Djiba

Hij ging in opvang en de zoektocht naar een geschikte nieuwe plek begon. Die tocht duurde niet zo lang, want al na een week of twee meldde zich een  ouder en zeer whippetervaren echtpaar dat al een whippet van ons heeft. Een tweede whippet zou toch leuk gezelschap voor Brodie zijn, want die klaarde altijd zienderogen op als hun dochter met haar windhonden ten tonele verscheen.

Er werd kennisgemaakt met Djiba, die nog nauwelijks tijd had gehad zich op zijn opvangplek goed in te leven. Djiba liet zich van zijn beste kant zien, vond Brodie prima. Brodie vond Djiba ook prima, dus werd de toch naar het hoge noorden aanvaard.

En alles leek voorspoedig te gaan. Leek is daar bij het belangrijkste woord ,want Djiba bleek ‘iets’ aan zijn oog te hebben, dat zijn nieuwe mensen niet vertrouwden. Vele dierenartsbezoeken later is er inderdaad iets goed niet in orde met het oog van Djiba en niet alleen dat ook met zijn hart is iets niet helemaal ok. Nu is het natuurlijk zo dat je van een acht (en niet tien, zoals hier eerder stond!) jaar oude hond gevoeglijk aan kunt nemen dat hij enige slijtageverschijnselen heeft, maar deze waren toch wel heftiger dan je zou verwachten. En omdat Djiba maar zo kort in opvang was, was niemand opgevallen dat er iets niet in orde was.

Enfin, we hebben een deel van de dierenartskosten voor onze rekening genomen.  –Voor het geval u zich wel eens afvraagt wat de vereniging nou eigenlijk met de adoptiegelden doet: dit dus. We laten honden diergeneeskundig verzorgen. Meestal is dat enten en chippen, maar een enkele keer is er iets anders mis met een hond en dan wordt via de adoptiegelden de dierenartsrekening voor zo’n zieke hond betaald.  

Het gaat verder voortreffelijk met Djiba en zijn nieuwe vriend Brodie. Zijn mensen omschrijven hem als ‘innig lief’. Dus wat willen wij nog meer?

Veel geluk, Djiba, met je mensen en de hondenbroer. Houd het nog lang vol!