Honden bemiddeld in 2018
| Naam hond | Ras | Jaar |
| Tyra | whippet | 2018 |
Kennelijk doen wij ons werk, op wat vreemde incidenten na, toch wel goed want het gebeurt regelmatig dat na het overlijden van een geliefde Voordewindhond-hond de eigenaar belt of mailt en vraagt om een opvolger. Dat was ook het geval bij deze hond. We hadden al eerder contact met oude bekenden die na het overlijden van hun vorige hond een nieuwe zochten. In eerste instantie hadden we zelfs een ontmoeting met Amy geregeld, maar die was toch eigenlijk te jong en te wild. En omdat wij denken dat je vooral die hond moet nemen die bij je past en het geen zin heeft om ‘het dan toch maar te doen’, ging Amy weer met haar opvangmoeder mee en de mensen keerden hondloos naar huis. Gewoon wachten op een hond die beter paste.
En die kwam in de vorm van Aline, een oudere, bedaarde, maar zeker geen suffe whippet, die nog best een paar jaar mee kan. Ze ging heel kort even in opvang zodat wij tijd hadden een nieuwe ontmoeting te regelen en daarna liep alles zoals je van een goede bemiddeling mag verwachten. Tijdens de kennismaking snuffelde de al aanwezige, oude maar wel montere teckel snuffelde eens een tikkie ongeïnteresseerd en deed verder zijn eigen ding. Alina haalde ook haar schouders op en ging haar ding doen. Intussen zijn we alweer een paar weken verder en de kou tussen de teckel en Alina is van de lucht. Ook de verstandhouding tussen Alina en de half-wilde kat die zijn residentie in de schuur in de tuin heeft loopt boven verwachting goed. Autorijden was niet Alina’s ding en daar is voorlopig ook nog geen verbetering in te bespeuren geweest. Maar goed, als je al tien jaar niet van autorijden houdt, dan zul je dat niet plotseling nu wel gaan doen.
Veel geluk, Alina!
De ruim vijfjarige Barsoi Amosch kwam samen met zijn roedelgenootje Alina, een whippet op leeftijd, bij Voordewindhond. Voor Amosch vonden we onmiddellijk een geweldig nieuw huis en alles zag er rooskleurig uit. De andere honden vonden Amosch een fijne huisgenoot, en ook allerhande niet-windhonden uit de buurt zagen hem wel zitten. Soms was dat niet helemaal wederzijds, maar toch …. De inburgering verliep in ieder geval voorspoedig.
Totdat het noodlot toesloeg. Tijdens een korte en bijzonder vroege ochtendwandeling -het was erg warm in de zomer van 2018 en de meeste Barsois zijn niet erg gecharmeerd van hitte- zakte Amosch letterlijk in elkaar. In tijden van nood heb je meestal onvermoede krachten en de nieuwe eigenaresse van Amosch bedacht zich geen ogenblik en droeg die toch niet onaanzienlijke Barsoi naar de auto om hem onmiddellijk naar de intussen gewaarschuwde dierenarts te vervoeren. Daar werd hij aan een infuus gelegd maar nadat hij even heel kort bij kennis kwam overleed hij vrijwel direct daarna aan inwendige bloedingen.
We zijn toch blij dat hij nog een paar leuk een spannende weken bij zijn nieuwe eigenaresse en zijn nieuwe roedelgenoten had. Maar hadden je een langer leven gegund!
Amy was een van de langzitters bij VoordeWindhond en we weten niet precies waarom: deze jonge zwarte grippet-dame was lief, leergierig en loyaal. Wellicht bevestigt haar lange tijd “ in bemiddeling” het onder dierenherplaatsorganisaties bekende gegeven dat zwarte katten en zwarte honden moeilijk plaatsbaar zijn omdat hun kleur niet zo in trek is bij de gemiddelde adoptant. Hoe dan ook aan Amy’s lange wachten op een passend nieuw thuis is eindelijk een einde gekomen, en wat voor thuis: een knappe, energieke viervoetige vriend en 2 mensen die niet alleen veel kennis, ervaring en tijd hebben maar vooral snappen dat een windhond graag als volledig gezinslid beschouwd wil worden.
De eerste kennismaking tussen Amy en haar potentiele nieuwe familie vond dit voorjaar plaats waar Amy en de al aanwezige hond direct een klik hadden en eindeloos samen renden en speelden. Dit alles onder toeziend oog van de potentiele adoptanten, liefdevolle opvangmoeder en een van de hondenbemiddelaars die de wandeling gebruikten om alle nodige informatie, ervaringen en anekdotes uit te wisselen. Amy was zo beleefd om het tweevoetige wandelgezelschap ook de nodige aandacht te geven en haar charmes hadden het gewenste effect. Er werd een in principe afspraak gemaakt voor Amy’s verhuizing, maar de jonge grippetdame die tot nu toe haar eerste loopsheid keurig had weten uit te stellen besloot dat het tijd was haar hormonen hun natuurlijke beloop te laten, en met een volle reu als toekomstige huisgenoot betekende dit dat de verhuizing toch echt even uitgesteld moest worden.
Gelukkig hadden we te maken met begripvolle en zeer geduldige adoptanten, die de “wachttijd” goed wisten te benutten voor de aanschaf van nog wat noodzakelijke inkopen, zoals een geweldige, grote, nieuwe ligplaats. Medio juni was het dan zover Amy vertrok vanuit Drenthe met haar nieuwe mensen en maatje naar een andere prachtige bosrijke omgeving elders in het land.
Geheel volgens ieders verwachting verliep Amy’s inburgering zonder noemenswaardige problemen en voelde ze zich al heel snel thuis bij haar nieuwe familie. Natuurlijk haalde Amy wel wat typische windhondenstreken uit, maar hoewel windhond-onervaren beschikken haar nieuwe eigenaren gelukkig wel over de humor en instelling van “de windhondenmens”. Gelukkig had Amy’s opvangmoeder in al die maanden ook de nodige inspanningen geleverd om met veel geduld en nog veel meer liefde Amy’s opvoeding voor haar rekening te nemen.
Op de vraag of vraag of de adoptie definitief gemaakt kon worden, kwam natuurlijk een bevestigend antwoord. De foto hierboven laat zonder enige twijfel zien dat Amy het hier volledig mee eens is.
Lieve Amy, Jive, Henk en Iris, we wensen jullie vele, energieke en gezellige jaren samen toe! En natuurlijk zien we jullie graag een keer terug op het Kootwijkse zand of het bos in Koekange.
We hadden Cato in opvang genomen en alras meldde zich een vriendelijke mevrouw voor deze kleine, levenslustige whippetdame. Het is altijd prettig als geïnteresseerden al een keer een whippet (of waar ze dan ook in geïnteresseerd zijn) gehad hebben -dan weten ze waar ze zich op voorbereiden kunnen. In dit geval was het ook geen overbodige luxe, want onze Cato had wel zo haar gebruiksaanwijzing. Op de opvangplek was al een goed begin gemaakt met het afbouwen van haar druktemakerige gedrag. Veel beweging en een paar onverstoorbare Afghanen deden wonderen! Cato ging zelfs een keer mee wandelen in Kootwijk en daar deed ze het echt fantastisch. Geen spoortje agressie of ook maar iets dat er op leek. Nee, lekker meerennen en af en toe verbaasd omkijken dat niemand je bij kan houden!
Eenmaal in haar nieuwe huis aangekomen bleken er toch wel een paar dingetjes die wat begeleiding behoefden! Cato’s gedrag, zeg maar rustig wangedrag, naar katten toe was echt heel erg heftig. De gedachte dat de kat van de buren wellicht op de schutting zou kunnen zitten was genoeg om haar te veranderen van een aanminnig whippetmeisje in een eerste klas feeks. En over haar zindelijkheid kwamen ook niet echt goede berichten.
Intussen wordt aan beide problemen gewerkt, met begeleiding op afstand van onze eigen gedragstherapeut en we hebben er alle vertrouwen in dat alles goed gaat komen. Geduld en veel tijd zijn onontbeerlijk in zo’n geval.
Dus, Mindy -haar nieuwe naam, waar ze zelf erg tevreden mee is, doe goed je best!!
Soms moet je gewoon geduld hebben, heel veel geduld. En vooral als we een huis zoeken voor een hond die, om wat voor reden dan ook, niet met zijn gezicht op de site mag. Dan kan het wel eens lang duren. We leven nu eenmaal in een tijdperk waarin visuele informatie veel waarde heeft. Maar als een eigenaar echt een goed argument heeft waarom de hond niet met foto voorgesteld kan worden, dan gaan we daarin mee.
En het wil ook helemaal niet zeggen dat er nooit iemand voor zo’n hond komt. Zo ging het ook met onze anonieme afghaan. Hij stond lang op de site, maar uiteindelijk meldde zich toch een afghanenervaren echtpaar, dat misschien zelfs ook de andere anoniemeling wel wilde nemen. Omdat beide heren nogal fors van postuur zijn, werd besloten er eentje een goed huis te bieden. Er wel een wandel- en kennismakingsafspraak gemaakt en de keus viel op een van de twee heren. Die ging mee naar huis. De inburgering is prima verlopen en we hebben alleen nog maar goede berichten gehoord. Veel geluk met elkaar!
Dash stond ook niet op onze site. Ook voor hem hadden we mensen ‘uit ons bestand’. Eerder hadden we namelijk bericht gekregen dat ….. van een zeer afghanenervaren echtpaar uit Duitsland was overleden. Het bericht eindigde met een soort verzuchting dat ze voorlopig geen opvolger voor hun geliefde ….. zochten. Maar zoals dat bijna altijd gaat, na een tijdje begon toch de gedachte aan een nieuwe afghaan zich op te dringen. En dus kwam er weer een bericht: of we aan hen konden denken als er een Afghaan werd aangeboden. Maar natuurlijk!
En, zoals dat ook heel vaak gaat, een paar dagen na ontvangst van dit laatste bericht, werden we gebeld door een bijna wanhopige mevrouw. We kunnen het niet vaak genoeg zeggen: de mensen die hun honden bij ons afgeven doen dat helemaal niet lichtzinnig of gedachteloos. In tegendeel, daar gaat een hoop gepieker en getob aan vooraf. Zo ook in dit geval. De eigenaresse had een chronische ziekte ontwikkeld en kon haar Afghaan niet meer bieden wat ze hem voorheen kon bieden. Dat ging vooral over lange wandelingen en loslopen op het strand. En omdat deze vriend daar nou eenmaal aan gewend was, vond hij kortere wandelingetjes en geen strand een stom plan. En dat zag zijn vrouwtje natuurlijk drommels goed. Die voelde zich op haar beurt ernstig te kort schieten. Na een paar lange gesprekken, kwamen we gezamenlijk tot de conclusie dat het echt beter zou zijn als Dash een nieuw huis zou krijgen.
Er werd een kennismakingsafspraak gemaakt en na een korte wandeling was het duidelijk. De oude eigenaar had vertrouwen in de nieuwe eigenaren, die op hun beurt weer vertrouwen hadden in Dash. En zo werd de reis naar Duitsland ondernomen.
De inburgering verliep zonder al te veel problemen en intussen zijn mensen en hond goed aan elkaar gewend. We hopen zeer dat de geconstateerde hartruis niet tot medicatie zal leiden. Binnenkort zal onze dierenarts overigens een stukje over hartruis bij windhonden op onze site schrijven.
Dash, doe vooral goed je best; je hoeft echt niet alle honden te fouilleren! De meeste hebben namelijk, net als jijzelf, helemaal geen kwaad in de zin.
De ruim dertienjarige Faiza had, samen met twee familieleden, een nieuw huis nodig omdat hun vrouwtje zou komen te overlijden. Dankzij de inspanningen van de fokker konden de honden zo lang mogelijk thuis blijven en konden ze op het juiste moment -voor zover daar ooit in zo’n geval sprake van is- naar hun nieuwe eigenaren gaan.
De dames waren weliswaar goed bevriend met elkaar, maar er was geen noodzaak ze alle drie samen te bemiddelen. Dat scheelde natuurlijk wel, wat waar vind je zo gauw een gezin dat gelijk drie Afghanen opneemt?
Gelukkig zijn er altijd mensen die graag een echt oude hond nog een fijne laatste tijd willen geven en
Faiza vond een nieuw en liefdevol huis bij een van de medewerkers van Voordewindhond, die kort tevoren haar werkelijk oer-oude Afghaan (ruim 16 jaar) had moeten laten inslapen.
Faiza deelt haar nieuwe huis met een eveneens oude greyhoundteef en twee Afghanenmannen. Ze heeft zich met enorme snelheid een plekje in het roedel verworven vormt samen met de bijna twee-dimensionale Nandu een soort komisch duo.
We hopen dat Faiza, bijgenaamd Piep, nog een lange, fijne tijd voor de boeg heeft!
Nawoord: eind mei 2019 kwam er plotseling een eind aan het leven van Piep. Ze had nog gezellig een rondje door de tuin gehold met haar vriend Otto en vergenoegd een stukje gedroogde pens opgekauwd. Er leek niets aan de hand, maar plotseling zakte ze in elkaar. De dierenarts kon alleen nog constateren dat hij niets meer kon doen. Piep is rustig ingeslapen.
Fedde verloor zijn huis omdat zijn mensen gingen scheiden. Hoewel er helemaal niets op Fedde of zijn gedrag op te merken viel, duurde het nog best lang voordat zich de juiste mensen voor hem meldden. Het gekke was wel dat, toen hij eenmaal naar zijn nieuwe adres verhuisd was, er plotseling wel zeven nieuwe gegadigden contact opnamen. Zoals heel vaak in het bemiddelingproces: je kunt er geen peil op trekken. Als we jonge honden hebben, is er vraag naar oudere, als we oude honden hebben, zijn mensen juist op zoek naar jonge honden.
Maar toen de juiste mensen eenmaal daar waren, ging de bemiddeling heel snel. Hij ging na de eerste kennismaking meteen mee naar huis en had weinig moeite zich een plek in zijn nieuwe gezin te veroveren.
Figaro is een nog jonge barsoiheer die zonder dat hem enige blaam treft op zoek moest naar een nieuw huis. Overigens treft niemand hier enige blaam – ziekte en zeerte houden nergens rekening mee en soms betekent de pech van de eigenaar dat het beter voor alle partijen is als de hond naar een ander huis gaat.
Gelukkig vonden we voor hem als snel een barsoiervaren huis waar een wat schuchtere Barsoivriendin op hem wachtte. Alhoewel, het doet de waarheid geweld aan te beweren dat Soraya echt meteen verrukt van Figaro was. Eigenlijk vond ze het maar een rare, opdringerige snuiter. Figaro zelf was iedere keer weer stomverbaasd als bleek dat Soraya niet veel van hem moest hebben. Hoezo, ik ben jong, mooi, sterk en ik kan je beschermen tegen alle kwaad.
Zoals zo vaak bleek ook hier dat de aanhouder wint. Langzaam maar zeker ging Soraya begrijpen dat Figaro het allemaal goed meende.
En ander puntje was nog even de vraag of de door een ongeluk flink beschadigde knie van zijn nieuwe vrouw bestand zou zijn tegen een jonge, energieke hond. Maar Figaro had al heel gauwe begrepen dat hij een fantastisch vrouwtje had en dat zorgde er kennelijk voor dat hij snelstens begreep dat hij zich een beetje moest inhouden.
Hilde-Kristien, Soraya en Figaro: nog heel veel plezier samen! We zien jullie vast nog wel eens ergens.
Hadarah is de middelste van de drie teven die een nieuw huis nodig hadden. De samenwerking tussen de Duitse zusterverenigingen Windhunde in Not en de Windhundhilfe loopt de laatste jaren bijzonder goed en met vereende krachten werd een prima plek voor Hadarah gevonden.
Ook zij sliep de hele reis en werd pas wakker zo’n tien minuten voordat we er hadden moeten zijn. De chauffeur had, in de buurt van het doel, een verkeerde afslag had genomen. En of het nou door haar gefoeter kwam of omdat Hadara gewoon verstand van richtingen heeft, hoe dan ook ze stond op en bleef kijken of het allemaal wel goed zou komen. (Afghaneneigenaren kunnen zich dit gedrag vast herinneren uit de tijd dat er geen hondenrekken en andere veiligheidsmaatregelen waren: dan pleegde de afghaan van de stukjesschrijver zodra het fout ging te gaan staan en met zijn kop tussen de voorstoelen te hangen alsof hij de borden wilde lezen en aanwijzingen wilde geven).
De ontvangst bij het nieuwe vrouwtje was allerhartelijkst. Ook daar was de vorige Afghaan tamelijk kortgeleden overleden, maar in verband met de leeftijd van vrouwtje leek een pup niet een goed idee en ze was dan ook meer dan verrast dat ze zo snel en onverwacht een Afghaan van middelbare leeftijd een goed huis kon bieden. De chauffeur genoot van de koffie, de taart en de verhalen over de vroegere Afghanen. Hadarah had intussen de keuken ontdekt en deed een Afghanendans langs het aanrecht. Je kunt nooit weten wat je daar aantreft…..
Ook met Hadarah gaat het uitstekend. De hele familie van vrouwtje is inmiddels verknocht aan de nieuwe hond en soms hebben ze het gevoel dat Hadarah haar hele leven al daar woont.
Indira was de jongste van de drie en voor haar vonden we met behulp van de fokker een uitstekende plek bij een mevrouw die letterlijk haar hele leven Afghanen had gehad en nu, voor het eerst, zonder Afghaan was, aangezien haar laatste kort tevoren was overleden. Dat overlijden was nogal plotseling en onverwacht gebeurd, maar ook de komst van Indira was onverwacht en plotseling.
Indira sliep de hele lange weg naar haar nieuwe, Duitse huis alsof ze in geen eeuwen goed geslapen had. Wakker werd ze toen we het einddoel bereikten. We werden op straat al opgewacht door een enigszins bezorgde nieuwe eigenaar. Kon Indira wel trappen lopen? Hm, daar kon de chauffeur geen antwoord op geven. Gelukkig is die tamelijk praktisch ingesteld en zei ‘nou, dat zullen we dan direct zien’. Indira stapte uit de auto, begroette haar nieuwe vrouwtje als lang verloren gewaande vriendin en dook onmiddellijk de juiste voordeur in. Daar stond ze stil en keek met enige verbazing naar de trap. We probeerden haar met koekjes ertoe te verleiden een paar treden op te lopen. Maar daar had Indira geen zin in. Raar ding, zo’n trap. Til me maar.
Zo gezegd, zo gedaan. Nieuwe vrouwtje zei ‘let op, ik ga je naar boven dragen’. Indira stond braaf stil, liet zich optillen en zich zonder een spier te vertrekken naar boven dragen. Daar aangekomen moest ze natuurlijk, zoals een Afghaan betaamt, alle kamers, kasten, tafels, stoelen, vazen met bloemen, stapels tijdschriften en andere interessante objecten aan een nauwgezette inspectie onderwerpen. Alles werd in orde bevonden en Indira zocht haar mand op waar ze met een diepe zucht ging liggen.
U snapt het natuurlijk al: het gaat uitstekend met Indira. En die trap? Die snelt ze op en af of ze nooit anders gedaan heeft!
Indira, veel geluk op je nieuwe adres.
Tyra, het zusje van Cato, stond niet op de site, maar we zochten wel een huis voor haar. Dat kwam verrassend snel in de vorm van een opvangplek. Dat gebeurt wel eens vaker: mensen gaan op een hond passen en in een tijd van ja, nee en amen heeft de hond zich een plek in het hart van zijn oppassers gewurmd. Zo ging het met Tyra in eerste instantie ook. Al na korte tijd kwamen enthousiaste verhalen over hoe goed Tyra het deed en hoe leuk ze was en hoe goed ze in het gezin paste. Kat (whippet) in het bakkie dachten wij.
Dachten we! Want plotsklaps ontstond er twijfel bij de oppassers: het was toch wel een hele beslissing, en ze was nog zo jong, en konden ze het eigenlijk wel aan en zouden ze zich niet belemmerd in hun vrijheid voelen? Enfin, allemaal vragen die wel horen bij het nemen van een hond. En als de uiteindelijke conclusie is dat een hond toch te zeer inbreuk op het leven maakt, dan is het beter om er vanaf te zien.
Maar zo’n whippet is natuurlijk ook helemaal niet gek! Integendeel. Die ging gewoon door met leuk en lief zijn. De rest raadt u al: de gedachte om weer afstand te doen van dit kleine hondje was te veel: ze blijft.
Eind goed al goed. Tyra, nog een lang en gelukkig leven bij je mensen!
Margot stond in tegenstelling tot de honden hieronder wel op onze site, en eigenlijk ook tamelijk lang. Greyhounds zijn, om niet helemaal duidelijke redenen, vaak lastig te bemiddelen. Maar als je maar genoeg geduld hebt, dan komt het goed en meldt zich de juiste kandidaat. Margot verloor haar huis omdat ze, laten we het even wat onparlementair uitdrukken, mot had met een van haar roedelgenoten. Als dat, zeker bij teven, na een tijdje niet beter wordt, dan is de kans groot dat het nooit meer beter wordt. Dus werd na langdurig proberen de dames weer vriendinnen te laten zijn besloten een nieuw huis voor de jongste van de twee dames te zoeken.
Na lang wachten, meldde zich een vriendelijke heer uit Belgïe, die al, samen met zijn vrouw, in het bezit was van twee windhonddames. Op onze vraag waarom hij eigenlijk een derde hond wilde, kwam een zeer verrassend antwoord: waarom zou je armoe lijden om een hondje meer? Dat schijnt een Belgische uitdrukking te zijn.
Omdat maar liefst twee leden van het bemiddelteam ten prooi gevallen waren aan de griep en het derde lid zeer druk op haar school was, werd na rijp beraad besloten om de oude en nieuwe eigenaar elkaar te laten ontmoeten zonder dat een van ons daarbij was. Soms moet je wel eens iets doen wat je normaliter nooit doet en een risico nemen. Dat risico bleek minimaal te zijn, om niet te zeggen afwezig. Nieuwe en oude eigenaar vonden elkaar sympathiek, Margot vond de nieuwe eigenaar en diens honden prima en besloten werd dat eerst verslag aan Voordewindhond uitgebracht zou worden en dat bij goedbevinden van alle partijen de overdracht een paar dagen later zou plaatsvinden.
En zo geschiedde. Margot, of eigenlijk Hella, heeft zich snel een plekje in haar nieuwe huis veroverd. Ze heeft wel al een paar keer laten zien wat een goede zelfbediener ze is, dus daar moeten haar mensen nog even aan wennen.
Hella, niet zoveel stelen! Je krijgt heus genoeg te eten van je mensen. Carlos, neem aan van een door de wol geverfde bezitter van serie-dieven en – dievegges: alles hoog wegzetten. Ze kunnen namelijk overal bij en de meeste verpakkingen behelzen geen geheimen voor een hongerige of aan eten verslaafde windhond.
Peter was een geval apart. Hij kwam bij ons omdat op de een of andere manier het drukke huishouden met zeer kleine kinderen en een navenante hoeveelheid aanloop niet zo goed bij hem paste. Peter ging in opvang bij een ervaren windhondvrouw die al na korte tijd zei ‘iemand krijgt een fantastische hond aan Peter’. Helaas werd de opvangmevrouw opgeroepen voor een operatie in het ziekenhuis en kon zij niet langer op hem passen. Geen nood, een van de bestuursleden nam hem in opvang. Ook daar bleek Peter een bijzonder prettige huishond.
Wat een tikkeltje minder was, was zijn volstrekt ongeleid-projectielen-gedrag ten opzichte van de al aanwezige honden daar. Maar ook daar werd een op maat gesneden mouw aan gepast, en dat nog wel zonder dat er een mens aan te pas kwam voor de bediening van de schaar of naald en draad.
Lodewijk en zijn Afghanenvriendje Japi namen het heft in eigen hand en brachten in ongeveer een half uur op het Zand van Kootwijk deze grippetkleuter de beginselen van goed hondengedrag bij. Er vloeide geen druppel bloed, en was absoluut geen sprake van wat voor agressie dan ook, maar de heren maakten wel een duidelijk punt. Kijkt u maar eens naar de ogen van de Afghanen op de foto. Geen boosaardigheid, geen geweld, maar wel focus en vastberadenheid. Na deze cursus van een half uur had Peter het volledig begrepen en werd hij zelfs een echte vriend voor Lodewijk, die hem na de bemiddeling duidelijk leek te missen.
Enfin, na wat vreemde en met geheimzinnigheid omgeven pogingen van wat geïnteresseerden, kwam dan een paar weken geleden het telefoontje waar we op gewacht hadden. Twee sportieve mensen, met al een whippet, sportief, met voldoende tijd om Peter datgene te bieden wat hij nodig heeft: beweging, reuring en ook wat sturing.
Peter, die zijn leven voortzet als Pardou, kan enorm goed opschieten met de al aanwezige whippetdame, die zich als whippetdame de kaas natuurlijk niet van het brood laat eten en eventuele misdraginkjes van Pardou effectief zal corrigeren.
Heel veel plezier, jochie! Het was een voorrecht op je te passen.
Update december 2018: Pardou is teruggekomen. Hij en de aanwezige whippet bleken een prima match, maar hij en aanwezige kat in het geheel niet. Er werd van alles geprobeerd om de verstandhouding te verbeteren, maar echt zonder enig noemenswaardig verschil.
Enfin, het eind van het liedje is dat Pardou bij ons terugkwam, terug op zijn oude opvangplek. En, omdat hij weer naadloos in het huishouden paste en de overige twee honden, èn de aanwezige kat, het helemaal prima vonden hem weer in hun midden te hebben, blijft hij nu gewoon hier.
Sommige honden moeten echt waanzinnig lang wachten op een nieuw huis. En denk vooral niet dat dat het geval is bij moeilijke of heel oude of lelijke honden. Helemaal niet zelfs. In de tijd dat die enorm vriendelijke, aardige, goed opgevoede grippet Rosco op zijn opvangplek zat (en daar overigens een donkerbruin leven leidde) hebben we narrige Afghanen, vogelvermoordende whippets, jachtlustige grippets (en natuurlijke ook een hele berg gewone, aardige honden) bemiddeld. Maar niemand, echt niemand wilde Rosco hebben. Tja, dan is de ervaring dat het na een tijdje ook echt heel erg lastig wordt; het lijkt dan wel alsof mensen denken ‘met die hond is vast iets aan de hand, anders stond hij niet zo lang op de site’. Dat gold overigens niet alleen voor Rosco maar ook voor Amy.
Maar zoals wijlen een wijze en zeer ervaren windhondbemiddelaar altijd placht te zeggen als het onverhoopt heel lang duurde voordat de juiste mens gevonden was: er is nog nooit een hond niet onderdak gekomen. En dat is ook zo. Uiteindelijk komt het altijd goed.
Zo ook bij Rosco: mensen die al eerder een hond van toen nog Windhonden in Nood hadden stuurden een mail met het droeve bericht dat die hond op zeer hoge leeftijd overleden was. De overgebleven whippet was in eerste instantie niet erg tevreden met zijn leven als hond-alleen. Dus hadden we nog een goede whippet of een op een whippet lijkende hond die hem gezelschap kon bieden. Rosco!
Een ontmoeting werd gearrangeerd en de heren leken het prima met elkaar te kunnen vinden en renden met groot enthousiasme achter elkaar aan. De reis naar huis werd aanvaard en het nieuwe leven begon. Kennelijk was de whippet toch, achteraf gezien, wel verheugd geweest eindelijk eens alle aandacht te hebben, want er bleek toch sprake van enige jaloezie ten opzichte van Rosco. Na een duidelijke uitwisseling van gedachten was dat leed ook echter snel geleden.
Rosco, doe je best! Je hebt nog een heel leven voor je!
Voordewindhond herplaatst niet alleen raszuivere windhonden maar ook, en met net zo veel passie, kruisingen. De enige voorwaarde die we stellen is dat de hond wel op een windhond moet lijken. Dat is niet omdat we niets voor niet-windhonden zouden willen doen, maar omdat mensen die bij ons op de site kijken en/of contact opnemen een windhond willen. Dan gaat het de niet-windhond niet helpen op onze site te staan.
Toen Rosie ons ter bemiddeling werd aangeboden, was eigenlijk onze eerste reactie ‘maar niet lijkt echt niet genoeg op een windhond’. Zoals u op de foto kunt zien, is er op het eerste gezicht weinig windhonderigs aan haar te ontdekken. Het enige plusplunt was dat ze lange poten had en heel hard kon lopen. Verder leek ze meer op een Basenji. Het bemiddelingsteam vindt het altijd heel moeilijk om tegen een eigenaar, die zijn hoop op ons gevestigd heeft, te moeten zeggen, sorry, uw hond komt niet in aanmerking. We zeiden dan ook voorzichtig tegen de eigenaar dat het misschien wel heel erg moeilijk zou worden en het ook lang zou duren.
Hoe verkeerd kun je het inschatten? Een van de bemiddelaars kreeg een email van een oud-collega en haar man, die het overlijden van hun geliefde mixje Morris meldden. Ze waren letterlijk ziek van verdriet, maar hadden vastgesteld dat er snel een nieuwe hond moest komen. Niet om Morris te vervangen, want die was echt onvervangbaar, maar een nieuwe hond voor een nieuw deel van hun leven. Wisten wij nou niet een leuk, niet al te groot hondje. De enige wens die ze hadden was dat de nieuwe niet op Morris moest lijken.
Tja, ja, dus. Rosie. Perfect.
Er werd een kennismaking georganiseerd, inclusief een wandeling. Rosie gedroeg zich voorbeeldig en leek zeker niet ongenegen de twee nieuwe mensen in haar leven te omarmen. De oude en nieuwe eigenaren vroegen elkaar het hemd van het lijf met als conclusie dat alle partijen er vertrouwen in hadden. Rosie ging nog een paar dagen mee naar huis, omdat in de nieuwe woonplaats traditiegetrouw heel veel vuurwerk werd afgestoken en Rosie daar een broertje aan dood had. Maar twee dagen na oud en nieuw was het zover: Rosie verhuisde.
Intussen is de inburgering goed verlopen. Rosie blijft alleen op de boot blijven niet erg gezellig vinden en blijft hardnekkig van mening dat alle drie gezellig bij elkaar horen te zijn. Soms is dat lastig, maar gelukkig kan Rosie, die echt heel goed opgevoed was door haar oude bazin, makkelijk overal mee naar toe. En zoals we weten, geduld is een schone zaak en het is goed mogelijk dat ze over een jaartje geleerd heeft dat alleen blijven echt niet zo erg is.
Rosie, die nu omgedoopt is in Shoga, gaat een spannend leven tegemoet met ’s zomers lange bootreizen door Europa en als de zomer voorbij is lekker gezellig overwinteren in de haven van Amersfoort. Fred, Tony and Shoga, the dog, happy boating and don’t forget to let us you how you three get on!
Deerhounds behoren niet de rassen die veelvuldig via Voordewindhond een nieuw huis zoeken. Die eer, als je het zo wilt noemen, valt Whippets, Grippets en Afghanen te beurt. Maar op een van de laatste dagen van 2017 werd ons gevraagd een nieuw huis voor een jonge Deerhound te zoeken. Omdat de situatie waarin de Deerhound zich op dat moment bevond niet echt ideaal was, vonden we eerst een opvangplek voor hem. Vanuit die rustige positie konden we een definitief huis gaan zoeken. En hoe meer windhondmensen en windhonden je kent, hoe beter je weet waar een geliefde windhond is overleden, of waar eventueel ruimte voor een extra windhond is. Mensen die vroeger kwamen wandelen op het zand van Kootwijk kunnen zich misschien de Ierse wolfshond Gordon herinneren? Die kon je op het parkeerterrein al horen joelen terwijl zijn vrouw nog pas op de Heetweg reed. Hij vond het helemaal heerlijk daar. Gordon was overleden, en natuurlijk beseffen we dat een Deerhound geen Ierse Wolfshond is, maar we dachten ‘kom, we werpen een balletje op bij Anja. Een Ier gaan we niet zo gauw voor haar vinden, maar misschien kunnen we haar en Rico blij maken met een jonge Deerhound’.
Dat bleek een goede gedachte! In een tijd van ja, nee en amen was er een wandelafspraak gemaakt met de opvangvader en nog dezelfde dag vertrok een overgelukkige Anja met haar Deer naar Duitsland. Een nieuw leven tegemoet.
De mensen van Vincent hadden helemaal aan het begin van het jaar al een keer contact met Voordewindhond opgenomen over de mogelijke herplaatsing van Vincent, maar konden in eerste instantie het toch niet over hun hart verkrijgen. Natuurlijk is het eigenlijk altijd het beste als een hond gewoon lekker thuis bij zijn mensen blijft en niet hoeft te verhuizen -aangenomen dat het hem natuurlijk wel goed gaat daar. En echt, we kunnen het niet vaak genoeg zeggen, je hond afgeven doe je heus niet zomaar. De meeste mensen die een hond afgeven tobben en piekeren wat af voordat de kogel eindelijk door de kerk is. En deze kogel leek aanvankelijk toch niet door de kerk te gaan. Totdat een paar weken later toch het besef kwam dat het inderdaad echt het allerbeste voor Vincent zou zijn als hij wel naar een ander huis ging. Er werd opnieuw contact gelegd en we namen Vincent in opvang.
Nu is het helaas niet zo dat wij een lange lijst met potentiele opvanggezinnen hebben en soms moeten we hard nadenken om een opvangoplossing te bedenken. Nu had een echtpaar dat wel eens met hun whippet komen wandelen toevallig aangegeven dat ze overwogen een tweede whippet te nemen. Omdat Vincent uit de beschrijving een aardige en niet al te gecompliceerde whippet leek, vroegen we deze mensen of zij misschien eerst op Vincent zouden willen passen. Dat wilden ze wel.
De rest is geschiedenis. De aanwezige whippet, Diesel voor de in-crowd, kon meteen al aardig met Vincent opschieten en ook omgekeerd was er geen sprake van antipathie. En Vincent besloot onmiddellijk dat vooral zijn nieuwe vrouwtje echt heel fijn was. Lekker gezellig samen op de bank.
Vincent, doe je best en we hopen jou, Diesel en je mensen weer snel in Kootwijk te zien!
Intussen is Alina met de snelheid van het licht ingeburgerd en lijkt het alsof ze altijd al bij haar nieuwe mensen heeft gewoond. Het is nog even afwachten hoe het met Alina en de half-wilde kat in de schuur zal gaan, maar omdat zij een keurig opgevoede whippet is, die eigenlijk bijzonder goed luistert, en de kat ook aan Alina’s whippetvoorganger was gewend gaan we ervanuit dat met een beetje beleid dat ook helemaal goed komt!
Veel geluk!
Laki valt de twijfelachtige eer te beurt om in de top-5 van langzitters te staan. En dat terwijl het toch helemaal niet nare of onaangepaste hond was. Hij verloor zijn huis in eerste instantie omdat hij niet met de al aanwezige hond kon opschieten. Hij ging in opvang en bleef daar een enorm lange tijd zitten. We bemiddelden intussen soms echt lastige honden, maar niemand had belangstelling voor Laki. Aan het eind van 2017 leek Laki toch een eigen huis gevonden te hebben, maar op de een of andere manier was al gauw duidelijk dat hij daar niet echt op zijn plaats was. We haalden hem op en namen hem weer in opvang. Het wachten begon opnieuw. Maar in het vroege voorjaar van 2018 keerden zijn kansen. Een mevrouw met veel windhondervaring was op hem gevallen. We spraken af ergens tussen het verre Zeeland en het Brabantse opvangadres en na een korte wandeling in een park ging Laki mee naar huis.
Het gaat goed met Laki, die intussen Jelle zijn vrouwtje heeft wat scherpe kantjes weten bij te slijpen en we voorspellen hem een goede toekomst.
Het ga je goed, Jelle!
