Naomi

Dat was niet omdat al die mensen daar geen zin in hadden, nee, het probleem lag bij Naomi. Die had, door de wat onorthodoxe opvoedingsmethode van haar baasje, geleerd dat je gewoon op eigen houtje naar buiten gaat en dan en passant eens een kat vermoordt of een kip of een nietsvermoedend konijn uit zijn hok sleurt. Naomi was dan ook een meester in het openmaken van deuren en had ze eenmaal het plan opgevat om een terreurtocht te ondernemen dan was daar geen kruid tegen gewassen.

Enfin, dan moet Naomi voorlopig maar in verzekerde bewaring in het dierenpension en zo geschiedde. Naomi was geen grote fan van deze bewaarinrichting met beperkingen; veel liever ging ze mee met de pensionhouder, lekker gezellig samen op het pension rondlopen en klusjes doen.  Dat soort tripjes liepen voorspoedig, maar op de dag dat hij haar een minuut alleen liet om snel even een emmer te pakken, vond hij terug, ijsberend voor het kippenhok, enige hekken verder.

We hadden er wel een beetje een hard hoofd in. Maar geduld is een schone zaak. En we hielden onszelf voor dat Naomi gewoon heel graag bij ‘haar mens’, ook als dat de pensionhouder is,  wilde zijn en dat als we maar eenmaal een eigen mens hadden gevonden, Naomi misschien ook wel minder moeilijk zou worden.

Begin oktober keerde het tij. Er had zich iemand gemeld,  die ten eerste al veel galgoervaring had en ten tweede heel veel thuis was. Na een paar gesprekken werd duidelijk dat Dominique het wel wilde proberen. Een kennismakingbijeenkomst werd georganiseerd en de rest is geschiedenis. Naomi blijft een Houdini en kan ook enorm goed, snel en ongemerkt iets van iemands bord pikken, maar, schrijven haar mensen: “Naomi heeft  ieder van ons gezin in het hart gesloten en zij heeft haar mandje voor altijd gevonden bij ons, bedankt.”

Als dat geen goed nieuws is!