Bauke

Omdat het ons toch beter leek dat zij dan bij ons zouden overlijden en niet in een koude, natte schuur, namen we beide honden mee. Voor Marianne hadden we al heel gauw een doorgewinterde afghanenvrouw die zei "geef maar hier". Maar met Bauke hadden we niet zo veel geluk. Hij was er ook eerlijk gezegd nog slechter aan toe dan Marianne; hij woog nog maar 14 kilo. Alles wat hij at, braakte hij spoorslags weer uit en Martine moest hem uiteindelijk verdeeld over de dag heel kleine porties voer geven. Maar ook hier geldt weer eens dat de aanhouder wint, want langzaam maar zeker krabbelde hij overeind. Hij kon na verloop van tijd ontwormd worden en het binnenhouden van het voer ging ook steeds beter. Maar ja, voordat een zo uitgemergelde hond er weer een beetje presentabel uitziet, dat duurt een hele tijd.

Toen kwamen er mensen kijken naar een afghaan. Hun oog was eigenlijk op Kadija gevallen, maar soms zegt het hart iets anders dan het oog. Bij de aanblik van Bauke was het een gelopen race. Dàt was hem! De enige twijfel die zij hadden was of Bauke wel met hun andere twee reuen op zou kunnen schieten. Ze hadden bij een eerdere herplaatsing namelijk nogal wat moord- en doodslagervaringen opgedaan en waren dus een beetje voorzichtig. Daar konden we kort over zijn: Bauke kan met alles en iedereen.

Intussen was Bauke bij wijze van proef alvast in de auto gestapt en had zich naast de andere afghanenreuen neergevlijd, vermoedelijk om te demonstreren dat hij heel goed met andere mannen op kan schieten. De rest raadt u al. Kijk maar eens hoe het Geronimo -en zeg nou zelf, dat past veel beter!!- gaat in zijn nieuwe omgeving. Een groter verschil tussen oud en nieuw huis is haast niet denkbaar!

Marita en familie: heel veel dank dat jullie Geronimo onder jullie hoede hebben genomen. We hopen dat hij nog een paar fijne jaren bij jullie heeft.

Nawoord: in mei 2013 is Geronimo, 's nachts in zijn slaap, heel rustig overleden. We zijn dankbaar dat hij zijn laatste tijd bij zulke fijne mensen kon doorbrengen