Boris & Vladimir

 De Engelse organisatie van wie wij de honden hadden overgenomen hadden ons dat namelijk op het hart gedrukt. Maar naarmate de opvangouders deze honden beter leerden kennen, bleek dat het misschien juist wel erg goed zou zijn om ze uit elkaar te halen. De een was namelijk net een graadje minder bang dan de ander, waardoor een soort "neurose à deux" ontstaan was.

Enfin, halverwege april vonden we een aardige mevrouw die in eerste instantie het wel zielig vond de mannen uit elkaar te halen, maar toch snel ervan te overtuigen was dat het misschien wel beter was. Tijdens de kennismakingswandeling, die niet van logistieke problemen gespeend was , kwamen we tot de conclusie dat Boris, de bangste van het stel, het meest behoefte had aan een eigen plek. Voordat het echter zover was, werd hij nog door de dierenarts gezien, die na een aantal tests en een zeer degelijk onderzoek tot de conclusie kwam dat Boris kerngezond was. Zijn bloed liet alleen meer rode bloedlichaampjes zien dan een 'normale'' hond. Als u bij de Gedragdag was, dan weet u dat dat volstrekt normaal is.

Het was even wennen voor Boris, die nu door het leven gaat als Lisa, allemaal nieuwe dingen, nieuwe mensen, nieuwe omgeving, alles even griezelig... maar na een dikke week belde de nieuwe barzoimoeder op en vertelde dat hij was opgestaan, voor haar was gaan staan en gekwispeld had. Nou, vanaf dat moment was de kou van de lucht. Lisa loopt inmiddels los op het strand en al die griezelige nieuwe dingen worden langzamerhand ietsje minder griezelig. Als u in zijn ogen kijkt, dan weet u dat het goed met hem gaat!

Vladimir bleef nog ietsje langer op zijn opvangplek. Tot onze verrassing bleek, dat hij zijn broer in het geheel niet miste. In tegendeel. Hij liep vrolijk rond en sloot direct vriendschap met een Deense dog.

Maar ook voor Vladimir braken betere tijden aan. Iemand die al een hele poos geleden zijn oog had laten vallen op de barsoimannen maar steeds niet belde omdat hij echt geen plek voor twee Russen had, trok toch de stoute schoenen aan. Toen bleek dat Boris alleen geplaatst was en Vladimir nog een huis zocht, werd snel een afspraak gemaakt. Vladimir ging gewillig mee wandelen en na een kwartiertje was al duidelijk dat hij mee naar huis mocht. Zo geschiedde en binnen drie dagen belde de eigenaar op: die geef ik niet meer terug. Vladimir, die nu Zoran heet, bleek inderdaad wat toeschietelijker en minder bang dan zijn broer, want hij zocht eigenlijk al vanaf het eerste begin contact met zijn nieuwe mens.

Mannen,we hopen dat de tweede helft van jullie leven gelukkig zal zijn! Aan jullie mensen zal het niet liggen.