Leo

We namen Leo in ontvangst op de allereerste zaterdag na het ingaan van de Coronamaatregelen. De A12 en de A2 lagen er moederziel verlaten bij en de hele rit naar het overdrachtspunt en de opvangplek werd in recordtijd afgelegd.

Er wachtte Leo een geweldige verrassing op zijn opvangadres: een piepjonge whippetteef! Ze vielen elkaar in de poten en brachten een groot deel van de volgende veertien dagen door met zo hard mogelijk achter elkaar aanrennen.  

Al relatief snel meldde zich een geschikte kandidaat voor de adoptie van Leo. De kennismaking werd geregeld. Geheel en al Coronaproef. We namen niet alleen de anderhalve meter in acht, maar zelfs de auto van de dochter van het nieuwe vrouwtje was aangepast. Een groot vel plastic was op kunstige wijze tussen de voor- en achterstoelen aan het plafond bevestigd. Moeder en dochter waren namelijk niet uit dezelfde huishouding, dus ja, er moest een soort afscheiding worden gecreëerd.

Leo sprong tegen het einde van het bezoek nog even demonstratief op schoot bij Chantal, de opvangmoeder. Eigenlijk zijn we niet zo erg antropomorf aangelegd bij de Voordewindhond, maar het leek er toch echt op alsof hij haar wilde bedanken.

Daarna spoedde Leo zich naar de auto, min of meer klaar om te stappen. Maar de plastic afscheiding was door de zon inmiddels verzakt en moest opnieuw bevestigd worden. Leo bleef geduldig wachten tot alles weer goed hing en hup, daar ging hij de auto in. Lekker samen met het vrouwtje op de achterbank, achter het plastic!

Leo, of Flynn eigenlijk, doe je best. Niet zo enorm heen en weer zigzaggen als je met je vrouwtje gaat wandelen. Diny, heel veel geluk met dit jochie!