Quinn

We brachten haar eerst "even" onder bij een opvangmoeder, die haar van alles bijbracht, onder andere nuttige basiscommando's als "zit" en "blijf". Het bijbrengen van wat zelfbeheersing verliep wat minder voorspoedig en Quinn had, op haar manier, een dolle tijd. Maar denk maar niet dat iemand zich meldde voor deze schoonheid. Nu is de ervaring dat geduld een schone zaak is en dat je gewoon netjes moet wachten. En dat gold nu natuurlijk ook. Op een ochtend belde er een aardige meneer. Zijn hond was twee weken eerder overleden en hij was op zoek naar een opvolger. Hij vertelde van alles, over zijn hond, over zijn omstandigheden en over zijn eventuele verwachtingen van een nieuwe hond. Die waren overigens heel bescheiden: gewoon een aardige hond die zin had in wandelen, fietsen en zo. Dat leek toch op het lijf van Quinn geschreven! Dus maakten we, gelijk voor de volgende dag, een wandelafspraak. Oele slaagde erin een windhondvriendin voor het vervoer te strikken en zo gingen we, Voordewindhond, opvangmoeder, nieuwe eigenaar en chauffeur wandelen op de hei. Na ongeveer 100 meter had Oele zijn beslissing al genomen, maar ja, als je nou toch zo'n eind bent komen rijden, dan kun je maar beter ook een behoorlijke wandeling maken. En dus liepen we dapper door. Het ego van de opvangmoeder kreeg een klein deukje toen Quinn zonder zich een ogenblik te bedenken meeging met Oele. Hup, in de auto, deur dicht, rijden maar!

Quinn is inderdaad precies wat Oele van zijn nieuwe hond verwacht had. Er wordt wat afgelopen en gefietst. En Quinn vindt het allemaal prachtig! We wensen Quinn en Oele veel plezier samen!

O ja, maakt u zich geen zorgen over de opvangmoeder: die is allang weer uitgedeukt en verheugt zich over het geluk dat Quinn heeft gevonden.