Bono

 Zijn vrouw moest afscheid van hem nemen omdat ze niet genoeg tijd voor hem had en ze hem een beter leven wenste. Eerst ging Bono naar opvangouders. Toen we hem daar afleverden, viel ons al meteen op dat er een soort vonkje oversprong. En het duurde dan ook maar een paar weken toen het hoge woord eruit kwam: mogen we hem niet houden? Natuurlijk mag dat! Tot onze niet geringe vreugde beloofden de inmiddels echte ouders van Bono dat ze natuurlijk nog best wel eens een hond wilden opvangen. En dat is echt fijn, want goede opvangouders zijn dun gezaaid!