Michail

 Gelukkig was er wel een opvanggezin waar al een Barzoi in huis was en die zich graag tijdelijk over onze Michail wilde ontfermen.

Dit deden ze met veel liefde en toegenegenheid en Michail leerde hoe het leven als huishond kan zijn. Helaas sloeg toen het noodlot toe: Michail werd plotsklaps doodziek, gelukkig werd er snel contact gezocht met Voordewindhond en dankzij het snelle handelen van het opvanggezin was Michail op tijd bij de dierenarts die een milttorsie constateerde en een spoedoperatie uitvoerde. Spannende uren en dagen, nee weken, van intensieve zorg door de opvangouders voor Michail volgden en gelukkig knapte de oude Rus in relatief korte tijd weer helemaal op.

Nu Michail genezen was ging men verder met Michail het reilen en zeilen bij te brengen van het gezinshondenleven, hiermee kregen ze de nodige hulp van hun eigen Barzoidame die het gezelschap van een rasgenoot ook bijzonder op prijs leek te stellen. Wij werden regelmatig op de hoogte gehouden met uitgebreide e-mails en leuke foto’s. Het bemiddelingsteam had het er dan ook regelmatig over hoe fijn het was dat Michail bij zo’n geweldig opvanggezin zat en heel stiekem hoopten we al een beetje dat Michail daar de resterende jaren zou mogen blijven, want eerlijkheidshalve konden we ons slecht een betere plek voor een wereldvreemde Barzoiheer op leeftijd bedenken. En wat een geluk hadden wij, maar eigenlijk vooral Michail zelf, toen we op Eerste Kerstdag een e-mail kregen van de familie met de vraag om Mike (want zo wordt Michail in het dagelijks leven genoemd) bij hen mocht blijven. Vanzelfsprekend was ons antwoord een volmondig “ja”.

Lieve Monique, Willem en Diva, bedankt voor jullie goede zorgen voor Mike en we gaan er vanuit dat jullie met z’n vieren nog heel veel mooie, gezonde en gelukkige jaren zullen beleven. En Mike, geniet van alle stoelen en banken!