Radjah

In de loop van het gesprek bleek dat we te maken hadden met door de wol geverfde afghanenliefhebbers, die bovendien ook nog over een portie geduld bleken te beschikken toen duidelijk werd dat Radjah nog in Frankrijk was.

Het ophalen vond plaats tussen kerst en oud-en-nieuw en de gedachte was dat we Radjah direct bij zijn nieuwe mensen zouden afleveren. Wij hadden hem sinds eind november niet meer gezien en we vonden dat zijn conditieer zeker niet op vooruitgegaan was. Tijdens de rit naar Nederland kuchte hij voortdurend op een manier die ons deed vermoeden dat er iets aan de hand was. En dus stelden we de aflevering van Radjah even uit totdat de dierenarts naar hem had kunnen kijken. Die gaf na enige dagen het sein 'veilig' en direct na ons telefoontje storten Anita en Rens zich in de auto om de tocht naar Friesland te ondernemen.

En het is inderdaad liefde op het eerste gezicht. Er valt verder niets over te zeggen. Radjah, het grote, magere, kale skelet, doet het fantastisch! Hij kan prima opschieten met de in meer dan een opzicht aanwezige Jack Russell. Eten stelen kan hij als de beste, maar ja, welke Afghaan niet, hè?

Radjah: veel geluk en liefde gewenst!

Nawoord: in juli 2017 kregen we bericht van de mensen van Radjah dat ze hem, hoe moeilijk de beslissing dan ook was, hadden laten inslapen. Het ging gewoon niet meer. We denken dat het een goede bemiddeling was geweest van een niet al te makkelijk afghaan, die kennelijk ook heel veel van zijn mensen hield: 

We hebben er een hele fijne afghaan gehad. Onze grote man Radjah. We hebben regelmatig achter hem aan gerend als hij weer een ontsnapt was. Op ons terrein heel veel aanpassingen gedaan zodat hij veel vrij kon lopen.Een goede waakhond. Niemand kwam ons terrein op. Heeft ook wel eens voor wat bloedige taferelen gezorgd. Maar dan zei ik sorry hij heeft ons geadopteerd en bewaakt ons.