Amur

Amur is, om het zwak uit te drukken,  niet de makkelijkste barsoi. Hij had ook al een aantal huizen versleten en werd steeds weer afgegeven. De reden daarvoor is eenvoudig: hij misdraagt zich enorm bij de aanblik van een andere hond. En, u heeft dat vast zelf ook wel gemerkt: nu veel mensen thuis werken en kennelijk voor veel mensen het thuiswerken is verbonden met de aanschaf van een hond, is het haast onmogelijk geworden nog ergens te gaan wandelen zonder dat je zowat alle FCI rasgroepen plus potentiële kruisingen op straat tegenkomt. Allemaal  ontmoetingen en ontmoetinkjes waar Amur letterlijk van op hol slaat. Dan moet je echt van goeden huize komen om hem dan in toom te houden. En daar kwam nog bij dat zijn gedrag met de tijd eerder verslechterde dan verbeterde.

Kortom, met Amur wandelen was niet alleen geen feest, het had ook kenmerken van een nachtmerrie. De eigenaar die echt niet voor een kleintje vervaard is begon zich zo langzaam af te vragen of zij Amur wel die omgeving kan bieden die hij nodig heeft. Door de gebroken pols en de daaruit voortvloeiende onmogelijkheid te gaan wandelen, werd haar letterlijk de beslissing uit handen genomen. Er moest een ander huis voor Amur komen, ergens ver buitenaf, zonder honden.

We riepen de hulp in van een van onze zusterverenigingen in Duitsland -een land dat toch echt meer ruimte biedt dan Nederland-  en met vereende krachten werd op korte termijn een goed huis voor Amur gevonden. Hij woont nu op het Duitse platteland, samen met een nogal barse Ierse Wolfshondteef, die hem heel duidelijk laat weten wat zijn plek is (en als er lelijk gedaan moet worden tegen andere honden, dan doet ze dat wel zelf…)

Het lijkt erop alsof Amur, nu Anton, genaamd,  eindelijk zijn definitieve plek gevonden heeft.

Anton, doe je best, jongen! Het leven is echt mooi!