Japi

 Die hadden in eerste instantie geprobeerd een goed huis voor hem te vinden maar dat bleek toch moeilijker dan gedacht. Zij namen contact op en vroegen of wij deze hond konden herplaatsen.

Nu wilde het geval dat een van onze leden van het eerste uur na langdurig diergeneeskundig tobben een van haar twee Afghanen had moeten laten inslapen. En juist omdat het zo'n lang en treurig proces was, moest ze even niet aan een nieuwe Afghaan denken. Ja, zij niet, maar wij wel......

We legden Japi toch maar even in de week. En zoals verwacht, kruipt het Afghanenbloed altijd heel snel waar het eigenlijk niet gaan kan. "Nee, we gaan eerst op vakantie en dan, daarna, nou ja, daarna zien we wel weer. Maar stuur vooral wel een fotootje. Nu."

Nou, u snapt het al. De vakantie was voorbij en binnen de kortste keren werd een overdrachtspunt met de opvang geregeld. 's Avonds bleek bij thuiskomst dat Japi geen trappen kon lopen. Dat was wel even een probleem, want de huiskamer van dit huis bevindt zich op de eerste verdieping. Diegenen onder u die dit ook al eens meegemaakt hebben weten dat het niet heel lang duurt voordat de Afghaan in kwestie bedenkt dat de trap opgedragen worden toch eigenlijk wel beneden zijn stand is. Binnen twee dagen kon Japi het ook. Wel eerst heel gek, in drie sprongen de trap op en in twee er weer af. Maar hij kon wel boven komen en dáár gebeurt alles, dus dáár moet je zijn.

Intussen is Japi helemaal ingeburgerd. Hij kan prima met de overgebleven bejaarde Afghaan opschieten, net als met de kleine terrier. Hij loopt alle dagen los op het strand en heeft inmiddels ook begrepen dat hij niet zomaar met iedere williekeurige strandwandelaar mee moet lopen. En als rechtgeaarde Afghaan slaapt hij natuurlijk ook in bed. In de breedte.

Japi, we hopen je nog vaak te zien, in de Kootwijkse of Noordhollandse duinen.