nederland overgedragen. Geen wonder toch dat hij niet meer zoveel van de wereld begreep?

Martine en Egon vonden dat Markus eerst eens een beetje moest acclimatiseren en daarom namen ze hem in huis. We besloten hem ook nog niet op de site te zetten, want ja, wat schrijf je dan?  

Markus maakte eigenlijk best goede voortgang  en leerde van de honden van Martine  de eerste beginselen van normaal hondengedrag. Net toen we dachten, we weten nu wel ongeveer wat voor vlees we in de kuip hebben, en dus kan hij nu wel op de site, belde er een aardige mevrouw, die graag een whippet wilde. Een kennismakingsbezoek werd georganiseerd en na afloop ging Markus  mee naar huis.

Zijn nieuwe mens is leraar aan een basisschool en toen we na een week of zo eens belden hoe het ging zei ze “ach, hij is net een kind uit groep 3, dat alles nieuw en eng vindt, maar dat komt wel goed, hoor!” En zo is het: met geduld kom je een heel eind, bij kinderen uit groep 3 en met jonge honden die een rare jeugd gehad hebben! Markus, doe je best. We hopen je af en toe eens te zien.

Jaar: 2012

 

MASSI

Massi vond zijn nieuwe huis zonder dat hij op de website werd voorgesteld. De oorspronkelijke eigenaar van Massi was ernstig ziek en kon hem niet langer verzorgen. Vervolgens ontfermde een rechtgeaarde dierenbeschermer zich over hem en bood hem onderdak. Maar Massi is een hond die graag in een rustige omgeving verblijft en het viel zijn mensen op dat zijn grote roedel hem eigenlijk een beetje te veel was. Zodoende werd Voordewindhond ingeschakeld. Enige telefoontjes later diende de oplossing zich min of meer vanzelf aan. Massi woont nu in het noorden van het land, samen met een whippet en een oud Italiaans meisje. Zijn nieuwe mens schreef ons al na een paar dagen dat het leek alsof hij er altijd al bij gehoord had. En dat is mooi: zijn wereld is weer in orde!

Jaar: 2010 

 

MAXIM

Maxim was een heuse pechvogel. Eerst was hij samen met een broertje bij de verkeerde eigenaren beland, toen werd door een soort tussenpersoon zeer hardhandig “opgevoed” met alle gevolgen van dien. Vervolgens belandden zij bij een bevriende Duitse dierenarts die op alle mogelijke manieren probeerde de heren te bemiddelen maar zonder resultaat. Zij verzocht ons Maxim over te nemen. Een op het Dierencentrum aangekomen bleek zijn gedrag weliswaar niet helemaal onbesproken te zijn, maar hij was heel snel op andere gedachten te brengen. Wat we zochten waren mensen die de signalen van deze Barsoiman goed kon interpreteren en op het juiste moment duidelijke instructies kon geven. Dat leek ons niet zo heel erg moeilijk, maar toch duurde het wel lang. En voordat er een geschikte mens gevonden werd sloeg het noodlot toe. Maxim werd heel erg ziek en bleek een milttumor te hebben. Hij werd spoorslags geopereerd en herstelde voorspoedig. Maar ja, zijn kansen op een huis waren natuurlijk wel weer wat geslonken. Wie wil nou een hond met zo’n ziektegeschiedenis? En inderdaad was het verlies van zijn milt voor een aantal op zich zeer geschikte mensen een reden om af te haken. We begonnen er een beetje aan te twijfelen.

Totdat zich uit België mensen meldden. Hun Barsoi was net overleden en zonder Barsoi was het leven saai en incompleet. De periode tussen de overname van Maxim en het telefoontje van Nancy was dan lang, maar de periode tussen het telefoontje en de verhuizing naar België was evenredig kort. De familie kwam, zag en Maxim overwon.

Maxim, nog heel veel gelukkige jaren in goede gezondheid.

Jaar: 2014 

 

MAYA

 

Maya verloor haar huis omdat haar eigenaar ernstig ziek was. Wij namen haar een paar weken in opvang. Zij had de eerste tijd echt verdriet van het verlies van huis en haard en het duurde dan ook een tijdje voordat ze ontdooide. Daarbij werd ze wel goed geholpen door haar tijdelijk opvangbroers en -zus. Toen de kou eenmaal van de lucht was, ontwikkelde ze zich snel tot een gezellig en vooral knuffelige whippet, die ook buiten haar mannetje stond. Sloughiteven die te hard rennen? Maya wierp zich in de strijd! Intussen hadden we wel gezien dat ze veel tandsteen had en een bezoek aan de dierenarts liet zelfs zien dat haar gebit gewoon grondig gesaneerd moest worden. Dat lieten we natuurlijk doen, zodat de nieuwe eigenaar een fris en schoon bekje in ontvangst zou kunnen nemen.

Die nieuwe eigenaar liet niet lang op zich wachten. Via wat Duitse contacten meldde zich een ouder echtpaar, waarvan een whippet overleden was en de overgeblevene erg ongelukkig was. Dat leek precies juist voor Maya. Een ontmoeting werd georganiseerd en Maya, die nu weer gewoon Nina heet, ging mee naar Duitsland. Het is tussen de whippetdames niet direct love at first sight, maar zo langzaam begint er wat warmte in de relatie te ontstaan. Maya woont in een gebied met veel wild en als haar mensen die heel erg goed opletten en op tijd ingrijpen dan is een potje hertenjagen niet aan Maya verspild.... Maya, we hopen dat je nog een paar heel fijne jaren zult hebben! En niet zoveel achter die rode beesten in het bos aan....

Het een beetje een vreemde plek om dit te vermelden, maar de inmiddels overleden eigenaar had zijn nabestaanden gevraagd een donatie aan Voordewindhond te doen. Wij zijn hem daar zeer dankbaar voor.

Jaar:  2011

 

MEES

Mees kwam een paar dagen voor Kerst  samen met Bessie bij Voordewindhond. Zijn baasje had na lang piekeren, tobben en twijfelen besloten dat hij zijn honden niet kon bieden wat ze nodig hadden. En al die mensen die altijd maar denken dat andere mensen ‘zomaar’ hun hond wegdoen, tja, die zouden eigenlijk eens moet zien hoe moeilijk dat ‘zomaar wegdoen’ kan zijn.

Mees en Bessie bleven een tijdje op h et Dierencentrum Friesland, waar Martine zich over hun soms wat wonderlijke gedrag boog. In ieder geval leek het ons goed om dit stelletje te scheiden en niet voor het tweetal één huis te zoeken. Ze hadden namelijk wel de neiging elkaar een beetje op te jutten.

Nu was–eerlijk gezegd– Mees noch Bessie het prototype van een elegante, fijnbesnaarde windhond. We dachten dus dat het wel een tijdje zou duren voordat daar de juiste mensen voor zouden komen. Maar dat viel nog alles mee. Mees was als eerste aan de beurt om te verhuizen naar het midden van het land. Hij is alleenheerser in zijn nieuwe rijk, en heeft zijn vrouw helemaal voor zich alleen. Dat is wel precies wat deze salukimix –maar dan wel meer mix dan saluki– graag wilde.

Aan zijn opvoeding moet nog wel het een en ander gebeuren, maar we zijn ervan overtuigd dat het absoluut gaat lukken en dat Mees bijvoorbeeld binnenkort wel eventjes alleen thuis blijft zonder alle aria’s van de Koningin der Nacht meerder malen èn achter elkaar ten gehore te brengen. Doe je best, Mees! Je kunt het!

Jaar: 2013

 

MELLE

Melle was al een keer van eigenaar verwisseld, maar in het leven van de tweede eigenaar deden zich gebeurtenissen voor waardoor Melle echt niet meer de zorg en aandacht kon krijgen die hij nodig had. Zo werd hij bij ons aangemeld. We hadden al tamelijk snel een windhondervaren gezin voor hem gevonden, maar helaas bleek dat niet de juiste match.

Een van de bemiddelaars nam hem zelf in opvang en oefende, zonder veel dwang, in het alleen blijven. Daar zag Melle namelijk in eerste instantie niets in! Iedereen graag bij elkaar en in dezelfde ruimte. Na een week of zes ging het wat beter en op dat moment belde een aardige meneer die Melle op de site gezien had en als een blok voor hem gevallen was.

We bereidden hem zo goed mogelijk op een terugslag voor. En dat was maar goed ook, want Melle, die intussen weer  gewoon Bartje heet, schoot onmiddellijk weer in de verlatingsangst. Gillen en krijsen. De nieuwe baas maakte zich gelukkig niet zo druk en nam Bartje gewoon overal mee naar toe. Ook als hij les moest geven ging Bartje gewoon mee. Het grappige is dan wel weer dat zolang Bartje maar zicht op zijn nieuwe mens kon houden er geen vuiltje aan de lucht was. Dan zat hij stilletjes te wachten totdat de les voorbij was. 

Het gaat steeds wat beter met onze Bart. Helemaal in orde is het nog steeds niet, maar de aanhouder wint!.

Bartje was een week of wat geleden mee wandelen in Kootwijk. Hij heeft ook heel leuk gezelschap in zijn directe omgeving in de vorm van Colin, een ongelooflijk leuke en dappere poedel, die gelukkig geen last van verlatingsangst (of wat voor andere angst dan ook) heeft. Op de foto lopen ze gezellig met hun viertjes op het Zand van Kootwijk.

We wensen Bartje en zijn mens nog veel gelukkige jaren samen! En goed oefenen met alleenblijven, Bartje. Je kunt het, ècht waar!

 Jaar: 2015

MICHAIL

Michail kwam in april dit jaar samen met z’n nestzus via een Duitse zusterorganisatie bij Voordewindhond. Beide Barzois waren toen al  bijna 10 jaar oud en hadden in hun leven niet veel van de wereld gezien. Voor Raissa werd, ondanks  haar leeftijd, al heel snel een nieuw thuis gevonden echter voor Michail niet direct. Gelukkig was er wel een opvanggezin waar al een Barzoi in huis was en die zich graag tijdelijk over onze Michail wilde ontfermen.

Dit deden ze met veel liefde en toegenegenheid en Michail leerde hoe het leven als huishond kan zijn. Helaas sloeg toen het noodlot toe: Michail werd plotsklaps doodziek, gelukkig werd er snel contact gezocht met Voordewindhond en dankzij het snelle handelen van het opvanggezin was Michail op tijd bij de dierenarts die een milttorsie constateerde en een spoedoperatie uitvoerde. Spannende uren en dagen, nee weken, van intensieve zorg door de opvangouders voor Michail volgden en gelukkig knapte de oude Rus in relatief korte tijd weer helemaal op.

Nu Michail genezen was ging men verder met Michail het reilen en zeilen bij te brengen van het gezinshondenleven, hiermee kregen ze de nodige hulp van hun eigen Barzoidame die het gezelschap van een rasgenoot ook bijzonder op prijs leek te stellen. Wij werden regelmatig op de hoogte gehouden met uitgebreide e-mails en leuke foto’s. Het bemiddelingsteam had het er dan ook regelmatig over hoe fijn het was dat Michail bij zo’n geweldig opvanggezin zat en heel stiekem hoopten we al een beetje dat Michail daar de resterende jaren zou mogen blijven, want eerlijkheidshalve konden we ons slecht een betere plek voor een wereldvreemde Barzoiheer op leeftijd bedenken. En wat een geluk hadden wij, maar eigenlijk vooral Michail zelf, toen we op Eerste Kerstdag een e-mail kregen van de familie met de vraag om Mike (want zo wordt Michail in het dagelijks leven genoemd) bij hen mocht blijven. Vanzelfsprekend was ons antwoord een volmondig “ja”.

Lieve Monique, Willem en Diva, bedankt voor jullie goede zorgen voor Mike en we gaan er vanuit dat jullie met z’n vieren nog heel veel mooie, gezonde en gelukkige jaren zullen beleven. En Mike, geniet van alle stoelen en banken!

Jaar: 2013 

 

MICKEY

Mickey is een hond die een nieuw huis vond zonder dat hij op de site hoefde te worden voorgesteld. Er hadden zich namelijk bijzonder aardige mensen uit België bij ons gemeld die heel graag een whippet wilden hebben. Omdat we op dat moment geen whippets hadden die nog op een plek wachtten, spraken we af dat we contact met deze mensen zouden opnemen zodra daar verandering in kwam. Na een paar weken was dat het geval.

Mickey zou hun eerste whippet, of sterker nog, hun eerste hond worden en Ann en Dirk waren dan ook zeer zorgvuldig. Eerste reisden ze naar het hoge Nederlandse noorden af om kennis met Mickey te maken. Dat liep voorspoedig en Mickey leek ook wel teleurgesteld dat ze zonder hem weer weggingen. Maar, zo spraken zij af, er moest nog iets aan het huis worden gedaan, er moesten nog spulletjes voor Mickey gekocht worden en alles moest eerst piekfijn in orde voor de "rode man". Na twee weken was alles klaar en reden ze weer naar het noorden om Mickey op te halen. Mickey heeft zich met de snelheid van een whippet een vaste plek in het hart van zijn mensen veroverd, die ons schreven dat het leek alsof hij altijd al bij hen gewoond had.

Nu moet Mickey nog even een paar dingetjes leren, zoals dat het niet nodig is zijn vrouwtje om te trekken wanneer hij ergens een kat ontwaart en dat de nieuwe dag niet om 5 uur begint, maar minstens twee uur later. Gelukkig is Mickey een slimme vogel en hij zal het allemaal best leren!

Jaar:  2011 

 

MINOUCHE

De menselijke geest is een wonderlijk verschijnsel. Toen wij van Pit de aanvraag voor een afghaanse schone kregen vertelde hij er nogal duidelijk bij dat het echt een donkere hond moest zijn. Stiekem worden wij wel eens een beetje moe van alle mensen die met esthetische verlanglijstjes opbellen; de meest bizarre eis ooit was iemand die een whippet met niet meer dan 35% gestroomde platen wilde hebben…  Per slot van rekening gaat het om het wezen van de hond en niet om de kleur. Maar goed, een donkere hond hadden wij op dat moment niet. De man in kwestie was een goede bekende van een van onze Duitse medewerkers, die in alle toonaarden zei dat Pit echt heel erg okay was en als hij nou een donkere hond wilde, dan was dat toch prima. En dat is natuurlijk ook wel weer zo.

Een paar weken later kregen we de laatste groep Franse afghanen binnen en diezelfde Duitse medewerker deed mee aan het transport. Zij nam twee jonge Afghanen en een rode volwassen teef mee naar huis om op te vangen. Het drietal kwam na een lange reis thuis aan en binnen de kortste keren stond Pit op de stoep. Hij wilde toch wel even de opvangaanwinsten bewonderen. Een van de jongste honden was black and tan en we hadden een beetje het plan om hem te vragen of hij daar iets voor voelde.

Maar ja, we hadden buiten de rode teef gerekend. Die wierp een blik op Pit en wist op dat ogenblik dat haar mens-op-het-witte-paard gekomen was. Zij stortte zich op  Pit en week niet meer van zijn zijde.

U snapt het al: Minouche ging mee met haar Pit. Pit is overigens vergeten dat hij een donkere hond wilde. Of eigenlijk: hij zegt tegen zichzelf dat rood eigenlijk ook een soort donker is. Nou, wij vinden het prima! Hoofdzaak: Minouche  en Pit zijn happy met elkaar. En dat is  toch niet over het hoofd te zien op de foto

Veel geluk samen!    

 

MYRA 

Myra was de Afghaanse dame wier komst een poosje zonder foto aangekondigd stond. Er zijn wel eens redenen om dat zo te doen. U begrijpt natuurlijk wel dat als er geen foto bij Windtegen staat er ook geen foto bij Windmee komt!

Toch willen we u laten weten dat Myra begin november is verhuisd. Het opvanggezin waar Myra vanaf het begin van de zomer verbleef had werkelijk fantastisch werk gedaan en van deze wat wereldvreemde hond een redelijk normale Afghaan weten te maken. Ze leerde daar dat mensen eigenlijk best ok zijn en dat je een beetje laten aaien zelfs uitgesproken fijn is. Ze leerde ook dat poezen misschien wel anders zijn dan honden maar toch ook wel rechten op deze aardbodem hebben. Vanaf deze plek: Gerard, Ivon, Sophie en Liset, heel veel dank!~

Myra deelt haar leven nu met een andere Afghaanse dame en dat bevalt van beide zijden zeer goed. De eerste week was het bed nog verboden terrein voor Myra, maar dat is intussen ook geregeld: lekker met twee mensen en twee honden in één bed.

Veel geluk, Myra!

Jaar: 2014 

 

MYRTHE

Myrthe kwam bij ons samen met haar vriendin Maya. Voor Myrthe hadden we al direct een prima plek bij iemand die al een whippet van ons heeft. En niets wees erop dat het niet zou lukken. Integendeel! Bart had met zijn eerste whippet nou ook niet direct de makkelijkste hond getroffen en hij had, met wat hulp op afstand, alle problemen die er waren fantastisch overwonnen. Maar ja, soms heb je van die dingen waar geen lieve moeder tegen helpt. Myrthe wenste niet alleen te blijven. Of liever gezegd, niet langer dan een uurtje of twee. Maar de baas van Bart vond een twee-urige werkdag wel een beetje erg weinig. Bart deed van alles; hij hing zelfs een camera op. We hebben allemaal in afgrijzen geluisterd naar de stoomfluitgeluiden die uit die allerschattigste Myrthe kwam. Extra vervelend was nog dat na een tijdje Vito ook dacht, kom, ik ga meedoen. Na drie maanden van worstelen viel dan toch de beslissing: het ging niet. Myrthe kwam terug, verscheen op de site en het wachten begon. Het heeft ons zeer verbaasd dat het zo lang duurde voordat iemand belangstelling voor haar toonde, maar ons geduld werd beloond: Myrthe heeft haar intrek genomen bij een jong gezin, dat -u mag één keer raden- ja, inderdaad, al een hond van ons heeft. Myrthe en Kenzie kunnen het bijzonder goed samen vinden en gelukkig voor Myrthe, die weer gewoon Donna heet, hoeft ze niet alleen te blijven.

Jaar: 2012

 

 NAOMI

Naomi was een echt noodgeval. We werden op een avond in  januari opgebeld met de mededeling dat haar baasje die avond door een ambulance was opgehaald en dat het er slecht voor hem uitzag. Naomi kon eigenlijk bij niemand terecht. Dat was niet omdat al die mensen daar geen zin in hadden, nee, het probleem lag bij Naomi. Die had, door de wat onorthodoxe opvoedingsmethode van haar baasje, geleerd dat je gewoon op eigen houtje naar buiten gaat en dan en passant eens een kat vermoordt of een kip of een nietsvermoedend konijn uit zijn hok sleurt. Naomi was dan ook een meester in het openmaken van deuren en had ze eenmaal het plan opgevat om een terreurtocht te ondernemen dan was daar geen kruid tegen gewassen.

Enfin, dan moet Naomi voorlopig maar in verzekerde bewaring in het dierenpension en zo geschiedde. Naomi was geen grote fan van deze bewaarinrichting met beperkingen; veel liever ging ze mee met de pensionhouder, lekker gezellig samen op het pension rondlopen en klusjes doen.  Dat soort tripjes liepen voorspoedig, maar op de dag dat hij haar een minuut alleen liet om snel even een emmer te pakken, vond hij terug, ijsberend voor het kippenhok, enige hekken verder.

We hadden er wel een beetje een hard hoofd in. Maar geduld is een schone zaak. En we hielden onszelf voor dat Naomi gewoon heel graag bij ‘haar mens’, ook als dat de pensionhouder is,  wilde zijn en dat als we maar eenmaal een eigen mens hadden gevonden, Naomi misschien ook wel minder moeilijk zou worden.

Begin oktober keerde het tij. Er had zich iemand gemeld,  die ten eerste al veel galgoervaring had en ten tweede heel veel thuis was. Na een paar gesprekken werd duidelijk dat Dominique het wel wilde proberen. Een kennismakingbijeenkomst werd georganiseerd en de rest is geschiedenis. Naomi blijft een Houdini en kan ook enorm goed, snel en ongemerkt iets van iemands bord pikken, maar, schrijven haar mensen: “Naomi heeft  ieder van ons gezin in het hart gesloten en zij heeft haar mandje voor altijd gevonden bij ons, bedankt.”

Als dat geen goed nieuws is!

 Jaar: 2014 

 

NASHA

 Nasha kwam bij voordewindhond via een bevriende zusterorganisatie in Duitsland. Nasha stond om privacyredenen niet op de site, maar dat betekende natuurlijk niet dat wij niet driftig op zoek gingen naar een nieuwe eigenaar. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we die al direct op het oog hadden, maar ja, het gaat er natuurlijk niet alleen om dat wij iemand geschikt vinden, die moet zelf natuurlijk wel willen. De persoon in kwestie had eerder dit jaar haar hond na een ernstig incident moeten laten inslapen en de verwerking daarvan nam uiteraard veel tijd. We hadden Nasha ondergebracht in een gastgezin, dat weliswaar af en toe eens vroeg of er al iemand voor haar was, maar verder heel geduldig en heel goed op Nasha paste. Vanaf deze plek nog een keer heel veel dank aan de opvangouders!

Nasha was inderdaad precies zoals onze Duitse collega’s haar hadden beschreven: klein, lief aanhankelijk, makkelijk, gezellig. Nou, dat was dan toch echt de hond voor onze beoogde nieuwe eigenaar. Die had al genoeg te stellen gehad met haar vorige hond.

Maar wij beidden wij onze tijd. Totdat we dachten, zo, nu wordt het toch echt tijd en we de druk zachtjes ietsje opvoerden. “Zullen we eens gaan kennismaken met Nasha?” Dat werkte perfect en we maakten een afspraak In België. De opvangouders hadden zich bereid verklaard ons een stukje tegemoet te rijden, dus niets leek een vlotte kennismaking in de weg te staan.

Nou, vergeet het maar.; uiteindelijk werd het een soort speurtocht met diverse hindernissen. Het internet van de nieuwe eigenaar speelde op en zij zag de mail ongeveer een uur voordat ze er had moeten zijn –en dat was veel te weinig tijd.  Vervolgens veranderden de opvangouders het trefpunt in een andere stad in België. De bemiddelaars konden nog net van de snelweg afschieten om naar de nieuwe plek te rijden maar een precies adres hadden we niet gekregen. Welnu, Brasschaat is echt  heel groot! En al wat we appten, smsten of belden, we kregen geen gehoor meer bij de opvangouders, van wie we zeker wisten dat ze onderweg waren.

Enfin, uiteindelijk kwam alles op miraculeuze wijze nog helemaal goed! Nasha kwam kwijlend maar ook grijnzend uit de auto om haar nieuwe mens te ontmoeten. We hadden een kort gesprek, in een rustige straat in een woonwijk, Nasha leek niet alleen blij te zijn uit de auto te mogen, maar ook oprecht blij Kuni te zien. Dus…..

Nasha is intussen al heel goed ingeburgerd, kan prima met de katten uit de voeten en is ook al een paar keer op het zand van Kootwijk gesignaleerd. Het enige minpuntje blijft dat ze helemaal niet van autorijden houdt en zelfs in een stilstaande auto binnen tien seconden begint te kwijlen. Daar moeten we nog een list voor verzinnen.

Nasha, geniet van je nieuwe leven en die auto is echt alleen op aarde om jou naar leuke wandelplekken te vervoeren. Heus!

Jaar: 2015

 

 

NERO

Nero was een whippetman met een gebruiksaanwijzing. Binnen in huis was hij de vriendelijkheid en liefheid zelve, maar buiten was het een ander verhaal. Iedere hond die hij tegenkwam en hem om al dan niet onduidelijke reden niet zinde wilde hij het liefst een kopje kleiner maken.  En tsjonge, dan kan zo’n whippet zich wel fantastisch aanstellen!  Zijn mensen hadden van alles en nog wat ondernomen om hem dit gedrag af te leren, en eerlijk is eerlijk, de allerscherpste kantjes waren er wel af, maar het lukte gewoon niet zijn gedrag volledig om te buigen. 

Dat zou nog niet zo makkelijk worden iemand te vinden die goed met Nero uit de voeten kon. En de eerste paar gegadigden voor Nero, die werkelijk beeldschoon is, vielen af omdat ze of zelf dachten dat ze niet geschikt waren voor deze moeilijk lerende whippet of omdat wij dachten dat het de mensen aan voldoende ervaring en inzicht ontbrak.

Maar daar kwam een Duitse familie, met twee kinderen en een gezellige, goed opgevoede whippetdame. Het gezin had al enige ervaring opgedaan met een  whippet die meende aan de lijn zich als een straatvechter te moeten gedragen. Daar waren ze niet van onder de indruk geweest en juist die kalmte had de hond uiteindelijk ertoe bewogen zich beter te gaan gedragen. Dàt leek ons een prima adoptiefamilie voor Nero (die eigenlijk Fabio heet).

Er werd een kennismakingswandeling met de oude baasjes, de nieuwe baasjes, Fabio en de whippetdame Ashley georganiseerd. Die verliep werkelijk vlekkeloos. Fabio was zeer gecharmeerd van Ashley, die als rechtgeaarde teef op een goed moment even liet merken dat Fabio te vrijpostig was. Fabio wist niet hoe snel hij zijn excuses moest maken.

De reis naar Duitsland werd aanvaard en Fabio sprong zonder enig bedenken in de voor hem vreemde auto. Dat was natuurlijk wel even een beetje een heftig afscheid voor de oude eigenaren, maar ook die waren ervan overtuigd dat het Fabio goed zou gaan bij zijn nieuwe mensen.

En daar hadden ze gelijk in. De berichten zijn eigenlijk prima. Fabio gaat geregeld wandelen met andere whippets –en we hebben het wel vaker opgemerkt- sommige windhonden zijn gewoon racisten. Fabio en Ashley doen het fantastisch samen en als u in de ogen van Fabio kijkt dan zult u met ons eens zijn dat u een gelukkige hond aankijkt.

Veel succes, Fabio, en blijf je verbeteren!

 Jaar: 2015

 

NICK

Nick verloor samen met Joey zijn huis omdat hun vrouwtje was overleden en de baas het leven met twee whippets toch wel erg moeilijk vond. We hebben geen van beide honden goed leren kennen omdat in eerste instantie de honden niet in opvang hoefden. Uit de verhalen van de eigenaar leek Nick een niet al te moeilijke whippet te zijn en we hadden het idee dat we toch wel tamelijk snel een nieuwe eigenaar zouden kunnen vinden. En dat was ook zo.  Nick, die in de tussentijd in een whippetervaren pension was ondergebracht omdat de eigenaar een aantal boottochten gepland had staan, verhuisde naar mensen die al eerder een whippet hadden gehad maar wel whippetloos waren. En dat is natuurlijk niet fijn.

Aanvankelijk was Nick, wiens echte naam Justin is, een beetje timide en afwachtend bij zijn nieuwe mensen. Maar gelukkig gingen die ervan uit dat dat wel bij zou trekken en hij vanzelf wat meer uit zijn schulp zou kruipen. Geduld is immers een schone zaak, zeker bij herplaatsers. Intussen pikt hij ham van het aanrecht en het lijkt ons dat niet veel verder uit zijn schulp hoeft te kruipen!

O ja, en voor Joey heeft de eigenaar toch een andere oplossing gevonden.  Ook Joey wensen we veel geluk! 

Jaar: 2013

 

NICKY

Nicky, horen we u denken, die ben ik toch niet tegengekomen bij Windtegen? Nee, dat klopt. Nicky, een scheidingsslachtoffer, stond niet op onze site. Toch zochten en vonden we –op nogal bijzondere wijze- een nieuw huis voor hem. Nicky was bij ons aangemeld en we waren net zover dat we een passende tekst voor hem geschreven hadden, toen een zeer oplettende opvangfamilie ons schreef dat ze zóiets vreemds had gelezen op de site van een van onze zusterorganisaties in Duitsland. Wat bleek: het ging daar ook om whippet die een huis zocht. Na een korte tijd in een opvanggezin hadden de bemiddelaars daar een prima nieuwe plek voor de whippet gevonden. Maar op het moment dat ze het opvanggezin lieten weten dat er een nieuwe eigenaar was, kondigde deze doodgemoedereerd aan dat zij de hond zelf al hadden herplaatst. Hmm, niet helemaal soepel gelopen, zullen we maar denken. Maar onze collega-bemiddelaars hadden wel de  treurige taak aan de gedachte nieuwe eigenaar te laten weten  dat ‘haar’ hond aan iemand anders was gegeven.

Tja, en wij zochten op nogal korte termijn een nieuwe plek voor Nicky. En zoals goed samenwerkende organisaties betaamt –echt, we worden er steeds beter in- belden we naar Duitsland met de vraag of deze mevrouw misschien belangstelling voor Nicky zou hebben. Ongeveer een uurtje later kwam het bericht: heel graag! Vervolgens braken er wat hectische uren aan waarin het transport geregeld moest worden. Een van onze bemiddelaars haalde de volgende ochtend de hond en bracht hem naar een bekende van de Duitse organisatie en tegen het eind van de dag was Nicky aangekomen bij zijn nieuwe vrouw, dan wel nieuwe personeel.

Het gaat uitstekend met Nicky; hij is al goed ingeburgerd, zo goed zelfs, dat hij in bed slaapt……

Veel geluk daar in het zuiden van Duitsland, Nicky!

 

NIKE

Nike kende u niet van de site, omdat we al een nieuw huis voor haar hadden voordat we ertoe kwamen een tekst te schrijven. Nike verloor haar huis door de scheiding van haar mensen. Voor Nike vonden we een aardige familie in Duitsland, die op een tamelijk bijzondere manier met Voordewindhond in aanraking was gekomen. In mei reed de vrouw des huizes op de autobaan in de buurt van Mönchengladbach en zag daar tot haar schrik plotsklaps een groot, wit beest langs de kant van de weg lopen. Eerst dacht ze dat het een immense reiger was, maar bij nader inzien was het een hond! Een windhond! En had ze nou niet net bij het tanken gelezen dat er een windhond weggelopen was? Het nummer had ze opgeschreven, voor het geval dat... (lees het verhaal van Sunanda bij Peethonden onder het kopje "Werkwijze")
Inmiddels heeft Nike dus haar intrede gedaan in haar nieuwe gezin, waar al een andere hond was. Nadat er eerst wat gesteggeld moest worden over wel of niet op bed dan wel in bed slapen is het pleit nu beslecht en slaapt Nike tevreden in een eigen slaapzak! En of windhonden jagers zijn? bij de aanblik van een konijn in het bos wist Nike niet hoe snel ze naar haar mens terug moest rennen. Doodeng, zo'n harig ding.

Jaar: 2011

 

NINA

Nina was een schuchter afghanenmeisje van ruim een jaar toen ze bij ons kwam. Haar vacht was helaas niet meer te redden. Nina vond het gedoe met de tondeuse eigenlijk heel eng, maar ze bleef keurig stil staan tot we klaar waren! Helaas had ze ook al een behoorlijke oorontsteking opgelopen, dus daar moest de dierenarts aan te pas komen.

Via een lange omweg waren we in contact gekomen met een ouder echtpaar uit Oostenrijk. Die leken ons perfect geschikt om met veel geduld en liefde dit onzekere hondje zich tot een gelukkige, zelfverzekerde afghanendame te laten ontwikkelen. We spraken af ergens tussen Oostenrijk en Nederland. Zij waren er eerder dan wij en liepen al wat in de rondte, in afwachting van hun hond. Wij kwamen via een iets andere route aanrijden en lieten Nina eerst even plassen. Terwijl wij daar liepen, zagen onze Oosterijkers ons met hun hond rondlopen. Zij versnelden hun pas en voor iedereen was duidelijk dat de vonk direct oversloeg!

Na de formaliteiten werd Nina liefdevol in haar nieuwe auto getild en vertrok zij voor de laatste etappe van haar lange reis, die haar van Frankrijk, naar Friesland, naar Utrecht, naar Stuttgart en uiteindelijk naar Oberšsterreich bracht. De eerste berichten over Nina zijn heel goed: ze is zeer leergierig en erg, erg lief. De problemen met de oorontsteking en de diarree behoren gelukkig tot het verleden en Nina staat aan het begin van wat hopelijk een fantastisch leven zal worden. Aan haar mensen zal het niet liggen!

Jaar: 2012

 

 

Jaar: 2014

NOORTJE (1) 

Noortje stond ook op het internet en op de een of andere manier sprak uit de advertentie een zekere dringendheid, waardoor we contact opnamen met de adverteerder. Dat gevoel was niet ten onrechte geweest en we haalden Noortje de volgende dag op bij een jonge vrouw, die door het niet-alleen-willen-blijven van Noortje zich als gevangene in haar eigen huis voelde. Noortje bracht een poosje door op het Dierencentrum Friesland, waar ze eigenlijk geen noemenswaardige moeilijkheden met alleen zijn leek te hebben. 

Na een poosje dienden zich aardige mensen uit België aan, met zowel windhond- als poedelervaring. Nou, wat wil je nog meer? Op een zondagmiddag werd er uitvoerig kennisgemaakt en uiteindelijk ging Noortje mee naar België. Het was inmiddels avond geworden en donker en omdat het volle maan was werd Noortje spontaan omgedoopt tot Luna.   Als vanaf dag één paste zij zich enorm goed aan. Noortje was nou niet direct de best verzorgde hond, dus haar nieuwe mensen gingen haar poedelvacht eerst eens grondig opknappen en tot ieders verrassing vond Luna dat uitgesproken heerlijk! U ziet op de foto wel dat het resultaat er dan ook mag zijn! Luna kende van haar eerste huis het verschijnsel ‘poes’ en had zelfs meegeholpen een nestje poezen te verzorgen. In haar nieuwe huis zijn, naast twee poedeltjes, ook poezen en zelfs met de gevederde mededieren als kippen kan Luna prima opschieten.

De eerste week had Luna het heel druk met het testen van alle stoelen, bedden, banken en andere zit- en liggelegenheden totdat ze h aar favoriete plek gevonden had. Lekker voor het raam, dan kan ze alles goed in de gaten houden.

Luna loopt ook prima los en heeft ook al een windhondvriend opgedoken in het bos, een greyhound, met wie ze windhondspelletjes speelt.  Want ze ziet er dan wel poedelachtig uit, maar vlak de windhond in haar niet uit!

Veel geluk met elkaar enne …. Luna, een beetje minder trekken aan de riem! Goed?

Jaar: 2012

NORA

 Nora’s mensen hadden sterk het gevoel dat zij niet de juiste mensen voor Nora waren en na echt veel piekeren tot de conclusie gekomen dat zij beter af zou zijn bij andere mensen. We stelden Nora voor bij de grippets, want op de foto die we van haar hadden leek ze eigenlijk te fors voor een whippet.

Na korte tijd meldde zich een zeer geschikte kandidaat, die in tegenstelling tot velen, geen enkele haast had en gewoon op zoek was naar een leuke hond. Dat mocht best even duren. En raszuiver, dat maakte ook niet veel uit.

Bij de wandeling van 24 januari leerden oude en nieuwe eigenaren en Nora elkaar allemaal kennen en het was al zeer snel duidelijk dat Nora en Bijke enorm naar elkaar toetrokken. Dat zat helemaal snor. Zo snor dat alle betrokkenen na afloop van de wandeling besloten  dat Nora nog dezelfde dag ging verhuizen.

Er zijn nogal eens wat mensen die denken dat mensen zomaar hun hond afgeven en daar verder geen traan om laten. Wij weten wel beter. En ook in dit geval viel het afscheid van Nora erg zwaar. Maar net zo zwaar als het afscheid was, was de vreugde bij de nieuwe eigenaren.  En Nora? Die had alleen oog voor de bal en de frisbee en Bijke (die de bal en de frisbee vasthad).

Intussen is Nora twee weken bij haar nieuwe mensen. Ze slaapt in bed, leert samen met Bijke woordjes en andere dingetjes voor toetsen op school, maakt enorme wandelingen. Afgelopen zaterdag waren Ruth, Bijke en Nora weer bij de wandeling aanwezig. Alle mensen die haar veertien dagen tevoren hadden gezien waren het erover eens dat Nora er werkelijk stralend uitzag. Die zit op haar plek!

Jaar: 2015

 

NURI

Nuri was ook een van de zeven Afghanenpups die een huis zochten. Twee van onze medewerkers verdeelden de honden over hun auto’s en beiden deden ze een rondje langs opvangplekken c.q. overdrachtspunten. Nuri, die toen nog niet zo heette, zat samen met de latere Eiron, Xenia en Isabel in een auto. Uiteraard hadden we de pleeggezinnen gevraagd of ze voorkeur voor en reu of een teef hadden. Het eerste pleeggezin had om een reutje gevraagd. Alle honden werden even in de gelegenheid gesteld om de pootjes te strekken (en nog wat andere dingen te doen). Beide reutjes liepen dus in de tuin en, geloof het of niet, het reutje dat Nuri zou gaan heten marcheerde zonder op- of om te kijken direct het huis is. Hier ga ik wonen. En laat dat nou toevallig precies het hondje zijn waar de pleegmoeder haar oog op had laten vallen!

We stopten de andere honden weer terug in de auto en we gingen Nuri voorstellen aan de al aanwezige honden. Eerst Atilla, de braafste der Afghanen. Die vond het prima. Maar daarna Babour. En die is niet makkelijk, weten we uit ervaring. Maar zijn eerste reactie was niet heel erg vervelend en zo  werd ter plekke besloten dat Nuri zou blijven.

Nuri heeft zich tot een zeer leergierig mannetje ontwikkeld. Hij gaatmee naar de hondenschool, waar hij vriend en vijand versteld heeft doen staan van zijn kunsten. Door de tunnel, op een kist, hij draait er zijn poot niet voor om.

En met Babour? Als u de foto goed bestudeert, dan weet u het.  

Nuri, veel geluk!!

Jaar: 2014 

 

OBERON

Oberon kwam als jonge Franse puber bij ons binnen. Ondanks zijn jonge leeftijd zat zijn vacht ook zo erg in de klit, dat we hem  moesten scheren. Oberon was het prototype van een Afghaanse grapjurk. De kennels -waar de honden echt niet de hele dag in opgesloten zitten!-  hebben hekwerk van 1.80 hoog: Hoog genoeg zou je denken, maar niet voor Oberon...  *Zodra hij iets in de spoelkeuken hoorde, stond hij in een oogwenk ook in de spoelkeuken. En dan niet om de benen te kunnen nemen, nee, gewoon: “Even kijken wat jullie hier doen.”* Egon bevestigde op verzoek van Martine een soort dak op Oberons verblijf, maar ja, er was toch een spleet van zo’n 25 centimeter over. U kunt nu weer het stukje tussen de asterisken lezen.

Het zou best wel eens kunnen zijn dat de avontuurlijke inborst van Oberon mensen ervan weerhield om hem te adopteren. In ieder geval duurde het nog best een tijdje voordat iemand zich voor Oberon meldde.

De mensen die eerder in 2012 onze oeroude Franse Afghaan (u weet wel, Geronimo, die bij de vijver) een goed huis gaven lieten ons weten dat hij op een zomeravond, zomaar, in de tuin was weggegleden. Het verdriet was groot en het was nog veel te vroeg om over een opvolger na te denken. Maar een goed gesprek over het verdriet na het overlijden van een geliefde hond, ook al heb je die maar 8 maanden gehad, wil soms nog wel eens iets bewerkstelligen. En in dit geval was dat zo. Een paar dagen na het gesprek over Geronimo werd er voorzichtig geïnformeerd naar Oberon. Zou dat wat zijn? Wij dachten van wel. Het enige “probleem” was dat er eerst nog een vakantie gevierd moest worden. Nou, dan spreken we toch na de vakantie af? Geen zorgen, Oberon blijft nog wel een weekje wachten. En zo geschiedde.

De dag van de kennismaking was misschien niet de meest fortuinlijke. Op het Dierencentrum was van alles aan de hand geweest en tot overmaat van ramp voerde de route van de avondvierdaagse die avond precies langs het Dierencentrum. Diegenen van u die de laatste jaren iets met de avondvierdaagse te maken gehad hebben weten ongetwijfeld hoe ongelooflijk veel herrie er door de wandelaartjes gemaakt wordt! Door alle gedoe was Oberon toch een beetje onder de indruk geraakt en hij leek zelfs wel een beetje schuw en angstig.

Nou, van angstig en schuw was al gauw helemaal niets meer te merken. Oberon, die nu Maxime genoemd wordt heeft iedere dag wel een leuke verrassing voor zijn mensen. Zo heeft hij geheel eigenpotig Bruno de Karper uit de vijver gevist en helaas ook onthoofd. En mollen die zo dom zijn om een molshoop in het fraaie gazon te maken, kunnen erop rekenen dat Maxime als de wiedeweerga gaat kijken of hij hen kan vangen. En dat is hem al gelukt ook!

Maxime past fantastisch in zijn nieuwe huis. Hij is de dikste maatjes met de andere twee Afghanen en we denken dat we voor Maxime geen beter huis hadden kunnen vinden.

Maxime, een beetje kalm met het uitroeien van vissen, mollen, gieters en andere al dan niet levende objecten! Heel veel geluk!

Jaar: 2013

 

ODETTE

Odette is een whippet die ook niet eerder op onze site verschenen is dan vandaag. Het verzoek om herplaatsing kwam ergens in de zomer. Er was geen haast bij en haar mensen was er veel aan gelegen dat er goede nieuwe eigenaren voor haar gevonden zouden worden.  Natuurlijk proberen  we voor iedere hond de best mogelijke nieuwe eigenaar te vinden, dus wat dat betreft was de zoektocht voor Odette net als alle andere zoektochten. Toch was het niet een alledaagse bemiddeling.

Al naar relatief korte tijd leken we prima mensen gevonden te hebben. Jonge, sportieve en enthousiaste mensen, die al een whippet hadden. We spraken met de oude eigenaren die ook van mening waren dat dit wel eens de juiste mensen voor Odette zouden kunnen zijn. Er werd kennisgemaakt , gewandeld, veel gepraat, en alle twee- en viervoetige  partijen leken gelukkig. Maar helaas bleek al na heel korte tijd dat de nieuwe eigenaren zich de vriendschap – of het gebrek daaraan- tussen de twee whippets anders hadden voorgesteld. Odette kwam terug!

Zo zie je maar weer, er kan altijd iets mis gaan. Enfin, we namen Odette dus weer in ontvangst en brachten ook de oude eigenaren weer op de hoogte van wat in feite een mislukte bemiddeling was. Gelukkig had zich kort voordat Odette naar haar eerste nieuwe eigenaren ging zich nog iemand voor een whippet gemeld. Met deze meneer hadden we al een aardig gesprek gehad en we besloten hem te bellen. En net zo als het soms allemaal tegen zit, zit het soms net zo hard mee. Meneer en mevrouw waren zeer geïnteresseerd. Of ze morgen konden komen kijken? Jawel, hoor, zegt u maar waar; wij hebben een auto wij kunnen overal naar toe rijden.

En zo geschiedde. Odette stapte welgemoed in de auto en uit de berichten blijkt wel dat het prima met haar gaat. Ze onderneemt met haar mensen lange boswandelingen, al dan niet in gezelschap van andere honden.

Odette, we gaan er vanuit dat je je plekje nu echt hebt gevonden!

Jaar: 2014 

 

 

OLEG

Oleg was een voorbeeld van hoe goede samenwerking tussen dierenbeschermers tot succes kan leiden. Oleg zat samen met o.a. onze Patryk en nog twee Chart Polskis in een Frans asiel nadat ze eerder door de inspectie in beslag genomen waren. Omdat het asiel geen mensen voor deze honden kon vinden, zochten ze contact met een van onze twee Duitse zusterorganisaties, die vervolgens weer contact met ons opnam. We besloten de vier honden te verdelen. Het transport vanuit Frankrijk werd door Duitse dierenbeschermers geregeld en twee vrijwilligers  van Voordewindhond stonden iets over de Duitse grens klaar om “onze” twee Charts over te nemen. De verhalen die ons over de heren bereikt hadden leken erop te wijzen dat het nou niet direct gezellige, makkelijke, goed-gesocialiseerde Charts waren. Patryk reisde  zelfs  gemuilkorfd.  Voorzichtigheidshalve werd Patryk in een bench achterin de auto ondergebracht en Oleg kreeg het andere achtergedeelte van de auto tot z’n beschikking. Tim, het zoontje van onze vrijwilligers, niet gehinderd door wat voor enge verhalen dan ook, vond Oleg onmiddellijk heel erg lief en dat gevoel was geheel wederzijds.

Op het Dierencentrum bleek Oleg een enorm aanhalige knuffelkont te zijn –dat had Tim met zijn nauwelijks vijf jaar bij die eerste ontmoeting bij de auto toch wel feilloos aangevoeld…..

Na een tijdje belde er iemand die wel een Grey wilde maar geen zwarte teef,  of misschien een Chart maar dan graag een teef, of misschien toch eigenlijk wel iets anders. In ieder geval wilde hij komen kennismaken met onze honden. Nu vinden wij het niet zo’n  goed plan om “zomaar” mensen te laten kennismaken met honden als we niet een beetje het idee hebben dat die mensen de hond ook een goede plek kunnen bieden. Maar de paar gesprekken die alle drie de bemiddelaars met deze gegadigde hadden en waarin we maar met moeite een beetje een beeld van hem kregen, eindigden steevast met zijn verzoek om vooral te zeggen op welk adres de honden zaten, want dan kwamen hij en zijn vrouw kijken. Na enig onderling heen- en weer-gepraat –want hij leek toch eigenlijk best heel aardig en leek ook wel verstand van windhonden te hebben– besloten we dan toch maar een bezoek te organiseren.

De rest is geschiedenis. Na een gang langs alle opvanghonden, viel de keuze in eerste instantie op Oleg. Oleg ging mee wandelen en bij terugkomst was het allemaal al beslist. Oleg werd de nieuwe hond. En Oleg zelf? Die zag dat ook zo, want hij klauterde met grote vanzelfsprekendheid in de auto, zo van “dicht die deur en rijden maar!”.

Intussen is Oleg alweer een paar weken bij zijn nieuwe mensen. Hij doet het fantastisch en we wensen hem en zijn mensen nog veel gelukkig jaren samen!

Jaar: 2013

 

ORI

Ori was ook een van drie greyhoundkleuters.  Zijn opvangverhaal is het tegenovergestelde van dat van zijn zusje Bloem. Toen de stukjesschrijver het drietal ging ophalen hadden we twee opvangadressen –voor drie honden dus. Hm, dat is één adres te weinig! Op de lange weg naar Limburg nam zij alle mensen door die mogelijkerwijs op een hondje zouden kunnen en willen passen.  Halverwege de A73  schoot haar opeens Astrid te binnen. Die zou dat zeker kunnen. Of het zou willen was een andere vraag, maar het antwoord daarop vergde slechts een telefoontje. Uiteraard was Astrid compleet overvallen, maar zei toch , zij het wat aarzelend, als jij denkt dat ik dat kan, dan wil ik het wel proberen. Ja, zei de schrijver/beller ferm, dat kun jij. Ik weet het zeker. (hoezo, dwang?)

Tegen de tijd dat wij bij Astrid aankwamen hadden de drie kleuters –die ongetwijfeld nog nooit in een auto hadden gezeten en het in eerste instantie op een oorverdovend gekrijs zetten- zowel overgegeven als gepoept. Iedere keer dat we een bocht omgingen, daalde van de achterbank een  duizelingwekkende stankwalm neer.

Telefonisch werd Astrid voorbereid op dit weinig aantrekkelijke vooruitzicht. Je kon haar horen denken ‘o jee, waar ben ik aan begonnen?!!???’ De chauffeur zei, ‘als jij nou daar gaat staan, dan haal ik het hondje uit de transportkennel en dan zetten we hem meteen onder de douche’. En Astrid ging braaf een stap opzij, in tamelijk angstige afwachting van wat komen ging. De klep van de auto ging open en door het hekwerkje heen kwam een klein zwart neusje tevoorschijn. Astrid zei ’oohhh’, duwde de chauffeur opzij en zei, wacht maar, ik haal hem er wel uit. Plotseling was dat ondergebraakte en –gepoepte hondje niet meer vies. Ze haalde hem uit de kennel, drukte hem tegen zich aan en zei, ‘kom maar, hoor, hindert niks. Ik heb een wasmachine’.  Gezamenlijk en onder het toeziend oog van Ghandi en Kasjmier deden we het hondje onder de douche. Een grote, warme handdoek eromheen en het leed was weer geleden.

En als u nou denkt, goh, dat lijkt wel een beetje op liefde op het eerste gezicht, dan heeft u dat goed gezien. Ori blijft bij Astrid. Niet alleen zij en de salukis zijn dol op het zwarte mannetje, ook haar ouders, tantes en andere familieleden zijn teleurgesteld als Ori geen oppas nodig heeft. Ori heeft al een keertje meegewandeld op het Zand en hoewel bevriende Afghaan hem op een goed moment  zonder aanziens des hond omver liep, deed hij dapper mee!

We wensen jullie nog een heel lange tijd met z’n viertjes!

Jaar: 2015

Nawoord: Soms gebeuren er dingen waarvan je hoopt dat ze jou echt nooit zullen overkomen. Dat gebeurde het vrouwtje van Ori. Dat wil zeggen, Ori had kans gezien om via een plotseling droogstaande sloot uit zijn omheinde tuin te ontsnappen. Hij bleek nog twee keer gezien te zijn heel dicht in de buurt van zijn huis, maar daarna niet meer. Er is met man en macht wekenlang gezocht naar Ori en de enige conclusie die we kunnen trekken is dat hij door iemand is meegenomen. We hopen dat niemand van de lezers iets dergelijks zal overkomen, want het is echt heel, heel vreselijk als je niet weet wat er met je geliefde hond is gebeurd. 

 

OSHIN

 

Oshin is een van de vele, haararme, renafghanen die de laatste tijd bij Voordewindhond een tussenstop maakten, op zoek naar een nieuw huis. En ondanks haar jeugdige leeftijd en probleemloze karakter liep het, zoals te verwachten was, met de bemiddeling niet al te vlot. Maar geduld is een schone zaak en op een goede dag was het toch zover. De bellers waren in eerste instantie in Aryana geïnteresseerd, ook een matig behaarde afghanendame. Ze hadden al een afghaan, eentje met haar, en hadden geen enkel bezwaar tegen een afghaan zonder overvloedig haardos. Daar kan ze zelf niets aan doen, vonden ze, en ze heeft een goed huis nodig. Een ontmoeting werd gearrangeerd en Pennie, de afghaan van de familie was natuurlijk mee. Pennie en Aryana vonden elkaar wel interessant maar bekeken elkaar toch met enige argwaan. Als je maar niet denkt dat je de baas over mij kunnen spelen, zuster... Maar in het Dierencentrum Friesland bevond zich ook nog Oshin, een blondere uitgave van Aryana, en die zocht ook nog een huis en misschien paste zij wel beter bij Pennie? Oshin was in haar eerste huis namelijk al gewend de tweede viool te spelen dus voor haar en voor Pennie was deze rolverdeling prima. Er werd uitgebreid op de wei gespeeld en later nog een wandeling aan de lijn ondernomen. De beslissing was gevallen: het wordt Oshin. Oshin, die nu Issah heet, doet het fantastisch en hoort er al helemaal bij. Veel geluk, Issah!

Jaar: 2012

 

OTTO

Otto stond niet op onze site, omdat we al vrijwel direct na aanmelding een passende nieuwe eigenaar voor hem gevonden hadden.  Otto is bijna zeven jaar en was door zijn fokker teruggenomen, maar daar kon hij op termijn ook niet blijven en dus vroeg de fokker ons of wij voor hem een nieuw huis konden zoeken.

Over Otto valt nu werkelijk niets negatiefs op te merken. Hij is lief, slim, vriendelijk tegen mens en dier,  opgewekt, best gehoorzaam. Hij eet goed, loopt netjes aan de lijn, en kan heel goed loslopen. Kortom, echt een ideale levensgezel.

Binnen de kortste keren besloot hij dat in bed slapen toch nog net een graadje gerieflijker is dan op de bank. ‘s Avonds gaat hij gelijk met zijn mens naar bed, en gaat er dan gemakshalve vanuit dat hij dan even ook een mens is, d.w.z. hij ligt languit,  dicht tegen zijn mens aan, legt dan zijn kop op de schouder van zijn mens en zucht dan met welbehagen. Heerlijk!  Als het hem te warm wordt –en dat gebeurt natuurlijk- , verplaatst hij zich een beetje, maar hij blijft de hele nacht stoer doorpitten.

Helaas kwam Otto aan met een behoorlijk oorontsteking, die weliswaar behandeld was maar met weinig resultaat. Intussen is vastgesteld wat de oorzaak van de oorontsteking is –een combinatie van een bacterie met een schimmel- en wordt alles op alles gezet om hem van zijn oorpijn te bevrijden.

Het is wel tekenend voor zijn bijzondere karakter dat hij ondanks wat door de dierenarts als ‘forse pijnklachten’ werd omschreven altijd maar even vrolijk en gezellig blijft. Zelfs als zijn oren gezalfd worden en krijst alsof hij vermoord wordt  (dat klopt wel, want oren zalven doet heel erg pijn)  is hij na afloop altijd weer even vriendelijk tegen de dierenarts die hem dit allemaal aandoet.

Otto, we hopen echt dat het goed komt met je oren!! Aan jou, je mens en de dierenarts zal het niet liggen.

Jaar: 2016 

 

PABLO P. 

Als u zich geen Pablo Picasso kunt herinneren van de Windtegenpagina, dan klopt dat. Deze jonge, stoere Podencopuber stond niet officieel op onze site, want soms willen we een hond eerst eens een beetje beter leren kennen voordat we hem op de site zetten.

We waren in contact met een vriendelijk echtpaar uit het Zuiden van het land, dat al een wat angstige greyhoundteef had en daar een speel- c.q. opvoedkameraadje bij zocht. De keus was in eerste instantie op onze Valesca, de chart polskiteef, gevallen. Na nogal wat heen- en weergemail kwam het tot een kennismakingsbezoek. Valesca leek zeer aangedaan te zijn van de bezoekers en het zag er even naar uit dat dit een gevalletje een-twee-drie-klaar zou zijn.

Maar dat ging toch even anders. Raja, de greyhoundteef, was natuurlijk mee en wij vonden haar wel heel erg timide. Ze maakte geen contact en leek erg op haar hoede. Ze zocht eigenlijk ook geen steun bij haar mensen en was ook in de verste verte niet in Valesca geïnteresseerd. Tijdens het koffiedrinken werd dit ook niets beter. Raja bleef in afzondering dicht bij de deur liggen en reageerde nergens op. Tja, dan zou Valesca, die zelf ook geen held is, er zeker niet in slagen Raja een beetje uit haar schulp te doen kruipen. Integendeel, zij zouden elkaar in hun ‘brrrrrr, eng-gevoel’ alleen maar versterken.

Aangezien het de mensen echt te doen was om voor Raja een goed maatje te vinden stelden we Pablo Picasso voor (die toen nog een veel minder fraaie roepnaam had!). De eerste reactie was nou niet direct geweldig enthousiast te noemen. Ja,  hm, een Podenco, die jagen toch heel erg, die kunnen nooit los en die lopen altijd weg. Dat willen we eigenlijk niet. Maar Pablo Picasso is niet het prototype van een jachtzuchtige weglopende Podenco. Integendeel, van jagen heeft hij nog nooit gehoord en we betwijfelen of hij daar wel van wil horen. Na een korte kennismaking, waarbij ook Raja toch enige tekenen van interesse toonde, was de zaak snel beklonken.

Pablo Picasso ging mee naar het zuiden. Hij heeft zich inmiddels goed ingeleefd en de berichten zijn zeer positief. Vooral dan voor wat betreft het deel ‘help Raja uit haar schulp te kruipen”. Dàt gaat fantastisch. Ietsje minder fantastisch zijn de puberstreken die Pablo met duizelingwekkende snelheid bedenkt en uitvoert. Nou ja, de puberteit gaat ook weer voorbij! En van al dat harken en spitten en opruimen blijft  een mens ook jong!

Veel geluk en liefde, Pablo Picasso. En zorg goed voor Raja.

Jaar: 2013

 

PANDA

Panda was een  jonge, zwarte grippetteef, die door iemand uit de goedheid harer harte in huis genomen was, maar uiteindelijk toch te veel extra belasting voor het gezin betekende. Zo kwam Panda bij ons, of liever gezegd, ze kwam in opvang bij het gezin van Bianca –een fantastisch opvanggezin, waar zowel de twee- als de viervoeters erg goed werk verzet hebben met soms gewoon lastige en brutale honden. Ook aan Panda moest weer het een en ander worden bijgeschaafd, want zij had in haar jonge leventje nog niet zo veel geleerd.

We dachten eigenlijk dat zo’n jong, speels, gezond grippetmeisje zo weg zou zijn. Nou, mooi niet. Vraag niet waarom, maar niemand, echt niemand meldde zich voor haar. In de tijd dat zij in opvang zat vonden we huizen voor echt lastige Afghanenportretten, maar voor Panda: niemand . de zomer kwam en de zomer ging. Panda werd steeds leuker en steeds volwassener. We zagen dat Panda niet alleen prima met andere honden omging, maar ook uitgesproken voorzichtig was met kleine kinderen. Kortom, niets op aan te merken, behalve, misschien, dat ze erg speels was en soms niet goed maat weet te houden. Maar dan nog, een kleine correctie en de maat is snel weer gevonden.

Het duurde nog tot oktober voordat zich mensen meldden –overigens toen die eenmaal belangstelling in Panda hadden, kregen we nog zeker vijf telefoontjes van mensen die plotsklaps allemaal belangstelling voor haar hadden –ook zo’n onverklaarbaar verschijnsel bij windhondbemiddeling.

In de herfstvakantie werd er met het hele gezin en Panda in Kootwijk gewandeld. De zoon van het gezin had in zijn vroegste jeugd een paar nare ervaringen met een hond gehad en dat gevoel van een zekere angstigheid ten opzichte van onbekende honden was nog niet helemaal weg. Het was werkelijk verbluffend om te zien hoe goed zo’n toch jonge hond dat aanvoelt en dan precies weet hoe ze daar mee om moet gaan. Het beste bewijs was wel dat toen we op het parkeerterrein onder een paraplu het contract afhandelde   (Brinkhof was dicht!) en we in de auto keken, we zagen dat Panda op de achterbank lag, met haar kop op de schoot van diezelfde jongen die anderhalf uur te voren nog niet zeker wist of hij nou wel of niet bang van deze hond moest zijn.

Panda, je bent een kei! Jurre trouwens ook! Eigenlijk zijn jullie allemaal keien!  Het laatste kleine probleempje met Panda en haar angstige reactie als er honden op haar komen stuiven gaat zeker nog verdwijnen!

Jaar: 2014 

 

PAOLA

Paola was een van de vijf renafghanen die in oktober bij Voordewindhond landden. Paola bleek twee mammatumoren te hebben, wat haar kansen op een fijn nieuw huis natuurlijk danig verkleinde. Maar de wonderen zijn de wereld nog steeds niet uit. Laurette, die eind vorig jaar Begum, het zusje van Paola had genomen, nam weer contact met ons op. Ten eerste natuurlijk om te vertellen dat het met Begum steeds beter gaat maar ook om te zeggen dat als er nou echt niemand was die Paola wilde hebben, zij meer dan welkom bij haar was.

Nou, beter kan Paola het niet treffen en we spraken met elkaar af op een van de weg af gelegen industrieterreintje in het zuiden van Limburg. Helaas raakten wij betrokken bij een ongeluk op de A2, waarbij een achteropkomende auto niet meer op tijd kon remmen en met een fikse klap tegen ons aanreed. Gelukkig geen gewonden, maar wel vervelend. Beide auto's konden nog verder rijden en tja, wij hadden nu eenmaal een afspraak en dus reden we manhaftig verder. De auto ging wel steeds raardere geluiden maken en we hadden net bedacht dat we na aflevering van Paolo toch maar eerste een garage gingen opzoeken. Maar ziedaar: op het industrieterreintje bleek een kantoor van de ANWB te zitten! Een alleraardigste werknemer piepte onmiddellijk een monteur op. Die ging aan het werk, wij droegen Paola aan Laurette over, die na een korte wandeling de achterdeur van haar auto openmaakte en van plan was Paola uit te nodigen in te stappen. Dat hoefde niet meer; ze zat al. Met een diepe zucht ging ze liggen, met een uitdrukking op haar snuit van "deur dicht, rijden maar!".

Wij hopen dat Paola, die nu Eefje heet, nog een paar fijne jaren bij Laurette en haar drie meisjes heeft.

Jaar: 2012

 

PASCAL

 

Pascal was gelukkig maar kort in opvang nadat zijn mensen met veel pijn en moeite besloten hadden dat een ander huis toch echt het beste voor Pascal was. Tijdens het verblijf bij de opvangouders bleek alras de hoop bewaarheid dat Pascal zich in andere omgeving beter zou voelen en zich ook rustiger zou gedragen. Vervolgens kwam er bericht uit Duitsland van iemand die gesmolten was bij de aanblik van Pascal op de foto. Vooral toen we konden berichten dat Pascal het prima met zijn opvangbroer kon vinden en bij ontmoetingen met andere honden op straat uitstekende reageerde, werd duidelijk dat er een kennismakingsbezoek moest komen. Op vrijdagavond vond de ontmoeting plaats, die bijzonder plezierig verliep. En zo verhuisde Pascal naar Duitsland. Hij hoeft zijn personeel niet met andere honden te delen, maar heeft in de buurt genoeg hondengezelschap in de vorm van diverse whippets, waar hij gezellig mee kan rennen en spelen. En dan weer gauw terug, naar huis, naar de bank en zijn eigen nieuwe mens.

Jaar: 2010

 

 

PATRYK

De Chart Polski Patryk kwam na inbeslagname in Frankrijk en een lang verblijf in een asiel via een Duitse omweg bij Voordewindhond terecht. En hij had niet zo’n erg beste reputatie: hij zou heel bang zijn en vanuit die angst ook bijten. Nou, dat zag er natuurlijk niet best uit voor een snelle bemiddeling. Maar goed, we dachten, we gaan eerst wel eens kijken wat voor vlees we in de kuip hebben, want een reputatie is ook maar een reputatie. Welnu, dat angstige dat klopte wel, maar van bijten was geen sprake. Langzaam, ozo langzaam kwam er toch verbetering in zijn gedrag en leerde hij begrijpen dat mensen hem geen kwaad wilde doen.

Nadat de samenwerking met het Dierencentrum Friesland werd beëindigd, zochten we een opvanggezin voor hem. Want we wisten natuurlijk helemaal niet  hoe hij zich buiten een kennel zou gedragen. Gelukkig vonden we een dapper gezin, dat het avontuur wel aandurfde. Patryk en zijn pleegvader kwam zelfs een paar keer wandelen in Kootwijk en eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Patryk in werkelijk niets meer leek op de gemuilkorfde hond die een van onze medewerkers ergens langs de Duitse autobaan overnam. Patryk liep probleemloos mee, lette heel goed op zijn tijdelijke baas en toonde zich zelfs zeer aanhankelijk. Het belangrijkste bleek te zijn dat Patryk niet onder druk gezet moest worden. En als je dat nou maar begreep als mens, dan was er wat Patryk betreft geen vuiltje aan de lucht!

En of het nou toeval is of niet, maar al na zeer korte tijd belde iemand met belangstelling voor Patryk. Iemand met windhondervaring, die in de aanloop naar het telefoongesprek al driftig gestudeerd had op het voor haar –en eigenlijk wel voor de meesten- toch onbekende windhondras. Gaande  het gesprek bleek dat dit best wel een het perfecte huis voor Patryk zou kunnen zijn: een lekker rustig, eenpersoonshuishouden, met ervaring en vooral met veel geduld en veel begrip voor een hond die slecht op druk reageert.

Een ontmoeten werd gearrangeerd en toen ging het enorm snel. De opvangvader nodigde Patryk uit om in de auto van het nieuwe vrouwtje stappen en toen hij daar braaf gehoor aan gaf, drukte de opvangvader hem nog op het hart goed zijn best te doen. En dat was het. Patryk ging nog mee koffiedrinken op het terras en iedereen verbaasde zich over soepel de overdracht gelopen was.

Patryk, die nu Basyl –je bent nou eenmaal van koninklijken bloede of niet- heet: doe je best. We hadden geen beter huis voor je kunnen vinden! En vanaf deze plek ook nog een woord van welgemeende dank aan Gerard, Ivon, Sophie en Lisette voor de geweldige opvang.

Jaar: 2014

Nawoord: Het heel erg goed ging met Basyl en hij had zijn plek echt wel gevonden. We zagen hem ook bij de Kootwijkse wandelingen. En toch was er iets niet helemaal in orde. Na verloop van tijd kon hij  in huis zomaar, uit het niets enorm boos worden. Daarbij schuwde hij het gebruik van zijn tanden helaas ook niet. Nou kon de eigenaresse voldoende maatregelen nemen om argeloze bezoekers te beschermen tegen plotseling opkomende woede van Basyl. Het noodlot sloeg pas echt toe toen Basyl een beenbreuk opliep. Op de een of andere manier waren de dierenartsbezoeken en behandelingen en misschien ook wel de pijn  met elkaar dan toch de druppel die de emmer heeft doen overlopen. Basyl richtte op een kwade dag zijn onbedaarlijke woede op zijn vrouwtje. En dat kan niet. Met pasen 2015 is Basyl ingeslapen. 

 

PEER

Peer kwam als een ernstig verwaarloosde afghaan bij ons. Nadat we hem eerst een beetje tot zichzelf hadden laten komen en hij bijvoorbeeld  begrepen had dat je bij ons gewoon alle dagen eten krijgt –en nog best lekker eten ook- schoren we zijn vacht af. Veel mensen denken dat dat erg zielig is en/of helemaal niet nodig. Nou, aan Peers vacht was echt geen eer meer te behalen. En niet alleen dat, het zou een absolute pijniging worden om ook maar te proberen alle klitten eruit te borstelen. Dus: eraf met dat harnas. Peer zelf vond het in ieder geval een verademing. En toen begon het wachten op een geschikt huis. Dat dachten we gevonden te hebben, maar helaas kwam er een kink in de kabel omdat  de nieuwe eigenaren wel erg tevreden met de hond waren maar plotseling van Voordewindhond eisten dat Peer op alle mogelijke mediterrane ziekten gecontroleerd werd. Nou, wij zullen bij verdenking van ziekten uiteraard de hond door de dierenarts laten controleren, maar om nu in het wilde weg bij een hond die niet uit de gevarenzone komt en een kerngezonde indruk makt allerhande tests te laten uitvoeren, dat ging ons te ver. Dus haalden we Peer weer op en begon een nieuwe zoektocht. Die vond in januari zijn beslag toen via een van onze Duitse medewerkers zich een familie meldde die voorzichtig aan hun eerste afghaan wilden beginnen. En zo gingen we met een door Hadewych van Kapsalon Blaffure in Driebergen tegen minimale betaling gewassen, geborstelde en heerlijk ruikende Peer naar Kootwijk. Daar was Peer al eens eerder geweest, toen hij nog in opvang in Drachtstercompagnie zat en dat was te merken. Dolle pret!

Peer woont inmiddels al een poosje bij zijn nieuwe mensen, waar hij als rechtgeaarde Afghaan al wat van zijn vindingrijkheid heeft laten zien, zoals in bed willen slapen. Eerst ging hij bescheiden aan het voeteneind liggen, maar na een tijdje wilde hij toch wel graag met zijn kop op het kussen en nog wat later was er gewoon geen ruimte meer voor de oorspronkelijke eigenaar van het bed. U kent dat wel, zo liggen ze naast je en voor je het weet strekken ze hun poten,  zetten ze eens flink af tegen de muur en hop, daar lig je op de grond. Maar ja, zijn mensen houden erg veel van hem, en er wordt nog druk onderhandeld over de verdeling van het matras.

Nou, kom op, Peer, een beetje meewerken, en als je dan toch aan je gedrag werkt,  blaf dan ook eens wat minder naar alle mogelijke andere viervoeters!

Jaar: 2013

 

 PINOCCHIO

Pinocchio kwam op een beetje vreemde manier bij ons. We hadden hem al op marktplaats zien staan en hadden de eigenaar onze hulp aangeboden. Die werd echter afgewezen en omdat iedereen echt zelf mag weten hoe hij zijn of haar hond aan een nieuwe eigenaar helpt, lieten we het er uiteraard bij zitten. We zagen wel dat hij al vrij vlot voor iemand gereserveerd was. Maar korte tijd later ging de telefoon en vertelde de beller dat ze een Afghaan uit benarde omstandigheden had opgenomen, maar dat ondanks haar toch niet geringe windhondervaring ze deze hond toch niet kon houden. Hij gilde de boel werkelijk bij elkaar als ze het pand even verliet. Deze honden wilde gewoon overal zijn waar zijn nieuwgevonden vrouwtje was. En dat gaat natuurlijk niet altijd. En de buren waren uiteraard niet zo heel erg gecharmeerd van de hoeveelheid lawaai die deze Afghaan zonder moeite en gedurende langere tijd kon produceren.

En zo kwam Pinocchio alsnog bij Voordewindhond. Hij ging in opvang en daar gebeurde iets bijzonders. De daar al aanwezige ex-Voordewindhondpupil Otto -ja, die met die oren- sloot Pinocchio onmiddellijk in de poten. Meestal waarschuwen wij adoptanten dat ze vooral niet moeten denken dat de oude en nieuwe hond elkaar direct helemaal fijn zullen vinden. En gevallen van liefde op het eerste gezicht komen echt heel weinig voor, maar nu hadden we er toch eentje te pakken. Otto en Pinocchio waren meteen de beste maten: samen elke vijfde fietser begeleiden langs het hek, samen tegen een  paar zorgvuldig geselecteerde honden schreeuwen, samen de tuinierwerkzaamheden van het vrouwtje opzichteren, en na een dag vol energieslurpende activiteiten ineengestrengeld in een mand slapen. En u voelt het vast aankomen: uit de opvangplek werd een permanent huis. Het zou toch al te wreed zijn deze twee honden uit elkaar te halen.

Pinocchio, die inmiddels tot eigen tevredenheid Ferdinand, of Nandu, heet, vond het in zijn nieuwe huis zo leuk, dat hij met geen stok meer in de auto te krijgen was. Daar liep hij, tot verbijstering van zijn aan autorijden verslaafde Greyhoundzus, met een grote boog omheen. Uiteindelijk moest Otto eraan te pas komen om hem te laten zien dat je rustig in de auto kunt gaan zitten, en dat zelfs als die auto gaat rijden je uiteindelijk weer gewoon lekker thuis komt.

We wensen Nandu nog vele geweldige jaren in zijn nieuwe huis met zijn nieuwe familieleden!

Jaar: 2017 

 

PINOLI

Deze pop-art whippet kwam eigenlijk alleen maar even "in de opvang", maar wist zich in zeer korte tijd een vaste plek in het hart van haar opvangmoeders te veroveren. Voor elk van haar drie roedelgenoten heeft Pinoli zo haar eigen plannen: de lange, zachte, zwarte haren van de ene Afghaan gebruikt ze als slaapplaats; met de andere Afghaan wordt veel en vooral hard gerend en de Deerhound is een bron van extra voer. De Deerhound is namelijk nogal een slordige eter en vindt goed dat Pinoli als een soort mobiele stofzuiger rond zijn bak danst en alle rondspringende kruimeltjes opslurpt.

Jaar: 2011

Nawoord:  aan het woeste en liefdevolle leven van Pinoli kwam in de zomer van 2018 door een noodlottig ongeluk een einde. Zij wordt dagelijks gemist. 

 

PLATINI

Er wordt wel eens gezegd dat honden hun eigen baas uitkiezen. Voor het geval u twijfelt aan de waarheid van deze volkswijsheid, komt hier het verhaal van Platini. Platini was ook een hondje van de animal hoarder uit Frankrijk. Toen wij hem op die enorme koude en natte dag eind december voor het eerst zagen, zag hij er onderkomen uit: hij was erg mager en bovendien liep hij nogal mank. De schrijver van dit stukje kan uit de eerste hand rapporteren dat het kleine, platinablonde kereltje bij de allereerste aanblik van Martine zo snel als hij kon op haar af hinkte en op zijn kleine kontje recht voor haar ging zitten. Pootjes strak vooruit, snuit omhoog. Hier ben ik, fijn dat jij er ook bent, neem mij mee. En inderdaad, hij was een van de honden die de volgende dag opgehaald konden worden. De pups gingen in de auto van Martine en Egon en de toen nog naamloze hond had binnen de kortste keren de allerbeste plek veroverd, namelijk op schoot, en denk niet dat hij deze plek nog af wilde staan. Dit was het begin van een lange, weldoordachte campagne. Platini had bedacht dat hij bij Martine wilde blijven en daar ging hij naartoe werken. En hoe! Hij trok alles uit de kast!

Ons viel op dat Martine steeds enthousiaster over het mannetje ging praten. Hij bleek ook diverse privileges te hebben, zoals een eigen stoel in het kantoor van Martine, recht tegenover haar bureau, zodat hij haar geen ogenblik uit het oog hoefde te verliezen. Zou ze dan toch vallen voor deze kleine harige strateeg? Nee, hoor, verzekerde ze ons keer op keer. Hij moet nog een beetje aansterken en dan kan hij echt op de site. Nou, hebt u hem daar zien staan? Wij niet. En zeg nou zelf, als een hond zo duidelijk zijn voorkeur aangeeft, dan kunnen wij als mensen daar toch niet tussen gaan zitten? Dus wat wij allemaal allang al wisten, gebeurde. Platini blijft bij Martine en Egon. Voor altijd. Zelfs Marek, die toch niet de makkelijkste is, heeft geen bezwaren tegen Platini, die nu Budha heet.

Budha, gefeliciteerd met het behaalde succes. Ga zo voort! We hopen je nog vaak in Kootwijk te zien!

Jaar: 2012

 

QUINN

Soms lopen dingen heel anders dan je denkt. Toen Quinn haar intrede bij ons deed, dachten we, nou, daar hebben we binnen de kortste keren een goed huis voor. Per slot van rekening was Quinn een zeer fraai uitgevallen windhondmix, jong, energiek en zeer vriendelijk. We brachten haar eerst "even" onder bij een opvangmoeder, die haar van alles bijbracht, onder andere nuttige basiscommando's als "zit" en "blijf". Het bijbrengen van wat zelfbeheersing verliep wat minder voorspoedig en Quinn had, op haar manier, een dolle tijd. Maar denk maar niet dat iemand zich meldde voor deze schoonheid. Nu is de ervaring dat geduld een schone zaak is en dat je gewoon netjes moet wachten. En dat gold nu natuurlijk ook. Op een ochtend belde er een aardige meneer. Zijn hond was twee weken eerder overleden en hij was op zoek naar een opvolger. Hij vertelde van alles, over zijn hond, over zijn omstandigheden en over zijn eventuele verwachtingen van een nieuwe hond. Die waren overigens heel bescheiden: gewoon een aardige hond die zin had in wandelen, fietsen en zo. Dat leek toch op het lijf van Quinn geschreven! Dus maakten we, gelijk voor de volgende dag, een wandelafspraak. Oele slaagde erin een windhondvriendin voor het vervoer te strikken en zo gingen we, Voordewindhond, opvangmoeder, nieuwe eigenaar en chauffeur wandelen op de hei. Na ongeveer 100 meter had Oele zijn beslissing al genomen, maar ja, als je nou toch zo'n eind bent komen rijden, dan kun je maar beter ook een behoorlijke wandeling maken. En dus liepen we dapper door. Het ego van de opvangmoeder kreeg een klein deukje toen Quinn zonder zich een ogenblik te bedenken meeging met Oele. Hup, in de auto, deur dicht, rijden maar!

Quinn is inderdaad precies wat Oele van zijn nieuwe hond verwacht had. Er wordt wat afgelopen en gefietst. En Quinn vindt het allemaal prachtig! We wensen Quinn en Oele veel plezier samen!

O ja, maakt u zich geen zorgen over de opvangmoeder: die is allang weer uitgedeukt en verheugt zich over het geluk dat Quinn heeft gevonden.

Jaar: 2011

 

RACHID

 

 moest. Eerst leek het of het allemaal nog wel mee zou vallen en de eigenaar misschien wel terug naar huis zou kunnen. Tijdens het lange wachten op uitsluitsel bezocht de oude eigenaar Rachid (en zijn roedelgenote Farida)  ook wel eens. Wat ons bij zal blijven is dat hij dan liefdevol een pakketje uit zijn jaszak haalde waar stukjes vlees in zaten die hij uit zijn mond gespaard had om aan zijn geliefde Afghanen te kunnen geven.

Aan het begin van dit jaar was de kogel dan toch door de kerk: we moesten toch maar een nieuw huis gaan zoeken voor Rachid. Rachid ging vervolgens een tijdje in opvang bijeen van onze opvanggezinnen. Gelukkig zijn die niet voor een kleintje vervaard, want Rachid vond wel dat hij de baas was over de al aanwezige Afghaan. En dat ging niet helemaal zonder slag of stoot, maar de heren hadden toch al snel in de gaten dat het eigenlijk best leuk is met z’n tweeën. Rachid liet meer dan eens zien dat hij een enorm gewiekste dief is: zo liggen er blokjes kaas op tafel en zonder dat iemand iets gemerkt heeft liggen er plotseling geen blokjes kaas. En je zou echt zweren dat Rachid zich niet bewogen heeft.

De belangstelling voor Rachid was matig, zeer matig, of eigenlijk gewoon nul. Er waren wel mensen die een Afghaan wilden, maar dan een teef, of een jongere hond of zelfs een oudere, of een andere kleur, of een grotere of een kleinere. Maar niet onze 8-jarige Rachid.

Daar kwam verandering in toen we een telefoontje uit België kregen. Mevrouw was opgegroeid met Afghanen en hoewel ze nu een paar Galgo’s hadden waren zij en haar man zó door het koppie van Rachid gegrepen dat ze besloten hadden te gaan onderzoeken of hij misschien naar België mocht verhuizen. Er werd weer heel wat afgetelefoneerd en op een mooie dag in mei werd een kennismakingsbezoek gebracht. De meegereisde Galgoreu en Rachid konden het redelijk met elkaar vinden, d.w.z. ze vlogen elkaar niet direct aan en er was ook geen sprake van dat typische, met stijve poten om elkaar heen draaien. En zo ging de reis naar België. Jim –zo had de opvangfamilie hem genoemd- stapte zonder enig probleem in de auto en ging lekker liggen.

Intussen is Rachid goed ingeburgerd in zijn nieuwe roedel en zijn hij en Dharco, de Galgoreu ook de beste maatjes geworden.

Veel geluk, Jim!  We weten zeker dat je oude eigenaar blij voor je is.

Jaar: 2014

 

 

RADAR

We begonnen er echt aan te twijfelen. Wat is er toch met Radar dat niemand hem wil hebben? Er belde gewoon helemaal niemand voor hem. En dat terwijl hij bij zijn opvangouders toch zo goed deed en zoveel had bijgeleerd. Zijn opvangouders begonnen er ook aan te twijfelen en hadden net tegen elkaar gezegd dat als hij met Kerstmis nog niet weg was, hij dan mocht blijven. Maar ziedaar, op een goede dag in december belde er een vriendelijke mevrouw die na het overlijden van haar teckel, een speelmaatje voor een van haar Ierse Wolfshonden zocht. Ze dacht aan een whippet, omdat de Ier in kwestie de dikste renmaten met een whippet uit de buurt is. Het leek haar wel handig als het niet zo'n heel klein, tenger whippetje was en nee, raszuiver hoefde de nieuwe vierbener niet te zijn. Als hij maar leuk met de Ier kon spelen. Onze bemiddelaar zag haar kans schoon en stelde Radar voor. Er werd een afspraak gemaakt, er werd een korte wandeling ondernomen, waarbij de Ier alvast kon wennen aan de duizelingwekkende snelheden die Radar kan ontwikkelen, Radar en de Ier vonden elkaar prima en zo ging het op huis aan. Daar aangekomen, maakte Radar ook kennis met de twee andere Ieren, die hem prima vinden zolang ze ze in vredesnaam maar niet met hem hoeven te hollen. Radar is niet van gisteren en heeft de hints van de heren Ier begrepen. Hij rent wel met Ier nummer 3. Die vindt dat leuk, zelfs als hij altijd alle wedstrijdjes verliest.

Jaar: 2010

 

RADJAH

Terwijl Radjah nog braaf bij zijn vorige eigenaar zat, maar wij hem wel alvast op de site hadden gezet, belde een mevrouw op, die in eerste instantie alleen maar zei dat ze "haar hond bij ons gevonden had". Dit herhaalde ze in verschillende variaties maar na enig aandringen kwamen we er toch achter dat het om Radjah ging! In de loop van het gesprek bleek dat we te maken hadden met door de wol geverfde afghanenliefhebbers, die bovendien ook nog over een portie geduld bleken te beschikken toen duidelijk werd dat Radjah nog in Frankrijk was.

Het ophalen vond plaats tussen kerst en oud-en-nieuw en de gedachte was dat we Radjah direct bij zijn nieuwe mensen zouden afleveren. Wij hadden hem sinds eind november niet meer gezien en we vonden dat zijn conditieer zeker niet op vooruitgegaan was. Tijdens de rit naar Nederland kuchte hij voortdurend op een manier die ons deed vermoeden dat er iets aan de hand was. En dus stelden we de aflevering van Radjah even uit totdat de dierenarts naar hem had kunnen kijken. Die gaf na enige dagen het sein 'veilig' en direct na ons telefoontje storten Anita en Rens zich in de auto om de tocht naar Friesland te ondernemen.

En het is inderdaad liefde op het eerste gezicht. Er valt verder niets over te zeggen. Radjah, het grote, magere, kale skelet, doet het fantastisch! Hij kan prima opschieten met de in meer dan een opzicht aanwezige Jack Russell. Eten stelen kan hij als de beste, maar ja, welke Afghaan niet, hè?

Radjah: veel geluk en liefde gewenst!

Jaar: 2012

 

RAFI

Van sommige dingen weet je gewoon van te voren dat ze gaan gebeuren, ook al probeer je dat te verhinderen. Zo ging het met Rafi, ook wel Zonnekoning of Lodewijk genaamd. Lodewijk was een van de eerste drie honden die uit het grote windhondroedel van eind 2011 kwam. Eerst ging hij, volledig in de klit, geheel onopgevoed en tamelijk bang even in pension, waar zijn opvangvader hem eerst het vertrouwen in de mens teruggaf, daarna hem wende aan het dragen van een halsband en het lopen aan de riem en hem tenslotte van zijn klitten bevrijdde. Daarna ging hij naar een opvangmoeder in Nederland, die in zeer korte tijd grote vooruitgang wist te boeken. Helaas kwam de opvangmoeder te vallen en brak daarbij haar schouder. Dus ging Rafi met met iemand van Voordewindhond, precies diegene die bij de eerste aanblik van deze hond hopeloos en reddeloos haar hart verloor. Maar, geen gezeur, ze hoefde helemaal geen hond erbij en dus wachtte ze braaf totdat zich een geschikte kandidaat meldde. Maar ja, die kwam niet. Bovendien was de Zonnekoning ook beslist geen makkelijke hond. Andere mensen zijn op zijn best verdacht maar meestal gewoon eng. En als ze heel erg eng zijn dan gaat de Zonnekoning grommen. Aan zijn gedrag viel verder ook nog wel wat op te merken: in bed plassen, op het bureau gaan staan, het kerstdiner voortijdig en ongevraagd opeten, over het tuinhek springen, kerstversieringen herschikken, pannen met inhoud van het fornuis tillen, het hoort allemaal bij zijn repertoire.

Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan -en windhonden al helemaal. En dus deed de Zonnekoning als eerste hond in 2012 zijn permanente intrede in zijn nieuwe huis.

Jaar: 2012

 

RAISA

Raisa kwam uit een groot roedel, waar de rensport hoog in het vaandel staat. Helaas had Raisa, zelf een zeer enthousiaste renbaangebruiker, een hardnekkige blessure opgelopen en mocht niet meer lopen, nooit meer. Dat viel natuurlijk niet mee. Als haar mensen haar meenamen naar de renbaan, dan ging ze van frustratie dat zij niet mocht rennen uit haar whippetdakje. Het alternatief, haar thuis laten, is natuurlijk geen alternatief. Van de weeromstuit werd Raisa ook een beetje vervelend. Kortom, tijd voor ander huis. Raisa woont sinds half mei in Duitsland bij mensen die al een Voordewindhondwhippet hebben. Raisa heeft zichzelf tot taak gesteld dat zij deze zeer slechtziende rasgenoot moet helpen, begeleiden, en als het nodig is verdedigen. Van verveling of frustratie is géén sprake meer!

Jaar: 2011

 

RAISSA

Raissa kwam, samen met haar nestbroer Michail,  bij Voordewindhond omdat de vorige eigenaar noodgedwongen ging verhuizen en het tamelijke grote roedel Barsois dat zij had domweg niet mee kon nemen. De drie windhondherplaatsingsverenigingen, de Windhundhilfe, Windhunde in Not en wijzelf,  besloten in goed overleg te verdelen, zodat iedere vereniging twee Barsois nam.  Na een lange en ongetwijfeld vermoeiende rit vanuit het diepste zuiden van Duitsland kwamen broer en zus op het Dierencentrum Friesland aan. Nu was de leeftijd van het tweetal niet direct goed voor een snelle bemiddeling: negen en een half jaar. Het is overigens wel zo dat je eigenlijk geen peil kunt trekken op wat nou wel of niet een “goede” leeftijd is. Zowel jonge als middelbare als oude honden zijn soms zo weg of ze blijven extreem lang zitten.  Maar ziedaar nauwelijks een week nadat ze aangekomen was, meldde zich al een prima gezin voor deze dame op leeftijd. Er werd kennis gemaakt, een rondje gewandeld, nog wat gegevens uitgewisseld en Raissa ging opgewekt in de auto, mee naar een nieuw leven.

Dat begon met een klein probleem. We hadden Raissa nog niet laten inenten –dan doen we meestal pas na een tijdje, als de hond goed gesetteld is. Voor de nieuwe eigenaren was dat overigens geen enkel probleem;  ze zouden zelf voor de entingen zorgdragen. Dat deden ze ook, maar helaas werd Raissa kort daarop nogal ziek. Zo ziek, dat ze zelf aan het infuus moest. De grote vraag is natuurlijk of dit een reactie op de entingen was of ‘zomaar’ iets. Maar intussen is Raissa, die thuis Isa wordt genoemd, weer goed opgeknapt en heeft ze haar plaats op de tuinbank weer ingenomen. We zijn ervan overtuigd dat haar zwaan-kleef-aan-gedrag binnenkort ook zal slijten.

Isa, we wensen je nog een paar heel fijne jaren toe!

Jaar: 2013

 

 

RAJA

Raja was wat je noemt een zorgenkind. Hij had een wat rare achtergrond, waar eigenlijk te weinig over bekend was om zijn gedrag te kunnen duiden. Onze eerste poging hem bij iemand onder te brengen mislukte. Raja gedroeg zich bij zijn tijdelijke nieuwe mensen op de meest verschrikkelijke manier en nadat hij een bezoekend familielid behoorlijk had toegetakeld, moesten we echt op zoek naar een ander huis voor hem.

Hij was intussen zelf zo ongelooflijk opgefokt dat we hem eerst maar eens ter afkoeling in ons pension in België deden. En afkoelen deed hij zeer snel! Sterker nog, hij ontwikkelde vriendschappelijke gevoelens voor de opvangvader, die na een tijdje letter en figuurlijk alles met hem kon. Er kwamen vrijwilligers die op zaterdag grote wandelingen met hem ondernamen en ook zij konden er niet over uit hoe ongelooflijk lief Raja was.

Er leek eigenlijk maar een heel korte gebruiksaanwijzing bij deze hond: laat hem eerst even in zijn sop gaarkoken. Hij zal zelf wel bepalen wanneer hij contact wil. Op zich was dat niet zo’n moeilijke instructie, maar het duurde nog een beste tijd voordat zich iemand meldde van wie we dachten, ja, die snapt het! Maar alles kwam goed.

Raja is intussen verhuisd naar Luxemburg, waar hij zijn vrouwtje deelt met een nogal bazige Afghanenteef, die echter direct bij de eerste kennismaking al zeer gecharmeerd van Raja was. Ze zeeg door de voorpoten, kont omhoog, speel met mij!

Het nieuwe vrouwtje van Raja had nog wel even wat te stellen met de gezondheid van Raja, maar ook op dat front is alles helemaal voor elkaar! Op de foto ziet u Raja rondhollen op het zand van Kootwijk. Tja, sommige hondeneigenaren rijden enorme einden om hun viervoeter van een goede losloopwandeling te laten genieten!

We wensen Randy, Galinah en Raja nog een lange en gelukkig tijd toe!

Jaar: 2016

 

RAKKER

Rakker kwam als tamelijk bejaarde dame bij ons, omdat haar mensen naar het buitenland verhuisd waren en geen kans zagen haar mee te nemen. En bejaard is ook maar een woord, want alras bleek dat onze zwarte dame bijzonder fit was en werkelijk in niets op een oude dame leek. Ze was eerst een paar dagen in een pension in opvang, maar dat beviel Rakker maar matig –dat is zwakjes uitgedrukt: ze vond het helemaal drie keer niks. En in zo’n geval gaat de hond natuurlijk naar een  van onze (zeer schaarse) gastgezin. Zo belandde Rakker bij Yvonne. Die had niets dan lof over haar nieuwe pupil. Rakker is leergierig . ze luistert goed, ze is vriendelijk en ook heel aanhalig: het liefst zit ze de hele dag op schoot, nou ja, als er niets spannenders te doen is, zoals wandelen in het bos.

Het duurde een tijdje voordat zich een geschikte kandidaat meldde. We maakten een afspraak om te gaan wandelen en als je bij veel kennismakingsontmoetingen bent geweest, dan ontwikkel je een soort ja-dit-is-het  of  nee- dit-is het-niet-antenne. De antenne kende geen twijfel: het zou helemaal goed komen met Rakker, die intussen naar de veel mooiere naam Caya was gaan luisteren-  en haar nieuwe mensen.

Caya stapte zonder al te veel bedenken in de voor haar helemaal nieuwe auto en ging opgewekt naar haar nieuwe huis. De eerste berichten waren al direct goed. De minimale twijfels die Yvonne had over of Caya wel zou kunnen wennen en of ze wel een half dagje alleen kon blijven, bleken ongegrond. Caya deed het uitstekend. Ze lag binnen de korste keren lekker lui op een enorm kussen in het zonnetje te chillen, maar ging net zo graag mee naar het strand, lekker hollen met andere honden, of alleen en dan knoerthard door het water denderen.

Caya, veel geluk met je nieuwe mensen!

Jaar: 2014 

 

RAZA

Toen we Raza eenmaal bij Voordewindhond in opvang hadden genomen hadden we al het vermoeden dat hij niet lang zoekend zou zijn naar een nieuw thuis: zo’n leuke, vriendelijke, ongecompliceerde greyhoundreu zou toch makkelijk een nieuw thuis moeten kunnen vinden? En dat bleek te kloppen!

Als Voordewindhond hebben we een bescheiden bestand van mensen die zoekend zijn naar een nieuwe huisgenoot en op een of andere manier Voordewindhond hebben gevonden. Zo ook een aardig stel uit het westen van ons land, dat op zoek was naar een grote windhond als tweede hond naast hun galgoreu. We stelden hen Raza voor en nadat ze zijn stukje op de website hadden gelezen en enkele foto’s van hem hadden gezien wilden ze graag kennismaken.

Bij deze kennismaking bleek er sprake van liefde op het eerste gezicht tussen het stel en Raza en er was ook meteen een klik tussen beide windhondheren. Al ruim voor het einde van de wandeling was de beslissing genomen: dit wordt de nieuwe familie van Raza. Helaas, door een al vastgelegde vakantie, moest de daadwerkelijke verhuizing nog even 2 weken op zich laten wachten. Gelukkig is er what’sapp en op die manier kon de tussentijd overbrugd worden met leuke foto’s en andere wetenswaardigheden: er was dan ook aardig wat “digitaal verkeer” tussen opvanggezin en toekomstige eigenaars.

En toen was het zo ver: op een vroege zaterdagmorgen werd er wederom afgesproken in een losloopgebied in het prachtige Drenthe, waar Raza zijn nieuwe familie meer dan enthousiast begroette. Na een heerlijke boswandeling, waarbij Raza en zijn nieuwe broer vooral veel lol hadden in-en-om een prachtige, modderige poel, kon Raza eindelijk mee naar z’n nieuwe thuis. Dat hij zich daar al helemaal thuisvoelt en het goede leven ten volle geniet laten de foto’s hierboven zien.

Lieve Raza en nieuwe familie: jullie zijn een geweldige match, geniet samen van het leven!

Jaar: 2017

 

REMI

Remi heeft ook het lek helemaal boven! Zijn mensen hadden hem op onze site gezien en waren met hun viertjes als een blok voor dit kleine mannetje gevallen. Wij willen nog wel eens wat mopperen over mensen die 'zomaar' een hond willen en al afhaken als ze horen dat de hond een uurtje bij hen vandaan zit. Maar dan komen er plotseling mensen die uit een heel ander hout gesneden zijn. De toekomstige ouders van Remi wilden eerst met hun twee dochtertjes komen kennismaken met de hond en ondernamen de langst mogelijke reis binnen Nederland: van het uiterste zuiden van Limburg naar Friesland. De kennismaking liep voortreffelijk. Remi was niet weg te slaan bij zijn nieuwe familie. Maar... die gingen eerst weer terug naar Limburg, goed nadenken en dan thuis alles voorbereiden, mand, voer, halsband, riem, noem maar op. Dit nam enige dagen in beslag, maar toen was de grote dag daar. Om negen uur 's ochtends stonden zij met hun viertjes voor de deur van het Dierencentrum Friesland! "Wij zaten al om vijf uur in de auto!" riep het ene dochtertje uit. "Ja, zei de ander, en we hebben allebei van onze eigen knuffels een knuffel voor Remi uitgekozen."

En mocht u zich nou afvragen waarom iemand in vredesnaam in de winter om vijf uur 's ochtends zo'n reis onderneemt: dat hadden ze zo besloten, omdat Remi dan tenminste nog bij daglicht zijn nieuwe huis en omgeving zou kunnen verkennen. U snapt het vast: Remi heeft zijn plek gevonden! Wij wensen hem en zijn

 mensen nog veel gelukkige jaren met elkaar.

Jaar: 2012

 

REMIO

Remio? Nooit van gehoord. Dat klopt; Remio was koud bij ons binnen, of haar nieuwe familie diende zich al aan. Zij woont nu in België en is 'enig hond'. De vorige eigenaren dachten dat Remio's bij tijd en wijle onaangepaste gedrag voortkwam uit een soort jaloezie ten opzichte van de andere twee honden. Dat leek ons een redelijke verklaring en daarom bemiddelden wij Remio aan mensen die verder geen hond hebben. En ziedaar: van het ongewenste gedrag is geen spoor meer te bekennen.

Remio is opgebloeid, loopt niet alleen keurig aan de lijn maar kan ook zonder enig probleem worden afgelijnd en, heel belangrijk, kan nu prima met soortgenoten opschieten -als ze maar niet bij haar komen wonen.... Kortom: voor Remio is de wereld weer helemaal in orde!

Jaar: 2011

 

REX

Het is natuurlijk ons werk om honden te herplaatsen en het verlies van een huis is altijd een groter of kleiner drama, maar soms zijn er van die honden waar je echt meelij mee hebt. Rex was zo'n hond. Hij verloor zijn huis op veertienjarige leeftijd. Daarmee is overigens niet gezegd dat zijn eigenaar een harteloze figuur was. Integendeel! Hij had Rex ook maar tijdelijk opgevangen en kon hem domweg niet zelf houden. Bovendien werkte de oude eigenaar geweldig goed mee met het zoeken naar een nieuwe baas. Het was alleen belangrijk voor hem dat Rex met een contract van Voordewindhond wegging, zodat de hond niet "aan de zwerf" zou raken.

Na tamelijk korte tijden was de perfecte nieuwe eigenaar gevonden en kon de verhuizing plaatsvinden. Rex vond het allemaal prima, want bij het eerste gesprek met de nieuwe eigenaar, ongeveer twee dagen na de verhuizing, lag Rex al lekker op de bank onder een dekentje te pitten. Rex en Jenny, nog veel plezier samen!

Jaar:

 

RINGO
Zo klein en iel als dit whippetkereltje is, zo groot z’n hart en zo makkelijk z’n karakter en dus leek het ons niet al te moeilijk een goed huis te vinden voor Ringo. Het duurde dan ook niet lang voordat zich mensen meldden  uit Duitsland die precies juist voor Ringo leken.  Na enig heen- en weergebel werd afgesproken een ontmoeting te laten plaatsvinden tussen Ringo, zijn nieuwe mensen en zijn toekomstige whippetvriendin, die op de foto’s er precies zo uitzag als Ringo zelf!  Ringo werd in de avond voor de overdracht nog op het Dierencentrum Friesland door de dierenarts gezien, in orde bevonden en ingeënt.  

De ontmoeting vond de volgende dag plaats en eerlijkheid gebiedt te zeggen dat deze herplaatsing er in eerste instantie niet een uit het boekje was. De nieuwe mensen waren weliswaar erg onder de indruk van Ringo, die –zoals we verwacht hadden geen enkel probleem met de whippetteef had– maar zij vonden dat hij er slecht uitzag. Dat klopte overigens wel, want hij was pas heel kort bij ons, zo kort zelfs dat de bemiddelaar in kwestie nog niet wist dat Ringo het half jaar daarvoor in een asiel had doorgebracht. Vaak vertaalt stress zich bij windhonden in gewichtsverlies, huidschilfers en een algemeen niet-florissant-eruitzien.  Maar met een paar weken rust, goed voer, fijne wandelingen en veel liefde behoren dit soort dingen binnen de kortste keren tot het verleden. Ringo had bovendien een aantal jaren geleden zijn poot gebroken en ondanks behandelingen bij de dierenarts was de breuk niet helemaal goed genezen. Enfin, uiteindelijk ging Ringo toch mee naar Duitsland, waarna een behoorlijk pittige discussie werd gevoerd over de vraag of Ringo nou wel of niet direct door een dierenarts gezien moest worden,  er allerhande onderzoeken moesten plaatsvinden,  hij opbouwinjecties moest krijgen of zelfs zijn pootje opnieuw gebroken moest worden.  Het bemiddelingsteam zal zich deze herplaatsing nog lang heugen!

Uiteindelijk kwam alles toch nog op zijn pootje(s) terecht –met dank aan Helge Wenger van de Windhundhilfe.  Ringo heet nu  Riko en zoals u op de foto kunt zien gaat het hem meer dan uitstekend. Van zijn huidschilfers en ondergewicht is niets meer over en hij wordt niet aan zijn poot geopereerd.

Riko, het ga je goed! We hopen dat je samen met Linchen  nog fijne jaren bij Brigitte en Holger zult hebben.

 Jaar:  2013

 

ROCKY

Rocky verhuisde kort na het overlijden van zijn baasje naar een nieuwe eigenaar. Helaas bleek er tussen Rocky en zijn nieuwe mens geen klik te zijn en zo kwamen wij in het spel. Rocky kwam in opvang en eerlijk is eerlijk, hij bleek een ongelooflijk lieve, aanhalige, gezellige grippet te zijn. Alle mensen die op bezoek kwamen werden hartelijk door hem begroet, alle honden, reuen, teven, windhonden, ‘gewone’ honden, iedereen en alles is leuk.

We begrepen dan ook eigenlijk niet zo goed waarom Rocky toch nog zo lang op zijn nieuwe eigenaren moest wachten.  Maar na 96 dagen was het dan toch zover. Twee bijzonder aardige mensen uit Noord-Duitsland kwamen Rocky bezoeken en zoals te verwachten was verliep de kennismaking voortreffelijk. Rocky ging mee naar huis. De eerste berichten waren prima. Hij kon geweldig goed opschieten met de aanwezige Jack Russell. Hij genoot van de spelletjes met de bal en de frisbee en hij luisterde geweldig goed. 

Maar toen sloeg er een klein noodlotje toe: door ziekte van collega’s op het werk van een van zijn twee mensen moest Rocky al binnen een week een paar uur alleen thuis blijven. Helaas bleek dat te vroeg voor het zwarte mannetje. Bij thuiskomst lagen wat eens de gordijnen waren in ondefinieerbare proppen op de grond. Rocky had ze in zijn pogingen naar buiten te komen, zijn mensen achterna, de gordijnen gewoon naar beneden gehaald. Dat was even een minpuntje en de schrik zat er bij de Mario en Franzi goed in! Hij zou dat toch niet altijd blijven doen? Even dachten ze zelfs dat zijn reorganisatiekunsten misschien wel de reden van zijn afstand geweest waren. Gelukkig konden we hen geruststellen en naar eer en geweten zeggen dat daar werkelijk geen sprake van was. We gaven wat tips en adviezen en ziedaar: alles voor elkaar.

Intussen is Rocky mee op vakantie naar Oostenrijk geweest en het ziet ernaar uit dat hij en zijn mensen nog een lang en gelukkig leven met elkaar zullen hebben.

Jaar: 2013

 

ROLO

Rolo kwam in het voorjaar van 2013 bij ons omdat het thuis met de aanwezige whippets niet meer ging. Het was een pijnlijk afscheid voor de eigenaren, een afscheid waar ze heel erg lang over hadden nagedacht. Maar wat niet kan, dat kan niet en op een goed moment moet er dan wat gebeuren. Dus kwam Rolo in opvang. Hij had een tijdje nodig om wat tot rust te komen, maar uiteindelijk ging dat nog relatief snel. Wel had hij op een kwade nacht gemeend zelf een heel klein wratje van zijn staart te moeten knagen. De gevolgen daarvan waren zeer bloederig! Er werd een kootje geamputeerd en net toen alles er weer min of meer goed uitzag, begon het spel opnieuw. Een tweede kootje werd verwijderd. Gelukkig werd een nieuwe herhaling door de goede en intensieve zorg van Martine voorkomen!

Rolo liet ons zien dat hij soms lang nodig heeft de kat uiteindelijk uit de boom te kijken. Nieuwe mensen, en vooral nieuwe mannen, bekijkt hij met argwaan. Maar na een tijdje begint hij dan te ontdooien en als hij je eenmaal kent, dan is het verder helemaal goed. Bovendien liet hij zien dat hij niet van drukte en gedoe in de tent houdt en zeker niet van een huis met veel honden. Gewoon lekker rustig, alles bekend en vertrouwd, dat wilde hij het liefst.

Het valt natuurlijk nog niet mee zulke mensen te vinden. Maar de aanhouder, lees wachter, wint. Eind december nam  een jong stel contact met ons op. Ze waren met z’n tweeën, geen kinderen, hond op hoge leeftijd overleden  en, heel belangrijk, ze wilden maar één hond. Bovendien hadden ze zich goed ingelezen over het ras en hadden zelfs al uitgebreid contact met de fokker van Rolo gehad.  Trouwens, de fokker  was geregeld met ons in contact, leverde  een bijdrage aan het onderhoud van Rolo en  deed ook erg haar best met mee zoeken naar een nieuwe eigenaar . We kunnen wel zeggen dat het nieuwe huis voor Rolo het gevolg is van de goede samenwerking tussen de fokker en Voordewindhond.

Enfin, het zag er niet alleen heel goed uit, het was ook heel goed! Begin januari kwamen Daniela en Christian een paar dagen naar Nederland en op vrijdagmiddag werd er kennisgemaakt. De reactie van Rolo was zoals we verwacht hadden:  “Hm, nieuwe mensen , kweenie hoor, en die man, dat weet ik al helemaal niet, vast een engerd.”  Maar hij ging –uiteraard- toch mee wandelen en toen het gezelschap na een dik uur terugkwamen was de kou wat Rolo betreft van de lucht! Sterker nog, het was helemaal goed. En zo besloten we ter plekke het hotel op te bellen en te vragen of het goed was dat er een hond meekwam. Dat bleek geen punt en zo vertrok Rolo voor zijn eerste nacht met zijn nieuwe mensen,  en dan nog wel  in een hotel. De volgende dag hadden we in Kootwijk afgesproken. De foto is daar gemaakt en wij hoeven u niet te vertellen dat het tussen Rolo en zijn mensen helemaal snor zit.

Veel geluk, Rolo!!! Je hebt het verdiend.

Jaar: 2014 

 

ROMEO = hazeleger??

Romeo was een hond "van het internet". Een van onze medewerkers kwam hem tegen op Marktplaats en stuurde de eigenaar een mail. Die had wel oren naar het voorstel om Romeo aan ons af te staan. Het ophalen had nog wel wat voeten in aarde, maar dankzij de nachtelijke inzet van een van onze leden, kwam alles toch nog voor elkaar.

Hoe het verder ging met Romeo leest u in de rubriek "groeten van..." in Windkracht 8.

 

ROOSJE

Roosje kwam samen met haar huisgenoot Senna via een wat vreemde omweg bij Voordewindhond. Beide dames hadden op Marktplaats gestaan maar de eigenaar was niet erg gediend van ons hulpaanbod. En omdat iedereen zelf mag weten hoe hij zijn hond ‘aan de man’ brengt, lieten we het uiteraard daarbij. Na enige weken kregen we een telefoontje van iemand die een nieuw huis voor twee whippetdames zocht en of we daarbij konden helpen. Natuurlijk konden wij dat. En toen bleek dat dit dezelfde whippets waren als die een aantal weken eerder op Marktplaats hadden gestaan. Nadat er wat ophef was ontstaan over de honden op Markplaats, had iemand zich, eigenlijk tegen beter weten in, laten overhalen de twee honden op te halen. Maar ja, er woonden thuis al een flink aantal honden en deze twee nieuwe honden pasten er eigenlijk niet bij. En zo kwamen ze toch bij Voordewindhond.

Ze gingen in opvang bij een spiksplinternieuwe opvangmoeder, die tot onze vreugde niet terugdeinsde toen we zeiden ‘het zijn er wel twee’. Roosje en Senna hadden een prima tijd bij hun tijdelijke moeder, die zich werkelijk veel moeite getroostte om de dames, die waarschijnlijk toch bij hun eerste mensen behoorlijk verwaarloosd waren, weer op te lappen.

Dat lukte allemaal heel aardig en na enige tijd meldde zich precies de juiste persoon voor deze oudere whippet: een wat oudere mevrouw, die na het overlijden van haar hond, vastgesteld had dat het leven zonder hond toch onaangenaam en koud was.

We maakten, na enige telefoongesprekken waarin we ons een indruk probeerden te vormen van Roosjes potentiële omgeving, een kennismakingsafspraak. Norma kwam met een goede vriend, die haar ook aangemoedigd had ons op te bellen. De uitvoering van die afspraak had nogal wat voeten in aarde. Terwijl uw stukjesschrijver geduldig thuis op een telefoontje zat te wachten hoe laat Norma en Rob uit hun woonplaats zouden vertrekken, waren zij allang en breed onderweg. Toen eindelijk de telefoon ging, bleken ze al bij de opvangmoeder voor de deur te staan. Hup, de auto in en zo snel mogelijk ook daarnaartoe! De flitspalen stonden vast niet aan, want er zijn geen enveloppen van het Justitieel Incassobureau op de mat gevallen.

De kennismaking verliep voorspoedig en na wij de nodige koffie hadden gedronken en administratieve handelingen hadden afgewerkt ging Roosje mee naar huis. Het botert nog niet zo heel erg tussen Roosje en de poes, maar we gaan ervan uit dat dat wel goed komt. En als Roosje zich aan de lijn ook een pietsje vriendelijker naar andere nietsvermoedend voorbijlopende hond zou willen gedragen, dan was de wereld perfect.

Jaar: 2014 

Nawoord:  In 2017 overleed de eigenaresse van Roosje. In de laatste fase van haar leven hadden we veel contact met haar. We zijn ervan overtuigd dat iemand die aan het eind van zijn leven staat in eerste instantie zelf mag bepalen wanneer de hond herplaatst wordt. Voor sommige mensen is de aanwezigheid van de hond een bron van vreugde en waarom zou je dan de hond ‘weghalen’? Even aangenomen, natuurlijk dat de hond wel verzorgd wordt. Voor anderen is de aanwezigheid van de hond juist een belasting. Zij willen dan meestal liever dat de hond een nieuw huis heeft  voordat het moment van overlijden daar is. Dat geeft dan rust te weten dat de hond een nieuwe plek heeft. 

In het geval van Roosje was de oplossing redelijk eenvoudig. Een goede huisvriend ontfermde zich over haar. Dat betekende wel een verhuizing voor Roosje maar in ieder geval kon ze bij iemand blijven die ze kende en waar ze duidelijk dol op was. 

 

ROSIE (1)

En nog eentje die haar nieuwe mensen al had voordat wij een tekst geschreven hadden, foto's ingezameld en dat op de site hadden kunnen plaatsen. Rosie was nog maar net op haar opvangplek aangekomen of er kwam een gezellige familie op bezoek, die zich eens wilde oriënteren op een hond. Ze waren eigenlijk zover dat er plek voor een niet al te grote hond was. Van huis uit had de moeder van het gezin ervaring met greyhounds en whippets en tja, toen gebeurde het. Daar kwam Rosie aangestapt. Zij liet wel heel duidelijk merken dat dit haar mensen waren en dat er helemaal niet erg veel langer nagedacht moest worden over of het een whippet of iets anders worden moest. Hier ben ik, hier zijn jullie dus wat houdt ons tegen? De vonk sprong over en binnen de kortste keren zat Rosie op de achterbank van de auto. Deuren dicht en gas geven! Wij wensen Rosie heel veel plezier in haar nieuwe gezin, alhoewel: wat heet nieuw? Al na drie weken merkten de mensen op dat het wel leek of Rosie altijd al in hun gezin gewoond had.

Jaar: 2011

 

ROSS

Ross verloor zijn huis omdat zijn eigenaar ziek was en domweg geen kans meer zag deze nog jonge hond het leven te bieden dat hij verdiende. Er werd dus veel te weinig met Ross gelopen en dat kon je goed aan zijn figuur zien: hij was meer dan goed gevuld.

Eenmaal in het Dierencentrum Friesland werd er driftig aan zijn lijn en zijn conditie gewerkt en met resultaat: na een paar weken zagen we duidelijk verbetering. En op een goede dag kwamen twee heren op bezoek bij Martine, met de treurige boodschap dat hun hond, die zij jaren geleden via Martine hadden gekregen, was ingeslapen en dat wilden ze haar toch even persoonlijk komen zeggen. Het vervolg laat zich raden: na enige tijd belden de heren op met de vraag of Martine misschien een opvolger voor hun geliefde hond hadden. Die had ze! En zo toog Ross naar zijn nieuwe mensen. Na twee dagen lag hij al op hun bank, op zijn rug, vier poten in de lucht.

Ross, goed wandelen en rennen, niet zo veel eten en dan ben je binnenkort weer de gestroomlijnde windhond die in je schuilt! We zien je graag een keertje meewandelen op zaterdagochtend.

Jaar: 2012

 

SAFFY

Meestal is het afgeven van een hond toch een moeilijke zaak en zeker niet iets dat mensen makkelijk of lichtzinnig doen. Maar een enkel keer zit er iemand tussen die kennelijk geen enkele moeite heeft met het afstaan van zijn hond. We kunnen eigenlijk wel zeggen dat de mensen van Saffy haar hebben weggedaan, zo ongeveer als een paar schoenen dat je toch niet meer draagt.

Eerlijk gebiedt te zeggen dat zich voor Saffy niemand meldde. Dat was ook niet te verwachten, want niemand wist nog van het bestaan van deze hond af. Nu wilde het toeval -of is dat nou juist ieets dat helemaal niet bestaat? - dat wij een paar weken eerder Spip, een ongelooflijk klein, mager maar megagezellig whippetmannetje aan Brendan en Henk hadden bemiddeld. En soms moet je als bemiddelaar het heft even in eigen hand nemen en niet wachten tot iemand iets vraagt, maar gewoon zelf bellen en zeggen, goh, wij hebben een whippet in de bemiddeling waarvan we denken dat zij prima bij jullie Spip past. Opzet geslaagd, een nieuwe trip naar België werd gepland en voordat we een halve wandeling achter de rug hadden was het besluit al gevallen. Saffy gaat mee.

Ook Spip en Saffy zijn bezoekers van de wandelingen in Kootwijk en het is een vreugde te zien hoe deze twee whippets onder leiding van Henk en Brendan in korte tijd op elkaar zijn ingespeeld. Goed gedaan, mannen!

Jaar: 2011

 

SALLY

Sally kwam als zwaar verwaarloosde Afghanendame uit Frankrijk; haar vacht zat geweldig in de klit maar gelukkig hebben we zo langzamerhand wel wat ervaring opgedaan met het afscheren van dikke plakkaten vacht, al dan niet met inhoud…  Onder die berg vacht zat een jonge, opgewekte teef, die zich ontwikkelde tot een geestige, snelle en vindingrijke representante van haar ras. Veel had ze niet geleerd, alhoewel het aan de lijn lopen best aardig ging. En toen begon het grote wachten. Nu reist nieuws in de windhondenwereld altijd erg snel en een Oostenrijks echtpaar, in het bezit van één Afghaan, werd telefonisch door een gemeenschappelijke kennis op de  hoogte gesteld van het feit dat een ander Oostenrijks echtpaar van ons een hond zou krijgen en dat er nog veel meer Afghanen in Nederland op een goed huis wachtten. En zij wilden toch eigenlijk ook nog een Afghaan?  Maar ja, hoe kom je op je vakantieadres, zonder internet, achter de contactgegevens van Voordewindhond, als je de naam al goed hebt verstaan? En toch kwam alles nog op zijn pootjes terecht. Het contact kwam een dag voor de geplande reis tot stand. Inmiddels waren ze weer thuis en hadden ons toch op het internet gevonden.

Hun oog was op Sally gevallen. Een van hun Afghanen was kortgeleden overleden en de overgebleven reu, Merlin, treurde om het verlies. Misschien dat Sally hem weer wat levensvreugde terug zou kunnen geven? En zo ging Sally eerst nog razendsnel naar de dierenarts voor een gezondheidscontrole en een rabiësenting  (ja, we weten wat u nu denkt…..u heeft gelijk) . Na een lange rit werden honden en mensen samengebracht. Eva vond Sally meteen mooi en lief, Merlin was niet vreselijk geïnteresseerd in Sally maar  Sally zelf was direct gefascineerd door de immens grote tuin die kennelijk bij haar nieuwe huis hoorde. En dan vooral in het hek dat daaromheen stond.  Een beetje Afghaan gaat eerst eens inspecteren of er niet ergens een gaatje is.  Want die tuin is dan wel groot, maar daarbuiten is het nog veel groter! Na een minuut of tien had ze inderdaad een spleet ontdekt waar in ieder geval haar kop prima doorheen paste. Helaas voor Sally is Eva ook niet van gisteren en zij maakte snel provisorisch een einde aan deze illegale uitgang.

Intussen zijn we een paar weken verder en de inburgeringsberichten zijn bijzonder goed. Merlin is helemaal opgeleefd, zo zeer zelfs dat  hij wat oude puberstreken van stal heeft gehaald en nu wel weer zin heeft om al dan niet samen met Sally de slaapkamer eens fijn te reorganiseren. Sally is er natuurlijk op een andere manier toch in geslaagd over het hek te klauteren;  via de afdekplaat van het zwembad. Die kun je namelijk heel goed als tussenspringplank gebruiken.  Maar ja, het valt allemaal niet mee, want nu heeft Thomas ook daar een eind aan gemaakt!

Sally, doe je best en gedraag je!

 Jaar: 2013

 

 

SAMMIE

Sammie kwam op een beetje een ongebruikelijke manier bij ons terecht. Hij had op Marktplaats gestaan en een aantal goedwillende windhondliefhebbers hadden geld ingezameld om hem uit handen van niet zulke goedwillende lieden te houden. Maar ja, hij moest wel ergens ondergebracht worden en dat was een probleem. Of wij daar niet voor konden zorgen. Tja,  wij kopen geen honden!  Voordewindhond heeft tot doel nieuwe huizen voor windhonden en windhondkruisingen te zoeken maar daarbij wordt ervan uitgegaan dat de eigenaar de hond aan ons afstaat. Hij krijgt daar in geen geval geld voor. Wij denken namelijk dat als je dat wel doet, je de hondenhandel op Marktplaats in stand houdt. Maar goed, er was nu eenmaal geld voor de hond betaald en hij moest ergens heen.

Sammie ging dus een paar weken in opvang bij een van onze opvanggezinnen, die alweer een tijdje hondloos door het leven gingen. Nu is de familie een duidelijke Ierse-Wolfshond-familie, dus een grippetpupje van nog geen twee maanden was wel even heel iets anders! Maar de opvang liep voorspoedig en al na korte tijd konden we berichten dat er “iemand voor Sammie was”.

Op een nogal koude zondagmiddag werd een kennismakingsbezoek georganiseerd. De toekomstige roedelgenoot en zelfs een toekomstig vriendje waren meegekomen. Tijdens de wandeling bleek alras dat het wel goed zat tussen het kleine mannetje en de andere honden.  En zo werd de reis naar Duitsland aanvaard.

Intussen is geblekend at het inderdaad helemaal snor zit met Isis en Sammie, die nu Nacho heet. Als hij te vrijpostig wordt, dan vertelt zij hem dat dat zo is en dan is Nacho wel zo slim om te denken, okay, als jij het zegt! Zij nieuwe mensen gaan ook met hem naar de hondenschool en daar leert hij ook  nog wat nuttige dingen. Kortom, Nacho, doe je best, goed naar Isis luisteren (en alle andere honden die ouder en wijzer zijn dan jij) en dan komt het helemaal goed!

 Jaar: 2014 

 

 

SAQI

Er zijn wel eens van die honden waarvan je je vertwijfeld afvraagt waarom niemand in hen geïnteresseerd is. Radar was zo'n hond, maar Saqi was ook zo een. Onbegrijpelijk. Hij was bloedjong, bloedmooi en keek fier en opgewekt in de camera. En er was helemaal niets mis hem. Af en toe belde er wel iemand, maar dat werd dan om verschillende redenen niets. Als we niet van die optimistische mensen waren, hadden we aan de rand van de wanhoop gestaan. En we zijn geen optimisten zonder reden: op een dag eind december kwam er een mail uit België. Een uitgebreide mail van mensen die al twee afghanen hadden en die plek in hun hart en hun huis hadden voor nog eentje. Er werd een hoop getelefoneerd en op een van de laatste dagen van het oude jaar was het zover: Saqi werd overgedragen. Het spande er nog een beetje om of de weg wel goed bereidbaar was, want alle partijen, de oude eigenaar, de nieuwe eigenaren en wij moesten allemaal een behoorlijk eind rijden, maar de voorspelde sneeuw en ijzel lieten zich niet zien. Wij troffen elkaar in een motel langs de snelweg en wij kunnen uit eigen observatie berichten dat het liefde op het eerste gezicht was tussen Saqi en zijn nieuwe "bazen". Saqi, doe je best en word een mooie, waardige afghaan! We hopen je binnenkort weer eens te zien.

Jaar: 2011

 

SARAH

Sarah zou eerst alleen opgevangen worden door haar mensen. Maar ja, al tijdens de reis naar huis bleek dat liefde kruipt waar zij niet gaan kan en tegen de tijd dat mensen en hond in Hilversum aankwamen stond al vast: Sarah blijft! Sarah is een bijzonder geslaagd windhondmixje. Wat er precies in zit weten we niet, maar het eindresultaat is een zeer elegant windhondje. En niet alleen dat: Sarah is ook heel erg lief. Ze is nog wel steeds een beetje onzeker en blijft niet graag alleen thuis -per slot van rekening weet je toch nooit zeker of ze wel weer naar huis komen, toch? Daar moet nog even aan gewerkt worden.

Jaar: 2019 

 

SCHANULLEKE

Schanulleke was een van het viertal whippets die op een goede dag bij ons aankwam. Dierenbeschermers uit België hadden de honden uit Frankrijk opgehaald en wij spoedden ons naar België om voor het verdere transport te zorgen. We lieten het gezelschapje eerst even tot rust komen en gingen toen op zoek naar nieuwe mensen. Het was Martine opgevallen dat Schanulleke zo'n vreemd kuchje had. En omdat het kuchje niet weg ging, besloten we haar aan de dierenarts voor te stellen. Een röntgenfoto later bleek dat Schanulleke een chronische bronchitis heeft, waarbij een deel van de longen beschadigd was. Maar goed, met de juiste medicatie kom je een heel eind. De medicatie werd ingezet en de verbetering was duidelijk merkbaar. Maar zo'n ziekte waaraan toch medicijnkosten kleven is natuurlijk geen pré voor de bemiddeling.

Toen belde er een wat oudere dame, die eigenlijk altijd twee whippets had, maar waarvan er één gestorven was. Ze had Schanulleke -een lastige naam voor niet-Nederlandssprekers- gezien en ze dacht dat die misschien wel goed bij haar Bandit zou passen. Het was een heel aardig gesprek en na enige tijd moest toch het hoge woord eruit: Schanulleke heeft een chronische bronchitis waar ze medicijnen voor moet nemen. Het was even stil aan de andere kant en toen kwam "oh, ik heb astma, dus dat komt allemaal heel goed uit".

Het kennismakingsbezoek werd afgelegd en sinds die dag staan de astma- en bronchitismedicijnen gezellig naast elkaar op een plankje. Met Bandit kan Schanulleke, die best goed naar haar afgeleide naam Charly luistert, het prima vinden; ze spelen en ravotten dat het een lieve lust is. Nog vele en gelukkige jaren, Charly! Je hebt een mens uit duizenden getroffen!

 Jaar: 2012

 

SENNA

Het verhaal van Senna’s komst bij Voordewindhond kunt u lezen bij Roosje, haar roedelgenootje. De opvangmoeder zag zich, na samenspraak met Voordewindhond, genoodzaakt ook wat dierenartsbezoeken af te leggen. Beide honden hadden namelijk toch wat gezondheidsproblemen. Omdat de opvangmoeder geen auto had, zochten we op goed geluk een dierenarts uit waar zij lopend met de honden heen zou kunnen. En soms heb je dan werkelijk ‘goed geluk’. De dierenarts constateerde onder andere dat het gebit van Senna heel erg slecht was, op het gevaarlijke af. Zij raadde gebitssanering aan. Daar kon de opvangmoeder natuurlijk niet zomaar zelf over beslissen, maar nog voordat deze contact met ons had kunnen opnemen om te vertellen wat de conclusie van de dierenarts was, nam deze zelf al contact met ons op. De dierenarts vertelde dat ze Senna had gezien en dat ze helemaal niet altijd vóór gebitssaneringen was, maar dat in dit geval er toch echt iets op korte termijn moest gebeuren. Tja, als dat zo is, dan is dat zo en dan moet het gebit gesaneerd worden, zeiden ze. Tot onze enorme verrassing bood zij geheel op eigen initiatief aan ons een flinke korting te geven. Ze had onze site gelezen en was erg blij dat er ook een vereniging is die honden in Nederland helpt. Daar wilde ze graag haar steentje aan bijdragen. Wij willen de dierenarts vanaf deze plek hartelijk danken voor haar genereuze geste! Heel veel dank!

Voor Senna belde al relatief snel een adoptiekandidaat: iemand met whippetervaring, die een tweede whippet zocht. Na de gebruikelijke gesprekken, werd een kennismakingswandeling georganiseerd en aangezien de beide whippets geen explosieve antipathie jegens elkaar toonden, ging Senna mee naar huis. Er waren wat kleine aanpassingsprobleempjes, maar gelukkig liet Janco zich niet uit het veld slaan en zoals zo vaak kwam alles gewoon terecht. Uit de e-mailcorrespondentie citeren we graag “Senna is echt een heel lieve trouwe hond, een bijzonder dier. […]Senna is een aanwinst, voegt met haar karakter en enthousiasme iets toe. ”Wat kunnen we daar nog nou aan toevoegen?

Jaar: 2014 

 

SHAKIRA (1)

Maar deze stond niet op de site. Shakira is een kleine, jonge Afghaanse windhondteef van de soort "vrolijke frans". Zij verloor haar huis omdat er gewoon te veel honden daar waren. In tegenstelling tot Lilly was Shakira prima verzorgd en in uitstekende conditie. We hadden haar maar kort in opvang toen zich al een gezellig stel meldde. Hun vorige hond, een setter, was overleden en na een periode van wel of geen nieuwe hond was toch het antwoord 'wel'. En omdat oude liefde niet roest, ging de belangstelling uit naar een windhond, het liefst met een beetje haar. Daarmee viel een deel van ons bestand natuurlijk af, maar misschien was een afghaan wat voor ze? Er werd een wandelafspraak gemaakt, de opvangmoeder kwam met Shakira en haar zusje naar Kootwijk en de nieuwe mensen konden gelijk al zien wat een afghaan soms voor ondernemerszin toont. Shakira's zusje dacht, kom, die mensen daar in de verte lijken mij ook wel leuk. Maar uiteindelijk hebben we haar natuurlijk weer in de kladden kunnen grijpen.

In ieder geval viel de keuze op Shakira en die met gepaste vreugde mee in de auto, op weg naar een nieuw leven. Dat nieuwe leven herbergt soms wel rare dingen, zoals duikflessen in de gang -raar, stel je voor dat zoiets omvalt of zo- of een trap, ook verdacht. Maar omdat Shakira een afghaan met een passie voor eten is, stapt zij snel over haar bedenkingen heen, zolang er maar een voertje in het verschiet ligt. Shakira, doe je best en leer vooral een beetje snel netjes aan de lijn te lopen! Dat getrek is echt geen gezicht!

Jaar: ??

 

SHAKIRA (2)

Er zijn de laatste tijd nogal wat (wind)honden die via Marktplaats of Facebookpagina's herplaatst worden. In het geval van Marktplaats gaat het bijna altijd over geld -Voordewindhond koopt geen honden en als iemand zijn hond ter herplaatsing afgeeft krijgt hij daar niets voor-  en voor een deel zal geld ook wel een rol bij de Facebookbemiddelingen spelen. 

Nu zijn wij de laatsten die zullen zeggen dat er maar één manier is om je windhond te herplaatsen en dat die manier via Voordewindhond is. Maar we hebben toch geregeld met windhonden te maken die al een extra verhuizing via Marktplaats of Facebook achter de rug hebben. Dat is natuurlijk een beetje jammer, want misschien had de bemiddeling in één keer goed kunnen gaan.

Enfin, Shakira is zo'n hond. Zij vond via het internet een nieuw huis. En, echt, er was niets mis met het nieuwe huis. Integendeel! Het probleem lag echt bij Shakira. Die vond de vrouw des huizes helemaal prima, maar die man die elke dag tegen de avond thuis kwam......nee, die hoefde niet. En hoezeer dat niet van haar hoefde liet ze wel erg duidelijk merken!

Na relatief korte tijd, waarin geen enkele verbetering in haar gedrag te bespeuren leek, besloot haar nieuwe personeel dat dat geen toestand was, niet voor Shakira maar ook niet voor haar man. En zo kwam Shakira bij ons.

Bij ons stond (en staat!) al heel lang Raja, een grote blonde Afghaan die eerst erg moeilijk leek, maar in de praktijk best wel blijkt mee te vallen. Het enige is dat hij mensen nodig heeft die als levensmotto go with the flow hebben en Raja veel ruimte bieden. Op een dag belde een allervriendelijkste meneer.voor Raja. Er was echt niets mis met deze meneer. Integendeel! (Hee, dat woord hadden we net ook al.) Maar voor Raja leek deze meneer ons niet zo geschikt. U kunt van ons aannemen dat het moeilijk en niet-leuk is om tegen een prima gegadigde te moeten zeggen dat de hond waar hij zijn zinnen op heeft gezet niet geschikt voor hem is. Maar toch moest het. En het viel niet mee. "Maar waarom dan niet? Ik wil hem zo graag een goed huis bieden". Maar als we een hond lang in opvang hebben en dus goed weten hoe hij is, weten we vaak ook heel goed wat voor soort mens bij zo'n hond past. En dan heeft het geen zin om die 'kennis' uit te schakelen. Dan past het -waarschijnlijk- gewoon niet.

Uiteindelijk beloofden we hem, oprecht en plechtig, dat hij een Afghaan zou krijgen, alleen niet Raja. Nauwelijks een dag later verscheen Shakira op het toneel. Een op zich vrolijke frans die wat vreemde antipathie tegen de man van het grote mensenvriendin had ontwikkeld, maar verder heel normaal leek en geen extraspeciale Afghanenbehandeling behoefde. Nou ja, extraspecialer dan de gemiddelde Afghaan.

De rest is geschiedenis. We hadden even een interessante geografische verwarring over de plek van overdracht, maar uiteindelijk kwam het helemaal goed. Shakira stapte uit de auto, schudde zich uit en demonstreerde even dat liefde op het eerste gezicht echt bestaat. Ze liet zich uitvoerig aaien door haar nieuwe mens, keek eens verlangend naar de appeltaart met slagroom en ging toen naast zijn stoel liggen.

Alles duidelijk. Shakira woont alweer een poosje in haar nieuwe huis, heeft geen vreemde antipathieen meer ontwikkeld en leidt een donkerbruin Afghanenleven, waarbij ze haar mens al heel goed om haar harige poot heeft weten te winden. Shakira, blijf je best doen en je kunt toch af en toe wel instemmen met de richting die je mens graag wil?

Jaar: 2015

 

SIERRA

Sierra is de laatste van onze verzameling afghanenkleuters die naar een nieuw, eigen huis vertrok. (zie ook Eiron, Tanaz, Nuri, Isabella, Xenia en Kinah) Sierra verbleef eerst een  poosje bij een gastgezin, maar omdat de daar aanwezige teef toch een beetje genoeg begon te krijgen van Sierra, verhuisde ze later naar een ander gastgezin. Sierra was een tikje schrikachtig uitgevallen en vond veel dingen, vooral honden en mensen, erg eng. Zaterdagochtendwandelaars herinneren zich wellicht de wandeling waar Sierra ook bij was. (zie het wandelverslag van 14 juni).

Maar naarmate de dagen en weken verstreken ging het steeds beter met Sierra; ze werd wat zekerder en kon eigenlijk prima opschieten met de honden in haar nieuwe opvanggezin.

Intussen was haar zusje Isabel al aardig ingeburgerd bij haar nieuwe mensen in Frankrijk. En die hadden altijd twee afghanen gehad. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat deze mensen zich aanvankelijk voor twee pups hadden gemeld. Dat leek ons toen een beetje veel van het goede. Maar ja, na een maand of wat ziet alles er toch weer anders uit en toen tijdens de mailwisseling over hoe het met Isabel ging, bleek dat er nog steeds belangstelling voor een tweede pup was, hoefden we niet heel erg lang na te denken.

Sierra ondernam de reis naar Frankrijk met haar opvangfamilie en zij werd voorgesteld aan haar nieuwe ouders en aan Isabel. Overigens meende Isabel eerst haar toenmalige opvangmoeders aan te moeten blaffen en grommen. Totdat bleek dat ze toch iets bekends hadden. Na een paar seconden roerloos te hebben staan denken, sprong ze met een grote gil direct in de armen van diezelfde mensen die ze kort daarvoor had willen wegjagen…..

Intussen maken Isabel en Sierra de grootste lol. Vooral Sierra is erg dol op het verbouwen van schoenen! En met z’n tweeën hebben ze al een pak dure kasjmier met zijde en een pak merinowol uitgepakt en door het hele huis gedrapeerd. Gelukkig heeft Isabel het verschijnsel tennisbal ontdekt –dat kan minder kwaad.

Dametjes, een beetje het walletje bij het schuurtje houden, hè! En Darryl is echt heel lief; die hoeven jullie niet alle dagen aan te blaffen.

Jaar: 2014 

 

SOLO

U herinnert zich van onze nieuwspagina wellicht dat toen Solo bij ons kwam, zijn oude eigenaresse ons verteld had dat hij een tot dan toe onbekende hartkwaal had. Dat is natuurlijk lastig bemiddelen. Niet dat het onmogelijk is om een hond met een hartkwaal, of welke andere kwaal dan ook, te bemiddelen, maar het is wel noodzaak dat we weten om welke kwaal het gaat en hoe die het beste behandeld kan worden.

Toen Solo opgehaald wel en zijn intrede deed in het gastgezin vond dat meteen al dat Solo helemaal niet de indruk van een hartpatiënt maakte. Hij rende door de tuin, ging mee wandelen in het bos en ging ook mee met een  grote wandeling door het zand van Kootwijk . Wel was duidelijk dat zijn conditie niet er goed was, maar van symptomen van een hartkwaal kon niemand iets ontdekken.  Enfin, de enige die er echt iets over kan zeggen is natuurlijk  de dierenarts en zo toog de opvangmoeder met Solo naar de dierenarts. Solo sprong opgewekt uit de auto, liep ook geïnteresseerd mee de praktijk in, maar toen was het acuut over! De aanblik van de dierenarts in zijn witte jas, van wie we uit eigen ervaring kunnen zeggen dat hij niet alleen erg goed is, maar ook minstens zo  aardig, deed Solo rillen en bibberen dat het een lieve lust was. Met geen mogelijkheid kon de dierenarts het hart van Solo afluisteren. Intussen was het patiëntendossier van Solo’s vorige dierenarts gefaxt, maar dat bood te weinig houvast. We probeerden van alles, gingen een rondje met hem wandelen om buiten het hart af te luisteren, maar Solo was er niet van te overtuigen: de dierenarts was slecht nieuws en hij wilde zo snel mogelijk weg. Uiteindelijk maakten we een nieuwe afspraak waarbij Solo dan een kalmeringsmiddel toegediend zou krijgen.

In de tussenliggende dag meldde zich een bevriende familie uit Duitsland, die jaren geleden van ons een whippet hadden genomen. Die whippet was nu overleden en hun huis, hoofd en hart hadden ruimte voor een nieuwe hond. We stuurden een foto en schreven in de e-mail geheel waarheidsgetrouw wat er aan de hand was. Per kerende mail kwam antwoord: wat een schatje om te zien en of hij nou wel of niet een hartkwaal heeft, hij moet ook ergens wonen en wij nemen hem gewoon.

Het vervolgonderzoek vond plaats en tot ons aller opluchting bleek het hart van Solo geen noemenswaardig vreemde of onrustbarende geluiden te produceren. De dierenarts zag dan ook geen reden om verder onderzoek te doen.

De rest is geschiedenis. Twee dagen later kwamen Angelika en man Solo ophalen, en zoals zo vaak, wist hij dat ze voor hem kwamen. Hij ging gezellig mee wandelen en sprong zonder bedenken in hun auto. Deuren dicht, rijden maar!

Solo, we wensen je nog veel gelukkige jaren (en vakanties!) met je nieuwe mensen!

Update: helaas bereikte ons na korte tijd het droeve bericht dat Solo toch aan zijn hartkwaal was overleden. 

Jaar: 2015

 

SPIP

Spip had eerst even veel pech, in de zin dat zijn mensen zich verkeken hadden op de hoeveelheid tijd en energie die in het hebben van een whippet gaat zitten, maar daarna had hij echt enorm geluk! Hij werd door een van onze vrienden in België bij zijn mensen opgehaald en bracht slechts een kleine week op een opvangplek door. Toen meldden zich twee bijzonder aardige mannen, die na een op zich goedgelukt uitstapje naar een Jack Russel, toch besloten hadden terug te keren naar hun eerste liefde: de windhond. Al tijdens de kennismakingswandeling met Spip viel de beslissing: die mag mee naar huis. Het feit dat Spip als net 8 maanden oude dreumes nog niet zo veel van de wereld wist hinderde niet. De berichten zijn allemaal bijzonder positief; Spip ontwikkelt zich razendsnel, loopt al aardig los -in gebieden waar dat kan, uiteraard, en blijkt, klein als hij is, toch uitstekende met allerhande andere honden op te kunnen schieten. Spip, Henk en Brendan: nog heel veel gelukkige jaren met elkaar!

Jaar:  2011

 

STELLA

Stella verbleef maar liefst 573 dagen in opvang. Vijfhonderd drieënzeventig! Stelt u zich eens voor dat u zo veel dagen in een hotel moest wonen! Dat gaat u waarschijnlijk op een goed moment toch flink de keel uithangen. Gelukkig zijn honden minder onderhevig aan dit soort emoties, maar het werd wel echt tijd dat Stella ook naar huis mocht.

Stella had –gelukkig voor onze kas- een zeer genereuze peetouder. Helaas overleed hun eigen hond, ook van ons, misschien herinnert u zich Lydia nog? Door een ongelukkig verlopen ingreep bij de dierenarts op de operatietafel.  Het verdriet was echt heel erg groot, want hoewel ze Lydia nog niet zo lang hadden, was de band tussen haar en haar mensen vanaf het allereerste begin heel erg goed geweest. Lydia had op allerlei manieren ook steeds laten merken hoe blij ze haar nieuwe mensen was. Het was alsof Lydia al haar hele leven daar gewoond had.

Enfin, na veel heen- en weergepraat en gecorrespondeer –zie het stukje over Hadim- werd besloten dat Stella van peethond naar eigen hond zou promoveren.

Stella onderging de enorme reis van het hoge Nederlandse noorden naar een dorp achter Wenen met gelatenheid. Autorijden is per slot van reden een prima tijdverdrijf. Eerst was het wel een beetje druk daar achterin die auto: maar liefst vier honden werden tegelijkertijd getransporteerd, maar iedereen, ook Stella gedroeg zich keurig!

Stella vond haar nieuwe omgeving bijzonder interessant en terwijl Hadim uitgebreid kennis ging maken met zijn nieuwe mensen ging Stella op pad. ‘Wat gebeurt er als ik dat hellende verharde pad op loop?’ ‘Nou, dan kom ik op een soort uitkijkpost terecht. Is dat even helemaal fijn? Dan kan ik de hele dag lekker over het omliggende landschap uitkijken en kan ik bovendien goed in de gaten houden wat er in mijn tuin en mijn huis gebeurt. Wat wil een Afghaan nog meer?’

Stella is prima ingeburgerd en wordt door haar moeder als een ‘lief loeder’ beschreven. Stella bepaalt of en zo ja wanneer en hoe lang er over haar kop geaaid mag dan wel moet worden. Houdt haar personeel voortijdig op met aaien, dan zet zij het op een dwingend gejengel! Dóórgaan!! Maar o wee als het vrijpostig personeelslid ongevraagd een aai over Stella’s bol wil geven. Fout, fout, fout! Dan vertrekt Stella met opgestoken zeil naar een andere kamer. 

Stella, we hopen dat je je laatste jaren in liefde zult doorbrengen! En probeer ietsje minder loeder en ietsje meer lief te zijn!

Jaar: 2012

 

 

STORM (1)

Storm kwam uit een omgeving waar teveel Afghanen op een kluitje leefden en zoals vaak in dat soort gevallen sloeg er nog wel eens de vlam in de pan. Dan is het echt beter, hoe naar het ook klinkt, om het roedel wat uit te dunnen en voor een stelletje honden een ander adres met minder soortgenoten te zoeken. Storm ging eerst een tijdje in opvang bij een van onze opvanggezinnen. Daar bleek alras dat Storm een prima hond was, die gek op aandacht en knuffels was. Nu woonde in zijn opvangthuis nog één andere hond en eigenlijk vond Storm dat die wel gewoon op kon zouten. Alle aandacht graag voor Storm en alleen voor Storm. Gelukkig was noch de opvangmoeder noch de aanwezige hond erg onder de indruk van deze gedachtegang, maar het leek ons voor Storm het beste als hij naar een huis zou gaan waar hij enig-hond zou kunnen zijn.

Dat mensen onze site goed lezen bleek wel want we hadden nog maar net aangekondigd dat we een Afghanenreu verwachtten of we kregen een mail van iemand die ‘voor een kennis die haar laatste Afghaan had moeten laten inslapen’ een Afghaan zocht. Na een korte emailcorrespondentie bleek de kennis gewoon een goede bekende van ons te zijn. We waagden er een telefoontje aan. Er was wat twijfel, zei ze,  want het was nog wel een beetje vroeg na de dood van de vorige Afghaan. Dat is een overweging die we wel vaker horen. En de ene mens reageert heel anders op de dood van een geliefde hond dan de andere. De een moet zo snel mogelijk een opvolger, de ander wil eerst tijd en ruimte om het verdriet te verwerken. En er is uiteraard geen goede of foute manier. Wat alleen wel jammer is, is wanneer iemand geen nieuwe hond neemt omdat het niet fair ten opzichte van de oude hond zou zijn of dat een nieuwe hond nooit de plek van de oude zal kunnen vullen. In die gevallen proberen we dat in een gesprek wat te relativeren. Vaak is er gewoon open over praten al een enorme stap in de goede richting. Natuurlijk zal de nieuwe hond niet de oude hond kunnen vervangen. Iedere hond is uniek. Alleen is het nu eenmaal zo dat onder normale omstandigheden een hond ons een stuk van ons leven begeleidt. En willen we onszelf die bijzondere, vaak intense band met een windhond verder ontzeggen? Heeft een andere windhond, en dan zeker eentje die zijn huis verloren heeft,  niet ook ‘recht’ op zijn eigen mens?

 Korte tijd na dat telefoongesprek werd de afspraak gemaakt Storm te ontmoeten.

Hij heeft ook geluk dat zijn nieuwe vrouw alle fratsen die een Afghaan kan verzinnen al een keer heeft meegemaakt en hij haar dus geen knollen voor citroenen kan verkopen!. Storm en Tonneke, heel veel geluk samen!

Jaar: 2014 

 

STORM (2)

Storm was ons zorgenkind. Hij werd als heel jonge pup, nog geen vier maanden oud, aan Voordewindhond overgedragen. In eerste instantie dachten we hem bij een aardig opvanggezin onder te brengen, maar dat bleek de eerste de beste dag al geen succes. Of zeg maar rustig een drama! De Dierenbescherming moest er zelfs aan te pas komen. Onze Storm was namelijk zo ongelooflijk bang van mensen dat hij zich niet liet verleiden om weer terug het huis in te gaan en alle pogingen van de opvangmensen ten spijt liet hij zich ook niet pakken. En het werd alsmaar later en bijna donker. Ten einde raad belden de mensen de dierenbescherming met de vraag of die niet een oplossing wisten. Die wisten ze wel: en met vereende krachten en behulp van een vangstok wisten ze het kleine, bange mannetje uiteindelijk weer te vangen. 

 

Maar dat was natuurlijk geen toestand. We besloten hem in een bevriend dierenpension onder te brengen. Overigens moest hij ook daar met een vangstok uit de auto gehaald worden! In het pension leerde Storm dat er ook heel aardige mensen zijn die je zonder gevaar voor eigen leven kunt vertrouwen. De pensioneigenaar bijvoorbeeld, die vond Storm een echt toffe peer. Maar toen een van de bemiddelaar op een dag een bezoekje aan het pension aflegde en ook kennis wilde maken met Storm verviel deze onmiddellijk in zijn oude, angstige gedrag. Zelfs het feit dat zijn intussen geliefde pensioneigenaar erbij was deed hem in een soort blinde paniek uitbarsten. Kortom, het was een langzaam, uiterst langzaam proces met onze Storm. Hij bleef zeer argwanend tegenover mensen die hij niet goed kende. Dat deed zijn kansen op een succesvolle bemiddeling natuurlijk geen goed. 

 

Gelukkig waren er twee vrijwilligers betrokken bij het pension die regelmatig met Storm gingen wandelen. Heel voorzichtigjes ontwikkelde zich een band tussen Storm en deze twee, gelukkig heel geduldige mensen.  In de loop der tijd werd de band steeds sterker en datgene waar we eigenlijk niet meer op gerekend hadden gebeurde: Kurt en Peggy wilden Storm heel graag een permanent huis bieden! 

 

Het inburgeringsproces verliep niet helemaal zonder hobbels,  -de overgang van een leven in een pension naar een leven als huishond is natuurlijk een megasprong- maar de grootste problemen zijn nu toch wel overwonnen.

 

We wensen Storm een lang en vooral gelukkig leven toe vol met mensen die hij kan vertrouwen! En vanaf deze plek: Peggy en Kurt, veel dank dat jullie het met Storm hebben willen proberen!

Jaar: 2017 

 

 

SUSKE

Suske was de laatste van de vier whippets die naar zijn nieuwe huis vertrok. Hij ondernam samen met Alexej, de barzoi, de lange reis naar Duitsland. Daar werd hij opgewacht door zijn nieuwe vrouwtje, die helemaal met de trein van München naar Karlsruhe was gereisd en daar door de nieuwe mensen van Alexej van het station was geplukt om in de buurt van Heidelberg haar nieuwe kameraad in ontvangst te nemen. Liefde op het eerste gezicht; daar was geen twijfel aan. Suske maakte de indruk alsof hij Sabine al zijn hele leven kende. Toen ze even wegging om in het hotel naar de wc te gaan, stond hij direct verontrust op en was bijzonder verheugd dat ze weer snel terug was. Intussen leeft Suske, die nu omgedoopt is tot Bajun, in volledige harmonie met zijn collega-whippet Baghandi. Ze rennen en spelen wat af samen. In het begin waren er wat gezondheidsproblemen: Bajun was de dag na aankomst heel erg verkouden en produceerde massa's groen en geel snot. Als Franse whippet was hij kennelijk niet bestand tegen de zwermen bacteriën die ongetwijfeld ook Duitse treinen bevolkenÉ. Verder had Bajun bij een van die ren- en speelpartijen met Baghandi zijn schouder bezeerd, maar daar lijkt hij intussen ook weer min of meer van hersteld te zijn. We hopen dat Bajun nog lang en gelukkig met Sabine en Baghandi in het diepe Zuiden van Duitsland mag leven!

Jaar: 2012

 

SUZANNE

Suzanne was een van de zogenaamde renafghanen, u weet wel, afghanen die wel een stamboom hebben maar die naar de mening van velen te weinig haar hebben. U snapt natuurlijk wel dat het niet storm liep met gegadigden voor Suzanne. Eigenlijk is dat buitengewoon wrang, want zeg nou zelf, kan Suzanne er iets aan doen dat ze geen haar heeft en niet aan de idealen van de doorsnee afghanenliefhebber voldoet? Nee toch?

Maar goed, eens te meer bleek dat als je maar genoeg geduld hebt, er toch altijd een oplossing komt. En die kwam in de persoon van een vriendelijke mevrouw, mèt afghanenervaring en gelukkig zonder vastomlijnde ideeën over vachtlengte en -dikte. We maakten eerst kennis met elkaar op het Zand van Kootwijk en nadat we nog eens wat met elkaar hadden gepraat, aanvaardde Thea de, lange reis naar het hoge noorden om daar Suzanne in haar armen te sluiten.

Inmiddels heeft Hinaarah, want zo heet ze eigenlijk, zich prima aangepast aan de nieuwe omstandigheden en geniet ze van alle liefde en aandacht die ze krijgt. Hinaarah, Angel en Thea: veel plezier met elkaar en kom vooral weer eens wandelen.

Jaar: 2012

 

 

TANAZ

Tanaz was een van de zeven jonge Afghanen die eind april bij Voordewindhond terecht kwamen. Tanaz ging aanvankelijk samen met haar zusje Kinah naar één opvanggezin. Al gauw bleek dat Tanaz een stuk afwachtender en terughoudender was dan haar zus. Tanaz zocht dan ook in negen van de tien nieuwe situaties, en dat waren er veel, vooral steun bij Kinah. Dat is meestal niet goed voor de ontwikkeling en we gingen op zoek naar een opvanggezin voor een van de twee dames. Tanaz had inmiddels al besloten dat het opvanggezin waar ze zat bestond uit best aardige mensen bij wie je je heel fijn achter de oren kon laten kriebelen en daarom  werd besloten Kinah onder te brengen bij het nieuwe opvanggezin. Dat bleek een schot in de roos: zowel Tanaz als Kinah bloeiden op en maakten enorme vorderingen op het gebied van zindelijkheid, gedrag en fysieke groei en ontwikkeling.

In de weken die volgden ontwikkelde Tanaz: zich op alle fronten: ze kreeg een hechte band met de andere viervoeters in het gezin maar ook met haar opvangfamilie.

Misschien heeft het te maken met het feit dat Tanaz qua gedrag nogal wat overeenkomsten heeft met de salukidame des huizes (nu op middelbare leeftijd) in haar jonge jaren, maar de opvangmensen, die zich heilig hadden voorgenomen alleen op Tanaz te passen, gingen zich steeds meer hechten aan deze Afghaanse schone en het idee dat er over onbepaalde tijd toch afscheid genomen moest worden van hun protegé werd een steeds minder prettig vooruitzicht.

Uiteindelijk werd de knoop dan ook maar doorgehakt, immers er waren altijd 4 honden in huis geweest dus waarom niet, en werd Rina gebeld met het verzoek om Tanaz te mogen adopteren. Het antwoord laat zich wel raden.

En zo kwam het dat er na verschillende opvanghonden, nu ook bij een van uw hondenbemiddelaars een herplaatser is “blijven plakken”.

Tanaz had de boodschap in ieder geval prima begrepen, want sinds het ondertekenen van de adoptieovereenkomst laat ze zien dat ze toch echt wel wat Afghanen-puberstreken kent (spullen jatten, lekker doen waar je zelf zin in hebt, u kent het wel). Gelukkig weten we dat de puberteit vanzelf weer voorbij gaat. Maar eerlijk is eerlijk, ze gedraagt zich het grootste deel van de dag wel als een dame.

Hoe goed deze bemiddeling is, werd opgetekend uit de mond van de zesjarige zoon des huizes, die, toen hij hoorde dat Tanaz mag blijven verzuchtte, “Gelukkig, dat we nu weer 4 honden hebben; nu klopt het tenminste weer.” Tsja geef hem een ongelijk!

Jaar: 2014

 

 

TARA

Tara was een paar weken bij een van onze opvanggezinnen, waar zij het prima naar haar zin had, maar uiteindelijk gaat er toch niets boven "je eigen familie". En die meldde zich! Soms lijkt het wel of dingen op een bepaalde manier moeten gaan. De nieuwe mensen van Sara hadden kort tevoren hun whippet moeten laten inslapen en waren als snel tot de conclusie gekomen dat de overgebleven twee niet-windhonden natuurlijk erg lief waren, maar dat er toch wel een duidelijk whippet-tekort was ontstaan. En zo deed Tara haar intrede. Haar nieuwe mensen stonden 's avonds vol verbazing te kijken naar Sara die zich klaarmaakte voor de nacht. Op precies dezelfde manier als hun overleden whippet dat altijd deed, trok Tara, inmiddels Sara,  met haar bek een dekentje over zich heen!
Er ligt wel een gehoorzaamheidscursus voor Sara in het verschiet en wie weet later wel wat behendigheid of zoiets. En daar zou ze echt uitstekend geschikt voor zijn!

Jaar: 2010

 

TESS

De laatste van onze grote jongehondeninvasie heeft ook haar plek gevonden! Het duurde even voordat zich de juiste familie aandiende, want onze Tess was nou niet direct de meest makkelijke van het stelletje. Op haar opvangplek bleek dat zij in huis werkelijk alleen maar lief en aanminnig was en het liefst onder een dekentje, dicht aangedrukt tegen haar favoriete gezinslid, op de bank televisie lag te kijken, maar buiten, los van de riem, kon zij ook een heel andere Tess laten zien. Niemand mag harder lopen dan Tess en doet hij dat toch, tja, dan heeft-ie pech. Wij zochten dus mensen die daarmee om kunnen gaan. En ziedaar: een gezellig gezin, zonder andere honden, maar met veel hondenervaring. Na de nodige gesprekken, werd er een kennismakingsbezoek geregeld en tot verrassing van de opvangmoeder kwam het bezoek met een grote bos bloemen uit de auto gestapt. Nou, als dat geen goed voorteken is.....
En ja wel, de kennismaking beviel goed en zo reisde men met een persoontje meer af dan men gekomen was. Tess, jij woont zo dicht bij Kootwijk dat we je spoedig hopen te zien!

Jaar: 2010

 

TEUN

 

Teun -we geven het toe, het is een beetje een bizarre naam voor een saluki- kwam bij ons omdat hij door wat omstandigheden niet bij zijn oude eigenaar kon blijven. Soms hebben mensen gewoon meer honden dan ze eigenlijk willen. Ook in zo’n geval is het uiteindelijk beter om een nieuw huis voor wat dan zo onaangenaam een ‘overtollige’ hond heet. 

Teun was nog heel jong en het duurde dan ook niet vreselijk lang voordat mensen zich meldden. Intussen hadden we wel begrepen dat Teun geen hond voor een beginner was. Hij vond zichzelf, zoals de meeste oosterlingen overigens, bijzonder goed geslaagd en meende daar ook wat rechten aan te ontlenen. We zochten dus naar mensen die de opvoeding en gedeeltelijke bijsturing van deze jongeling ter honden wilden en vooral konden nemen. En die mensen vonden we. Veel windhondervaring gecombineerd met ervaring met herplaats- en opvanghonden. Bovendien was er ook nog veel tijd voorhanden en hadden ze ook nog een gesettelde vriendelijke windhond. Wat wil een mens nog meer? Wat wil Teun nog meer? 

Na een inburgeringsperiode, waarin om geheel onduidelijke redenen een akkefietje tussen Teun en Tom, de greyhoundmix, ontstond met als gevolg een hechtingsbezoekje aan de dierenarts, is intussen afgerond. Teun heeft zich echt een plekje in het hart van zijn mensen, grote en kleine veroverd. En heel raar is dat niet, want Teun woont niet zo ver bij het strand vandaan en zijn mensen laten hem daar lekker loslopen, zodat hij zijn jeugdige energie goed kwijt kan. En tussen Tom en Teun is alles ook weer helemaal koek en ei. 

 

Teun: zet hem op. En wie weet zien we je een keer, hetzij in de grote zandbak in Kootwijk of op het Noordzeestrand.

 

Jaar: 2017

 

THORSTAN

Thorstan kwam uit een situatie waar teveel dieren waren en waar de inspectie met enige regelmaat pogingen deed het aantal dieren te reduceren. Thorstan kwam met zijn broertje Sindala. Soms doen wij wel eens dingen waarvan we eigenlijk diep in ons hart weten dat het misschien niet  altijd helemaal verstandig is. Bijvoorbeeld twee volwassen nestbroertjes samen plaatsen. De kans dat de een door de ander wordt gedomineerd is best groot. En zo was het ook bij Thorstan en Sindala. Sindala kwam niet uit de verf omdat Thorstan hem voortdurende de les las. Met veel pijn in het hart besloten de eigenaren Thorstan aan ons terug te geven. Dat was overigens wel de juiste beslissing, want Sindala is als hond alleen geweldig opgeknapt –zodanig zelfs dat we hem binnenkort in Kootwijk verwachten.

Op het Dierencentrum bleek ook al gauw dat Thorstan zonder zijn broertje een stuk makkelijker was. Op de laatste dag van het jaar had zich iemand gemeld die ons zeer geschikt leek. En dat was ook zo, ware het niet dat Thorstan besloten had dat hij niet op parket kon lopen. Dat was glad en eng. En wat zijn nieuwe mensen ook deden, het bleef glad en eng. En zo kwam Thorstan na een paar dagen weer, voor de tweede keer terug.

Een van de aardigheden van gezegdes en spreekwoorden is dat ze vaak op een vreemd soort waarheid berusten: ‘Het kan verkeren’ en ‘drie keer recht is scheepjesrecht’ zijn daar in dit geval voorbeelden van. Weer meldde zich iemand die heel veel zin had in Mahdi. Nu had Mahdi (zie boven) wat exorbitante eisen qua beweging en we waren druk aan het praten over de vraag of deze nieuwe mensen hem werkelijk losloopbeweging konden geven. Gaande deze discussie bleek echter dat zij vroeger Barsois hadden gehad. De overstap van een Barsoi naar een Afghaan is best een grote, dus we praatten nog wat verder. Eigenlijk ideale mensen voor Thorstan……..

En zo geschiedde. We spraken af in Kootwijk en zoals u op de foto ziet is het meteen helemaal goed en fijn tussen mens en hond.

Thorstan of liever gezegd Igor, veel geluk in je nieuwe leven!

Jaar: 2014 

 

TIARA

Sommige honden moeten echt ongelooflijk lang wachten totdat de juiste mens op komt dagen. Tiara was zo'n hond. Maandenlang zat zij in opvang en niemand had ook maar de geringste belangstelling voor deze teef. Nu moet wel gezegd worden dat Tiara niet de meest eenvoudige hond was. Toen ze bij ons kwam had ze een prachtige halsband om, maar toen de opvangvader die af wilde doen, toen was het huis te klein. Uiteindelijk heeft het een aantal weken geduurd voordat de halsband af was en daarna duurde het minstens zo lang voordat ze geleerd had dat het af- en aandoen van een halsband echt geen wereldschokkende gebeurtenis was. Tiara vertoonde ook vreemd gedrag tegenover andere honden. Zolang ze met één andere hond samen was, was er geen vuiltje aan de lucht, maar als er meerdere honden in het spel waren, dan wisselde ze spelbogen met venijnig staart- en bilhappen af, vriendelijk kwispelen met serieus grommen. Maar goed, uiteindelijk is toch nog alles goed gekomen. Tiara, die weer gewoon Sophie heet, had zich bij haar tweede opvangplek haar eigenaar uitgekozen. Zodra die ten tonele verscheen, wierp ze zich aan zijn voeten en wanneer hij weer weg ging, dan zette ze het op een onbeschrijfelijk brullen. En tja, wie is daar nou tegen bestand? Sophie, wij hopen dat je nu toch je plek gevonden hebt!

Jaar: 2011

 

TIGRE

Tigre werd aan Voordewindhond afgestaan omdat zijn baas zich behoorlijk verkeken had op de hoeveelheid tijd die een hond opeist. Ook dat komt voor. Je kunt een hond niet 9 uur per dag alleen thuis laten zitten. Niet dat Tigre zich daar nou vreselijk over opwond, maar zijn mens vond dat Tigre beter verdiend had. Tigre ging eerst naar een pleeggezin en na enige weken naar zijn permanente nieuwe mensen. Die hadden het eerst even moeilijk met hem. Tigre denderde als een losgeslagen projectiel door hun leven en liet een spoor van verbijstering achter. Gelukkig kon dit gedrag na een opvoedkundig consult door een van onze medewerkers snel worden gereguleerd.

Jaar: 2010

 

TIKO

 Tiko kwam samen met zijn nestbroer Kinto bij Voordewindhond omdat hun vrouwtje zeer ernstig ziek is. Hoewel eerst de gedachte was dat ze samen zouden moeten blijven –dat bemoeilijkt de bemiddeling altijd behoorlijk- bleek dat achteraf toch niet zo te zijn. Zo brachten we de heren onder op twee verschillende opvangplekken. Ze leken er geen enkele last van te hebben…

Tiko ontpopte zich op zijn opvangplek tot een gentleman van de eerste orde. Er was ook al heel snel een gegadigde voor hem, maar die haakte af. En bij hondenbemiddeling geldt altijd wel ‘beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.’

Kort daarop meldde zich een goede bekende van de vereniging die Binyamin, de sloughi, had gezien.  Maar ja, Binyamin was een zeer onstuimige jonge hond en de omstandigheden van de beller waren zodanig dat wij bij haar eerder een rustige gentleman zagen dan zo’n wervelwind.  

Een kennismakingsbijeenkomst werd gepland op een zondagmiddag. Na thee in de tuin en veel praten over Tiko en hoe hij is, gingen we wandelen in de buurt. Tiko ging ten eerste zonder op of om te kijken mee, met toch twee vreemde vrouwen. Hij liep keurig aan de lijn, deed niet raar tegen andere aangelijnde honden die we tegenkwamen, liet zelfs een in de berm zittende kat met rust. Kortom, een voorbeeldige hond.

De beslissing was snel genomen: hij ging mee naar het zuiden. Intussen is hij, onder zijn nieuwe naam Tommie,  heel goed ingeburgerd en heeft hij de oude Afghaan Aileen een heel nieuwe kijk op het leven gegeven. Dankzij zijn bijzonder vriendelijke karakter, komt Aileen, na meer dan een jaar, steeds meer los. Ze zoekt eindelijk contact met haar mens en ze ligt samen met Tommie op een dekentje! De mensen die bij het hooperen in Westendorp waren hebben dat met eigen ogen kunnen zien. (voor wie dat gemist heeft, onder de knop wandelverslagen staat een uitgebreid verslag van deze activiteit, waarbij Tommie als ongeluk-aantrekkende Grey overigens erin slaagde zich te blesseren).

Enfin, Tommie veel succes en zorg maar goed voor Aileen en jullie mens.

Jaar: 2017

 

TIKTAK

Tiktak is een jonge ruwharige galgoteef. Haar baas ging op zoek naar een nieuw huis voor haar, omdat het gewoon niet klikte tussen mens en hond. Dat kan. En in zulke gevallen heeft noch hond noch mens er iets aan om dan maar door te modderen. Tiktak woont inmiddels in Duitsland en deelt haar mensen met twee immense Ierse Wolfshonden. De Ieren hadden al direct begrepen dat Tiktak de lakens uitdeelt thuis en hebben zich met een zucht van verlichting aan haar leiding onderworpen. "Gelukkig, wij hoeven niets meer zelf te bedenken."

Jaar: 2010

 

 

TIMON

Timon belandde met een huisgenoot bij Voordewindhond, omdat zijn eigenaar ernstig ziek was. Tijdens de paar weekjes opvang was zijn opvangouders al opgevallen dat Timon een tikje jaloers was en graag veel aandacht wilde hebben. Vooral op schoot hangen en geknuffeld worden waren Timon's grootste hobby's. Onze gedachten gingen dus uit naar mensen zonder verdere honden -en beslist geen katten. En jawel, na een poosje meldde zich precies de juiste mensen voor Timon: geen andere dieren, veel tijd en veel ervaring. Timon gaat nu als Koning Luca door het leven en heeft al enige harten in zijn directe omgeving weten te veroveren. Wel berichten zijn nieuwe ouders dat hij niet alleen niet zo'n liefhebber van katten is, maar zelfs een fotografisch geheugen voor katten blijkt te hebben. Hij weet precies waar de buurtkatten wonen en waar zij zich zouden kunnen bevinden. Dat is natuurlijk een beetje jammer, maar ja, als je dat nou maar weet als nieuwe eigenaar, dan kun je je daarop instellen. Luca, veel geluk! En niet zoveel katten fotograferen...

Jaar: 2011

 

TIMUR

 Timur is een heel jonge Afghaan die op zoek was naar een eigen plek. En die vonden we eigenlijk al heel snel. Zoals zo vaak ging het om mensen die net een helaas ook jonge Afghaan aan hartfalen hadden verloren. De overgebleven Afghaan treurde nogal en het leek een goed idee om een nieuw vriendje te zoeken.

Het is voor de bemiddelaars altijd fijn met mensen in contact te komen die al veel ervaring met Afghanen hebben.Natuurlijk is elke AFghanebezitter ooit een keer begonnen maar toch..... En een bijna negen maanden oude Afghaan staat wel op de drempel van de puberteit. En die kan nog wel eens tot bloedende nagels bij het personeel leiden. En alsof dat nog niet erg genoeg is: ook de vacht staat op het punt te veranderen.

Timur zat enige honderden kilometers van de beoogde eigenaren af en de oude eigenaren boden aan een stuk onze kant op te rijden. Alle autoritten liepen voorspoedig en toen we de afgesproken parkeerplaats opreden zagen we Timur met zijn nog-vrouwtje al rondlopen. Timur was de vorige dag gewassen, geföhnd en geborsteld en zag eruit om door een ringetje te halen. Leuk en gezellig en nieuwsgierig was hij ook. Hij vond alle aandacht prima. De mensen dronken buiten -want binnen mochten geen honden-  koffie en de laatste aanwijzingen omtrent Timur werden afgegeven.

Hij sprong zonder enig mankeren in onze auto en alles leek in de richting van een voorspoediige rit terug naar Nederland. Maar dat was toch niet helemaal zo. We draaiden de snelweg op en na ongeveer een kilometer hoorden we een merkwaardig kletterend geluid achterin. En jawel, Timur, die echt ruiimschoots uitgelaten was, stond wijdbeens ongeneerd te plassen. Op een jas. Na wat tien minuten leek hield het geklater op. Op zo'n Autobahn is het ook slecht stoppen. En als dat al kon, wat konden we dan nog doen? De jas was doorweekt en daar hielp geen lieve moeder aan.

Timur bleek echter nog een truc in trucendoos te hebben. Na vijf minuten ging hij weer staan, drentelde wat heen- en weer, groef met zijn enorme voorpoten in de jas, herschikte deze en ging vervolgens pontificaal zitten poepen. Melle, de grippet die de chauffeur in opvang had en vanwege zijn verlatingsangst maar gezellig mee was Timur ophalen, vond het maar een matig genoegen. Hij zat met wat op een opgetrokken neus leek tegen de deur aangedrukt, zover mogelijk weg van Timur. Timur inspecteerde zijn productie en ging er vervolgens doodleuk in liggen. Nog 350 km te gaan.....voordat we de nieuwe eigenaren zouden ontmoeten voor de overdracht.

Gelukkig  is Duitsland gezegend met een grote hoeveelheid benzinestation en bij het eerste het beste zijn we toch maar gestopt.. Na aanschaf van drie rollen keukenpapier en een eigenlijk tot mislukken gedoemde poging de prachtige, schone, welriekende vacht van Timur een beetje te reinigen, werd de reis voortgezet onder periodieke opening van alle ramen.

Maar dat was dan ook het enige minpuntje van de hele dag. De nieuwe eigenaren waren op het afgesproken punt. We hadden ze per whatsapp al laten weten wat er gebeurd was, maar daar leken ze helemaal niet van onder de indruk. Geen probleem, ze zouden hem thuis wel in bad doen.

De treurende Afghaan reageerde prima op Timur, zijn mensen waren helemaal verrukt en ook Timur vond het allemaal uitstekend. En nee, hij hoefde niet te plassen.....

Timur is intussen, als Lavit, heel goed ingeburgerd -en dat ging erg snel, want de foto hierboven is van de dag na aankomst! Doe je best, jochie!
Jaar: 2016

 

 

TOMMIE

Dit hele kleine Italiaantje-pinscher mixje werd op het internet aangeboden. Een telefoontje naar de eigenaresse later en de hond werd bij een van onze medewerkers afgeleverd. Vervolgens ging hij een paar weken logeren bij een pleeggezin. Totdat een van de mensen die in Mönchendgladbach zo geweldig had helpen zoeken naar onze weggelopen caravan hound  Sunanda besloot dat ze eindelijk de dood van haar vorige hond had verwerkt en dat het tijd was voor een nieuwe hond. Tommie dus. Tommie werd Manolo en  moet nog 'even' leren dat hij niet zo hard hoeft te blaffen als er bezoek komt, maar met een beetje geluk en veel doorzettingsvermogen komt dat wel goed.

Jaar: 2010

 

TOSCA

Tosca heeft nu echt het lek boven. We hadden haar ondergebracht bij vriendelijke mensen, maar om de een of andere reden klikte het niet tussen de hond en de mensen. Tja, dat kan. En dan kun je dat maar beter onder ogen zien en opnieuw aan het zoeken slaan. En ziedaar, na een paar weken meldde zich een mevrouw, die altijd greyhounds had gehad en de laatste was overleden. De dochter en schoonzoon van mevrouw reden haar op een zaterdagochtend naar Kootwijk, waar de kennismaking plaatsvond. Die verliep voorspoedig en we kunnen rustig zeggen dat Tosca thuis is gekomen!

Jaar: 2010

 

TREK

Trek was de eerste van de jonge whippets die Voordewindhond herplaatste. Trek was eerst in opvang en bleek het uitstekend te kunnen vinden met zijn tijdelijke Afghaanse huisgenoten. De aanwezige Deerhound vond hij wel heel erg groot, maar na een half uurtje was ook aan dat formaat gewend. Voor Trek meldde zich een familie, die na hun windhondkruising een "echte" whippet wilden, ook als gezelschap voor hun teckel. Ook Trek wensen we nog een lang en gelukkig leven.

Jaar: 2010

 

TYCHO

 

Tycho is het broertje van Freule en hoewel reuen meestal wat groter zijn dan teven, was dat hier niet het geval. Tycho was er lichamelijk eigenlijk slechter aan toe dan Freule en had dan ook een behoorlijke groeiachterstand. Dankzij de inspanningen van Henny was het ergste leed tamelijk snel geleden. Verder bezorgde Tycho zichzelf af en toe nog wat extra's door bijvoorbeeld de vetbollen voor de vogels uit de boom te plukken en te verorberen -en nee, van dit overdadige maal had hij als rasechte afghaan echt geen last... Zijn pleegbroer Joep bracht Tycho ook nog een paar nuttige vaardigheden bij en toen we dachten, nou, nu zou toch een permanent huis wel leuk zijn, belden precies de juiste mensen. Mensen met afghanenervaring, met tijd en geduld. De dag voor de kennismaking had het voor Nederlandse begrippen erg veel gesneeuwd en we gingen er van uit, gezien de grote afstand tussen de woonplaats van de nieuwe eigenaren en de verblijfplaats van Tycho, dat we de afspraak zouden moeten verzetten. Maar daar was geen sprake van. De week tevoren was er een hele uitzet voor Tycho aangeschaft en de wens om Tycho in de armen te sluiten liet zich door een beetje sneeuw niet verdringen. We hoeven niet te beschrijven hoe de kennismaking verliep; kijk maar naar de foto!

Tycho gaat bij John en Liesbeth een fantastisch leven tegemoet met als ongetwijfelde hoogtepunten kampeervakanties en wandeltochten.

Jaar: 2012

 

VALESCA

Valesca verbleef bijna 7 maanden in de opvang en we hadden het sterke idee dat ze het leven bij het opvanggezin eigenlijk wel prima vond. Af en toe kwamen er mensen die interesse hadden in deze wonderschone Chart Polski-dame maar dan liet of Valesca zelf duidelijk merken dat ze geen interesse had of de bemiddelaars waren ervan overtuigd dat Valesca niet de juiste hond was voor bijvoorbeeld de al aanwezige hond van de potentiële eigenaars. 

Kortom het leek er sterk op dat Valesca zelf had besloten de rest van haar leven bij haar opvangouders te blijven wonen. Totdat er een Duitse mevrouw contact met ons opnam die een rustige stabiele leefomgeving, en hoewel ze geen windhondervaring had, wel veel ervaring had met Rhodesian Ridgeback had, ook een wat afstandelijk en zelfstandig ras. Haar oog was gevallen op Valesca en zo werd de reis vanuit Duitsland naar Noord-Nederland ondernomen. 

Er vond een rustige kennismaking plaats en er werd zelfs even gewandeld: kortom het ijs was algauw gebroken en, heel niet onbelangrijk in dit geval, Valesca gaf duidelijk aan dat deze mevrouw wat haar betreft helemaal ok was.

Andersom was mevrouw gecharmeerd van zowel Valesca’s uiterlijk als, vooral, haar  karakter, dat behoorlijk overeenkomsten had met haar vorige hond.

Bj de auto werd nog één keer omgekeken maarbevestiging van haar opvangmoeder “Het is goed meid, ga maar mee” sprong Valesca de auto in ging op weg naar haar nieuwe thuis.

Inmiddels zijn via de e-mail de eerste berichten bij Voordewindhond binnen gekomen: Valesca gedraagt zich keurig en netjes en is volgens Elske een heerlijk gezelschap om in huis te hebben. Sterker nog, ze heeft ons laten weten dat ze nog nooit zo'n fijne hond gehad heeft en dat we  vooral het idee moeten laten varen dat Valesca ooit nog terugkomt.

Nou, dat doen we graag! Valesca, ofwel Polly, veel geluk!

Hajo  is ook eersteklas dief eerste klas en omdat zijn vriendin is ook al zo’n roversvrouw is, is dat natuurlijk een beetje onhandig.  Daar moet dus ook nog aan gewerkt worden. Hajo is ook een enorme knuffel en begint langzaam te laten zien dat hij ook een beetje een komediant is.

We weten zeker dat het goed komt met deze grippet-met-pech!

Jaar: 2013

 

VEERLE

Veerle kwam met de laatste groep honden uit Frankrijk mee. Merkwaardigerwijze was zij de enige hond uit de hele groep die een redelijk goed verzorgde vacht had. Fijn, dat scheelde weer een vacht scheren -sommige mensen denken dat wij dat altijd doen, maar dat is echt niet zo! Alleen als de hond totaal in de klit is en het uitkammen van de vacht navenant veel stress oplevert, dan scheren we de hond. Maar de vacht van Chantal kon met een bad- en borstelbeurt moeiteloos gered worden.

En opdat u vooral niet denkt dat wij altijd alles goed doen: we hadden Veerle eerst aan een mevrouw bemiddeld, die na drie dagen belde met de mededeling dat het niet ging of dat we hond weer moesten ophalen. Een heuse mislukte herplaatsing! Een van onze Duitse medewerkers nam Veerle in opvang en had nogal wat te stellen met een zeer hardnekkig diarree. Maar ziedaar, uiteindelijk komt toch alles weer goed: de diarree hield op en er meldde zich een aardige vrouw met afghanenervaring die Veerle graag een nieuw huis wilde bieden. Veerle is verhuisd en deelt haar mens met een aardige mix die naar de bijzondere naam Kartoffel luistert. Veerle heet inmiddels Chantal en voor haar  is de wereld weer helemaal in orde!

Jaar: 2012

 

VERSACE

Versace was een afghaan die, zoals wel vaker voorkomt, van een ene ongeschikte eigenaar naar de andere ging en bij iedere nieuwe plek nog wat meer stoute dingen ontwikkelde. Maar het woord waar het hier om draait is 'was'. Want voor Versace is het tij gekeerd. Door interventie van zijn fokker belandde hij bij Voordewindhond. Twee erg aardige mensen waren in hem geïnteresseerd en op een mooie zaterdag gingen we gezamenlijk naar de opvangplek. Daar bleek dat Versace, int tegenstelling tot wat de vorige eigenaar had verteld, een enigszins heftige reactie jegens katten vertoonde. Of laten we maar gewoon de waarheid schrijven: bij de aanblik van een voorbij wandelende kat strotte hij zichzelf bijna van opwinding! En de nieuwe mensen hadden twee katten. Maar ja, aan de andere kant was het weer zo'n gevalletje van 'hond ziet mens en de rest is geschiedenis'. Na een wandeling in de buurt zaten we tijdens de koffie te delibereren of het nou wel of niet wijs was om het te gaan proberen. Alle voors en tegens passeerden de revue en verhalen van andere notoire kattenhaters, al dan niet hervormd, werden opgehaald. Alleen Versace hoefde niet verder te denken: hij ging heus wel mee. Na een tijdje ging hij zelf demonstratief liggen slapen.

Versace werd omgedoopt tot Cherokee, voor een afghaan een misschien wat ongebruikelijke naam, maar hijzelf vindt het wel een toffe naam -soms. Cherokee heeft nog veel te doen, want zijn nieuwe mensen hebben wel ervaring met Ierse wolfshonden , maar niet met afghanen. Dat betekent voor de afghaan in kwestie meestal dat hij nogal wat werk heeft aan het dresseren van zijn mensen. Maar er zijn natuurlijk grenzen en afghanen moeten ook gewoon een paar dingetjes leren, zoals 'van de kat blijf je af'. Dat loopt nu, dankzij de plantenspuit en afleidingstaktieken eigenlijk redelijk en wij gaan er vanuit dat Cherokee binnenkort echt begrepen zal hebben, dat de kat ook recht van leven heeft. Gelukkig lijkt hij wel een slimme vogel te zijn, dus de vooruitzichten zijn goed. Doe je best, joh!

Jaar: 2011

 

VINCENT (1)

Vincent is weer zo’n geval waarvan je denkt “hoe is het mogelijk?”. Een bloedjonge, kerngezonde, goeduitziende grippet, die zijn we vast zo kwijt. Nou, geloof het maar niet. Vincent moest niet alleen heel lang wachten, tot twee keer toe zochten we mensen voor hem uit die hem na korte tijd weer teruggaven. Wat een pech! Maar op een goede dag kwam ook aan deze pech een einde. Een jong stel uit de buurt van de Efteling had belangstelling voor een tweede whippet.

In eerste instantie was de keus op Bertje –nòg zo’n pechvogel– gevallen en we gingen zelfs met elkaar en Bertje wandelen op het grote Veluwse zand. Het klikte eigenlijk prima tussen mensen en Bertje, maar na rijp beraad kwamen zij toch tot de conclusie dat met de vele kleine kinderen in hun buurt Bertje misschien toch niet zo’n goed idee was. Daar kunnen we het eigenlijk alleen maar mee eens zijn. Maar…..dan is Vincent misschien wat. Die heeft zeker niets tegen kinderen!

En jawel, na enige tijd kwamen Sabrina en Martijn naar Drachtstercompagnie. Lexi, de whippetdame, en Vincent vonden elkaar best leuk en het klikte ook prima tussen mensen en hond. En zo ging Vincent, die eigenlijk Harley heet, richting Efteling. De berichten zijn prima. Harley gedraagt zich in één woord voorbeeldig, op een klein dingetje na: hij is van de zelfbediening.  Lexi heeft hem wel flink onder de duim. Ze pakt zijn speelgoed af als ze daar zin in heeft en als hij iets doet wat niet mag, dan vindt Lexi het haar taak hem te bestraffen.  Als respons piept Harley dan wat ongelukkig voor zich uit. In ieder geval zijn Sabrina en Martijn heel blij met Harley. En als we de foto goed bekijken dan is Harley ook erg blij met hen!

Jaar: 2012

 

VIPER

Viper heeft u niet op onze site zien staan. Terwijl sommige honden 537 dagen in opvang blijven, zijn andere zo snel weg dat we geen eens tijd hebben een stukje te schrijven, een beetje hebbelijke foto te organiseren en ze op de site te zetten. Viper was zo’n geval. Hij kwam samen met Harley, een  groot uitgevallen Whippet-Italiaankruising bij ons, omdat zijn mensen te ziek waren om nog verder goed voor hen te zorgen.

Nu hadden we een Duits echtpaar dat in Valesca geïnteresseerd was en uit de gesprekken bleek dat dat wel eens een heel goede match zou kunnen zijn. Ze hadden al ervaring opgedaan met een Sloughi en een Magyar Agar, dus dat zou wel eens precies goed kunnen zijn. En zo kwamen zij op bezoek. Er werd met Valesca gewandeld, maar tot onze verrassing  besloten zij Valesca niet te nemen. Overigens wel met een heel goede reden: mevrouw had net een heupoperatie achter de rug en Valesca had even een behoorlijk ruk aan de riem gegeven toen ze in een tegenoverliggend weiland een paar schapen had zien bewegen. En dat doet pijn. Maar ja, wat nu? Veel heen- en weergepraat en vervolgens werd een wandeling met Greyhound Bram ondernomen. Maar ja, hetzelfde probleem, uiteraard. Als een grote hond met het bijbehorend gewicht aan de lijn gaat hangen, dan voel je dat wel. En helaas zijn onze windhonden, en ook die van u, geen radiografisch bestuurbare autootjes.

Weer veel heen- en weergepraat waarin wij vooral de relatie grootte-gewicht-impact op de gewrichten belichtten. Misschien was dan de oplossing een kleinere, lichtere hond? Maar ja, een whippet, dat was toch wel heel wat anders dan een Chart. Zeker, maar een Chart is nu eenmaal groot. Uiteindelijk werd toch besloten een wandelingetje met de net-binnengekomen Viper te gaan maken. Na de wandeling, waarbij Viper zich als klein, vriendelijk, gezellig en gezeglijk mannetje had gedragen en ook gebleken was dat  de meegekomen Teckelheer geen enkel probleem met Viper had, waren alle bezwaren als sneeuw voor de zon verdwenen: Viper ging mee naar Duitsland.

De berichten zijn bijzonder goed en alle partijen, de mensen, de Teckel en Viper zijn tevreden met elkaar. Viper, veel plezier in het verre Duitsland!

Jaar: 2013 

Nawoord: in 2018 berichtten de mensen van Viper  we dat zr tot hun grote verdiret Viper hadden moeten laten inslapen.  Gelukkig hebben ze in onze Alina ( Windmee 2018) een goede opvolger gevonden!

 

VISHNU

Toen Vishnu en zijn broer in juni bij ons kwamen dachten we dat we die wel snel zouden kunnen herplaatsen. Maar dat bleek een misrekening. Onduidelijk is waarom, maar er meldde zich vrijwel niemand voor de schone jongelingen.

Totdat in december de telefoon ging; een meneer met een Afghanenverleden. Enige gesprekken verder, werd er een wandelafspraak gemaakt. De familie had het oog op Vishnu laten vallen en hoewel ook Aarash mee was komen wandelen, was de keuze op de een of andere manier gemaakt. Niet alleen door de mensen maar ook door de hond. Vishnu liep af en toe lekker los, maar kwam dan steeds weer even bij zijn nieuwe mensen kijken en tijdens de stukjes die hij aan de lijn liep gedroeg hij zich voorbeeldig.

Intussen is Vishnu al weer een tijdje in zijn nieuwe omgeving. Omdat bij een nieuw leven meestal ook wel een nieuwe naam hoort, gaat hij voortaan als Samoer door het leven. De nieuwe ouders en mensenbroer van Samoer zullen nog wel wat met hem te stellen krijgen maar we hebben er alle vertrouwen in dat hij na wat heropvoedende begeleiding zich tot een keurige vertegenwoordiger van zijn ras zal ontwikkelen. Samoer: doe je best, joh. Je had het niet beter kunnen treffen!

Jaar: 2012

 

VITO

De herplaatsing van Vito was er eentje uit het modellenboek: op het moment dat Vito en Bart elkaar zagen was het bekeken! Die vielen als een blok voor elkaar. We gingen nog wel, serieus als we zijn, een wandelingetje maken -in de stromende Belgische regen-maar als het aan mens en hond gelegen had, waren ze direct naar huis gereden. Vito is whippet-alleen, maar aan whippetvrienden in de buurt geen gebrek! Er wordt wat afgerend met zijn drieën. Vito heeft niet alleen het hart van Bart veroverd, maar ook dat van zijn oma, van als zijn buurkinderen en verder gewoon van iedereen die hij tegenkomt. Vito is een charmeur par excellence! Maar zoals uit een mail van Bart blijkt, hij blijft wel een echte whippet: Vito doet het supergoed! Soms denk ik dat ie gewoon te braaf is! Vanaf dit weekend begint hij stilaan z'n naam te kennen! Al merk ook wat koppigheid, wat doof zijn als het hem past ... grappig om te zien want je ziet aan z'n blik dat ie je wel hoort! De deugeniet komt stillekes naar boven! Fantastisch natuurlijk! Veel geluk, Bart en Vito!

Jaar: 2010

 

 

VLADIMIR

Barzoi:  Zie Boris 

Jaar: 2012

 

 

VLADYA

Vladya, die eigenlijk Borya heet, was een pechvogel. Met de nadruk op wàs, want inmiddels gaat het hem voortreffelijk. Zijn eerste eigenaar hield hem grotendeels in een schuur en bekommerde zich niet of nauwelijks om hem. Gelukkig haalde een vriendelijke mevrouw hem uit zijn benarde positie en nam hem mee naar huis. Maar ja, zo'n Barsoi is nou niet direct een klein, handzaam hondje. En bovendien had mevrouw nog een kortpotige hond. Het samen uitlaten van deze twee uitersten was geen pretje. En zo gingen we gezamenlijk op zoek naar een nieuw huis voor Borya. Het duurde niet heel erg lang totdat de juiste mens zich meldde: veel tijd en veel ervaring. Er werd een ontmoeting georganiseerd en Borya stapte met het grootste gemak in de auto, op weg naar een nieuw leven. Thuis aangekomen bleken er nog twee windhonden op hem te wachten, die in eerste instantie wel vonden dat hij erreg groot was. Maar zij zijn inmiddels aan hem gewend.

We konden Borya tijdens een van de wandelingen in juli in levenden lijve zien. Hij genoot, van de ruimte, van de andere honden, van de vrijheid. Borya, veel plezier en we hopen je nog vaak te zien!

Jaar: 2011

 

 WARDA

Warda was een van de windhonden die niet op de website van Voordewindhond hebben gestaan. Deze elegante salukidame zocht samen met haar ras- en huisgenote een nieuw thuis omdat haar eigenaar door z’n vele werkverplichtingen niet langer in staat was om beide dames een windhondwaardig bestaan te bieden. Bij deze plaatsing was de eigenaar nauw betrokken wat er onder andere toe leidde dat de 2 dames op hun eigen plekje konden blijven tot er een nieuw thuis gevonden was. Voor de honden is dit natuurlijk altijd het prettigst: iedere verhuizing veroorzaakt toch altijd enige vorm van stress, hoe goed de opvangplek ook is.

Gelukkig duurde het wachten niet lang: een echtpaar met veel windhondervaring wilde het wel met beide dames proberen. Helaas bleek een van beide saluki’s zich wat minder makkelijk aan te passen en een paar onhebbelijkheden te hebben, waardoor besloten werd haar toch eerst bij onze gedragsdeskundige in opvang (in huiselijke kring) te plaatsen, hier lijkt deze dame stukken beter te kunnen aarden, maar over haar hebben we het hier nu niet.

Warda de prachtige donkere salukidame * op de foto hierboven  woont inmiddels enkele weken bij haar nieuwe familie en vind het heerlijk om hier de enige windhond in huis te zijn. Ze geniet van de aandacht en lange (strand)wandelingen en zoekt haar mensen regelmatig op om haar affectie te tonen. Ik had het al gezien bij een bezoek aan de familie, of eigenlijk had Warda het me zelf laten zien: haar blik naar mij, afstandelijk en enigszins ongeïnteresseerd, gevolgd door haar blikken naar Teuni en Leen: vol vertrouwen en vriendschap. Het begin van een hopelijk lange en ongetwijfeld mooie relatie: veel geluk met elkaar Warda, Teuni en Leen!

 Jaar: 2013

 

 WENDY

Wendy stond, gelukkig, maar heel kort op onze site. Om heel eerlijk te zijn hadden we een beetje vrees dat het wel eens lang zou kunnen gaan duren voordat zich iemand voor deze jonge dame zou melden. Voordewindhond herplaatst -uiteraard- ook windhondkruisingen, maar Wendy had maar een klein beetje windhondbloed. Gelukkig gebeuren er regelmatig wondertjes in onze windhonwereld en de bemiddeling van Wendy was zo'n wondertje. De vorige hond in het gezin van Nicoline was overleden en ze waren nu toch echt toe aan een opvolger. Of buurtgenote Elly, die veel verstand van whippets heeft, niet iets wist. Nou, zei die, misschien moeten we eens op de site van Voordewindhond kijken. En gezamenlijk gingen ze, ieder in hun eigen huis, achter hun eigen computer naar de site. Daar was letterlijk diezelfde ochtend Wendy verschenen. Het was liefde op het eerste oor! De rest is geschiedenis. Wendy woonde nog gewoon bij haar eerste eigenaren thuis, in afwachting van een nieuwe eigenaar. Beide partijen gingen wandelen in Kootwijk en Wendy ging na afloop mee naar huis. Wij wensen Nicoline en haar gezin veel geduld bij de verdere opvoeding van Wendy en we wensen Wendy een lang en gelukkig leven!

Jaar: 2011

 

WILLOW 

Ook Willow stond niet op de site als ‘hond op zoek naar een nieuw huis’. Zij kwam bij ons omdat haar eigenaren van hun dierenarts gehoord hadden dat Willow een tamelijk ernstige en vooral slecht te behandelen infectie zou hebben. De eigenaren zagen daar heel erg tegenop en vroegen ons een nieuw huis voor Willow te zoeken, een dan vooral een huis waar men haar alle diergeneeskundige zorg zouden kunnen bieden. 

Willow ging in opvang. Dat had overigens nogal wat voeten in aarde. De avond voordat we Willow gingen ophalen bleek namelijk dat ze loops was. Dat was wel even problematisch, want op het beoogde opvangadres woonde namelijk een volle reu, en een nestje Afghanen staat niet hoog op ons verlanglijstje. Dus togen we de volgende ochtend met een andere, ook volle, altijd in loopse teven geïnteresseerde  reu naar de afgesproken plek. Die zou ons feilloos laten weten of Willow wel of niet loops was. Reu en teef werden aan elkaar voorgesteld, maar er was geen sprake van enkele belangstelling anders dan gewoon ‘oh, wie ben jij’. Toen nog bleek dat er drie weken eerder bloed gezien was, leek ons de kust wel min of meer veilig. Willow ging naar haar opvangplek en werd voor de zekerheid toch nog een weekje gescheiden gehouden van de reu. 

Intussen hadden we gelegenheid om de vermoede diagnose door onze eigen dierenarts te laten verifiëren. Die besloot dat er niet naar uitzag dat ze de gevreesde aspergillose had en stelde voor om eerst eens wat andere dingetjes uit te sluiten. Zo gezegd, zo gedaan. En wat bleek na een paar weken geduldig wachten? Niets aan de hand. Hoera! 

Daarna kwam de bemiddeling enorm snel op gang. We hebben het al eerder geschreven maar doen het nog een keer: een groot netwerk is een groot goed. Vooral als dat netwerk bestaat uit mensen die al een hond van Voordewindhond hebben en er gedurende soms vele jaren contact blijft bestaan tot het onvermijdelijke moment van afscheid. En de ervaring is dat mensen die eenmaal succesvol een windhond hebben gehad, vroeger of later toch een opvolger willen. En dat was geval. Eerst overleed Tappie, toen overleed ook Polle en Diny, het mixje, met de overgebleven Afghaan, Japi, waren samen toch maar één Afghaan. Er ontbrak gewoon iemand. 

En dus kwam de tijd waarop we een complot smeedden: Arthur was jarig en Alet stelde hem voor leuk in Kootwijk te gaan wandelen. Eerst koffiedrinken had ze, enigszins tot verrassing van Arthur, besloten. Wij zouden  met Willow daar, heel toevallig, ook koffie drinken. Door een kleine communicatiefout zaten we in verschillende cafés op elkaar te wachten, maar door het geheime karakter van deze afspraak kon er niet gebeld worden. Arthur zei na twee kopjes koffie ‘kom, we gaan wandelen’. Geheel tegen het plan, natuurlijk, maar er viel niet veel aan te doen. ‘Oh, kijk nou eens, daar op die parkeerplaats staat de auto van Eleonoor’, riep Alet in arren moede uit. ‘Even dag zeggen’. Tja, je moet wat. 

Nou, de verrassing was een enorm succes! Kijk maar naar de foto! 

 

Willow, je bent echt heel goed terecht gekomen. Veel plezier met je mensen, met Diny en met Japi. En soms George! We gaan gauw weer wandelen.

Jaar: 201

 

WISKE

Wiske was ook een van diezelfde vier whippets. Ook zij had eigenlijk heel snel een nieuw huis. Er belde namelijk een bekende van Voordewindhond die al een whippet heeft en die graag een vriendinnetje voor haar whippet wilde. Er werd een bezoek geregeld, mensen en honden leerden elkaar een beetje kennen en vervolgens ging Wiske meteen mee naar huis. Hugo, de whippet, vond deze nieuwe huisgenote in eerste instantie een onnodige indringsters, maar u weet hoe whippets vaak zijn: lekker gezellig tegen elkaar aanliggen, onder een dekentje op de bank. De kou was dus heel snel uit de lucht.

Wel loopt Claire, nieuwe naam- de hele dag achter Esther aan. De ervaring leert echter dat voortdurend achter de nieuwe mensen aanlopen iets is dat alle herplaatsers doen. Zo raar is dat nou ook weer niet, want verplaats u in de hond: weggehaald uit huis, alles nieuw en onbekend, dus die kan maar beter dicht in de buurt van de enige mens blijven! Na een week of twee, drie gaat dat gedrag vanzelf over. Kennelijk heeft de hond dan weer zoveel vertrouwen in de situatie gekregen dat hij niet steeds aan zijn nieuwe mens gekleefd zit. Het heeft trouwens ook niet veel zin om veel energie te steken in het ombuigen van het achternaloopgedrag. Ons advies is altijd de hond verder de negeren, dan gaat het gedrag het snelst over. Ook aan het alleenblijven moet nog een beetje gewerkt worden, maar dat zal met wat beleid ook wel goed komen. Intussen viert Claire met haar nieuwe mensen vakantie op Terschelling. We wensen Claire, Hugo en hun mensen niet alleen een prettige vakantie, maar ook nog vele jaren in goede gezondheid en harmonie!

Jaar: 2012

 

 

 

XENIA

Xenia was een van de zeven afghanenkleuters die eind april bij Voordewindhond belandde. Het was nog een hele toer om zeven opvangadressen bij elkaar te sprokkelen. Want voor het verblijf in een pension waren ze ten eerste te jong en ten tweede werd het echt de hoogste tijd dat de dames en heren Afghaan iets gingen leren. Daarvoor hadden ze namelijk vrijwel niets geleerd. Ze hadden nog nooit een halsband om gehad en konden dus ook niet aan de lijn lopen. En zindelijkheid was een volstrekt onbekend begrip. Op weg naar de verblijfplaats van de pups moest er nog voor één een opvangplek gevonden worden. Dezelfde dag, welteverstaan! Gelukkig hebben we de laastste tijd veel Afghanen bemiddeld en in die kringen zochten we opvangplekken. De meeste mensen moeten toch wel even  goed nadenken of ze wel tijd en zin hebben in het opvangen van een niets-kunnende maar mega-eigenwijze Afghanenpeuter. Zo niet Thea, die we dus pas in de middag  vanuit de auto belden. Ze zei wel ik moet er even over nadenken maar binnen 6 minuten ging de telefoon weer. Breng maar. En zo geschiedde. Het is moeilijk te zeggen wie het blijst met het kruimeltje was: de mens Thea, of de honden Hinaarah en Angel.  Binnen een minuut had het toch wat schuwe hondje al een naam: Xenia, vernoemd naar een eerdere Afghaan op wie ze erg leek. Wat een welkom!

Na korte tijd kwam er een aftastende sms: wat gebeurt er als ik Xenia wil houden? Nou, dat was nogal eenvoudig! Dan stellen we een contract op, betaal je het adoptiebedrag en klaar zijn we allemaal.

Xenia, heel veel geluk in je leventje! Het komt allemaal goed en binnenkort hopen we je, samen met Hinaarah, te zien, op het Zand van Kootwijk of misschien wel op de Activiteitendag in Meppel?

 Jaar: 2014 

 

YARA

Op een goede zaterdagmorgen eind september  werden we gebeld door een erg ongelukkige mevrouw. Ze had twee windhondpups, die er niet goed aan toe waren, in huis genomen. Ze waren wel erg opgeknapt, maar ook wel heel erg druk. En haar gezondheid was niet zo best en eigenlijk wist ze zich geen raad. Of wij haar konden helpen.

Tja, het was wel duidelijk dat we een beetje snel in actie moesten komen. En zo werd er nog tijdens de wandeling in Kootwijk druk heen en weer getelefoneerd naar diverse mogelijke opvangadressen. Tegen de tijd dat de wandeling over was, hadden we twee adressen!

De twee pups werden opgehaald en over de opvanggezinnen verdeeld.  (Dat klinkt allemaal tamelijk makkelijk, maar er werd wel weer bijna 300 km afgelegd op deze zaterdagmiddag en –avond om alles voor elkaar te krijgen.) Yara ging tijdelijk bij Qadir –die intussen al een lange staat van dienst heeft als excellente opvoeder en bijstuurder van gasthonden- wonen. Net als zijn menselijk medebewoners, overigens!  Allen heel veel dank!

Koud stonden de honden op de site of er meldde zich al een  grippet-ervaren gezin voor Yara. De gesprekken verliepen voorspoedig en op een enorme natte zaterdagmiddag begin oktober kwam de hele familie aangereisd, inclusief Brutus, de reu des huizes. De kennismaking liep zoals verwacht zeer voorspoedig en Yara ging mee naar haar nieuwe huis. De inburgering verloopt voorspoedig, zij het dat Yara af en toe even door Brutus er even op gewezen moet worden hoe de gezagsverhoudingen (nu nog) liggen en dat een beetje ongebreideld in de poten van je broer bijten gewoon niet kan.

Yara, af en toe even dimmen, liefje!  En niet zoveel op tafel zitten ……

Jaar: 2014 

 

YAZMIN

 

Toen we Yazmin ophaalden, was ze niet veel meer dan een hoopje ellende. Ze was erg mager, haar vacht zag er slecht en dof uit en vooral haar bijna levenloze ogen zullen ons lang bijblijven. Het oorspronkelijke plan was dat Yazmin naar een opvangadres in Noord-Nederland zou gaan en tot onze vreugde hadden we iemand bereid gevonden haar daar naar toe te rijden. Maar soms gebeuren er opmerkelijke dingen. De chauffeur, die haar auto intussen al volgegooid had en ons in het zonnetje buiten op straat stond op te wachten, riep bij de aanblik van de hond verrast uit "oh, maar dat is Yazmin! Die staat toch op jullie site? Die vind ik zó leuk! Mag ik daar niet zelf op passen?" Eh, nou ja, eh, als je dat echt wilt? Het is in ieder geval sneller en het kost minder benzine dan haar naar het hoge Noorden te vervoeren. En met een whippetteefje als tijdelijke huisgenoot is dat misschien helemaal geen slecht idee... Een telefoontje naar de oorspronkelijke opvang en de boel was geregeld. Yazmin bleef bij haar oppasmoeder.

 

Het is altijd weer verbazingwekkend hoe snel een verwaarloosde windhond op kan knappen. Ria nam Yazmin overal mee naar toe, gaf haar goed eten, ging lekker wandelen en Roxy leerde Yazmin dat mensen eigenlijk best ok zijn. Het duurde ook niet lang of Yazmin begon heel anders uit haar ogen te kijken. Ze kwam ook een paar keer naar de wandeling en Kootwijk en zo kon iedereen zien wat een geweldig werk de opvangmoeder deed. Ze ontpopte zich ook tot een graag geziene tijdelijke buurtbewoner. Sommige buren waren zelfs zo onder de indruk dat ze spontaan een financiële bijdrage aan de dierenartskosten deden! Eén buurman werd zelfs lid van Voordewindhond.

Er was in eerste instantie maar weinig belangstelling voor Yazmin, maar op een goede dag was het toch raak: er belde een Duits echtpaar met zeeën van tijd en bovendien ook nog met enige afghanenervaring. De toekomstige eigenaren boekten een weekje vakantie in de buurt van Kootwijk en daar vond dan ook op een druilerige dinsdagochtend de kennismaking plaats. De vonk sloeg, zoals te verwachten, over en de beslissing was dan ook niet moeilijk. Wie het wel moeilijk had was de opvangmoeder. En dat is ook te begrijpen: zelfs als je weet dat een hond maar tijdelijk bij je is, dan hecht je je toch aan zo'n dier. Bij Ria en Piet was het niet anders: het afscheid was moeilijk. Gelukkig zijn de berichten van de nieuwe eigenaren meer dan veelbelovend. Yazmin heeft zich goed aangepast en geeft haar nieuwe mensen het gevoel dat ze er altijd al geweest is. Yazmin, we hopen je nog eens in Kootwijk te zien!

Jaar: 2011

 

 

ZUSTER KLIVIA

Nadat Zuster Klivia een tijdje in opvang was geweest en de dierenarts na ettelijke onderzoeken kon melden dat er echt niets met haar aan de hand was -ze is gewoon onverbeterlijk heel erg mager, verhuisde Zuster Klivia halverwege juni naar haar nieuwe ouders in Duitsland. Daar deelt zij haar leven met een vriendelijke whippetvriendin. We hopen dat Zuster Klivia nog een paar leuke jaren heeft.

Jaar: 2010